Baldur - 24.12.1903, Blaðsíða 3

BALDUR, 24. DES. I9O3.
3
Verzlun
G. thorsteinssonar
heíir nú meiri byrgðir af' ýmsum
HÁTÍÐAVARNINGI
en nokkru sinni áður.
í2;í2;íS;íöií£-í£i
Að telja það allt upp tæki of mikið rúm, og fólk
þarf að sjá vörurnar &ður en það kaupir.

*

Bezta r&ðið cr þvf að koma sem fyrst og sj&
hvað til er, þvf eins og vant er, hafa þeir fyrstu bezta
tækifærið að velja ör beztu munina.
BOLLAPÖR,
BL0 MAKRUKKUR
og margt, margt fieira af fram-
úrskarandi skrautlegri leirvöru.

Efni í
liátíða og spari kjóla
alveg spánnýtt og af vönduðustu
gerð sem til var.
Mikið upplag af
karlmannafötum
er nýkomið, úr fínu, sterku og
vönduðu efni.

Mjölvara og fóðurbœtir
er ávallt tiL
Og svo til þess að menn þurfi ckki að lenda í
vandræðum með að koma vörunum hcim til sfn, þ&
hcfi jeg ávalt nægar byrgöir af
SXaEIDTTIÆ
handa þeim, scm þcirra þurfa með.
Með beztu þökkum fyrir góð viðskifti
YDAR
G. TlIORSTELNíSSON.
Ella Leston.
*
(Framh.)
III.
Hún hafði gr&tið mikiðþegarþærskildu,
dvalið manjar daprar stundir á marmara-
hjallanum og horft löngunarrfkum augum f
norðurátt, þar sem hjarta hennar þr&ði að
vera.
Það var einn dag að hún sat f uppá-
haldsplássi sfnu, scm var fáförult og rólegt
pl&ss & bak við nokkur gulleplatrje; þá
heyrði hún tvo af gcstunum vera að tala
saman þar skammt frá.
Hcnni kom alls ekki til hugar að hnýs-
ast eftir um hvað þeir töluðu, fyr en hún
heyrði nefnt nafn lafði Ducayne. f>& fór
hún að hlusta, án þess hún hefði ímyndun
um að það væri ekki rjctt gjört.
Það voru tvær gamlar persónur. Ella
þekkti þær ekki, en hafði þó sjeð þær f
gistihöllinni. Annað var enskur guðfrœð-
ingur, sem verið hafði meiri hluta æfi sinn-
ar f útlöndum, hitt var ógift efnuð stúlka,
sem varð að dvelja í heitum löndum um
vetra, sökum bólgu f lungnapípunum cr &-
vallt heimsótti hana þ& er kólna fór.
Þau voru ekki að tala um neitt leyndar-
m&l, að eins um fólk það er þau kynntust
f gistihöllinni.
,,Jeg hefi mætt hcnni hingað og þangað
f Ítalíu f sfðustu 10 &rin.“ sagði stúlkan,
,,en jeg hefi aldrci komist eftir hve gömul
hún er“.
,,Jeg tel vfst að hún sje íoo ára, ckki
minna,“ sagði guðfræðingurinn. ,,Endur-
minningar hennar ná svo langt aftúr i tfm-
ann, að þær benda á það“.
,,Hún talar ekki mikið nú orðið“.
,,Nei, lffið f henni er farið að minnka,
svo hún gjörir alveg rjett í því að vera út
af fyrir sig. Mig furðar stórum að þessi
viðbjóðslegi, gamli skottulæknir, ítalski
,,En gamla konan var mjög góðviðhin-
ar ungu stúlkurnar, sem áður voru hj&
henni“.
,,Það er nú að sönnu svo. Hún spafar
ekki peninga. Þjónar hennar kalla hana
hina góðu lafði Ducayne. Hún er visin
og gömul mauradyrgja, sem veit að hún
muni aldrei geta eytt öllum sfnum pening-
um, en vill ekki að aðrir njóti þeirra eftir
sinn dag. Manneskjur, sem verða eins
gamlar og hún, er eins og hangi við lífið.
Jeg er viss um að hún er góð og gjafmild
við ungu stúlkuna — en hún getur ekki
gjört þær lánsamar. Þær deyja í þjónustu
hennar“.
,,Talið þjer ekki þetta, hr. Carton. Jeg
veit raunar að þjónustustúlka hennar dó f
Mentona sfðastliðið vor“.
,,Já, og önnur i Rómaborg fyrir 3 átum
síðan, jeg var þar þá. Lafði Ducayne
skildi hana eftir hjá enskum hjónum, og
stúlkan fjekk allt sem hún óska,ði — en hún
dó. Jeg segi yður það satt, ungfrú Manders,
það er ekki gott fyrir ungar stúlkur að búa
saman við eins gamlar og undarlegar
manneskjur og lafði Ducayne og Parra-
vicini eru“.
Þau töluðu einnig um ýmislegt annað,
cn Ella gaf þvf engan gaum. Hún sat
grafkyr, og henni fannst kaldur gustur
leika um sig frá fjöllunum og einneigin frá
sjónum, þangað til hún fór að skjálfa, og
þó sat hún þarna í sólskini f hlje við gull-
eplatrjen.
Já, þau voru ógeðsleg að sjá þessi tvö,
sem um var talað, hún, lafðin, líktist
galdrakerlingu, eins gömul og visin og hún
Var. Iiann, læknirinn, sem ekki var unnt
að gizka á hve gamall mundi vera, líktist
meira vaxgrfmu í framan en mannsand-
liti. Ella hafði aldrei sjeð slfkan mann sem
hann. En hvað gerði það til ? Hár aldur
vekur virðingu, og á heimtingu á henni,
og lafði Ducayne hafði verið henni mjög
góð. Dr. Parravicini var meinlaus vís-
læknirinn, skuli ckki hafa gjört út af við indamaður, sem sjaldan leit af bókinni
sem hann var að lesa f. Ilann hafði stofu
út af fyrir sig, þar sem hann framdi efna-
frœðislegar rannsóknir og stundaði ef til
vill gullgjörðarlist. Hvaðkomþað Ellu við?
hana fyrir mörgum árum síðan“.
,,Jeg lít öðruvfsi á þetta. Mfn skoðun
er að það sje hann, sem heldur lífinu í
henni“.
,,En, kæra ungfrú Mandcrs, haldið þjerj Ávallt var hann kurteis við hana. Það gat
að útlcndar skottulækningar haldi Iffinu f farið betur um hana en fór — í þess-
ari rfkmannlegu gistihöll og hjá þcssari
auðugu gömlu konu.
En það var eðlilegt að hún saknaði
Lottu, sem var svo ung og snotur og ávallt
endurtók hinn geistlegi. j hafði verið góð við hana ; það gat einnig
nokkrum ?“
,,Nú, jæ-ja, þarna er hún — og aldrei
fer hún neitt nema hann sje með. Hann
lftur ógcðslega út“.
,,Ógeðslega,‘
,,Ekki get jeg haldið að hinn versti púki J verið að hún saknaði bróður hennar, Mr.
líti ver út. Jeg hefi meðaumkun með ungu j Stafford, sem oft talaði mikið við hana,
stúlkunni, sem m& eyða dögum sfnum í fje-j ráðlagði henni hvaða bœkur hún ætti að
lagi við lafði Ducaync og dr. Parravicini“. lesa og hvernig að verja tímanum. (Frh.)