Baldur


Baldur - 09.11.1904, Blaðsíða 3

Baldur - 09.11.1904, Blaðsíða 3
BALDUR, 9. NÓVEMB-ER 1904. 3 K r ó k a 1 c i ð Eftir Robert Barr. a r (Framhald) höfum lítið meiraen viku upp á að hlaupa cf þeir gefa óhagkvæma skýrslu“. ,,Jeg veit það, en enginn sann- leikselskandi maður getur gcfið 6- hagkvæma skýrslu. Náman er betri en við höfum nokkurntfma Kenyon kvaðst ekkert vita um sao-t ]lana ag vera‘ það. Hann kvað eigandann geta hækkað verðið námuna geta gefið I ( 'Vt 4S HS /l\ /l\ /i\ tts /IS /fS m as F A I Ð B E Z T U M E L O T T ZE . ,,Já, ef William er ráðvandur j gagnvart okkur, þá er allt gott, en j meira af sjer, svo hann vildi ekki 1 cf hann er svikull, þá cr öllu lokið. : selja. Bezt væri þvf að koma sjer j a^-ftir að verða þeim samferða svo fyrir að engin framlenging j 0g forkaupSrjettinn framlengd- /J\ an, að minnsta kosti ættir þú að : skrifa von Brent“. „Jeg hcfi skrifað en ekkcrt svar fcngið. Máske hann sje ekki í væri nauðsynleg, þvf allir. Melville kvaðst fús á að fara, hann kvaðst geta dœmt um hve mikið væri til af efni þessu eins Qttavva eins og stcndur". vel og hver annar. /|\ /i\ /i\ tis VJER Rcronvc^_SE; ,.Jæ-ja •—- jeg hcld þú ættir að j/j\ Þá stóð Willi- j am upp og kvaðst fús á að fara j fara með þeim. Jeg hcfi enga trú i /f\ A (^4-"R ~T"Tl----------------------f T 1 S "]--------113 A “T“ með Melville, kosta sig sjálfur en | til þessara manna, sem fyrst vildu | ^ gcfa þó skýrslu um ásigkomulagið ; ckkert sinna þessu, ásamt Melville. Þessu var tckið /hS 1/j\ il/\s /ís laug um gæði efnisins, hann fcr| /l\ en svo allt einu verða þcir svo hrifnir fyrir þvf j ili mcð fögnuði og svo var fundi slitið. að vera meðj og Mclville, scm fyrst í ,,Við förum mcð fyrsta gufu- skipi“, sagði William, ,,og þar eð skcð getur að jeg sjái yður ekki aftur innan þess tfma, þætti mjer vænt að þjer gæfuð mjer meðmæl- | ingarbrjcf til hr. von Brent, sem líka“. John hlcypti brúnum cn sagði ckkcrt. „Jcg skal ekki crgja þig mcð mfnum vonda grun, cn mig langar sýndi honum að jeg í þessu efni til að heyra álit þitt um hvað við starfi fyrir yðar hönd, og þá myndi, eigum að gjöra“. mjer og ganga greiðara að fá fram-1 ) Mjer finnst við getum ekkert lengdan forkaupsrjettinn ef þess: gjört, eins og stendur, ástæðurnar yrði nokkur þörf“. XVIII. KAPíTULI. ur cnn . „Gott. samt cftir 18 dagar, cn vcrði eng r! ferð þú til, Ameríku „Það er ágætt. Svona skulum við hafa það“. ,,En — það cr satt — þú hefir vfst fcngið heimboðið ?“ ,.JA“- „Ætlar þú að fara ?“ : eru slæmar, cn við skulum hugsa ; um það f nokkra daga og þá get ! jcg farið til Amerfku cf okkur Kenyonvar f þann vcginn að finnst þess þðrf. Tíminn cr nœg- fara út til að borða miðdagsverð, þcgar hann mætti Wentvvorth í dyrunum daginn cftir. . ,,Út að borða ?“ spurði Wcnt vvorth. ,,Q,ott, jeg verð samfcrða. Jeg gat ekki komið f gærkvöldi eftir fundinn, en hvemig þótti þjer hann ganga?“ ,,Þegar jeg tek tillit til blaðs- greinarinnar, svarsins mfns og lýs- ingar minnar á námunni, þá finnst mjer hann hafa gengið vel“. ,,Mjer finnst það lfka, en fannst þjcr hann ekki ganga of.vel ?“ ,,Hvað meiriar þú mcð þessu of: vcl ?“ ,,Jcg veit varla hvað jeg mcina.' Mig langaði bara til að heyra álit I þitt. Þú veizt að jeg hefi verið til staðar við marga slfka fundi, og. mjer fannst það svo undarlegt, að ; nú var allt sVo þurlegt og eins og! fyrirfram ákveðið. Jeg veit ekki hvort áhrif þcss á mig voru gdð cða i 11, en injer fannst það óvana- Iegt“. „Jeg skil enn ekki hvað þú mcinar ?“ ,,Nú, — á slfkum fundum er venja að einn stendur upp og sting- ur upp á einhverri aðferð, þá sjend-j ur annar upp og mótmælir, svoj hinn þriðji og bendir á enn aðra aðferð o. s. frv. Þegar King stóð upp og stakk upp á að Melvillc færi til Ameríku, mótmælti en"- I inn og' allt var eins og fyrirfram væri ákveðið“. ,,Máske það hafi vcrið“. ,,Já, máske. Hvað heldurðu annars um allt þetta?“ , „Kenyon hugsaði sig um. „Eins °g jcg hefi sagt, það gckk allt vc og liðugt. Hvern grunar þú ? William ?“ /ts fls ' SKILYIND U N A $ \í/ SS/ VI/ VI/ VI/ VI/ VI/ VI/ VI/ VI/ VI/ VI/ vl/ VI/ VI/ vl/ M/ VI/ VI/ VI/ s\! vl/ VI/ VI/ VI/ su /> SELJUM : IL-VXnSTIDTJLl, THEESHIJSTG EELTS, STXGX?XOISr HOSE. MELOTTE CREAM SEPARATOR Co. 124 T3T?,IlSrOÆlSS STBEET N7I3ST3STIPEG- IT' K>' fram víst, en vinur minn John j hvfsíandi. . „Þjer eruð sá eini seqi vildi helzt ekki fara, og vildi láta f veðri váka að við hefðum verið annarstaðar“. Edith leit ásakandi augum á Kenyon, sem roðnaði út undir eyru. ,,Nei, Wentworth, þettaerekki sjáanlega leiðist, og þess végna v.citti jcg yður þann heiður að koma og tala við yður“. ,,Það er sannarlegur hciður“, sagði John. ,,Ó, sagði hún oghlólágt. ,,Þjer mcgið sannarlega ekki taka allt í Við skulum bfða cftir, fai|cgt af þjcr. Þjcr megið ekki j alvöru. Jeg sagði J7etta að cins í skýrslu þcina f I2daga, þá eru. trða því sem hann segir) ungfrú ’ spaugi. En nú verðið þjer að S" j Longvvorth. Hanrt hefir gaman j láta eins og þjer sjeuð að skemmta in skeyti komin fiá þcim þá, svo | af að gjyra mig feiminn og hann j mjcr, enda þótt jcg sje komin til veit hvemig hann á að fara að því. j,að tala utn viðskifti litla stund. Jeg minntist ekki einu orði á að látast vera annarstaðar“. ,,Gott,fyrst þiðeruð nú komnir, vona jeg að þið skemmtið ykkur. Þetta verður skrautlaus vinasam- korna, sem ekki getur gjört neinn, námuna, cn þar cð jeg ckkert Tiefi sagt um námuna nema það sem satt cr, þá getur skýrsfa hans naum- ast c^ðið fiðruvfsi en gó®“.. „Þvf farið þjer þá ekki til! Amie- rfku ?“ ,.Ó, jeg er sem annar málsaðili, og þcgar lýsing þeirra á námunni verður samhíjóða minni lýsingu, þá vona jeg að ekkcrt sje til fyrirstöðu að mynda fjcíagið“. „Var William valinn til þess;að fara ?“, 1 Jcg vcit að það er ekki rjett að} ,,Ekki bcint valinn,. hanin ter . tala um slfkt f kvöldsamkvæmum, upp á sfn cigin býti. Mdvikc var „Jcg veit ckki. Mjer þætti: jafnvc] ckki hr. Kenyon, fciminn‘ en jeg er neydd til þess, aðrar stundir hcfi jcg ekki. Jcg hefi heyrt að þið hafið átt fund mcð ykkur, enda þðtt jeg væri búinn að scgja yður að jcg vildi vcra mcð, Þcgar þcir litu lcngra inn f sal- j en svona farið þið viðskiftamcnn- gaman að fara, en jeg cr alis óvan- | ui samkvæmum hcldri manna, og jnri) siju þcil- Longworth yngri og | irnir mcð okkur stúlkurnar“ 1 veit ekki hvað jcg á að scgja eða ; Melville. Þcir heilsuðu þcim og var sjáanlegt að William gladdist gjtöra þegar þangað cr komið“. „Að svo miklu leyti jeg vcit, á þessi samkoma ekki að vera neitt fjarska skrautleg, hcldur að cins kunningjamót, sem ungfrú Long- worth ætlar að halda f ekki eins mikið yfir komu þe'irra og frænka hans. „Frænkamfn“, sagði William, „virðist að nota tækifæriðvið burt- tilcfni af; f;;r hins 'tapaða fræhda* 1 til að slátra þvf, að frændi hennar W illiam ; feita kálfinum. Af hvcrju veit jcg ; æilai til Ameifku. Jcg vil ekíti j ekki) nema cf það væri af gleði; þjer vissuð hve illa mjcr hefir liðið ; skjalla þig John, en jeg held að E- yfir þvf að losna við m;g mánaðar- [ núna nokkra daga, þá mynduð ,,í rauninni, ungfrú Longworth — “ sagði Kenyon, en hún greip framm í fyrir honum. „Þjer fáið ekki að komá mcð neinar skýringar, j.cg kom að eins til að sneypa ýður mjer til skemmt- unar' ,,Jeg hcki“, sagði fohn, ,,að cf dith þætti verra cf þú kæmir ckki, [ tfma. [ svo. erum við lfka fjelagar Willi-1 Edith hló O'l ams og væri óþakklátt af okkui að; Wentworth byrjaði þcgar á mjög [ Field T I þjer vorkenna mjer. Lásuð þjcr gekk frá þcim. greinina ura mig í ,,Thc Financial vcra ekki mcð“ | Jæ-ja, jeg skal fara. Ætlar þú að koma til mfn eða á jeg að koma til þfn ?“ Iskcmmtilegu nmtalsefni við stúik- „Nci, cn j.cg las svarið- yðar f urnar sem eftif voru, en John var morgun og fannst það vera af- utan við sig og lciddist. Alkí[bragð“. einu varð hann þess var, að hann j ,,Ó, menn skyldu ávallt þekkja ,,Jcg skal koma hingað. Vcrtu : fylgd; Edith mcð augunum hvar [ báðar hliðar hvers máls áður en tilbúinn kl. 8, svo ökum við frá þínu heimili“ Hús Longworths var uppljóm- Sem húu var, og þá stokkroðnaði menn dcema það“ hann og leit niður. I I.ún lcit vnd- islega út í kvöldklæðnað; sfnuin, „V7ið stúlkumar höfum það nú svona, við icsum það scm vinir j að þetta kvöld, svo Kenyon hefði [ en J0hn fannst að fegurð hennar okkar skrifa án þcss að hlusta á naumast þorað inn cf Wentworth i Qa ástúð fjarlægði hana meir cg I mótmælandann, og dœmum eftlr I I J ö 0 I meir frá sjer. Nu fór einhver að þvf. hcfði ekki vcrið með honum, en hann var miklu vanari slíkum sam- ] lcika á Pfan(5 og var það ljcttir fyr- j komura og lqiddi John með sjer En þjer skuluð ekki halda að j«g ætli að hætta við að’sncypa | ir John, þvf haiin sá að engirin gaf j yður. Mumð þjcr ckki að þjerlof- Svo scttist þýzk- j uðuð mjcr að láta mig vita öðru ,,Jeg vcit ckki hvcrr j UPP stiSann alveS óhilcað. Þegar j honum gætUr. | inn í salinn kom tók Edith mjög ! vingjarnlega á móti þeim“. , ,,Það var \ el gjöit af \ kkur að j hlj<3rna, svo ekki virtist með öllu j ekki eitt orð frá yður hcyrt. Svona koma , sagðihún, „jcg var Hrædd j haéttulaust fyrir Pfanóið. Meðan um að þið væruð önnum kafnir ogL þessu afskaplega hljóðroki stóð, 1 ur maður, mjiig yfirlætislegur, við j hverju hvernig fyrirtæki ykkar j hljóðfærið og framle'ddi þrumandi! gengi, cn hjer hcTi jcg bcðið og valinn“. „Og þvf þá heldur Melvillc, en þjer ?“ „Það á að rannsaka hvort mitnn vitnisburður er sanriur, wgþvt gat ekki k.omið til. mála. að vcija mig. Vlelville er foTstfSðumaður postu- lfnsgj;")rðannnarog.aðþví teyti sjer- frœðingnr“. „Er MelviUie vírmr yðar?“ „Nei„ jeg; l'iefi eMd sjpð hann fyr cn á fundinum' „.Mjcr líkar ekki andlit Melvil- les“, sag'ði hán, og laut að John k mcðan.. Kertyon leit á Melvilíe, scm sat gagnvart þeim, cn þá sagði Edith: ,,Þjer megið ckki ifta á mcnn þeg- ar um þá er talað, þvf þá grunar þ.l að verið sje að tala tsm sig. Jeg kann ckki við ancllit hans, hann er of fríður tii þess ;>.ð mjcr geðjist að honum“. „Er þaðsvo?“ sagði John, , „þ£ ætti yður—“ Edith hló — lágum inndælum hlátri, sem Jolm fannst fcgurri cn nokkur hljóðfærasláttur, , J.eg vcít hvað þjer ætluðuð að scgja. Þjer ætluðuð að scgja : 'Þá ætti yður að lftast á mig‘. Jæ-ja, mjcr lí/.t vel á yður, og það er þess vcgna að jeg hcfi svo mikinn áhuga á námunni yðar og vini vðar Wentworth. -— Jæja, svo frændi minn ætlar til Amerfku upþ á eig- in býti. Þjer ættuð að fara Uka“. „Iívers vegna?“ sagði Kenyon, hissa á þvf að hetini skyldi detta -segið þjcr mjer nú alla söguna“ „Jcg veit varla sjálfur hvcrnig I sama í hug og Wentworth, áður jeg gruna, gætuð ekki komið“. cn jcg held þú ættir að fara til A- [ „Þjcr mcgið ckki fmynda yðuri hj4 honum. ^ekk Edith til Kenyons og settist j fyrirtæki okkar gengur, en jeg held j fyr þcnna sama dag. | það gangi vcl. Frændi yðar ferl mcríku, finna von Brcnt og fá for- neitt slfkt um mig sagði Went- j „Jeg hefi nú komið öllum hinum ! til Amerfku, eins og þjer vitið, til s (Framhald). kaupsrjcttinn endurnýjaðan. Við worth, „að jeg kæmi, var fyrir-; til að skcmmta sjcr“, sagði hún þcss að skoða og gcfa skýrslu um

x

Baldur

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Baldur
https://timarit.is/publication/165

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.