Baldur - 23.11.1904, Blaðsíða 3

15ALDUR, 23- NÓVEMBER 1904.
3
Krókaleiðar
Eftir Roburt Barr.
c
(Framhald)
„Alls ekkert”.
„En þjer sögðust þó þurfa að fá
upplýsingar“.
,,I>etta cr skrftin ástæða. En
hvæð karlmenn eru klaufalegir með
að finna hið dulda í samtalinu.
Nei, — einmitt af því jeg sagði
það bl&tt íi,fram, licfðuð þjer átt að
skilja að það var ckki það sem jeg
átti við“.
,,Jeg er hræddur um að jeg sje
auli. Jeg vil ekki beint áfram
spyrja hvað þjer viljið, en migj
langar þó til að vita það
andi á teinu, og Wentworth sat
svohrifinn yfirhinum inndæla róm
hennar, að hann gaf minnt gætur
að því livað hón sagði, heldur cn
manni ber að gjöra, sem hlustar á ! /j\
stúlku tala. Hann kreppti og opn- /fe
aði hendina á vfxl undir borðinu, J W
I 1 /A\
og fann hve sveitt hún var. Hann! L
vonaði að gcta varðvcitt sjálfsstjórn Jfjý
sína, en 14 oft við að sleppa því ^
þegar hún leit á hann eða hrcifði /f\
sig citthvað, og honum fannst eins í tis
og hann þyrfti að kalla upp : ,,Ó,
góða, gjörðu þctta ekki, cf þú ætl-
ast til að jeg sitji kyr hjer“.
, Jcg sje að þjer veitið þvf enga
eftirtekt sem jeg segi“, sagði hún

•'Se -5*- 'i> •iT’^ •iT.v,'> 'iTb -.!>■ •;> •>- -Tt tÞ- -ilh- f
--v
' 'rt'
/\s
/i\
/\
Ás
á\
ÁS
F A I Ð B E Z T IJ S K I L V I N D II N A
T
M E L O
T
og ýtti bollanum frá sjcr. Svo ,
VJER SELJUM :
RXOINXJKSIE^XXAriXTIDTJXL
TXXX?,X]SXXIIsrG- EELTS,
lagði hún handlegginn 4 borðið, j
hallaði sjer ögn áfram og horfði
r e beint á hann. ,,Jeg sjc það á aug- : íav
>,Jeg vildi fá sönnun fyrir trausti., . .
i|| -iLGKRIGTJLTTJXfc-iLXj
Jeg sagði yður að viss tilviljun
hcfði hryggt mig. Jeg vildi vita
hvort þjer tryðuð mjcr, en jeg
komst að því að þjcr gjörðuð það
ekki. Nú vitið þjer það“.
,,Jcg held naumast að þetta sje
sanngjörn tilraun. Þjcr .vitið að
þessi tilviljun kom ekki mjcr cin-
um við“.
um yðar að þjcr hugsið um allt /j\
W
\i/
\\/
\\/
\í/
!W
\i/
\r/
\í/
\i/
w/
\/
\f/
\í/
\t/
W/
W/
f
\i/
annað“.
, ,Jeg get fullvissað yður um það,
að jeg hlusta á yður mcð mestu á-
nægju og eftirtekt“.
,,Það er gott, því nú ætla jcg að
segja nokkuð sem cr áríðandi. Til
þess að vekja yður, ætla jeg fyrst
að segja yður allt um námuna, svo
Ungfrú Brcwstcr stundi og hristi j ^cr Setið skilið að jeS ^rf enSra
höfuðið
„Það hcfði ckki skemmt neitt j
þó þjer hefðuð trcyst mjer
| upplýsinga“
Wentworth til stórrar undrunar,
! lýsti hún nú nákvæmlega öllum
/\s
/\s
/í\
/i\
/*\
fls
' ^€€€€€€€€€€€€
STJOTXOXJ XXOSE.*
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 PRI3STCESS STEEET

"WITSTTsriX’XlG-
\l/
M/
\i/
\\/
\l/
S/>
,,Það væri það“.
„Og jeg held, að það scm gjört
cr, ætti að gjörast strax, og það
„Er það mcining yðar ? Þjer samningum og samkomulagi þeirra ; IT>eð dugnaði“.
gátuð varla vænst þess að maður
skyldi — “
„Jö, jcg það“.
„Að eins vinur?“
Ungfrú Brcwster kinnkaði kolli. !
þriggja fjelaga, og að sfðustu því
hvernig sakir stæðu nú.
>>Jeg er sannfærður um það“.
,Auðvitað. Þjcr eruð of auð-
, Hvernig vitið þjcr allt þctta ? i trúa, ef þjer væruð ögn grunsam-
;spurði hann.
; ari myndi ekki jafn auðvclt að
„Kærið þjcr yður ekkcrt um j narra yði
,,Ó, nei, það crt þú ekki, en þú
þarft einhvem til að hjálpa þjcr“.
Allt f einu hjelt hún honum frá
sjcr og sagði:
„Þú ímyndar þjcr þó lfklega
ekki, Georg Wentworth, að jeg
hafi komið í þcssum erindum í
dag ?“
,,Nei, engan veginn“, svaraði
j það. Þjer megið heldur ckki „Nei, gallinn er að jeg hefi ver- j hann hreinskilnislega, og faðmaði
„Það scm jeg liefi að scgja í spyrja mig hvernig jeg viti það, .. jð of grunsamur. En nú er sá I hana aftur.
þessu efni, er það, að í Amerfku ! sem jeg ætla nú að scgja yður,
cn : tfmi liðinn og kemur ekki aftur'
hefir vináttan stœrri verkahring í
þjer verðið að trúa þvf viðstöðu-I „Hvað eigið þjcr við ?“ sagði
þessa átt, heldur cn hjcr í landt,“ iaust 0„ breyta eftir þvf undir! hún og leit fljótlega á hann. „Vit-
sagði Wcntwórth og hló. ! cins. Longworth ætlar að svíkja ! ið þjcr ckki að þjcr missið námuna
Áður cn Jennie gat svarað, j ykkur. Allar hans tilraunir ganga; cf—“
barði pilturinn að dyrum, lauk upp f þá átt að draga tímann þangað j „Út f vcður og vind með nám-
°g kom inn mcð te, sctti það á til forkaupsrjettur ykkar er liðinn, j una“, sagði hann, og tók hana f
borðið hjá Wcntworth og fór. j Þá ætlar hann að kaupa námuna á fanq- sjcr áðuren hana varði. „Það
„Má jeg bjóða yður bolla afte?“ Þvf verði scm ykkur cr hún lofuð, j cru til hlutir, scm eru meir árfð-
„Já, þökk fyrir. Það cr skrftinn i
siður mcð tcdrykkjuna á skrifstof-
unum. Ef jcg væri óvinur Eng- j
lands, í stað þcss að vera bezti j
vinur þcss, myndi jcg lenda her
en þið sitjið cftir mcð sinn þriðj- ! andi cn námur og peningar“.
mfnum milli
4 og 5 og taka
unginn af skuldinni hvor ykkar.
Hvaj4 cr Kenyon ?“
„Hann cr farinn til Amcríku11. j
„Það er ágætt. Símritið þjer j
honum að hann verði að fá for- j
Sólhlífin brotnaði nú, og ungfrú
i Brcwster sagði ofur lágt „Ó“.
„Kærðu þig aldrci um sólhlff- j
ina“, sagði hann og kastaði henni j kyssti hann.
j á gólfið. ., Jcg skal útvega þjcr
„Þá er allt gott. Jeg gæti ekki
þolað þá hugsun að þú gjörðir það,
allra sízt nú,. þegar — jcg skal
scgja þjcr það seinna. Mig lang-
ar svo mikið til að þfi hcfðir titil.
Eru endurslcoðendur al'drei gjörðir
að aðalsmönnum í þessu landi ?“
„.Nei, það- cru að cins auðmenn
scm hljóta þann heiður“.
„Ö, það lagast þá, þvf náman
gjörir þig rfkan og jeg á eftir að
jverða lafði Wentworth".
Hún dró hiifuð hans að sínu og
alla fbúana sem fanga á mcðan
þcir væru að drekka te. Ilvað
munduð þjcr gjiira cf óvinirnir
kæmu að yður á mcðan þjer væruð
að drckka tc ?“
„Bjöða þcim tcbolla, og gjiirði
jafnframt það scm hann sagði.
,,IIr. Wentworth,“ sagðijennie
glcttulcga. „Yður cr að farafram.
Þctta svar var ágætt. Þjcr verðið
samt að tnuna að jeg korn sem vin-
ur cn ckki scm óvinur. Hafið þjcr
kaupsrjettinn framlengdan strax,; aðra“.
svo gctið þjer rcynt að mynda fjc- : ,,Hugsunarlausi maður“, stundi
lag hjcr. Fáist hann ckki fram-■ hún upp. „Þú veizt lftið hvað
lcngdur, þá cr ttminn stuttur til að
safna saman peningunum, og vcrði
það ckki mögulcgt, þá cr öllu tap-
að. Þetta er það sem jcg kom til
að segja yður, þó það tæki mig
langan tíma.
fara“.
hún kostar, en jcg njelt þú mynd-
ir vita að jcg hefði ástæðu til — að
— reiðast — af þcssari mcðferð—
Georg“.
„Það var cngan tfma að missa. |
Nú vcrð jcg að JCg fór bcint að þfnum ráðum. Þú
| C'-t þó líklega ekki reið, kæra Jennie
Hún tók upp alla bögglana sfna mín, eða crt þú það ?‘
„Jeg held jcg sje það ekki, en j
jcg ætti að vcra það, cinkum/þeg-
og hjelt á sólhlffinni fyrir framan 1
sig. Wentworth gckk til hennar,
nokkurntfma lcsið um ’Börnin í. hann var fölari en vant var, máskc i ar jcg tck tillit til þcss, að jcg hjelt
skóginum ?‘ Það er viðkvæm og af fregninm sem hann fjckk. Ann-! áhjarta mfnu f lófanum allan þenna
skcnuntileg saga. Þjcr munið cft- iari hendinni hjelt hann um últlið-
XX. KAríTtTLI.
Enda þótt að gufuskipið, sem
flutti Kcnyon til Amerfku, væri
mcð þcim hraðskreiðustu, fannst
hommi tíminn samt vera ósegjan-
lcga tangur. Oftast var hann uppi
á þilfari og gckk þar fram og aftur,
hugsandi um hina fyrri fcrð sfna,
fyrir tvcim mánuðum.
Þegar hann kom á hótcl sitt f
Nýju Jórvfk, spurði hann hvort
þar væri nokkurt brjcf til 'sín.
Ilonum var fengið umsíag scin
hann opnaði strax og innan f þvf
var svo hljóðandi málþráðarskeyti
angur sinn þangað, þegar harin
kæmi. Svo fór hann að leita uppi
Windsorhotcl, og þegar hann kom
þangað og ætlaði að fara að spyrja
um Longworth, kom hann þangað
inn sem John var fyrir. Kenyon
klappaði á öxl honutn.
Longworth sneri sjer við með
meiri hraða cn hann var vanur, og
þegar hann sá hver það var, sagði
hann :
„Hamingjan góða, hvað .cruð
þjcr að gjöra hjcr ? Komið þjer
upp á mitt hcrbergi“.
Þcir fóru f gcgnum nokkur loft
mcð lyftivjelinni, komu svo á afar-
langan gang með þykkum gólfdúk
á, þar opnaði Longworth einar
dyrnar og þeir komu inn f stórt og
þægilegt hcrbergi.
„Nú, þetta kalla jeg býsn.
Hvcrs vcgna cmð þjerhjer? Er
nokkuð að> hci'ma ?•
„Ekkcrt, scm jcg veít um. Við
fcngutn ekkcrt inálþráðarskeyti frá
yður, hjeldum því að eitthvað væri
að, og því kom j.eg‘'‘.
„Ó, ná skil jcg. Jeg sfmritaði
til heiinilis yðar, og sagðist mundi
verða hjcr nokkira daga. Skeytið,
sem ieg scndi, var nærri þvi eins
langt og brjcf, cn það viröist ckki
hafa komið að ncinu gagni“.
„Nci, jcg fjekk það ckki“.
„Iívað hjclduð þjcr að væri- að
hjer ? ‘‘
„Jcg vissi það ekki. Jeg vissi
að þjcr höfðuð haft nœgan tfína til
að skoða námuna og sfmrita til
okkar. Þegar svo tólf dagar voru
liðnir, ocr við vissum að forkaups-
tfma, o<r sama scin
bauð þjcr það. | frá Vv’cntworth : „Longworth cr ; rjcttartfmi okkar var nærri liðinn.
lr hinum vonskuríka frænda ? ;nn á hinni. Hann fann að hann ! JCg. vona þú farir ekki eins mcð jf Windsor. Farðu strax og end
Gott. Þjcroghr. Kcnyon minna varð að þakka hcnni, en hvernig | það og sólhlffina mína“
niiTT
börnin, litlar og saklausar ; Sem á þvf stóð, þá gat hann ckki
manncskjur, og Lundúnaborg
Það cr að skilja þessi hluti hennar !
fundið heppileg orð.
Hún hjelt enn 4 sólhlffinni fyrir
raman sig og var að toga á sig
Hann kyssti hana sem svar.
,,Sjáðu nú.“, sagði hún og lag-
urnýjaðu forkaupsrjcttinn. Long-
worth er að svfkja okkur“.
John ljet brýr síga og gat ckki
aði hálsbindið hans. „Mjcr þótti i skilið f hvar Windsor væri. Þjönn
vænna um þig strax frá byrjun Cn ! uokkur, scm sá að hann var f vand-
— cr hinn villti veglausi skógur. f,-
Jcg ci fugimn, scm svcima uppi 1 annan glófann, scm hún hafði tck-j jeg vissi um, og jcg held að jcg ] ræðum> sPurðl ilvort- h&nn gæti
yfir ykkur, og bíð þcss að gcta jð af sjer mcðan hún drakk tcið.
byrgt ykkur mcð- laufi. Til þess
að gagn væri að þvf, þyrfti þctta urnar alvarlegár, og það er því á-
lauf að vcra bankaávfsanir, cn, ó, j rfðandi að nota tímann“.
hcfði aldrei sent málþráðarskeytið,
„Eins og þjei sjáið, cru ástæð- ct þú hcfðir sjálfur dckrað ögn við
itu'4, cn í þcss stað ser.dir þú Ken-
jcg á engar slíkar. Ef gjaldgeng-
ar ávfsanir spryttu á trjánum, þá;
væri lífið ckki cins örðugt ei
það cr“.
, >Jeg skil það“.
„Það væri leiðinlegt að
-'ms og allt núna, þegar þið cruð búnir að
j hafa eins mikið fyrir þvf eins og
orðið honum til liðs.
, Jeg hcfi fengið þctia málþráð-
urðum við hugsjúkir og jeg fór“.
„Jæ ja, jeg cr hræddur um að
þcssi fcrð yðar verði gagnslaus“.
„Hvað mcinið þjcr ? Er ckki
náman eins og jeg lý:ti henni ?“
„Ó, náman/er riógu góð. Jeg
meinti blátt áfram að þjer þurftuð
ekki að koma“I'
„En------þjcr vitið þó að for-
arskcyti, cn skil það cklci til hlýt- kaupsrjcttartími okkar cr þcgar
Ungfrú Brcwstcr smakkaði hugs-; þiö hafið haft'
I yon og af því rciddist jcg. Jeg
| bjóst alltaf við þjcr sjálfum cn þú
missa komst aldrci".
,,Jeg var auli, og cr það ávallt
þegar mjer býðst eitthvcrt gott j shrána> svo Vai Þonum t f^að á hei
ar. Hvar cr Windsor ?“
„Ó, það er sjálfsagt Windsorhó
| tel. Hjcrna uppi f þcssari götu“
i Kcnvon skrifaði nafn sitt á gcsta-
tækifæri“.
bcrgi og hann bað um að láta far-
liðinn ?‘ ‘
„Nú — forkaupsrjctturinn og
náman cru f góðu ásigkomulagi.
Jcg held þjcr mcgið trcysta minni
S umhyggju um það hvorutvcggja“.
(Framhald).