Baldur - 21.01.1905, Side 3

I
BALDUR, 21. jANáAR 190?.
3
Kró'kalciðar
Eftir Robort Barr.
ánægður með ásigkomulag hennar.!
Hann mun vera áfram um að geta J
sýnt að nárnan er eins og hann
hefir lýst henni“.
,,Jæ-ja, þá ætla jeg <að fara. (\\
Það er ekki víst að jeg komi hing- iW
. /i\
að í bráð, en éf þjer heyrið eitt- : ^
hvað frá Kenyon, ha-tti mjervænt ^
að fá að vita það“. ^
„Auðvitað. Þjer skuluð fá að
vita allt sem skeður. Jcg skal; /|V
senda yður öll skjöl um þetta efni. ! (iS
Þjer viljið • væntaniega helzt sjá y*
j frumritin — 5“

'^9-.
i •jjjr* - -^
F A I Ð B E Z T tT SKILYI5DUNA
(Framhald)
,,Þetta er ekki gljásteinninn að
líkindum ?“
,,Nci. Það er efni sem brúka á
f postulfnsgjörð“.
,,Það lftur út fyrir að geta orðið
fallegt ef það væri fágað. Vitið
þjer nokkuð um það?“
,,Nei, jeg veit það ekki, en jeg) friimritin — er það ekki ?“
get fengið að vita það fyrir yður“. I "J0, jeS held Það • l'-dith
„Já, gjörið þjer það. Ef mögu-1 stald9ði {!Sn við híá dyrunum, svo
legt er að fá vænan mola fallega! !eit hún beint framan 1 Keny°n .
fágaðan, þá langar mig til að fá J °g sa.?ði: „Þjer m«niö eftir þvf a» ■
hann fyrir brjefapressu *. j þjer töluðuð nokkur bituryrði við A
,,Hvað segið þjer svo fyrir um | föður minn f>,rir skemmstu“.
,,Já, jeg man það“.
M E L O
T
T T3 .
<\s
(\\
t\\
annað ?“
, ,Hvað hafið þjer hugsað yður?“
spurði hún.
„Þaðcr lfklcga bezt að senda!haft ran§f f>'rir
sýnishorn af þessu til postulfns-
gjörðarhúsanna vfðsvegar um land-
ið, og fá svo pantanir þeirra, ef
þau gcta notað það“.
„Það cr vfst g<5ð hugmynd.
Mjer skilst það á símritinu að |en “ hann bannaði að hleyPa j
Kenyon sjc viljugur til að stjórna! mÍcr bar cftai inn '
námunni fyrst um sinn. j ->En br->cf frá >'ður m>'ndi fá að
„Já, hann hcfir víst farið frA! koma þar inn“, sagði Édith.
Ottowa undir eins og kaupin voru
afgerð. Nú hcyrum við ckki frájeins skrifa honum eins gott afsök-
VJER SELJUM :
RJ’OJVrAVSLK'.ILAriLTJDTJI?.,
THRESHIHGr BELTS,
(!) AG-EICirLTTJBAL
STIOTIOII HOSE
„Þjer eruð ungur maður, hann;/ft
er gamall, og þess utan hafið þjer t\\
yður hcld jeg. IÍP
l/ÁV
Hann ber enga ftbyrgð á því sem
William gjörir“.
„Nei, jeg veit það, og jeg væri
búinn að biðja hann fyrirgefningar, \t&
[ ef jeg fengi að koma þar inn -— j
<g- -g. sr. -g. -g S* g. g. -g. ^
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 PBIUCESS STKEET
•wipnsriPEG
4»
\\f
W
w
W
w
w
w
w
w
w
#
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
w
f
w
w
w
w
\l/
/>
,• ■'>*• -».■
„Eruð þjer kominn til að vekja
„Auðvitað, og jeg skal undir j Þræ*ur ?“
„Mikil ósköp,
honum fyrri en hann skrifar". . unarbrjef og jeg get“.
„Það er gott. Jeg held að bezt! „Það er vel gjört“, sagði Edith,
sje að fá svo rnargar pantanir sem ; rjetti honum hendina, kvaddi og
unnt er. Svo skrifið þjer hr. Ken- fór.
yon og biðjið hann að útvcga góð-
an mann til að stjórna námavinn-
unni þar“.
,,Já, það skal jeg gjöra“.
„Þegar hann svo kemur hingað
Georg sncri sjer að hallborðinu
nei, ekki þess-
lcgt“.
„Komið þjer þá með erindið“.
„Jeg kom hingað til að óska yð-
i ur til lukku mcð námukaupin. Jcg
! held þjcr hafið alltaf haft pen-
og fór að skrifa gamla Longworth j inSana
afsökunarbrjef. ,,IIún kcmurmjcr
til að biðja karlinn afsökunar, en
hefði jeg ekki gjört þenna usla hjá
,Nci‘
hefði hún ekki fengið
þá getið þið komið ykkur saman hoirum, þá
um hvað gjöra skal. Þangað til | að vita utn svik Williams og því
vcrður lfklcga ckkert afráðið. Þjer ekki fengið tækifæri til að kaupa
getið notað hvaða afsakanir scm nárnuna fyrir John—þann lánsama
þjer viljið fyrir fjarveru hins dular-, pilt, þrátt fyrir ajlt“, hugsaði hann
fulla hr. Smiths, og sagt að þjer með sjálfum sjer.
hafið heimild til að ráða og fram-
kvæma fyrir hans hönd. Og svo XXVI. KAPÍTULI.
verðið þjcr að segja hr. Kcnyon— Þegar allt var komið í lag við-
á hvern hátt sem þjcr viljið að yfkjandi nárjtukaupunum, sfmrit-
b.eði þjcr og hann cigið jafna hluti agj Kenyon fáein orð til Wcnt-
honum í námunni. Það verður worths og gekk svo til hótels sfns |
varla erfitt fyrir yður að fá John
— það er að segja — hr. Kenyon
til að trúa þvf, að þcssi Smith sjc
til. Segið þjer honum að þcssi hr.
Smith sjc svo ánægðuryfir því, að
hann komst að þvf að þessi náma
var til, fyrir tilstilli Kcnyons og
— framúrskarandi þreyttur. Von-
in og óttinn sem rjeðust á hann á
vfxl þenna dag, voru of aðgöngu-
hörð fyrir hann, oghann fann það,
að cf hann kæmist ekki von bráð-
ar burt úr Ottawa og út á landið,
þar sem færra fólk var og betra
yðar, og að hann gctur lagt pen- j loft> myndi hann verða veikur.
inga sfna f námuna, að það sje að' j-jann ásetti sjer að fara til nám-
eins eðlilcg ósk hans að þcir, sem | unnar strax og hann gæti. Þar
hjálpuðu honum til þcss, njóti á- ætiagi hann að koma öllu f eins
vaxtanna með honum. Jeg vona|g0tt horf-og hann gæti, og láta
að yðui takist að gj-ira þetta svo halda vinnunni áfram uns hann
úr garði að vinur yðar finni engan fengj fyrirskipanir frá hinum nýja,
ef» lifna hjá sjcr eiganda. Þegar hann var kominn
,,Nú um hvern annan mann ^ herbergi sitt f hótelinu, skrifaði
sem væri myndi jeg cfast, en það
er annað mál méð John, hann mun
trúa hverju mfnu orði. Það er
nærri synd að skrökva að manni
incð jafn miklu trúnaðartrausti og
John hefir, cn hann hefir sjálfur
hann Georg brjef og lýsti fyrir
honum hvernig kaupin gengu fyrir
sig, að öðru lcyti var brjefið cinka-
mál. Þegar hann hafði lokað þvf
og lagt það f póstkassann, fórhann
að raða dóti sínu í fcrðakoffort
s\’o mikið gott at þessu að jeghika sjttj svo hann yrði tilbúinn að fara
mjcr ekki við að gjöra það“. að morgm, Meðan hann var að
„Þjer skrifið honum þá um að: því kom drengurinn og sagði að‘
fá hæfan og duglegan mann til að maður vildi finna hann.
stjórna námunni . Hann fmyndaði sjcr að það væri!
„Jcg held það vcrði ckki til j von Brent, og varð því alveg!
neíns, en þó skal jeg komast að ; hissa þegar William kemur inn og'
þvf santia f þvf cfni. Jeg er lítur undrandi f kringum sig.
„Þjcr komuð þá til von Brent á
sama augnablikinu og þjcr Jcnguð
þá ?“
,,J&M.
„Einmitt. Þá hafa þcir vcrið
sendir með símritar“
„Þjer getið rjett“.
„En, góði Kenyon", sagði
William og settist óboðinn. „Þjer
cruð íígn önugur. Jeg skal scgja
vður allt f fam orðum“.
, Jcg veit allt sem jeg kæri mig
urn að vita“.
„Einmitt það, jæ-ja, jcg reyndi
að pretta yður, það mistókst. Ef
illa lægi á ö'ðrum hvorum okkar,
ætti það þvf að vera á mjer“.
„Hr. Longworth, jeg vií ckkcrt
við yður tala. Ef þjer viljið spyrja
mig að cinhverju, gjörið þjer það
þá strax“.
,, Aðalgallinn á yður Kcnyon, er
hvað þjer eruð önugur. Jcg bauð
yður verkstjórastöðuna í gærkvöldi
það sama ættuð þjer að gjöra mjer
f dag, nú eruð þjer eigandinn".
„Sjc þetta allt sem þjer hafið að
tala um, bið jcg yður að fara“.
„Já, nú skal jeg rjett strax fara.
\ jcg ekki að hjálpa yðurað koma
| fyrir dótinu ?“
„Kenyon þagði“.
„Þjer viljið Ifklega gjarnan fáað
vita erindi. mitt ?“ sagði William.
„Mjer er alveg sama um það".
„Þjer eruð óþakklátur, en samt
skal jeg halda áfram. Mig langar
’ til að vita hvaðan peningarnir hafa
komið“.
„Jcg fjekk þá í bankanum".
„Jeg veit það.
þá hingað?“
„Georg Wcntw®rth“.
„En hvaðan fjekk hann þá?“
„Það getur skeð að hatin segi
„Þjer viljið þá ekki segja mjer
það ?‘ ‘
„Jcg get það ekki“.
„Með þvf meinið þjer, að þjer
viljið það ckki“.
„Jeg, hr. Longworth, segi ætfð
það scm jcg mcina. Jeg get ckki
sagt yður það, sem jeg ekki veit“.
„Er það svo“.
„Já, það er svo’. Þjer virðist
eiga bágt mcð að trúa því að nokk-
ur maður tali sannlcika“.
„Nú, það er eimnitt það, sem
ekki er almennt“., Hann horfði
nú upp í þakið og sagði svo:
„Vður langar til að vita hver pen-
ingana sendi“ ?“
,, Alls ckki “.
„Þj.er eruð undarlegur maður.
Mjcr finnst að maður, sem allt í)
einu fær 20,000 pund, hlyti að
vilja vita hvaðan þau koma“.
,,Fja ri því“.
„Nú, það hefir minn góði vinur
Melville gjört. Hann vildi fá að
eiga hlut í henni, cn hún var und-
ir mfnu nafni og jcg vikfi eiga
hana einn, nú hefnir hann sínmeð
þessu“.
„Jeg hcld að yðar framúrskar-
andi ‘sjálfsálit komi yður til að lít-
MAN.
OG SELJA
STUTTIIYRNINGS
' NAUTGRIPI
ENS.K YORKSHIRESVÍN.
Sanngjarnt vcrð og vægir skil-
rrtólar.
* *
Skrifið- þeim eftir frekaii upp-
lýsingum.
w
w
! t
ilsvirða víni yðar, eða rjettara sagt |
óvini“. j W
„Jeg held þjer hafið að hálfu
lcyti rjett, hr. Kcnvon, cn viljið j
þjer nú ckki gjöra rnjer ofurlftinn j jíl
grciða og skrifa undir skjal, sem I ‘jjk
scgir að peningarnir hafi kornið of | M
scint og náman >je þvf mfn eign. -
Ef þjer undirskrifió það, þá fer jcg ®
til MclviIIc og scm við hann, en
w #
WIKKIPEG f
BUSINESS m
COLLEGE. i
viti hann að náman sje sín eign,
verður ómögulegt við hann að
COR.. PORT. AVE.
& I'ORT ST.,
WINNIPEG,
MAN.
m
á
é
X
c:ga
„Jcg gjöri ekkert fyrir yöur,
sem vfkur frá sannleikanum“.
„Jeg var nú hræddur um það,
en vildi þó gjöra tilraun. En jcg
get samt fundið Melviíle og kann-
ske sjeð um að þjer fáið eriga vinnu
En hvcr sendi við námuna“. I j t
„Jeg iKtla mjer það heldur ckki
ef annarhvor ykkar Melville crjW
eigandi, en að þjer hafið áhrif á W
Melvillc, get jcg ekki haldið. Þeg- W
ar cinn bófi fellir annan bófa, verð-: ^O/i?
Kennsludeildir:
Busincss Courv-e.
Shorthand & Type-
writing.
Telcgraphy.
Ensk tunga.
hiæddur um að John vjlji ekki „Nú, þctta er bústaður yðar,! yður það, ef þjer spyrjið hanti að ur sá sem undir er illa leikinn
yfirgefa námuna, fyrri en hann er; harm er heldur Ijefcgur11, þvf“. ‘j (Framh.)
Skrifið eftir fallegri skóla-
skýrslu (ókeypis) til
G. W. Doiiaid,
sec.
eða finnið
B. B. OLSON.
Gimli.