Baldur - 22.03.1905, Blaðsíða 3

BALDUR, 22. MARZ 190?.
3
Krókur á móti
bragði.
Eftir Albert W.bster.
(ÞÝTT).
f skrautlcgri og ríimgóðri banka-
setustofu sátu einn góðann veður-
dag fjírtán milljónaeigendur á ráð-
stefnu. Þeir hvfldu f djápum
hægindastólum, og á æruvcrðu
andlitunum hvfldi hátignarleg al-
vara.
Á m a k ó m i -borðunum fyrir
framan þá lágu stórar bœkur,
skjala-strangar, pennar, mikið af
óvönduðum pappfr, er ætlaður var
til þess, að gjöra reikningalegar
áætlanir á og ýmislegt fleira.
Þeir höfðu ný-lokið starfi sfnu
og var á þeim eins konar værð,
eins og oft kemur yfir menn, cr
þeir hafa ánægjulega lokið mikils'
varðandi starfi.
Forsetinn sat með krosslagða
arma og var að horfa á mynd af
verzlunar-guðinum, er hjekk á
vegnum. Sá, cr sat honum til
hægri handar, var að staulast yfir
samlagningar. er var á pappfrs-
blaði eftir einn at bókhöldurunum
hann langaði til að finna þar viliu
i. Sá, er sat forsetanum til
vinstri handar, var að tvíifalda
ncðri vörina á sjcr miili fingra
sinna. Áttræður fauskur þar bak
við hafði grafið hökuna á sjer niður
1 hinn tröllvaxna háls sinn og var
um það bil að sofna; einn glápti
afglapalega inn í eldinn f ofninum;
tveir voru geispandi að kvfslast á;
einn var að þurka móðuna af gull-
spengdu gleraugunum sfnuip og
var sá all-skjálfhcntur, og hinn síð-
asti var að fara fingrum uin silki-
kragan á yfirfrakkanum sfnum, er
Iá á knjám honum, segjandi f hás-
um róm hverjum, cr hlfða vildi á
hann : ,,f—j—ó—r—tán ára gam-
all! f—j—ó—r—tán ára“.
Afar-mikil stundaklukka hjekká
vegnum; hávaðinn á strætunum
var óðum að minka, og hátfðlegur
kyrleikur var að leggjast yfir allt.
Olfu-inyndir af fjórum fyrver-
andi forsetum bankaráðsins horfðu
alvarlcga niður á sjónsvið hinnar
fyrri starfsemi þeirra; gljámáluðu
véggirnir endurspegíuðu afar-ræf-
ilslegar myndir af þcssuin þöglu
fjórtán mönnum, og alit var f
beztu röð og reglu.
En brátt rofnaði þögnin; hærðu
höfuðin tóku að
kringum sig.
um gjöra að bráðþroska börnum.
,,Brjefið er frá gjaldkjera bankans,
herrar mfnir,“ mælti hann. ,,Það
cr beiðni,“—hjer þagnaði forseti
og virtist sem hann væri að leita
f gafnabúri sfnu að einhverju
fyndnu— orði um — ,,um hærr'
laun“. Hann varð niðurlútur
líkast þvf sem hann hefði viður
kennt að förukerling hefði kyst
hann.
Það var stundarþögn. Þá tók
dimmraddaður maður til máls :
, ,Heitir maður þessi Dreyfus—
eða—eða hvað heitir hann?“
,,Bíðið þið nú við,“ mælti for-
seti, og leit enn einu sinnni upp
tii verzlunarguðsins : „Dreifus?
—nei, ekki Dreyfus — ja— nei.
: Gjaldgjeri—hum—það er undar-
legt, að jeg skuli ekki muna það.
Nafnið byrjar á F—Fields ? — já
Ficlds heitir hann".
Spyrjandinn ritaði þegar nafnið
á miða.
,,Þetta er í annað sinni, sem
hann biður um launa hækkun eða,
er ckki svo ?“ spurði cinn hinna
þrcttán í sama tón og dómarar
vanalcga við hafa, er þeir spyrja
rjettar-ritarann á þessa leið:
,,Hefir ekki glæpamaður þessi
mælt hjer áðvr fyrir mjer ?“
„Jú,“ svaraði forsetinn, ,,þetta
er endurnýjun á beiðni, er kom
frá honum fyrir sex mánuðum".
jron aa af * ■> mr mm wn j-

BEZTII SKILVISDCNA
O T
T
VJER
rjtoiæ^sk:
SELJUM :
IL’VHTDTJE,
%
\f>
w
W
w
é
w
W
%
w
w
THEESHING BELTS,
_A_GKRIO TTLTTXR^LLi
STJ0TI03ST HOSE.
MELOTTE CREAM SEPARATOR Co.
124 IP'XiIXTaiESS STREET
"WIXsTIISriiF’IEG-
' -c- ^^ ^ ^
Það varð almenn hreifing í her-
bcrginu. Nokkrir stólar runnu
aftur á bak á hjólum, og þeir, sem
(>ðrum enda stofunnar nær þvf í
andlátinu af hlátri. Tárin flóðu
niður kinnarnar. Hann benti á
einn meðstjórnarmann sinn, er
var að reyna að troðast f yfirhöfn
f hinum enda hcrbcrgsins.
„Þarna er Stuart með yfirhöfn-
ina mína. Hann cr að reyna
fþeimvoru, litu spyrjandi hverl g komast f hana!—og nú er
I jeg mcð yfirhöfnina h a n s og er
til annars.
,,Það væri cf til vill, rjettara, að j að'reyna að fara f h a n a.
Jeg
lesa brjefið upp hátt,“ mælti einn
hinn samvizkusamasti meðal þeirra.
,,Það getur verið," mælti annar;
cn sjötugur öldungur, hvftur fyrir | l_Guð okkur> stuart, ef jeg
hærum, skin-horaður, cr haf^i
mikið orð á sjer fyrir guðhræðslu
—jeg sagði við sjálfan mig: „Þetta
er býsna stór ýfirhöfn handa nauð-
manni, eins og mjer.

grönnum
hreifast og Ifta f
Augu forsetans
komu hægt og
hægt niður frá verzlunarguðinum
og er þau höfðu í hægðum sfnum
farið yfir líkami embættisbrœðra
hans, staðnæmdust þau af hend-
ingu á borðinu fyrir framan hann.
og hafði grætt auð sinn á hatta-
gerð, reis skindilega og mælti ;
„Jeg hefi engan tfma til að
hlusta á betlibrjef".
Alhflestir hinna ljetu sömu
skoðun f Ijós. Þeir skjögruðu á
fætur allir nema fjórir, og hjeldu í
ýmsar áttir, sumir fóru út að
gluggunum og Ijetust vera að at-
huga eitthvað á strætinu; hinir
fóru þangað er yfirhafnir þcirra
hengu.
„Bankaþjónar álfta sjálfa sig
einstök mikilmenni núátfmum,
stamaði horaði hattasalinn út úr
hefði ekki verið svona makalaust
skarpskygn, þá hefðum við, að
öllum líkindum, mátt vera hjer í
alla nótt“.
Hann fjekk aftur ákaflegt hlát-
ur-kast, og nú tók hcrra Stuart
undir með honum. Þeir skiftu
yfirhöfnum sí-hlæjandi, en hinir,
er út voru gengnir, komu aftur
til þess að vita hvað væri á seyði.
Sagan flaug brátt meðal þeirra og
hljóðaði þannig : ,,Að hugsa sjer
annað eins; Stuart ætlaði f yfir-
höfn Jakobs og Jakob f yfirhöfn
Stuarts !“ Allir veltust um af
hlátri og forsetinn huldi andlitið í
vasaklút sfnum, þvf hann var of
árangurslaust
for-
N.
er ritað var þannig á : ,,Ti
scta og mcð'-tjórnarmanna
bankans".
,,Ó, hcrrar mínirlherrar mfn
ir!“ hrópaði forsetinn og þreif
sjer, um lcið og hann var að ieita, | göfugur maður til þess, að hlæja
opinskótt.
Bankastjórnin skildi f bezta
skapi; Jakob labbaði af stað mjög
lasburða og kvaðst ætla að segja
frá þvf á strætinu, hvernig hann
hcfði Icikið á Stuart — cf hann
kæmist þangað Iifandi.
Þrfr bankastjóranna dvöldu eftir
að erminni á yfir-
höfninni sinni. „Seigjum þeim
upp vistinni; rckum þá í burt, og
látum þá hungra—þctta er mín
skoðun, herra forseti. Tilkynn-
um þessum Fields, eða hvað sem
hann nú hcitir, að hann fái cnga
launahækkun. Honum líður á-
gætlega, þótt hann ekki hafi vit
PRENTSMIDJAN
Leysír af Iiendi allskonar prentun
J svo semx
í REIKNINGSHAUSA
1T1
BRJEFHAUSA
UMSLOG

\f erdið cr sanngfarnt. Sendið inn pantanir
ykkar það bráöasta og sannfœrist um:
T .átt v.orð. G-6ð skil*
Gr0-^ verkr
«w»••••««•• •••«»••« á5»W«W •••••••••••••••••••»
Þar urðu þau vör við hvítt umslag, ““““ v'r“'1 “““ v“ ‘M ”th Þess, að heyra brjef I'ields,
að kannast við það. Hvar getnr j að þeir sögðu. En ástæðan var
hann varð
ermin á þessari an
mállaus af skelfingu.
Mál Ficlds virtist ckki ætla að
fá góðan byr. Bankastjórarnir j en hinn þriðji þurfti
sú, að tveir þcirra voru of latir til
þess, að nenna að rífa sig upp það
an, sem fór svo e nhvar vel um þá,
að taia fftein
undir fjögur
jmtnmm
forsetann,
brjefið. „ Að eins eitt augnablik j voru ahir komnir. fram að dyrun- J orð við
meira, mcð icyfi. Hjcr cr ein- um °S &tu cftirfylgjandi orð hver | augu.
| eftir öðrUm : , .Jcg get ckkimæltí Forsetinn opnaði því næst brjef
mcð* þvf forscti—bezt að ncytaj Fields, sneri bakinu að
honum, herra forseti— það mundi j tók að lesa f heyranda
hver—-einhver seðill — ávarp —
beiðni—ja-jeg veit ckki hvað^jeg
á að kalla það, “ en hinir þrettán
Ijctu aftur fallast í stólinn, liálf-1 að cins gjíira hina þjónana óða og) hinir þrfr hlýddu á, o-
nióðgaðir yfir þvf að vera þannig! uppvæga, cf þetta væri vcitt
ón&ðaðir. Forsetinn rcndi afturjb^g*- að ^ mann f hans stað“.
augunum yfir brjefið. Hann; Hattasalin tók ekki þátt f þess-
brosti svipað þvf, er menn stund-J an andríku ræðu. Hann stóð í
3S
B. B. OLSON,
SAMKItíGAKLTARI
OG
IN N KöLLU N AR U R.
GIMLI, MANITOBA
lumuuamtn
■ 11 iiím t irnriTf
ljósinu og
hljóði, en
all-mikill
ólundarsvipur var á hrukkótta ahd-
litinu meðan á lestrinum stóð.
(Framhald).
Dr. O. STEPHENSEN
643 Ross St.
WINNIPEG.
* BONNAR &
HARTLEY
H.XKKESTERS ETC. &
O. Box 2-23, ^
AVINNIPEG, MAN...
Mr. B O N N A R er $
hinn langsnjaííasti málafærslu-
maður, scnv. ná cr f $
j þcssu fylki.
Telefón nr. 149S.