Baldur - 26.07.1905, Síða 3

BALDIJR, 26. jtiLí, 1905.

t^C^C^C^C&C^C&%C&C^C^C^C§&C%3C%3 !
£^(^(^C^C^Cg3C^3^[^3r^C^3C^]C^3”c^3C^3 ^**<*
^ C^3C^3C^3C^3C^3C^3C^3C^3CS3CS3^^=2^^Í^^ >i>

^rýoVT** ** _
&&+*
*•••
FRÍÐA.
SAGA EFTIR NORSKAN RITMÖFUND,
SIGTJRD SIVERTSON.
( Framhald. )
Prclíel klóraði sjer á bak við eyrað. ,,Það þýðir leynd-
armál—hr. Rönning. Þjer sjálfsagt skiljið að jeg gjöri það
yðar vcgna—eins og þjer vitið þá er jeg fátækur maður>
þarf eitthvað til að lifa af, eitthvað handa læknir og fyrir
ní’eðul, og eitthvað til hins og þessa.'1
„Leyndarmál, segir þú, er þetta ieyndarmál mjer
viðkomandi, Prekel?“
, Já, mjög 'svo nærri þvf, hr. Rönning, en, én. . .
,,Nú, hvaða en?“
„Ó, ég iðrast þess, hr. Rönning—ég er að sönnu
fátækur rnaður, en allt að einu, þegar ég hugsa mig um,
þá—“
,’Nú?“
,,Þá álft ég bezt að geyma leyndarmálið. “
„Hvaða þvaður er þetta, ef þú veizt um leyndar-
riiál sem kemur mér eða mfnum við, þá láttu það koma."
>.Jeg bið mig afsakaðan, hr. Rönning.“
„In/aður, komdu með það segi ég.“
,,Já, já, en ereiði vinnur til greiða—ég er svo
fjarska þurfandi fyrir nokkra dali.“
„Það get ég ffnyndað mér—en láttu mig nú heyra
sögu þfna—sé hún nokkurs virði, þá— “
Samningarnir stóðu enn yfir f nokkrar mínútur, en
endir þeirra varð sá, að Prekel gekk út úr skrifstofunni
himinglaður og bað svo um ýmsa smámuni f búðinni.
Þorvaldur, sem átti annrfkt, vfsaði honum til drengsins,
en Prekel kvaðst vilja skifta við hann eins og vant væri,
og vilja heldur bfða dálftið.
„Þú veizt það, að ailir vilja skiftavið þig, af þvf þú
afgreiðir svo rétt og vdL “
Þorvaldur ansnði ekki með e:nu orði, fékk honum það
umbeðna og svo fór Prekel brosandi og áncegður.
Þorvaidur hló samt ekki, hann þóttist vera viss um að
það hefði verið skraddarinn sem hló f runnanum, og þá
gat hann getið sér til hins. Litlu síðar gekk Rönning
gegnum búðina og leit til Þorvaldar með þýðingarmiklu
brosi, en sagði ekkcrt. Daginn eftir fór Fríða og faðir
c§t*
é
<§
'it’
*
/|v
/|V
/IV
<8
<8
<8
<8
<8
«1»
O
U
O
rJj
Ö£
Ö
JZ
o
i"H
U
o>
o
Ph
o
43
H
«5»
<s+s>
t
JK
$
%
%
t
M
Li
l
Jl’ólkið hefir vit á hlutunum og uppgötvar brátt hvort þeir eru
eins og þcim cr lýst. Annríki okkar vex oðum eftir því sem af-
sláttar-verzlunin stendur lcngut yfir, og það er ekki nndarlegt þeg-
ar þjcr getið kcypt af nýjasta varningi bezta klæðnað sem fæst í
landinu. Þjcr þekkið kringumstæður okkar----verðum að fara úr
búðinni innan 60 daga og engin bfrð fáanleg. VÖRURNAR
VERÐA AÐ GANGA ÚTFYRIR HVAÐ SEM ER. Vitið
þjcr hvað það meinar ? Til dæmis scljum við fallegan larlmann-
afatnað með nýjasta sniði 814.00 virði, fyrir 89.75,
Fatnað $12.50 rirði seljum tiðfyrir 87.75,
Skyrtur 81 og 82 rirði. seljast á 8
BÍÐIÐ EKKI LENGUR !

Nú er tækifærið
«
o
u
o
S
43
+-»
©
H
U
o
o
:3
cá
1».
».
ígo
$
i3
8*
5
i3
<9
w
W
m
6
the palace clothing store
G. C. Long.
„1 rwn rs*.
rS7'5 ^
Cg
■WXTSOSril? J±J CA-
§>
8»
§>
l§>
iígo
458 Main Str..fJ|;
Ó
Vi.
W
♦
W
W
W
x
é
•Nl
hennar með henni, og þar eð R'Jnning var til staðarþegar
þau kvöddust, voru kveðjurnar blátt áfram og stuttar, en
í herbergi sfnu fann Þorvaldur þenna scðil:
„Faðir minn hefir ckki sagt neitt með fulluin
orðum, en ég er hrædd um að hann gruni eitt-
hvað um ást okkar; af þvf leiðir, cins og þú skil-
ur, að við getum ckki skrifast á. Mömmu þykir
mj:')g vænt um þig, og mér væri þess vcgna ó-
hætt að trúa henni fyrir leyndarmáli okkar, en
ég hlífistþó við þvf, og er auk þcss hrædd um
að hún baki sér óþægilegheit með þvf að verja
málstað okkar, án þcss þó að gjöra okkur gagn,
þcss vegna er bezt að við geymum ást okkar með
þögn og þolinmæði, þangað til betur byrjar. Jeg
skal segjaþér, kæri Þorvaldur minn, ég veit að
mainma ætlar að biðja þig að vera eitt árið enn—
ef þú getur það, þá gj'irðu henni það til ánœgju;
lffið verður nú svo einmanalegt fyrir hana, og cf
ókunnur maður kemur f staðinn þfn, þá verður
það enn þá vcrra.
Vertu nú innilega kært kvaddur, elsku Þor-
valdur minn! Hugsaðu oft eg ástúðlega til mín,
og vcrtu góður og vingjarnlegur við mömmu.
Þfn Frfða“.
Skömmu sfðar var kallað á hann inn til frúarinnar, og af
þvf Fríða var búin-að minnast á þetta, hafði hann ekkert
á móti þvf að vera kyr. Hún skrifadi manni sfnnm undir
eins og lét hann vita um þetta, en sama daginn og hann
fékk bréfið, réði hann til sfn annan búðarþjón, ogáttadög-
um s ðar tók hann ’ an ■ með : ér heim, Þ rvaldi var undir
eins vísað á burt. Hann kvaðst ,,hafa ætlað að vera út
árið. “
„ Jeg þrtf þfn ekki lengur.“
„Nú, þáþarf ekki um það að tala; en má ég vera
svo djarfur að biðja um meðmæl.?“
„Jcg skal með mestu ánœgju geía þér vitnisburð:

Þorvaldur Þorbjörnsson hefir unnið fyrir mig I
scm verzlunarþjónn í her um bil scx ár, en þar
cð hann nú upp á síðkastið hefir hagað sér miður
vel f ýmsu tilliti, hefi égvfsað honum buit.
R. Rönning.
Þorvaidur stóð stundarkorn þcgjandi af undrun og ergelsi,
en allt í einu datt honum í hug orsökin; hann viðurkenndi
mcð sjálfum sér að breytni sfn var ekki sannleikanum sam-
kvæm, og að nú kom hcgningin. Hann horfði bœnaraug-
um á Rönning og sagði í lágum og auðmjúkum róm:
„Jeg hefi ef tilvill f einu atriði hegðað mér rang-
lega gagnvart yður, en getið þér ekki fyrirgefið méi og
gefið mér betri mcðmæli!—þcssi, eru þröskuldur á biaut
minni—þau eyðileggja sex ára vinnu fyrir mér, því með
þau f höndunum get ég ekki búist við að fá stöðu.
„Það er heldur ekki tilgangur minn; ég vil helzt að
þú hverfir aftur til þeirrar lífsstöðu sem þú tilhcyrir. Jcg
cr ekki skyldugur að gefa þér neinar ský-ringar skulda
bér ekki hcldur önnur meðmæli, af því þú hefir f einu til-
liti—sem ég ætla ekki að minnast á—hagað þér á þann
hátt, að ég cr laus við að taka nokkurt tillit til þfns lofs-
verða dugnaðar. Þú skilur mig líklega, og rennir einn.g
ofrun f að á ókomna tfmanum verður þú að sleppa slíkum
ofdirfskuhugíunum—annars máttu búast við refsingu fra
mér, hvað scm þú ert og hvar sem þú ert.“
Þorvaldur hneigði sig þegandi og fór. Hann lct eigur
sfnar ofan f kistuna sfna, settist svo á hana og grét. Nú
var grunur hans orðinn að vissu. Iíugur hans kvaldist a
eldneistum héðungarinnar og vonleysisins. . . .Og þó, það
var gagnslaust að sleppa allri von og vantreysta sjálfum
sér; hann var enn þá ungur og ætti að geta brotið sér veg.
En, átti hann nú ekki að fara til R'innings, segja honum
sannlcikann og biðja hann um leyfi til að mcga vona.
Hann gat fyrirfram gctið sér til um svar.ð—cn þá vai
hann scr þess meðvitandi að hafa sagt hreinan sannleika,
að sönnu. En væri það skoðað frá iiðru sjónarnv.ði, hverjar
yrðu þá aflciðingarnar fyrir Fríðu? Hann vissi um vilja
hennar, og móti honum mátti hann ekki brjóta. hám mín-
útum sfðar stóð hann furðu rólegur f dagicgu stofunni til
þess að kveðja frúna.
„Maðurinn yðar cr óánægður mcð mi°-—rekur mig
á brottu og, það sem er verst fyrir mig, gefur mcr vondan
vitnisburð. Það er erfitt að vcrða að byrja á nýjan leik, að
fá liðna tfman cyðilagðan, scm maður vc:t ckki annað en
verið hafi hciðar'.ega notaður. “
„Þú mátt trúa mér, Þorvaldur, að það er cinnig
crfitt fyrir mig, mj'ig erfitt, af þvf að mér þykir vænt um

^C^C^C^C^C^Cg§3C^Jt^lCgJCgp#

BRAUB VERZLUN!
Je«: er nú byrjaðnr aftur að
vcrzla með
BRAUÐ.
og oska - •
eftir YÍðskiftum manna,,
Yöar cinlægur
W
W
4ié- "
<G?3CXÆX-.X,
XÆ^AjGtXTTJSSOlsr,
XÆ^XT-ég-
«
nm.
• ^
KaupiJ og borgid BÁEJíjUd^,
Oi
3
O
f?
N.
3 T
O
04 K^l
^ !>
p
S 9
G. Thorsteinsson á Gimli, sclur hinn
HEIMSFRÆGA:
a
cj-q
P 'JQ
3 -
cn
cn
O
2
Snúið yður því til hans þegar Þjcr
þurfið Bindara tvmna.

TJ
n
7T
n evu [ uuit i m
n; m
crq •f) <Si m
ra ©> 3 ^ -t §
pT in
■—> i-t o* —• P O £ -t P TD 0 a ‘A æ
>
rt —•* V
C/5
C O •n
■ ^
þig; en ég get því ver ekki breytt ástandinu. Að öðru
leyti hefi ég þá óbifanlegu trú, að þú munir komast áfram,
af þvf að það eru æðri og stcrkari öfl sem ráða.“
,,Já, frú, ég ætla líka að vona. Margíalt þakklæti
fyrir góðsemi yðar og velvild mér til handa, og verið þér
svo sæl!‘‘
(Framhal.dJ
M
I
rT
S
©
vo
co
2
2:
l-H
o
Cs
73
O
in
e
p
C-T
«*• V
03
■f)
&
V/
Í9\
A
%
4*1 MHP
yx
% >
% *
3
w
X
m