Baldur - 28.09.1904, Síða 3

BALDUR, 28. SEPTF.MBEU 1904.
3
Krókaleiðar.
Eítir Robert Karr.
(Framhald)
John settist til að bfða eftir
svari, en það kom ekki með þj<5n-
ustustíilkunni, heldur stakk Edith
höfðinu með varkárni öt um dyrn-
aT> °g þegar lrún sá að John var I
þar einsamall, vogaði hfm sjer inn
til hans. John stdð upp og gekk
& móti henni.
,, Jcg var hræddur um ai þjer
vœruð veikar".
,,Nei, ekki alveg en iKestum, “
svaraði hún. „<j, hr. Kenyon, |
jeg hcfi gert nokkuð sem er ótta-
legt! Þjer hefduð ekki getað
trftað að jcg væri svo djörf og svo
vond,“ og títrin komu fram í aug-
um hennar.
Kenyon rjctti henni hendinaog
hún tðk f hana. ,,Jeg er hrædd j
við að vera hjá yður," sagði hím,
,,jeg er hrædd—“
,, Jeg veit alít samm,J ‘ sagði
lvann.
,,l>jcr getið ekki vitað það. Þjer
gctið ekíki vitað hvað jeg hefi
gcrt".
,, Jh, jeg veit n&1e<rœmiega hvað
jþjcr hafið gjðrt., og jeg diist að
hugrekki yðar"..
..Farþegamir hafa þó ckki ver- ■
íð að tala um það ?‘ ‘
,,Nci, en ungfrú Brcvvster bark|
mig að jeg hefiði verið f vitorði
mcð".
, ,Og þjer sðgðuð auðvitað að
það hefði ekki verið?"
Jeg gat ekkert sagt af þvf jeg
vissi ekki hvað híin meinti, en & j
þann h&tt fjekk jeg að vita hvað .
skeð var, og jeg kom ofan til að
þakka yður. Þjer hafið varðveitt
vit Wcnt'worths vinar mfns, þvf
sfðan hann vissi um þetta, er
hann allur annar maður".
..Og Þjer hafið talað við ungfrú
Brewster sfðan ?‘ ‘
,,Já, hön mœtti mjer & dekkinu,
eins og jeg gat um. En hvað
jeg er hugsunarlaus—þjer standið
—°g Jcg gleymdi þvf. Viljið
þjer ekki sitjast?"
,,Nei, neí, jcg er bfiin að vera
svo lengi f herbergi mfnu, að mjer
þ>’kir gott að standa annarstaðar“.
:
,,Viljð þj-er þíi ckki koma mcð
mjer upp á þilfar?"
,,Æ, nei, jeg er brœdd við að
mæta ungfrfi Brewster, hfin mun
vart hika við að skamma mig.
Hún filftur auðvitað að jeg hafi
gjört sjer órjett og það filíta mfi-
ske allir aðrir lfka".
„Ungfrfi Longivorth," sagði
Kenyon innilega. Þjer þurfið
ckki að vera hrœddar við að mæta
hentií, hfin mun ekkert segja".
, .Hvcrnig vitið þjer það?"
, ,Það er lðng saga að scgja frfi
þvf. Hfin fór til skipstjórans að
klaga yður, en fjekk magra hugg-
un þar. Jeg skal segja >-ður alla
SÖguna uppi, fáið þjer yður sjal og
komið með mjer upp".
,,Um Icið og hann gaf þessa
skipun, varð honum það ljóst að
hann gcrði það í hcimildarleysi og
stokkroðnaði, og kveið fyrir að
Edith myndi reiðast.en hfin leit
fi hann brosandi og sagði :
Já, herra, jeg skal hlýðnast skip-
un yðar".
„Nei, neí, það var cngin skip-
un, eða fitti ekki að vera það,
heldur að eins auðmjfik tilmæli".
„Jeg ætla að sækja mjer sjal".
Um Icið og hún sneri sjer við,
heyrðu þau hrópað húrra upp fi
þilfarinu. Hfin stansaði, leit fi
Kenyon og spurði :
,,Hvað þýðir þctta?“
„jeg veit ekki, sækið þjer sjal-
ið og svo förum við upp að vita
það“.
Þcgar þau komu upp voru allir
farþegarnir fram fi. Út við sjón-
deildarhringinn f austri sáust 3
.teykjarmckkir, og frá einum til
annars gengu orðtn :
,,Það eru dráttarbfitarnir. Það !
er þó gott“.
Fáir voru þeir um borð sem '■.
vissu að þeir áttu góða veðrinu líf j
sitt að þakka, þó öllum mœtti vera
ljóst að hin sffellda dælun orsak-
aðist af miklum leka. Og þó að
farþcgarnir hefðu ástæðu til að
vera glaðir, hafði skipstjórinn þó
stærstu fistæðuna til þess.
Edith og Kenyon gengu fram
B E Z T U SKILVINDUNA

O T T
VJER SELJUM :
E.CT OLÆk^SEIIL'VILTIDTTH,
THEE SHIFTG BELTS,
AG-EICTTLTTJEAL
SITOTIOH HOSE.
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 PRINTCESS STEEET
■VZXLTLTIIPEIGf
vegna gijfitseinsíns, myndi hfin þó
gefa góðan ágóða af 50,000 pund-
um, og ef markaður fengist fyrir
ogaftur um þilfarið fin þess að j kalksteininn, scm gljfisteinninn sat
fastur f, þfi væri hfin ódýr fi 20,
blanda sjer f hópinn, og af fisettu
ráði gekk hann oft með henni
fram hjá ungfrfi Jennie, þar sem
hfin sat, hann vissi að Edith
mundi verða ófeimnari að sjá hana
seinna, ef hún vendist nú við að
sjfi hana nokkrum sinnum. Jenn-
ie gaf hcnni auðvitað óhýrt auga
og Edith roðnaði fyrst, cn ekkert
orð var talað. Skömmu síðar voru
dráttarbátarnir þrír komnir á stað
mcð þetta stóra skip til Queens-
. 1000 pund. Samt sagði hann við
Wentvorth, að þar eð þcir gætu
fengið hana fyrir qo.ooo putid, þfi
ætti það ekki við að þeir tíföiduðu
verðið".
,,J, jfi, John," sagði Went-
rvorth, sem var hagsýnn maður,
,,ef náman gefur góða vexti af
þeirri upphæð, þfi er það hið rjetta
vcrð hennar. En nú megum við
engan tfma missa. Hið fyrsta
sem við verðum að gjöra, cr að
„Hvaða verð heimtiö þjer fyrit 1 frammi fyrir sjer.
town, þar sem farþegarnir fittu að taka nokkl,ð af *cim sýnishornum
fara f land, en sjálft skipið átti að
s enda tii Liverpool til viðgjörðar
Farþegarnir kvöddust og sumir
þcirra sáust aldrei oftar. Jennie
fann ekki til neinnar sorgar við
skílnaðinn, af því hfin hafði cngan
að kveðja.
12. KAPITULI.
sem við höfum, fara með þau til
postulfnsgjörðarmanna og komast
eftir hversvirði þau eru, og hvort
mikil eftirsókn er eftir þeim eða
ekki, og það skai jeg gjöra. Hið
annað er, að nfi f mann scm mynd
að getur fjelag, og ffi hann til að
vinna með okkur. f*ú talaðir um
nfimuna við yngri Longworth fi
skipinu. Farðu nfi og finndu
Þegar Jennie kom til Lundúna- hann, og vittu hvort hann viil
borgar, var hfin reið við allan
heimin, cn einkuin þó við suma f-
bfia hans. Hfin fjekk sjer aðsetur
á gúðu gistihfisi, leigði sjer sfðan
vagn og ljet aka sjcr til allra nafn-
kunnustu staðanna f borginni.
Dagblöðin keypti hfin og l?s, og
sagði að það væru þau leiðinleg-
ustu biöð sem hún hefði sjeð.
Hún skrifaði blaðstjóra sfnum
og sagði að Lundfin væri deyfðar-
ieg borg, en þó væri þar gott
cfni um að ræða, sem ekki hefði
verið minnst & sfðan um Dickens
daga, og bauðst tilað skrifanokkr-
ar grcinar um það efni. Blað-
stjórinn sfmritaði aftur og sagði
henni að byrja.
Þegar Kenyon og Wentworth
voru búnir að gjöra grein fyrir er-
indislokum sfnum fyrir þeim sem
höfðu sent þfi, og fengið hrós fyrir
starfsemi sfna, fóru þeir að hugsa
um n&muna scm þeir höfðu fengið
forkaupsrjctt á um þriggja mfinað
ar tfma. Kenyon gerði þfi fiætl-
un að þó nfiman væri rckin aðeins
vera með eða ekk:. Ef við kom-
um þessu tvennu fyrir okkur, þ&
cr það góð byijun".
Wentworth var maður kapp
samur, enda lcið íkki fi löngu að
hann fjekk að vita að Melville
nokkur var umrfiðandi og hiuthafi
f hinum stærstu postulfnsgjörðar-
hfisum f Englandi, hann tók þvf
nokkur sýnishorn með sjer og fór
að finna hann.
,,Mig langar tii að vita,“ sagði
•hann við Melville, „hvort þjer
brfikið þetta efni við postulfns-
gjörð, hvort nokkur saia er fyrir
það og hvað það kostar".
Mclville sncri sýnishorninu fvrir
sjer fi alla kanta, og s& þoa
hvers virði það var, cn Ijct eins og
sjer kœnjiþað ekki við, en spurði:“
Hvaðan kemur þetta?"
„Frfi nfimu f Amerfku".
,,Er mikið af þvf þar ?“
, Jeg á ráð fi heilu fjalli af þess-
ari tegund".
„Einmitt það. Þjer eruð þá að
fitvcga yður kaupendur ?‘‘
hana? Er verið að vinna í nfim-
unni, eða er þetta ennþfi aðcins
fiætlun ?‘‘
„Það er \ erið að vinna ' henn ,
það er að segja, verið að grafa f
henni eftir gljfistein, cn fjelagi
minn, Kenyon, segir að þetta sje
verðmeira en gljásteinninn. Við
krefjumst 200,000 punda fyrir
nfimuna“.
„Það cr stór upphæð,“ sagði
Melviile, ,,jeg efast um að þjer fá-
ið hana".
„Jæ-ja, við vonum það þó.
Kenyon er nfina hjfi Longworth,
sem hefir látið f ljósi að hann vildi
máske vera með".
,,GamIi John Longworth er á-
gætur maður að hafa með sjer við
þannig lagað fyrirtæki sem þetta“.
„Jeg mcinti bróðurson hans“.
,,Ó, það er nokkuð annað. Jeg
þekki þ& báða. Viljið þjer að jeg
kaupi hlut f fjelaginu ?"
,,Mjer þætti vænt um ef þjer
vilduð gjöra svo vel, en aðaiiega
kom jeg til að fá Aiit yðar fi sýnis-
hornitiu".
„í sannleika sagt þá lfst mjer
ekkert vcl á það, það er alstaðar
nóg af þessu efni".
„Líklega ekki svona hreint
samt ?“
,,Bf til vill ekki, en þó óhentugt
fyrir okkur, Ef þjcr viljið skilja
sýnishornið eftir, þ& skal jcg sýna
verkstjóra postulfnsgjörðarinnar
það, hann gctur betur metið gildi
þess en jeg, og efþjcr viljið segja
mjer hvar hcimili yðar cr, þá gct-
ur hann skrifað yður um sitt filit".
Þetta var ekkert hvctjandi fyrir
Wentworth, og þcgar loksins að
„Afsakið herra," sagði þjónn-
inn, ,,en ungfrfi Longworth lang-
ar til að taia við yður“.
„Ungfrfi Longworth ?" sagði
Kenyon hissa, ,,hvar cr hfin ?“
,,Hön cr hjema f vagninum,
herra minn".
Þegar J ohn snerí sjer víð, sfi
hann ungfrfi Longwoith sitjandi f
vagninum og gagnvarthenní gamla
konu. Hann tók ofan hattinn og
gekk til hennar til að heiisa. Hatirr
hafði ckki sjeð hana sfðan & skip-
inu.
Edith rjetti honum hendina og
sagði: „Hvemig gengur llfið
nfina.hr. Kenyon ? Viljið þjer
ekki koma inn f vagninn, mig
langar til að taia við yður, en hjer
megum við ekki stansa vegna lög-
reglunnar".
Kenyon stje ir.n f vagninn fin
þess að vita hvað hann fitti að
segja.
„Holbom", sagði Edith við
ökumanninn, sneri sjer svo að
Kenyon og sagði : Viijið þjer
ekki segja mjer hvert þjcr ætlið,
svo jcg geti lfitið keyra yður þang-
að“.
„Svo jcg segi sannleikann, vissi
jeg ekki hvert jcg ætlaði. Jeg er
svo glaður yfir að vera kominn
hingað aftur, að jeg r&fa um göt-
urnar fiformslaus,’.
,,Nfi, mjer sýndist þó ekki liggja
vel fi yður þcgar jeg sá yður, og
til þess að' vita hvað að yður
gengi ljet jcg kalia á yður. Segið
þjer mjer nú hvað að er?‘‘
,,Jeg hcfi sfiralftið að segja.
Wentworth cr að yfirlfta áættanir
inínar, og jeg cr að byrja á að
finna menn trl þess að fá þá f fje-
brjefið kom, stóð þar að efni þetta
væri einkisvnrði, að svomiklu leyti lag með okkur"
að verkstjórinn væri bær um það j „Viidu þeir vera með ?“
að dœma.
Meðan Wentworth var hjá Mel-
ville, var Kenyon hjáyngri Long-
worth, en hann kvaðst ekkert
muna eftir n&uuinni og helzt ckk-
ert vilja eiga við það.
Kenyon rfifaði nú eftir götunum
f þungu skapi, án þess að vita
„Nei, ekki voru þcir fi þvf".
„Það hcfir þá verið ástæðan til
þess að illa lá fi yður ?"
,,Jfi, mfiske“.
„Nú, hr. Kenyon, cf þjer miss-
ið hugrckki yðar við það, að einn
maður neitar að vera með f fjelags
skapnum um nfimtina, hvað ætlið
hvert hann ætti að fara. Allt ííþjer þfi að gýira þegar 10 eða
„Nei, jeg ætla að mynda fjeiag | einu heyrir hann nefnt nafn sitt, j fleiri neita ?“
til að reka vinnu f námunni*
1 og sfi
háan mann f þjónsbúningi
(Framh.).