Baldur - 14.01.1905, Blaðsíða 3

BALDUR, 14. janítar 1905.
3
Krókal c íða r
Eftir Robert Barr.
(Framhald)
,,Já, já, umfram allt, hvað seint
sein það kemur“.
Þegar Kenyon á heimleiðinni
gekk fram hjá bezta hðteli borgar-
innar, sjer hann William Long-
worth standa þar f dyrunum.
,.Hvernig gengur það Kenyon ?“
spurði hann.
,,Við sfðustu samfundi vilduð
þjer ekki tala við mig, nú vil jeg
ekki tala við yður“.
,,En, góði hr. Kenyon. I>að lá
illa á mjer þá. Jeg kaupi námuna
á morgun, viljið þjcr ekki taka að
yður verkstjórn f henni gegn 200
punda árskaupi ?“
,,Þökk“, sagði Kenyon.
hann hingað svo hann geti vottað
hver þjer eruð“.
Kenyon þaut til von Brents og
bað hann koma með sjer í bank-
ann og votta hver hanti væri.
,,Með ánægjfl", svaraði hann.
Þeir gcngu til bankans. „Þessi
maður er John Kenyon“, sagði
von Brent við gjaldkerann.
,,Gott. Hafið þjer nýlega verið ! /IS
á símritastöðinni, hr. Kenyon ?“
„Nei“.
,,Þá myndi jeg í j>ðar sporum
fara þangað strax“.
„Þetta þýðir“, sagði von Brent, /is
þegar þeir komu út í anddyrið,
,,að bankinn hefir fcngið aðvfirun
um útborgunina. Jeg fer á skrif-
stofu mfna og bíð yðar þar“.
Þegar John kom á sfmritastöð-
ina spurði hann : ,,Er nokkuð
' komið ?“
„Ekkcrt enn þá, cn jeg hekl að
m
/is
/IS
/Is
/is
m
4S
/ÍS

.jr .4, .4, ^ 4? .4? -4? -4? .t
i-f
,

F A I Ð B E Z T U S K T L Y I N D II N A
IML lED Xj O T T
VJER SELJUM :
RJ’OJVC^.SKZILNTXIsriDTni,
THEESHILfGr BELTS,
„Hugsið þjer nfi um þetta og allt jafni sig“, sagði hann bros-
gefið mjerekkert vanhugsað svar“.
,, Ileppilegasta svarið til þessa !
andi.
Augnablikin liðu eins og vant
væri að berja yðitr um koll, en auk var> cn Kenyon fannst klukkan !
þess sem jeg er löghlýðinn borgari; SanSa óvanalega fljótt þcnna dag. /jjS
Tfu mfnútur yfir ellefu.
Tuttugu mfnútur yfir ellefu og
enn ekkert skeyti. Kenyon stundi
vil jeg ekki verða tekinn fastur í j
nótt, þar jeg hcfi einn möguleg- J
lcika á móti þúsund ómögulegleik-

_ J
I
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co. \l/
124 PHIJNCESS STEEET J
■wiisnsriPEG-
/IS
/iS
| -A-GI-IiIOTTIjTIHt-A-X
/!s
/iS
/ÍS
tvs
/IV
/IV
//>
.<<*■ -.»■ ^ ^ ag, ^
' "V ■ x».' •'ík- ^ 'X.- '«*.■ '*•* '
um að verða sjálfur að gegna námu- , hátt og svitnaði.
kaupum á morgnn“.
,,Á, já-já. í venjulegum áfiog-
um munduð þjcr ciga hægra með
að sigra mig hcldur en f hagfrœðis-
Jegum átökum“,-
,, Kallið þjer afskifti yðar afnám-
unni ’hagfrœðisleg átök
þau rán“.
,,Er það svo? En af þvf jeg
„Það er vfst mjög árfðandi ?“ |
í sagði sfmritarinn.
1 „í mesta m&ta“.
>>JeS ætti ekki að segja það, en
jjegveitað peningarnir liggja til-
; búnir handa yður á bankanum.
jeg kalla Máskc þeirvildu afhenda upphæð-
j ina ef þjer biðjið um það“.
Kl. vaf rúmlega 20 mínöturyfir
er líka löghlýðinn og að svona vax- j dlcfu Þcgar Kcnyon þaut á stað
ið samtal leiðir til friðspillingar 1:11 bankans.
ætla jeg að hætta. Góða nótt!“
morgninum fór hann á sfmritastöð-
ina, cn þar var ekkert.
,,Jeg er hræddur um að ckkert
skeyti komi fyrir hádegið“, sagði
þjónninn.
Kenyon þurfti enga áminningu
! um að flýta sjer. Hann var kom-
| inn inn f bankann þegar kl. vant-
j aði 7 mfnútur f 12, tók þar á móti
i vottfestu ávfsaninni og var kom-
inn að stiganum hjá von Brent
þcgar hana vantaði 5 mfnútur.
Nú var aHur tryllingur horfinn
úr John, svo hann gekk rólegur
upp stigann og barði að dyrum.
,, Kom inn“.
Hann lauk upp, leit á klukkuna
,,Jeg hcfi ástæðu til að ætla að !
Kenyon fór hcim og gckk tll; þTð hafið fcngið peningana lianda >Tr höfuðið á von I5fe;it og sá að
sængur en svaf órótt. Strax að!mjcr- Er mögulegt að fá þá hana vantaði 3 mfnútur f 12.
núna ?“
„Hafið þjcr yðar símrit ?“
„Nci“.
,,Þjer vitið að við gctum ekki ( rjetti- mínum?“ sagði
borgað út peningana fyr cn við fá- hneigði sig urn Icið
Ungi Longworth sat þar, en
j Kcnyon gaf homtm engan gaum.
J „Er ekki ofurlítið Iff f forkaups-
hann, og
fyrir von
,, Fyrir hádegið, hvers vcgna ?“ nm ávísanina. Ef spursmál er um Brent.
„Þræðirnir eru f ólagi einhver- | tfmann, ættuð þjer ekki að yfirgefa
staðar austur frá, morgunblöðin ! sfmritastöðina fyr en þjer fáið ávfs-
liafa engin sfmrit fengið, og f nótt Tuima> °& flýta yður svo hingað,
kom svo sem ekkert“, en þegarjt^ verður engin fyrirstaða með út-
hann sá vonbrigðin á andliti Kcn-1 borgunina. Viljið þjcr fá alla upp-
yons, bœtti hann við : ,, Vonist! bæðina strax ?“
þjer eftir símriti um peniríga ?“
,,Já“.
,,Þekkja bankamennirnir yður?"
>,Nci“.
,,I yðar sporum myndi jeg þá
fara f bankann pg vottfesta hver
jeg væri, til þess að flýta fyrir út-
borganinni ef 'um fáar mfnútur
j'rði að ræða þcgar til kemur“.
>,Jcg þakka yður fyrir þessa
bendingu, og ætla að haga mjer
cftir henni“. Strax og bankinn
var opnaður fór Kenyon og fann
gjaldkerann.
„Jeg á von á stórri peningaávís-
an frá Englandi f dag, sem mjer
,,Jcg veit ekki hve stór upp-
! hæðin cr, en jeg þarf 20,000
■ pund“.
; ,, Jæ-ja — til þess að flýta fyrir
>>Mjög Iftið, en másfce það dugi.
Tvær og hálf mfnúta cru enn
eftir“, svaraði von Brent.
, ,Eru skjölin tilbúin ?“
,, Að Ötlu leyti. ■ Að cins nöfnin
vantar“.
,,Gott. Hjcrna eru pening-
arnir“.
,,Hefi keypt námuna og stjórna
henni fyrst um sinn“.
„Peningamir hafa þá komið f
tfma“, sagði hún og fjekk honum
skeytið aftur.
> >JA, jeg vissi það nú, að tfminn
var nœgur".
„Mjer þykir vænt um það. Það
er aldrei hægt að gizka á hindran-
ir og reglur sem tefja“.
,,Þar hafa sjáanlega cngar hindr-
anir vcrið. Og nú, ungfrú Long-
worth, hver er skipun yðar ? Á
jeg að vera umboðsmaður yðar á
Bretlandi hinu mikla?‘.‘
,,Hafið þjer skrifað h-r. Ken-
yon ?“
,,Já, jeg skrifaði honura undir
eins og jeg var búinn að sfmrita
honum“.
, ,Þjer hafið auðvitað ekki —“
, ,Nei, jeg skrifaði horunn ekki
eitt orð, sem gat vakið grun bans
um hver nú væri eigandi námunn-
ar- JCS gjörðist enda svo djarfur
ROSSER,
MAN.
KÆKTA OG SEILJOA
STUTTHYRNINGS
NAUTGRIPI
OG
ENS-K YOKKSHIRESVÍN.
-x-
*
Sanngjarnt verð og vægir skil-
málar.
að gcfa yður nýtt; nafn. Hjer cft-
ir vcrð.ð þjer í brjefaviðskiftum -nlt>um
okkar, sem eigandi n&munnar,
* *
Skrifið þeim eftÍE frekai i upp-
V 011
sagði :
Brent íeit á á\>fsarrína og kölluð hr. Smith
, Allt
er f bcztu reglu.
getið þjcr skrifað ávfsun fyrir 20, ! Náman er yðar cign‘
000 pundum — það vcrður -
Hann stóð
nú upp, í'jctti hendina yfir borðið
Ung.frú Long.worth liló.
„©■, — cftir á að hyggja, hjcr er
kassi sem þjer cigið“, sagð;

hann reiknaði út upphæðina til | sem Kenyoit greip og þrýsti inni- j Wentworth..
■
doiiara cftir þess dags gildi. j
„Skrifið þjer nú ávfsun fyrir þcss-1
I
lega.
,, K ass i ? “ sagði h ú n
Nú sfyð Longworth ifka upp og! þangað sem hann beríti.
og lcit j W
,Efhann #
m
WINUÍIPEG m
Ms
BUSINESS
COLLEGE
m
m
ari upphæð, svo skal jeg vóttfesta sagði ólundariega : ,,Þareð fundur
er mín eigrr,
bver hefir þá vcrið )
hana og vpttfest ávfsun er eins! ykicar lftur út eins og brœðra, sem j svo djarfur að opna hann ?
,Ó, jeg gjörði það fyrir yðar
Verið j hönd.. I honuin er efni úr nám-
i uríni, sem við ætlum að sje verð-
góð og guli. Þegar þjer svo fáið j ekki hafa sjest f mörg ár, þá ætia j
ávfsun yðar með símritanum, þá^jegekkiað trufla ykkur.
skal jeg afhenda yður þessa vott-! þjer sælt, hr. von Krcnt..
festu ávlstln“.
Kenyon skrifaði
Og Longworth fór.
1
m
■t
m
COR. PORT. AVE.
& FORT ST.,
WíNNIPEG,
SIAN..
ávfsunina oe;
XXV. KALÍTULf.
Þegar Edith Longworth kom
inn f skrifstofu Wentworths, gj irði
„Ekkert er komið enn“, sagði j hann hana hissa með því að hlaupa
símritarinn. i út eins og óður maður og kalla á
Kenyon fór nú að ganga um j vikadrenginn sinn, svo koin hann
gólf í algjörðu ráðaleysi. 14 mín- inn aftur og sagði htæjandi:
er áríðandi að fá borgaða undir í fjebk gjaldkcranum hana, þaut svo
eins og hún kemur. Eru nokkrar á stað t'1 sfmritastöðvanna eins!
reglur þvf viðvfkjandi sem jcg þarf |llart °g hann gat.
að athuga ?‘ ‘
,,Hvaðan koma peningarnir ?“
,,Frá Englandi“.
„Er hjcr nokkur í Ottawa sem
þekkir yður ?‘ ‘
,,Já, símritarinn".
,,0, enginn annar ?“
>>Hr. von Brcnt þckkir mig
mjög vel“.
, ,Það dygar.
útur, 13, 12, 11, 10 rnínútur vant-
ar liana f 1 2 og cnn þá ckkert —
„Afsakið mig, ungfrú Long-
worth. Jeg var að senda drenginn
Komið þjer með
,,Hana“, kallaði sfmritarinn ■; á stað með símrit til yðar, og.nú
I glaður, „hjer kemur það — allt cr llc6 jeg sparað 6 pence“.
f rcglu—’John Kenyon f Ottawa*. ,,Djer hafið þá fengið frcgn frá
Hann skrifaði jafnótt og vjelin ! Canada", sagði- hún.
púntaði. „Hjerna er það'—hlaup-i „Já stutt skeyti én neegílegt“,
ið þjer“. . og rjett; hcnni það.
mætt. Þessj. kassi var sendur frá
Canada fyrir þrem mánuðum sfðan
! og kom hingað loksins í fyrra dag.
Hann hefir tafist á einh.verri toll-
búð á lciðinm og nú kem,ur hann
of seint“.
Ungfrú Longworth stóð upp,
gekk að kassaoum og tók nokkra
hvfta niota upp úr honum.
,, Er þetta kalkstemninn ?‘ ‘ sagði
hún.
Wcntwovth hló. ,, Að hugsa
sjcr að manneskja kaupir námu
við afarverði, og vcit ekki hvað
hún framleiðir. Já, þetta er kalk- 1
steinninn".
(Framh.).

I
k
Kenrisludeildir:
1. Busincss Course.
2. Shorthand & Typc-
3-
4-
m
m
m
writing.
T.elcgraphy.
Ensk tunga.
*
m
m
m
á
&
w
Skrifið cftir fallcgri skófa-
skýrsiu (ókeypis) til
G. W. Donald,
sec.
\W eða hnnið
B. B. OLSON.
Gimli.
T
W
#
#