Baldur - 30.11.1903, Qupperneq 3

BALDUR, 30. NóV. I9O3.
3
Eftir Filippseyjastríðið ljet einn af sigurvegurum
Bandamanna mikið yfir þvf hversu þarfir hermenn
Filippseyjamenn gætu orðið, einkum vcgna þess,
hvað það gjörði Bandaríkjaþjóðinni tiltölulega lítið til,
þótt þeir yrðu fyrir mannfalli í orustum. Þetta er
nákvæmlega sami hugsunarhátturinn eins og rfkti
hjá hershöfðingjum Rómverja í fornöld, þegár þeir, í
öllum sfnum yfirgangi, blóðþorsta og heiðindómi
lögðu undir sig eina þjóðina á fætur annari. Ilver
er svo afrakstur kristindómsins og menningarinnar ?
Er ekkcrt að ?
Þarf ckkert að laga ?
Yerzlun G. THORSTEINS-
SONS hefir nú meiri byrgðir af
JÓLAVARNINGI
en nokkru sinni áður.
Að telja það allt upp tæki of mikið röm, og fólk
þarf að sjá vörurnar áður en það kaupir.
Bezta ráðið er því að koma sem fyrst og sjá
hvað til er, því eins og vant er, hafa þeir fyrstu bezta
tækifærið að velja úr beztu munina.
BOLL APÖR, B ló m a krukkur
og margt, margt fleira af fram-
úrskarandi skrautlegri leirvöru.
Efni í hátíða og spari kjóla
alveg spánnýtt og af vönduðustu
gerð.
Mikið upplag af karlmaniia-
fötum er nýkomið, úr fínu og
vönduðu efni.
Mjölvara og fóðurbœtir
er á leiðinni.
Og svo til þess að menn þurfi ckki að lenda í
vandræðum með að koma vörunum hcim til sfn, þá
hefi jeg ávalt nægar byrgðir af
SLEI3TJ3Æ
handa þeim, scm þeirra þurfa mcð.
Með beztu þökkum fyrir góð viðskifti
YDAR
G, THO RSTEINSSON.
Ella Leston.
%
(Framh.)
I.
,,Jeg get hreint ekki sagt yður það. Hafið
þjer nokkra sjerstaka ástæðu til að vera ó-
þolínmóð, — jeg vona að ekkert ástabrall
sje undir niðri f þessu efni ?“
,,Ástabrall!“ hrópaði Ella blóðrjóð f and-
liti. ,,Hvaða dæmalaust þvaður. Jeg vil
fá vinnu af þvf móðir mfn er fátæk, til þess
að geta styrkt hana“.
,,Þau vinnulaun sem þjer gctið búist við
að fá á yðar aldri og með yðar óvanalegu
hegðun, verða varla til að skifta“, sagði
Mrs. VVeldon, sem fannst roðinn í kinnum
Ellu, leiptrin í augunum og ákafinn f fram-
komunni alveg óþolandi.
,,Ef þjer viljiðfámjer minn dollar aftur,
get jeg leitað fyrir mjer á annari vistráða-
skrifstofu, sem hefir ekki eins hátt stand-
andi stórmenni fyrir viðskiftamenn, “ sagði
Ella, sem ekki vildi láta hallast á sig, eins
og hún komst að orði við mömmu sína sfðar.
Mrs. Weldon vildi síður missa dollarinn
og svaraði þvf: ,,Þjer finnið enga skrif-
stofu sem getur gjört meira fyrir yður en
jeg. Þegar sú staða býðst, sem þjer sœk-
ið um, skal jeg skrifa yður. Meiru get jeg
ekki lofað.
Hálft í hvoru fyrirlitleg hneging af stáss-
lega höfðinu með aðfengna hárið, var til-
kynning um það, að nú væri viðræðunum
lokið. Ella fór þess vegna hcim og lýsti
Mrs. Weldon svo nákvæmlega og kátlega,
að móðir hennar og konan sem húsið átti,
fóru báðar að skellihlæja.
„EnnElla, hvaðþúert lík Mrs. Weldon
í öllum hreifingum og svipbrigðum,“ sagði
húseigandinn. ,,Þjer ættuð að koma henni
fyrir á leikhúsi, kona góð, hún er viss með
að ryðja sjer braut til góðrar stöðu sem
leikmær.
II.
Ella bcið, vonaði og hlustaði cftir hvort
brjefbcri ckki berði að dyrum hjá sjer eins
og nágrönnum þeirra, sem fengu margfallt
fleiri brjef en þær mæðgur.
Mrs. Leston var menntuð kona afheldra
fólki komin, en eignaðist ljelegan mann
sem yfirgaf hana alveg, en hún ljet ekki
hugfallast, heldur tók að sjer að sauma
kvennkápur fyrir stórt verzlunarhús, og ól
þannig önn fyrir sjer og dóttur sinni, en
spart urðu þær að lifa svo tekjurnar entust.
En nú hafði Ellu hugsast að vilja breyta
til, og fá sjer stöðu sem lagsmær hjá ein-
hverri ríkri stúlku eða konu, og þó að hún
kviði fyrir að skilja við mömmu sína, þráði
hún samt tilbreytnina.
Hún var orðin þreytt á þvf að hlaupa
upp og ofan stigann f hvert sinn er hún
heyrði brjefberann koma, þvf ávallt fjekk
hún þetta svar: ,,það er ekkert brjef til
yðar ungfrú“. Loks leiddist henni þetta
svo, að hún herti upp hugann og fór að
finna Mrs. Weldon, drambsömu vistráða-
konuna, og spurði hana hvort hún hefði
getað útvegað sjer vist.
,,Þjer eruð of ung,“ svaraði hún, ,,og
þjer krefjist kaups“.
,,Já, auðvitað, það gjöri jeg, “ svaraði
Ella „heimta ekki aðrar manneskjur lfka
botgun fyrir verk sfn ?“
,,Ungar stúlkur á yðar aldri gjöra sig
venjulega ánægðar með gott og skemmti-
legt heimili,“ svaraði Mrs. Weldon.
,,En það gjöri jeg ekki,“ sagði Ella
djarflega, ,,jeg vil innvinna mjer svo mik-
ið að jeg geti styrkt móður mína“.
,,Komið þjer hingað aftur að viku lið-
inni. Ef jeg fæ vist fyrir yður innan þess
tíma, skal jeg senda yðurbrjef, “ sagði
Mrs. Weldon.
En það kom ckkert brjef, og á ákvcðn-
um degi tók Ella bczta hattinn sinn og fór
að finna Mrs. Weldon.
Það var heldur leiðinlegt veður þenna
októberdag. Loftið var grátt og skýjað
og leit út fyrir að gjöra þoku með kvöldinu.
Búðargluggarnir voru býsna girnilegir fyrir
Ellu, þar sá hún fjölda af munum, sem
hana langaði að eiga, en bjóst ekki við að
verða nokkurntíma fær um að kaupa.
Gatan, sem Mrs. Weldon hafði skrif-
stofuna í, var sjaldan fjölfarin á þessum
tfma árs, en hún var ákaflega löng og
skrautleg hús á báðar hliðar. Skrifstofan
var í þeim enda götunnar sem fjær var,
svo EHu, sem farin var að þreytast, lá við
að örvinglast yfir því hve langt hún átti
eftir.
Þegar hún var að litast um, sá hún fara
fram hjá gula kerru af gamaldags gerð,
sem tveim stórum dökkgráum hestum var
beitt fyrir, skrautbúinn ökumaður stýrði
þeim og við hlið hans sat maður í þjóns-
búningi.
„Hann er eins og guðmóðurvagni er
lýst f huldufólkssögum,“ hugsaði Ella, sem
lesið hafði huldufólkssögur með myndum
við þegar hún var lftil.
Þegar hún loksinskomað skrifstofu Mrs.
Weldon, sá hún kerruna þar fyrir utan og
hinn háa þjón bíðandi við dyrnar, og fjekk
það henni undrunar. Hún var nærri hrædd
við að fara inn og mæta konu þeirri er set-
ið hafði f gulu skrautlegu kerrunni, klædd
(Framh.)