Baldur - 05.09.1907, Blaðsíða 1

j . STEFNA:
Að efla hreinskilni on eyða -
J . a
hræsni f hvaða m&li, sem fyrir -
kemur, &n tillits til sjerstakra 3
flokka.
BALDUR.
| ■ i
1 AÐFERÐ:
Að tala opinsk&tt og vöflu-
laust, eins ©g hæfir þvf fólki gj
sem er af norrœnu bergi
| brotið.
i
ifl?;sa3§S!Sasa5aHS!SSSSHffiSH5SfíS5BiífSHfSöffiH5i!
V. ÁR.
GIMLI, MANITOBA, 5. SEPTEMBER IQ07..
Nr. 28.
TTiT'ÍSr A ~R, ÓXiAJFSSOlT
Sú fregn hefir nú um nokkra undanfarna daga
kvéðið svo við mann frá inanni,. að bl.að hans. sj&lfs,
'Serti að þessu sihnf-er. nú orðið svo langt á eftir tím-
'ánum, þarf ckki & þvf að halda, að flytja. lesendum
' sfriuni • þessi orð sem frjett. Eigi að sfður finnst
mahni engin fýVírsögn gcta verið betur við hæfi,
þegar fráfalls hans er í fyrstu ..sjcrstaklega getið £
d&lkum Bald'urs. Þau orð berý.í sjer margvíslegt
íhugunarefni fyrir það fóll-í, sern í virkilegri alvöru
hefir gjört sjer far úm að gefa gaum að ritgjörðum.
hans sjálfs í þessu bláði.
Einar var fæddur f Firði í Mjóafirði 23, des-
ernber 1865. Foreldrar hans voru Ólafur bóndi
Guðmundsson, sem nú er dáinn fyrir nokkrum-ár-
um, og Katrfn Sveinsdóttir, scm enn er á lífi og
búsett hjá elzta syni sfnum, Sveini bónda f Firði.
Nálægt fermingaraldri Var hann fyrst settur til
mcnnta hjá Magnúsi presti á Skorrastað, en sfðar
sendur á gagnfræðaskóíanh a Möðruvöllum. I'að-
an útskrifaðist hann eftir þriggja ára nám, liðugra
tuttugu ára gamall, vorið 1886. Nokkrum mán-
uðum sfðar sigldi hann til Stafangurs f Noregi og
gekk þar á sjómannaskóla næsta vetur, én f stað
þess að hverfa aftur til Isiands með vorinu 1887,
ijet' hanh öldurnar bera sig hingaö vestur, f ennþá
fjarlægari útlegð, og þau tuttugu ár, sein sfðan erp
liðiri, hefir hann á víxi lagt fyrirsig fasteignaverzl-
un eðfr bíaðamcnnsku.
Stuttri stúndu eftir hádegi hinri 16. ágúst
1907, batt hann sjálfur enda á sinn Ifkámlcga lífs-
þráð, á fertugasta og öðru'aldursári. 011 systkin
hans, sem til fuliorðinsáfa hafa komist, lifa hann,
ER ZD_A.ZJSTTST.
*
— Sveinn, Anna, Guðmundur, Guðrún,
Jón, Óskar, Tómas og Óli, — auk móður
hans, eins og áður var um getið.
Við útför hans, sem fór fram hinn 20,
þ. m., undir umsjón Arinbjarnar Bárdals,
hins íslenzka útfararstjóra í Winnipeg, var
svo mikið fjölmenni sem kyrkjan fjekk
0
rúmað. Þar á meðal voru þau systkin
hans, sem dvelja hjer vestra, Guðmundur
og systur hans báðar, og maður Guðrúnar,
Vigfús Kjartansson. Ræður fluttu þeir
Guðmundur Árnason, únftariskur trúfræð-
isnemandi ; Skafti Brynjóifssori, varafor-
maður hins únftariska kyrkjufjelags ; Guðni
Þorsteinsson, formaður Gimliprcntfjclags-
ins ; og Albert Kristjánsson, handgenginn
stallbróðir, sem manna sfðast sá hann f lif-
anda Iffi ; og Hjálmur Þorsteinsson flutti
eftirmæli í ljóðum. Prestur safnaðarins,
sem hinn framliðni hafði sfðast búið hjá og
vcrið handgengnastur sfðasta fjórðung ævi
sinnar, var viðstaddur mcð konu sinni og
börnum, sem eitt ber Einars nafn, en tók
ekki að öðru leyti þátt í útfararathöfninni.
Tveir fornvinir frá Winnipeg, Friðrik
Sveinsson og Kristinn Stefánsson ; tveir sam'-
nefridarmenn úr forstöðunefnd prentfjelagsins,
Guðni Þorsteinsson og Einar Jónasson ; og tveir
samverkamenn úr prentsmiðjunni, Albert Kristj-
ánsson og • Jóhannes Ólafsson, báru ifkkistuna til
grafar, og var hún alþakin sveigum og blóma-
. hnöppum frá ótalmörgu fólki.'
Einar var frckar hár maður vcxti en grarin-
vaxinn. Á yfirbragð var hann mjög bjartur og
skar sjcrkennilega úr hópi, hvar sem hann var
staddur. Ilárið var lengst af glóbjart og lokkarn-
ir lftið eitt hrokknir ; cnnið stórt og oftast skjall-
hvftt, en nokkuð flatt og hallaðist ailmikið aftur;
hofmannavilc stór, og há brúnabein. Undir þeim
var hans fegursta eign, skær og snör augu, svo
blá, að sjaldgæf cru, nema f ungum börnum, og
hefði hann smábarn’f faðmi sfnum, brá oftlega
fyrir f þeim tiridrandi kærleiksloga, sem endránær
var af ásettu ráði vandlega hulinn. í æsku hafði
hann verið frár á fæti og þótt ókyrlátur, en á full-
orðinsárunum voru öll spor þung,-en svo drjúg, að
fáir gengu fljótar með öllum jafni sömu vegalengd,
þegar við klukku var miðað. Raunir sínar leyfði
hann engum að bera með sjer, en af baksvip hans
gat þó hvcrt glöggt auga lesið, að ckki var allt
með felidu.
Um hans innri mann er vandaverk að skrifa,
svo rjett sjc. Engan mann væmdi meira en hann
við ósönnu skjalli, og ætti það þvf illa við eftir
sjáifan hann dáinn. Sá viðbjóður hans á öllum
hálfleika eða óvirkiiegleika, var f rauninni hið eina,
sem stallbræður hans þurftu að skilja til hlýtar, til
þess að skilja nokkurnveginn rjett alla hans fram-
komu. Það sem til vitsmunanna kom, var cftir-
tektarhæfileikinn skarpastur, og lífsreynslan hafði
orðið nógu bitur, til þess að sverfa þar rækilega úr
meitilsegg bernskunnar. Þess vcgna safnaðist hon-
um svo mikill forði ósvikinnar lffsþekkingar, að oft
var líkast því þegar hann tók til máls, sem hvössum
hnffi yæri brugðið á orðmargar ríiksemdaflækjur ann-
ara, svo þær eins og greiddust sundur af sjálfu sjer,
áður en hann hafði lokið m&li sínu. Mestur skaði er
það nú, hve fátt hcfir geymst af ögrandi spurningum
og djúpvitrum staðhæfingrim, sem allt af brá öðru
hvoru fyrir í ræðum hans. Með þeim náði hann
sjer bezt niðri á ræðupalli, en hvorki með l.iprum tal-
anda, nje flúruðu málskrúði, Hið fyrra hafði hann
ekki til að bcra í neitt sjerlega rfkum mæli, en á hið
síðara leit hann mjög smáurn augum. Bláber alvara,
skýrt framsett, var honum kærust. Hann hafði t d.
ekkert á móti trúarbragðalcgri tilbpiðslu, cn hann
heimtaði af mönnum, að skilja sínar eigin ástæður
fyrir þeirri tilbciðslu. “Mundu ekki prestarnir, sem
giápa út í alstirnt rúmið og dásama drottinn fyrir
hans leyndarráðV, spurði hann einu sinni, “vilja út- •
skýra, hvaða blessun er í því fólgin, að. til skuli vera
eilífur alheimur, sem er.einn stór , leyndardómur ?“
Dularkápan f öllu því, scm fieiri en sjálfan mann
varðar, var honum hryggðarefni. Iíonum virtist
aldrei vera of mikið ljós, ‘ þó að það væri ekki af á-
settu ráði sett uridir mæliker. Þessvegna spurði
hann sfðasta kvöldið, sem hann iifði, viðvfkjandi
presti, sem á að vera öðrum mönnum frjálslyndari
en þó jafn-rjetttrúaður eins og fjclagar hans : “Mundi
það vera honum ofætlun, að gjöra fólkinu það hrein-
skilnislega ljóst, hvort það á að vera laust eða það á
að vcra bundið ?“
, Viðvfkjandi sjáifs síns kjöruni gckk hann í dul-
arbúningi, íþað minnsta helming ævi sinnar, ogbvað
allra bezt sfðustu dagana. Þá daga þurfti lfka að
brúka, brúka þá til þess að ráðstafa öllu, sem kærast
var hjerna megin grafarinnar, eftir því sem kostur
var, þar á rneðali framtfð þessa blaðs, þótt sfn missti
við. Ekkcrt var f óstandi. Kunningjarnir höfðu
hver eftir annan verið kvaddi;-, orðalaust, með augna-
ráði, sem hver um sig skildi á eftir. Sólin skein f
heiði um hádegisbilið. Þá var hurð hrundið upp frá
einu herbergi til annars, þvf að “í mfns föður húsi
eru margár vistarverur“.
Hjer hefir þá að eins zerio minrist á ævibraut
þeirrar sálar, sem nú er um btune, horfin okkur sjón-
um, og á þau áhöld, sem hún öðrum mönnum sýni-
lega hafði í þjónustu sinni. llver störfin voru, er
enn ótalið, og því fremur hvert þau áttu rót sína að
rekja. Á það verður dálítið reynt að minnast sfðar.
Bæði á þann og annan hátt minnir Baldur að ifkind-
um lesendur sfna á það fyrst um sinn, að
EINAR ÓLAFSSON ER DÁINN.