Baldur


Baldur - 02.11.1903, Blaðsíða 3

Baldur - 02.11.1903, Blaðsíða 3
BALDUR, 2. NóV. I9O3. 3 Nú, hjerna. Ef leitar þú sælunnar, leita þá fyrst og lýstu vel innra hjá þjer, og reyndu sem bezt að læra þá list að lifa í þvf, scm nú er. Þó kastala í loflinu kunnir þú sjá, þá kastala, sem byggði trú. Flýttu þjer ekki’ að flytja’ upp í þá, fyrst lifðu f þvf, sem er nú. Og gjijrðu þar allt, sem getur þú bezt, til gagns fyrir það sem er rjett, og hættu’ ekki að vinna þó fólkið sje flest sem finnst öll þín starfsemi ljett. Og forsmáðu hræsninnar flaður og hrós og forðastu heimskunnar bull, skfrist þá betur þitt skynsemisljós af skýjum þó veröld sje full. Fækka þú sorgum og sjúklinga kvein sefaðu hvar sem að mátt, og reyndu að bæta hvert mannfjelags mein, megnið þó hafir þú smátt. Þú getur þá rólegur sofnað og sagt: ,,f sfðasta fell jeg nú blund. Til heimsins þó lítið hafi’ jeg lagt, hann fjekk mitt ósvikið pund“. Fyrir rjettinum f Troy f Alabama er höfðað mál gegn hinum auðuga Marion Prestwood, sem sýnir að það eru ekki einungis svartir menn í Alabama sem vcrða að sæta þrælavinnu. Marion þessi hræddi hvftan mann, Robert English að nafni, með falskri ákæru, til þess að gangast undir þann samning við sig, að vinna hjá sjer, ásamt 6 son- um sfnum, þangað til á nýjári 1905, gegn fæði og föt- um fyrir hann og skyldulið hans. Sagt er að dómar- inn f því hjeraði hafi verið algjiirlega á valdi Marions. En nú fær klukkan máske annað hljóð. J? Harris Palatial Car Company“, sem löggilt er í New Jcrsey, ætlar að láta byggja fimm járnbrautar- vagna útbúna með öllum þeim þægindum sem finnan- lcg eru á beztu hótellum f New York. Þessir fimm vagnar eiga að vera sjerstök iest, og fara frá New York tfunda hvern dag til San Francisco. Það er nóg af fólki í Ameríku, sem kaupir hvað sem vera skal og við hvaða verði sem er, ef það er nógu skrautlegt og sjerkennilegt, til þess að þetta fyrirtæki geti borið sig. Er það lfka ekki dásamlegt, að geta látið ’hótel' flytja sig um heiminn ? Fyrir 70 árum höfðu konur hvergi f heiminum at- hvœðisrjett. Talsvert hcfir nú breyzt síðan. Missouridrengirnir. —:o:— (Framhald). Að hann kom þannig heim sem vellauð- ugur maður, hafði auðvitað mikil áhrif á heimilisfólkið. Þegar hann kom inn á gólfið, gaf þeim á að lfta að sjá hina verðmiklu loðskinns- kápu, og þegar hann fór úr henni, blasti við sjónum þeirra gullbúin demants brjóst- nál f hvíta skirtubrjóstinu hans, sem hjer f landi er venjulega álitið að tákni það, að hlutaðeigandi maður sje brakún. ,,En, hvar er Jim?“ spurði móðirin og hitt fólkið allt í sömu andránni. Dick gat engar skýringar geflð um það, og ökumaður heimilisins kom nú einnig með tóman sleða frá járnbrautarstöðinni. Jim skrifaði sjaldan, og nú var mjög langt síðan að brjef hafði komið frá honum, svo foreldrar hans vissu ekkert hvar hann var eða hvernig honum leið. Máske hann hefði ekki nœga peninga til að komast heim, en væri of stórbrotinn tfl að biðja föður sinn liðsinnis. Öllu ættfólkinu þótti mjög slæmt að Jim kom ekki, og það dró mikið úr gleði þess, þvf öllum þótti vænt um Jim. Það ásak- aði sig fyrir að hafa sent hann burt. Það var að þvf komið að móðir hans færi að gráta, þegar varðhundurinn — sem f há- tfðaskyni fjekk að vera inni —- allt í einu þaut til dyra með gleðilátum og gelti. Úti fyrir heyrðist maður vera að stappa af sjer snjóinn, dyrnar voru opnaðar og hundur- inn þaut upp f fangið á þreklcgum manni — það var Jim. í S til 10 mfnútur var fólkið að faðma hann að sjer, og gleðin var svo mikil að enginn gaf sjer tfma til að gá að hvernig hann var klæddur, hvort hann var f striga- fotum eða loðskinnskápu. Loks sá þó móðir hans, sjer til stórrar sorgar, að hann var ekki f neinum yfirfrakka, og leiddi hann þvf að ofninum. ímyndið ykkur, engan yfirfrakka og berhentur, með bláar hendur af kulda. ,,En—Jim— hvar eru vetlingarnir þfnir ?“ ,,Og kofíortið þitt og ferðapokinn?“ Þannig spurði hver af öðrum, en móðir hans bað það hætta að spyrja, hún þóttist sjá hvernig á stóð og tár sáust í augum hennar. Hann skalf af kulda, og var svo móður cins og hann hefði hlaupið sjer til hita. Það leit svo út sem hann væri ný- rakaður, þvf f andliti hans vottaði ekki fyr- ir skeggi, og því var skinnið rautt af kulda: I En móðir hans þakkaði þó guði með sjálfri sjer fyrir það, að hann var kominn heim aftur lifandi. Báðir brœðurnir voru nú komnir heim samkvæmt umtali, en faðir þeirra virtist ekki vera ánægður, hann sat og tautaði eitthvað með sjálfum sjer. Um það skeytti Jim ekki, hann hafði nóg að gjöra við að útbýta systrum sfnum þremur og ungum bróður, öllum þeim smápeningum sem hann hafði í vösum sfnum. ,,Dick hafði nýjan sleða og fallega hesta, því komst þú ekki með honum ?“ spurði ein systranna. ,,Nýjan sleða? Já, það er ágætt“, sagði Jim. Eins og áður fyrri gladdi það Jim, þcg- ar öðrum gekk vel. En Dick vildi ekkert heyra um slfka smámuni, hann var of stór- brotinn til þess: ,,Varst þú á lestinni sem nýlega kom til Meriden?“ spurði hann harðneskju- lega. ,.J-a-á“, svaraði Jim með semingi. ,,Þá er það undarlegt að jeg skyldi ekki sjá þig, og þó gekk jeg í gcgnum alla far- þegavagnana og suma af svefnvögnunum. Ekki sá jeg þig heldur á brautarstöðinni. Gekkst þú ?‘1 spurði Dick. ,,Já, jeg — jjeg gekk“, ansaði Jim méð hægð. ,,En, Jim Biglow“, sagði elzta systir hans. ,,Gckkst þú alla leið frá brautarstöð- inni yfirfrakkalaus, berhentur og trefils- laus ?“ ,,Jim, hvað — hvað —“ byrjaði móðir hans að segja. ,,Kæra mamma, það gjörir ekkert. Veg- urinn var ekki langur, og jeg sá ekki Dick“, sagði Jim. „Jeg trúi því vel“, sagði Dick mcð háðsku brosi. ,,Við höfum ekki ferðast á sömu vagnaröð, gizka jeg á“. ,,Þú átt kollgátuna, við vorum ekki á sömu vagnaröð“, ansaði Jim. Biglow sneri sjer snögglega við og leit á brœðurnar á vfxl. Það var hulin meining f orðum Dicks, og ef til vill f Jims líka, að minnsta kosti fór hann undan í flæmingi. Svo datt honum í hug hvað Dick meinti. Jim var ekki einn af farþegum, farangurs- laus, og hafði þess utan forðast Díck og ökumanninn, sem átti að sækja þá — þetta þýddi eitthvað —, annaðhvort var hann kominn sem flækingur, eða að hann hafði falið sig f farangursvagni. Gamli maðurinn leit ergilegur á Jim, en hýrnaði undir eins aftur er hann sá góð- mannlega andlitið hans. Hann gekk til Jims, lagði báðar hendur á axlir honum og sagði: (Framh.)

x

Baldur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Baldur
https://timarit.is/publication/165

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.