Baldur - 07.01.1909, Blaðsíða 3

BALDUR, VI. ár, nr. 31.

Kristinn Sósíalisti.
Eftir
Charles M. Sheldon.
(Niðurlag).
Meðan á ræðu þessari stóð sat
frú Rodney hfiggdofa af undrun
og ánægju, og hið sama mátti segja
um alla aðra á þeirri fjölmennu
samkomu. í fyrstu hafði frú Rod-
ney að sönnu mislíkað stórum, er
biskupinn vjek þannigfrá hinu fyr-
irskipaða formi. En er hún haíði
heyrt einar tvær setningar fór
bros velþóknunarinnar að leikaum
varir hennar. Ánægjan skein líka
úr ásjónu dómarans. Ungfrú
Mildred tók augun aldrei af and-
liti nýja biskupsins.
"Það ætlar að líða yfir hann“,
sagði hún f hálfum hljóðum. Svo
var kyrðin mikil, ermenn hlustuðu
á orð gamla biskupsins, að ungfrú
Mildred óttaðist að móðir sfn tæki
eftir hjartslættinum f brjósti
hennar þar scm hún sat við hlið
hentiar.
Iiægt og seint sneri hinn há-
æruverðugi Friðrik Stanton, guð-
fræðis doktorinn, nýkosinti, sjer
að söfnuðinum.
“Jeg þarf að gjöra yfirlýsingu“,
sagði hann svo lágt að fólk fremst
f kyrkjunni spurði hvað hann væri
að segja. En er hann sneri sjer
aftur við og leit á hinn aldraða em-
bættisbróður sinn, hækkaði röddin,
svo hún hcyrðist há og snjöll um
alla kyrkjuna.
“Fyrst og fremst þarf jeg að
lysa yfir þvf, að f tuttugu og fimm
ár hefi jeg staðið sem raggcit f
prjedikunarstólnum. í öðru lagi
þarf jcg að kunngjöra það, að jeg
er höfundiv bókarinnar Kristinn
Sósfalisti og kenningar hennar er
sannieikur hjarta mfns“.
Þegar söfnuðurinn heyrði þessa
játningu, var sem honum lægi við
andköfum af undrun. F'rú Rodney
var frá sjer numin. “Hvað er
þetta! hvað er þettal“ hrópaði
hún hátt. Undrandi Ieit hún til
Rodney dómara og ungfrú Mildred
á vfxl. “Hvað sagði hann ?“
hvfslaði hún að bónda sfnum.
Dómarinn svaraði engu og tók
ckki augun af Stanton, sem nú
hjelt áfram :
“í tuttugu og fimm ár hefi jeg,
herra biskup og bræður mfnir,
boðað hálft fagnaðarerindið, en
falið f mfnu eigin hjarta það, sem
þó var mjer æðsti sannleikurinn.
Jeg er fæddur og uppalinn meðal
fólks af h inum æðri stjettum mann-
fjelagsins við auð og lífsþægindi.
JeS gjörðist prestur mcð þeim
skoðunum, sem slfkt uppeldi og
samsvarandi menntun hafði inn-
rætt mjer. En eftir að jeg hafði
starfað að mfnu helga ætlunar-
verki um hrfð fór jeg smámsaman
að sannf;erast um, að fagnaðarboð-
skapurinn krefðist annars mannfje-
lagsfyrirkomulags cn kyrkjan hefir
svo lengi kennt. Fyrir tfu árum
var þessi sannfæring orðin svo
sterk hjá mjer, að jeg gat ekki
stillt mig um að semja bókina
Kristinn Sósfalisti, og jcg endur-
tek það, að f bókinni er framsett
mín hjartans trú, hinn lifandi sann-
leikur fagnaðarboðskaparins, sem
jeg hefði átt að boða f prjedikunar-
stólnum en jeg ekki hafði hug til
að prjedika. Jeg vissi að kyrkjan
mundi hafna mjer og skoðunum
mfnum. Jeg verð að játa það
hreinskilnislega, að jeg var of elsk-
ur að stöðu minni og lífsþægind-
unum f hinum ríka söfnuði mfnum
•
til þess jeg treysti mjer til að þola
útskúfun þá og óþægindi, er nú
liggur fyrir mjcr. En, herrabisk-
up, bræður mínir og allir vinir,
sýnið mjer hvorki meðaumkun nje
fyrirlitningu. í dag tala jeg f
fyrsta sinn sem frjáls maður. Lær-
dómar bókarinnar eru að áliti
mfnu heilagur sannleikur. Jeg er
ekki og get ekki verið óvinur
mannlegrar framþróunar. Jegelska
kyrkjuna af hjarta, og ekki sfður
fyrir það þótt jeg fyrirsjái hvað
hún nú muni vilja við mig gjöra.
Til þess hún ekki þurfi að hafa
neinn vanda af mjer, þá segi jeg
hjer með af mjer starfi mfnu sem
þjónn hennar. Jeg segi af mjer
þvf háa embætti, sem mjer nú var
veitt. Sjálfviljugur geng jeg nú í
tölu óbreyttra liðsmanna, en skyldi
jeg nokkru sinni verða aftur til
þess kvaddur af guði og bræðrum
mfnum aðtaka að mjer hið heilaga
kennimanns embætti og boða
sannleikann f prjedikunarstólnum,
þá mun jeg gjöra það með gleði.
En þangað til mun jeg leynt og
Ijóst halda fram kenningum bókar
minnar, þvf allt mitt lff er við þær
tengt. Nýtt tímabil f framþróun-
ar sögu mannkynsins er byrjað og
enginn mun gcta stöðvað framþró-
unar viðfeitni mannanna. Jafn-
ræðishugmjmdin verður ekki barin
niður. Kyrkjunni er það ofvaxið,
borgaralegu fjelagi er það ofvaxið,
að standa á móti kenningum kær-
! ö
j leiks boðorðsins og fjallræðunnar.
Kurteislega og mcð lotningu
hneigði hann sig fyrir biskupinum
og prestunum, er sátu á hápallin-
um, og því næst fyrir söfnuðinum.
Svo sneri hann sjer við, gekk yfir
pallinn, og bar höfuðið hátt, þar
til hann hvarf inni I skrúðhús
prestsins. Þegar hann hafði lagt
hurðina aftur á eftir sjer fór hljónr -
ur undrandi radda yfir allan mann-
| fjöldann. Eftir að Lee biskup
| hafði um stund staðið agndofa
| sneri hann sjer fram til safnaðar-
ins og mælti: “Samkomunni er
|slitið“. Rodney dómari, kotia
hans og dóttir voru með þeim
fyrstu að komast út, burt frá þeirri
óbærilegu þögn, sem lagðlst eins
og martröð yfir allt fólkið.
Það sama kvöld fór sjera Friðrik
| Stanton síðustu húsvitjunarferð
; sfna f dómkyrkjusöfnuðinum. Sfð-
I ari hluta dagsins hafði hann setið
á ráðstefnu með nokkrum embætt-
| isbræðrum sfnum. Ekki gat verið
! nema um eitt að ræða. Hann hlaut
1 að yfirgefa cmbætti sitt.
Þcgar þjónninn færði frú Rod-
ney inn nafnspjald sjera Friðriks
| Sjtantons varð hún fyrst drcyrrauð
j f andliti en fölnaði sfðan sem nár.
; Ilún rjctti bónda sínum spjaldið.
HINAR AGÆTU
SHARPLES TCBDLAR
RJOMASKILVINDUR
standa nú Ný-íslendingum til boða.
Verð þeirra, sem aðskilja 200 pund á klukkustund, er $40 (aðrar tegundir
sem afkasta jafn miklu verki, kosta venjulega $65 til $75), og þær sem dýrari eru
afkasta að sama skapi meira verki,
Sá sem hefir þær til sölu hjer í nýlendunni er
G-iSLi loisrssoisr.
JRNES P. 0. MAN.
“Segðu honum að við sjeum
ekki heima“, skipaði hún byrst.
Dómarinn færði sig dálftið til í
stólnum eins og illa færi um hann,
en sagði ekkert.
Þjónninn fór fram. Eftir litla
stund kom hann aftur vandræða-
iegur á svip og sagði: “Dr. Stan-
ton langar til að fá að tala við ung-
frú Rodney“.
Ungfrú Rodneysat kyfog móð
ir hennar virti hana alvarlega fyr-
ir sjer.
“Segðu herra Stanton að ung-
frú Mildred sje ekki heima“.
Ungfrú Mildred stóð upp og
horfði framan f móður sfna.
“Jeg ætla að fara fram og tala
við hann“, sagði hún.
Dómarinn yppti öxlum, frú
Rodney barði f borðið með hnef-
anum.
“Jeg harðbanna þjer ! Þú skalt
ekki tala við þann mann“.
“Samt sem áður ætla jeg að fara,
móðir mfn, þvf—þvf—jeg—“
“Ef þú óhlýðnast mjer skalt þú
-----“ Frú Rodney koinst ekki
| lengra. Ungfrú Mildred sagði ró-
lega: “Ef hann býður mjer að
giftast sjer, verð jeg konan hans.
Pabbi —“ Hún sneri sjer skyndi-
lega og kastaði sjer á knje við fæt-
ur hans. “Jeg elska hann !“ Hún
byrgði andlit sitt f barmi föður
sfns einsog hún svo oft hafði gjört
þegar hún var barn, cg dómarinn
kysti hana en sagði ekki orð. Allt
1 f einu stóð hin stórgeðja Mildred á
[ fætur og gekk út áður en móðir
i hennar gat sagt orð.
í gestastofunni beið sjera Frið-
rik Stanton. Húngekk fyrir hann
jafn róleg og hún átti að sjer og
vísaði honum til sætis rjett eins
og hann væri henni óviðkomandi
aðkomumaður.
“Jeg er khminn til þess að
kveðja“, sagði hann upp úrþurru.
! “Jcg veit það vel að það, sem
gjörst hefir hjer f dag, verður til
þess að jeg vcrð að fara hjeðan, en
það getur ekki svift mig endur-
minningum veru minnar hjer,
og —“
“Má jeg spvn ja hvað þjer hafið
hug«að yður að taka fyrir, Dr.
I Stánton ?“
i
“Jeg veit það ekki enn. Mjer
stendur til boða að ferðast um
landið og flytja fyrirlestra. TJti í
heiminum heyri jeg alþýðuna, sem
jeg elska, á mig kalla. En ekkert
þessu viðvfkjandi munuð þjer láta
yður nokkru varða. Viljið þjer
samt Ieyfa mjer að segja yður frá
þvf, þar eð það getur ekki valdið
yður neinum óróa, að jeg hefi unn-
að yður hugástum öll þessi ár rag-
mennsku minnar, og jeg veit að
ást mfn hefir verið göfug, þvf hún
hefir gjört mig að göfugri manni.
Þegar jeg nú skil við yður skil jeg
við allt það bezta, sem jeg hefi
þekkt“.
Þá sagði ungfrú Mildred nokkuð,
sem vakti undrun hjá “Markúsi
Burns“.
“Sögðuð þjer ekki einu sinni,
Dr. Stanton, að jeg væri lfk Janet
Arnold í sögunni Kristinn Sósfa-
Iisti?“
“Jú. Það sagði jeg. Þjer sátuð
fyrir þegar sú mynd var tekin.
Það var mfn mesta gleði að hafa
yður hjá mjer þegar jeg samdi þá
sögu“.
“Haldið þjer þá enn, að jeg
myndi breyta eins og Janet Arn-
old þegar hún bæði fyrirgaf og
gleymdi ragmennsku elskhuga sfns,
vegna þess að hún —“
Prestur hafði staðið á fætur og
var nú kominn þangað, sem ung-
frú Mildred sat.
“Vegna þess hún unni honum
svo heitt ? Ó, Mildred — getið
þjer átt við að þjer — að þjer elsk-
ð —“
“Jeg skal breyta nákvæmlega
eins og Janet Arnold, ef mjer er
nokkur staður fyrirhugaður f kristi
legajafnræðisfjelaginu þínu“.
“Lang bezti staðurinn“, mælti
<jera I'riðrik Stanton um leið og
hann kraup á knje og lagði sitt
hctjulega höfuð f kjöltu hennar.
“Nei“, sagðihún eftir litlastund
og runnu nú tár gleðinnar ofan
kinnar hennar ; “nei, þú mátt ekki
krjúpa (rammi fyrir mjer. Jegtrúi
þjer hjartanlega. Trú hjarta þfns
cr trú mfns hjarta. Jeg hefi lært
að trúa, síðan jeg las bókina þfna,
Markús Burns“.
“Grunaði þig hver höfundurinn
væri ?“ spurði hann litlu sfðar.
“Jeg vissi það allatfð“, svaraði
hún hlæjandi. “Jcg var eina
manneskjan í allri sókninni, sem
vissi það. Hefi jeg ekki varðveitt
vel leyndarmál þitt ? Jeg vildi lfka
vera gauð eins og þú“.
“En nú“, mælti hann og var á-
hyggjusvipur á andliti hans, er
,hann horfði í hin hreinu, gráu augu
hennar, “Getur þú nú fylgt mjer
út f það stríð, sem fyrir mjer ligg-
ur? Getur þú slitið þig frá öllu
þessu, og brotið brauð með mjer
og almúganum, og farið sem kona
mfn, samverkamaður minn, já;
sem partur sjálfs mfns, út f ver-
öldina“.
Hún lyfti ásjónu sinni upp til
hans og hann kyssti hana í fyrsta
sinni. “Já“, sagði hún. “Hvert
sem þú ferð, þangað fer jeg ; hvar
sem þú dvelur, þar dvel jeg ; þitt
fólk skal vera mitt fó'.k og þinn
guð minn guð; hvarsem þú deyr,
þar dey jeg, og þar vil jeg vera
grafin ; svo gjöri drottinn við mig,
og enn framar, dauðinn einn skal
aðskilja þig og mig“.
“En þú hefir lagt mikið í söl-
urnar“, bætti hún við.
“Nei, mfn elskulega“, svaraði
hann með dýrðlegu brosi á vörur-
um. “Jeg hefi eignast miklu meira
en biskupsdæmi, þar sem jeg hefi
eignast bæði þig og óháða sam-
vizku. Nú þori jeg að horfa allri
veröldinni f augu“.
‘Jeg heyri sagtað þjer eigið eina
dóttur ógifta, hr. stórkaupmaður ?‘
‘Já, þá elztu af 7 dætrum1.
‘Mjer er sama um það, jeg ætla
samt að biðja um hana, en þá verð-
ið þjer að auka hcimanmundinn um
*5%*.
‘Það er of mikið, hr. Auðun, en
hvað um það — jeg geng að þvf
5amt — til þess að hreinsa forð-
ann'.
‘Pabbi, hvers vegna hafa skáld-
in allt af langt hár ?' *
‘Það er auðskilið. Það kostar
pcninga að láta klippa sig‘.