Baldur - 16.11.1904, Blaðsíða 3

BALDUR, 16. NÓVEMB'ER X904.
3
ókaleiðar
Eftir Robert Barr.
K
(Framhald)
Þjcr ættuð að vcra þar
stundu sem þeir sfmrita,
að vita hvað þeir símrita.
4 þeirri
til þess
Það er
ur, jeg þarf mikið við yður að
tala“
Það var ekkert útlit fyrir að
Wcntworth væri þetta kærkomið,
samt fjekk hann hcnni stól og sctt-
ist sjálfur hinsvegar við borðið.
Hún lagði sólhlífina sfna á borðið
og nokkra smápakka sem hún var
með, og raðaði þeim vel svo hann
fengi á mcðan tíina til að átta sig, ^
svo leit hún til hans á þann hátt /j\
w

'IS
/i\
/1\
&
/l\
Y A I Ð BEZTU S K I L Y INDU N A
im: :e Hi o
T
T DB .
ekki víst að þeir þekki námuna til
hlýtar án þcss þjer lciðbeinið þcim,! scm honum var áður svo vel kunn- 1
og geta þannig sent ranga skýrslu ugt um. Wentworth herti nú 1
cinlægni.
Jeg hcld þjer
í>
í allri
ættuð að fara“.
,,Þetta hið sama segir Wcnt-
\vorth“.
„Gjörir hann það ? Jeg hefi
alltaf álitið hann skynsaman mann,
og nú yeit jeg að hann er það. brigði fyrir f andliti hennar.
En jeg má nú ekki vera lengur að
spjalla við yður. Jeg sje að pro-i unar, og þar cð jeg
fessorinn cr að cnda, og jeg verð hvcrnig hcntugast er
að sinna gestum mínum. Ef jc;
get ekki talað rneira við yður f J strax á þvf
kvöld, munið þjcr þá eftir því sem
jeg hefi sagt“. Og með hinum
hrósverðasta fagyrgala þakkaði
hún profcssornum fyrir hljóðfæra-
sláttinn, sem húrt hafði ekki heyrt
hið minnsta af.
upp hugann og sagði við sjálfan /»\
sig ; ,,Hvað falleg sem þú ert,;
þá skal þjer ekki í annað sinn lán-
ast að gjðra mig að flóni“.
Hún brosti, og þó það varla:
sæist þá var það eins og sólargeisla j
/I>
„Jeg er komin til að biðja afsök- í /jý
/\
/\
/V
/\
; finnst mjer eins
vcit ekki
að byrja,
gott að byrja
-,,Þjer þurfið engar afsakanir að ',/fS
/\
/\
gjöra gagnvart mjcr," sagði Wcnt-
worth kuldalega.
„Jú, vfst þarf jeg þess. Gjörið J ^
þjer mjer nú ekki óþarflega erfitt1 •
með þvf, að vera svona kaldur og
VJER SELJUM : |
THEESHING BELTS, |
AG-EICTTLTTTBAL |
STTCTIOLT HOSE.ÍI
\l/
\t/
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co. \»/
124= PRI3STCESS STEEET
‘W'XLTTSrXE’ElG- v!>
,,Nú, hvernig skemmtir þú kurteis, en segið að það hryggi j
þjcr ?“ spurði Wentworth þegar yður — nci, jeg ætlaði ckki að ;----------
þeir voru komnir út á götu aftur. segja svona, segið [að þjcr sjeuð
Nóttin var stjðrnubjört og fögur, j vissir um að jcg sje hrygg yfir að manna.
svo þeir
heim.
v v- Vf-'i-''íl-'5.-'
/Jí
Sje karlmanni komið á
áscttu sjer að ganga J hafa gjört það scm jeg hcfi gjört, stað mcg ag taiai þA fa;r maður að
vita allt sem hann veit og tals-
vert meira“.
Ungfrú Brewster hafði nú liall-
að sjer aftur á bak í stólnum og
horlði út í gluggann. Hún virt-
ist að hafa glcymt þvf að Went-
J og að þjer sjeuð ekki hræddur um
,,Jcg skcmmti mjer ágætlcga,! að jeg gjöri slfkt oftar“.
Wcntworth hló og hún lfka.
,,Svona, nú gengur það skár,“
sagði hún.
að illt um mig í seinni tfð ?‘
mikiu betur en jeg bjóst við. I
fyrstu gckk mjcr ofurlítið öfugt að
átta mig, cn svo batnaði það“.
/,,Jcg sá það — mcð hjálp“.
,,Já — með hjálp“.
,,Þjer hafið vfst hugs-
,,Ef þú þarft að opinbera hugs-1 að gjöra það“.
>,Jeg hefi að minnsta kosti reynt! worth Var þar og sagði:
anir þfnar John, þá veiztu að jeg
hcfi samhygð mcð þjer.
, Skildi Kenyon vilja segja
,,Nú, þctta kalla jeg ærlegt, og mjer nokkuð um námuna ?“
Mjer J svo finnst mjer ögn af skjalli f því
þætti gaman að hcyra hvcr áhrif líka, jæ-ja það er gott. Jeg cr
þesskonar brjálsemi, sem hjcr er j hrygg yfir þvf að jeg —að þetta I hún os hristi höfuðið.
um að ræða, hefir 4 jafn skynsam- skyldi koma fyrir. En svo kom
,,Þjcr getið spurt hann“.
,,Nei, það dugar ckki,“
an mann og þi^
jcg í öðrum crindum líka, hefði
sagði
Hann er
einn af þcssum þöglu mtinnum,
sem svo fátt cr af í heiminum.
„Jegþarf ekkert að opinbera, það eingöngu veriðy forlátsbón þá Máskc jeg gjöri rjettast f að finna
Geor'ge, en — jeg fer til Canada“. j hcfði jeg skrifað. Jeg þarf að fá| William Longworth sjálfan, hann
A t.La: 1 upplýsingu sem þjcr getið gefið
mjer, cf þjer viljið“.
Hún studdi olnbogunum á borð-
„Ó, talaði hún um það ?
„Já“.
„Og tillögur hcnnar höfðu meiri
áhrif en allar mínar rökscmdir?“
Reiðstu ekki, George, cn
það er tilfellið“.
cr ekki cins grur.samur gagnvart
ið
mjcr
Um leið og hún sagði þctta, leit
og hökunni á höndurnar og hún snögglega til Wentworth og
cn horfði bænaraugum á hann. Vcsal-
ings George átti bágt mcð að þola
þctta augnatillit.
XIX. KAPITULI.
„Fyrirgcfið þjcr, en hvcrt
nafn yðar ?“
sá óðara að hún hafði komið við
auma blcttinn. Hún lagðist fram
á borðið og hló svo glaðlcga að
svo þjer hafið þurft alls yðar hug-
rekkis við. Það er þannig fyrir
öllum, og fyrir flestum er lffið
þrotlaus barátta uns hárið gránar
og andinn sljófgast af þessu lát-
lausa strfði. Heimurinn er alveg
miskunnarlaus til enda daganna.
Ef viljakraftur einhvers manns
sljófgast citt augnablik, þá er óð-
ara búið að taka brauðskorpuna
hans, og hann má svelta f hel.
Þcgar jeg hugsa um þctta ævar-
andi, andlausa strfð, þar sem
vægð er hvorki gefin nje þegin,
þá hryliir mig og jeg óska mig
dauða. Þegar jeg kom til Lund-
úna, sá jeg f fyrsta sinni þessa
vonlausu auglýsingasmala, mann-
lcg flök, sem skoluðust áfram mcð
straumnum annarsvegar við göt-
una. Það hlægilega og hið sorg-
lega er þannig saman blandað, að
það vckur ótta. Nú, þesSir vesal-
ingar voru eitt sinn menn,
—menn, scm atvikin færðu niður
Mig langar til að vita nokkuð Wentworth, þrátt fyrir hina magn
er um námuna yðar“.
Öll vinátta hvarf eins og lciftur
,,Seg hr. Wentworth að stúlka úr huga Wcntworths.
vilji finna hann“.
Drengurinn fórinn, ögn óánægð-
ur yfir þvf að gcta ekki nefnt
nafnið, cins og tíska er mcðal við- I saS®' Jcnnie f ásakandi
skiftamanna.
1 lausu rciði sfnu, varð að brosa
móti vilja sínum.
Jennie leit upp, en þcgar hún
mt hún
„Er Það gamla málcfnið á nýjan s4 hve fciminn hann var,
leik ?“
• ,. „ 1 ckkcrt sagt fvrir hlátri fyr cn að
Hvernig gctið þier sagt slfkt,
h ö J 0 1 stundarkorni hðnu.
róm, ,,nú
cr jcg að spyrja fyrir sjálfa mig,
gjöra gaman að mjer?“ sagði hann
alvarlcgur.
Reiðin scm kom í ljós í andliti
hennar, þurkaði tárin og leiddi
blóð fram f kinnar hennar.
,,Þorið þjer að scgja slfkt við
mig ? Haldið þjer að jcg hafi
komið til.að finna yður þcrsónu-
lcga?“
Wentworth stóð kyr og þagði.
Jennie greip sólhlffina sína af
borðinu og felldi alla bögglana sfna
um leið. Ef hún hcfir ætlast til
að Wentworth tæki þá upp, þá
brást henni það, hugur hans var
langt út í Atlantshafi, svo hann tók
ckki cftir neinu í kringum sig.
,,Jcg vil ekki vcra hjer og þola
móðgun af yður. Gjíira gaman að
yður, þó-þó, það eróþolandi".
„Mjcr kom ekki til hugar að
móðga yður.
„Hvað er svona sögn annað cn
móðgun, hún blátt áfram þýðir
það, að annaðhvort hugsa jeg um
nð—og ef heimurinn er svonajyður cða-
, ,St6lka, sem vill tala við yður, I en ckki fTrir bIaðið mitt- bess ut'
herra,“ sagði hann. WcntwOrth \ an se£' jeS yður blátt áfram það
en
sem jeg vil vita, krókalaust — ekki
xilturinn sagðist ckki vita I undir fölskum ástæðum — eins og
hann honum að láta) Þjer sögðuð eitt sinn“.
„Hvernig getið þjer búist við
að fá upplýsingar um það, sem
áhrærir aðra eins mikið og mig.
sagði
spurði strax um nafn hennar
þegar
það,
hana koma inn.
,,Hvcrnig lfður yður, hr. Wcnt-
worth ?“ sagði hún glaðlcga og j
rjctti honum hcndina vfir borðið. JeS hcfi c'iga hcimild til að lýsa
Honum varð bilt við, cn tók þó í
hendi hennar og sagði:
,, Þctta cr óvænt ánægja, ungfrú
Brewster“.
Jennie roðnaði yndislcga og hló
eins og hcnni var lagið, cn sagði
svo :
„Það er mögulegt að það sje
óvænt, en það lftur ekki út fyrir
að ánægjan ætli með yður f gönur.
Þjer hafið ckki búist við að sjá
mig oftar ?“
„Nci, jeg bjóst ekki við þvf, cn
fyrst þjcr nú cruð hjcr, þá lcyfið
þjer mjcr að spyrja, hvað jcg get J
gjört fyrir yður?"
,,Nú, fyrst vcrðið þjer að bjóða væri að tala við sjálfa si
mjer sæti og síðan að sctjast sjálf- ; cr
annara viðskiftum án þcirra leyfis1
,,Já, já, auk yðar cru þá að
minnsta kosti tveir aðrir við nám-
una riðnir. Kenyon er annar, en
hvcr cr hinn ?“
„Ungfrú Brewstcr, jcg scgi yð-
ur.ckkcrt“.
„Langar yður ckki til að taka
mig og flcygja mjcr út, hr. Wcnt-
worth ?“
,,Mig langar til að taka f axlir
yðar og hrista yður,“ segði Went-
worth.
„Ó, það gct jcg ckki lcyft. Við
verðum að láta hegninguna vera f
höndum lögrcglunnar“.
Ungfrú Brewster, hvcrs vegna
hættið þjcr ckki þcssu leiðinlega
; njósnarstarfi og takið eitthvað
annað fyr;r ?“
„Svo scm hvað ?“
,,Hvað sem vcra skal“.
Jennic studdi aftur olnbogun-
um á borðið, lagði kinnina f lófa
a v _
harður við karlmenn, með öllum
þeirra kjarki og kröftum, hugsið
yður þá hvað það muni vera fyrir
kvennmann, að lenda f þessum
ómannlega hvirfilstraum, — kvenn-
mann án vina — án pcninga —
mitt á milli þessara grimmúðgu
úlfa—til að lifa, ef hún getur —
eða—til að deyja, efhúngctur.
Gráturinn tók 'fyrir mál hennar,
svo hún grúfði
iga sólhlífina
, ,Gjörið þjcr það þá?“
,,Gjöri jcg hvað ?“
,,Að hugsa um mig?“
Jcnnie fór nú að
sfna og lcit ckki á hann, þegar
hún var búin, lcit hún upp og
sagði:
,,Jcg hugsa um yður cins og
vin. Hefði jcg ckki álitið yður
vin, þá hcfði jcg ekki komið hing-
niður í höndur að til að ráðgast við yður“.
sfnar, scm láu á borðinu.
Wcntworth stóð upp oc gckk
til hennar, lagði hendi
hennar og sagði :
,. Jcnnie“.
„Farið þjer aftur á yðar
látið mig vera“.
„Jennic, “ sagði Wentworth
aftur.
Hún stóð upp, horfði framanf!
hann og sagði:
„Jeg trúi þvf. Það hryggir
mig að hafa brúkað þau orð sem
sín4 á öxl J yður mislfkuðu, en nú gctum við
haldið áfram mcð ráðagjörðirn-
. *
ar .
\
„Það er
stól.
,,Enþjor hafið nú þegar sagtTsinn og horfði hugsandi út um
mjcr nokkuð. Verið þjer nú svo j gluggann. Wentworth horfði á
vingjarnlegur að halda áfram að J hana og dáðist að fegurð hcnnar.
tala — um hvað scm þjer viljið— >>Jog hefi alltaf rciðst þegar
svo mun jcg bráðum komast að
þvf sem jeg vil vita um námuna“.
Hún þagnaði og hann sat þegj-
andi lfka.
aðrir hafa sagt mjer þetta,“ sagði
hún, ,,— cn — nú særir þctta mig
og hryggir þcgar þjer segið það.
Það cr svo hægt að scgja — hvað
,, Mcnn tala um málæði f kvenn- sem vera skal — svo hægt — svo
fólkinu,“ sagði hún, eins og hún hægt. Þjcr eruð maður hugrakk-
„en það ! ur og ákvcðinn, og þó hafið þjcr
ekkert á móti málæði karl- mætt vonbrigðum og hindrunum,
ekki fallcgt að segja
þctta“.
,,Jeg cr hræddur um að mjer sje
J ekki lagið að segja það sem er
fallcgt “.
,,Þjcr cruð þó vanur þvf“.
„En þjer sögðuð þó að það
, ,Hcyrið þjcr ckki hvað jcg j hryggði yður, og það cr allt scm
segi. Setjist þjcr aftur á yðar karlmaður gctur sagt, og f raun-
stól. Jeg kom hingað til að tala j jnni kvennnmður Ifka., og jcg sagði
um viðskifti cn ekki t;l að gjöra þag sjA.1 f, þegar jcg kom inn. Ef
mi>r að flóni. Það cr allt yður að | þjer viljið nú taka bögglana upp
þá
illa við yður J gcíum 'við talað um námuna".
Gcorge scttist á stólinn sinn aft-
kenna og yðar heimskulegu spurs-; af kr6lfinu fyrir mig — þökk !
málum. Mjcr er
fyrir það“.
Hann stóð kyr þar scm hann ur 0g sagði:
var, þrátt fyrir cldingarnar úr aug-J ,,Hvað viljið þjcr vita um nám-
um hcnnar, og hleypti brúnum. :una?“
„Jennie, eruð þjcr nú aftur að , (Framhald).