Fréttir - 09.04.1916, Page 2

496
FRÉTTIR
[9. apríl.
íslensku símamennirnir.
Eflir
H. de Vere Stacpoole.
(Frh ).
Hann gekk svo til gistihússins og hitti
Magnús þar himinglaðan. Hafði hann náð
sér i flösku með einirberjabrennivtni og reykti
nú og drakk. Lá svo vel á honum að hann
gleymdi að spyrja Eirík hvar hann hefði
verið.
Eirkur fór að snæða, en honum þótt einir-
berjabrennivín ekki gott og vildi því el^ki
setjast að drykkju með félaga sínum. Ræddu
þeir fram og aftur um ýmislegt þangað til að
skáldskaparandinn kom yfir Magnús og hann
fór að hafa yfir vísuna, sem einu gilti hvort
faríð var með aftur á bak eða áfram. Þá
gekk Eiríkur til hvílu, því að hann hafði
ekkert gaman af kveðlingum. Hann var einn
í tölu hinna hagsýnu íslendinga, en þeir líta
smáum augum á hagyrðingana — og hafa
þá oftast uær í hendi sér.
X.
Hafísjakinn.
Það fór heill mánuður í það að koma húsi
þeirra Eiríks i lag og stækka þurkvöllinri og
stundaði Gísli sjóinn þann tíma ásamt syni
sínum og frænda sínum eirium. Höfðu \þeir
lóðir og öfluðu ágætlega. Þeir lögðu lóðun-
um um hálffaliið og létu þær liggja í sex tima
með dufl við hvorn enda. Rendu þeir hand-
færum meðan Ióðirnar lágu, gerðu að fiskin-
um og þurkuðu hann á þurkreit Gísla. Gat
Ólafur haft sér það tij ánægju þegar hann
gekk til skrifstofu sinnar á morgnana, að sjá
hve fyrirtæki þeira miðaði vel áfram.
Ólafur hafði lagt fölur á alt það betizín,
sem til var í Skarðsstöð og brást Eiríkur svo
við því, að hann útvegaði sér nægar birgðir
af því frá Reykjavík. Hann var búinn að
höggva æðistórt skarð í þessar tíu þúsund
krónur, en þeiin peningum áleit hann vel
varið.
Eiríkur var nú orðinn fremsti maðurinn í
Skarðsstöð næst þeim Ólafi og Stefáni. Kaup-
maðurinn og bakarinn voru ef til vill rikari,
en þeir voru ekki í jafnmiklum metum og
þessi nýkomni maður, sem kom þangað
öllum á óvart til þess að keppa við Ólaf og
var auðsjáanlega i miklum uppgangi.
Mönnum geðjaðist vel að framkomu hans
við Gísla og eins að þvi, hvernig hann hafði
komist yfir húsið. Þó vóru nokkrir nöldr-
unarseggir, sem spáðu því að hann mundi
kollhlaupa sig þegar fram í sækti.
Ert skemtilegast af öllu var það, að ekki
lét Ólafur þetta á sér festa og hélt áfram að
umgangast þá Magnús og Eirík eins og ekk-
ert hefði í slcorist. Magnús var skyldur unn-
ustu hans og vildi hann því ekki verða til
þess að kveykj^ ófrið á heimilinu. Auk þess
var Ólafur ekki gjörsneiddur öllum skörungs-
skap og bar hann engan óvildarhug til Eiríks.
Hann ætlaði sér auðvitað að bæla hann und-
ir sig á einn eða annan hátt, en var nú bú-
inn að ná sér aftur eftir hina fyrstu gremju
sína yfir því, að rekast þarna á mótstöðu-
mann. Honum fanst hann nú vera öruggur,
enda hafði hann engar ástríður, heldur að
eins eðlishvatir. Því að þeð var ekkert ann-
að en eðlishvöt, sem kom honum til þess að
girnast Svölu og fá svo um leið neðri part-
inn af ánni, sem hún mundi fá í arf eftir
föður sinn — eða jafnve' áður en hann dæi.
Og það skal tekið fram honam til verðugs
lofs, að hann var hvorki illgjarn né ofstækis-
fullur. í viðskiftuin var hann kaldur og
kærulaus, en mjög áreiðrmlegur og þegar
hann sýndi einhverjum hörku, þá var það
ekki af mannvonsku, þó ilt væri undir að
búa.
Hann gekk því þarna um á morgnana hinn
rólegasti, leit á fyrirkomulagið á nýja þurk-
reitnum og tilhögunina í húsinu, án þess að
skifta sér af því, og staldraði við einn dag-
inn meira að segja, til þess að finna eitthvað
að verki Magnúsar og benda honum á aðra
aðferð.
Svala lét sér mjög ant um fyrirætlun þeirra
og gekk einu sinni inn í húsið til þess að
skoða stofugögnin, er að eins voru hin allra
nauðsynlegustu.
»Við getum ekki eytt miklu fé til þeirra
hluta«, sagði Magnús, »enda þurfa tveir ein-
hleypir menn ekki á miklu að halda. Tvö
rúm, eitt borð og fáeinir stólar — það er alt
og sumt. Við höfum í mörg horn að líta,
og ætlum meðal annars að smíða mótorbát
í vetur«.
»Ætlið þið að smíða hann hérna í Skarðs-
stöð?«
»Já, það hefir Eiríki komið til hugar, og
hann lætur líka verða af því. Hann er fær
í alt«.
Það hélt Svala nú reyndar líka, því að hún
gerði sér miklar hugmyndir uin dugnað og
hæfileika Eiríks. Kunni að gera góða grein
á mönnum, eins og konum er lagið, ekki að
eins hvað útlit snerti, heldur manngildi þeirra,
og hafði hún jafnglögt auga fyrir atgerfi Ei-
ríks og linleika Magnúsar. Hún gaf sig altaf
á tal við Eirík, þegar hún hitti hann, og var
mjög þægileg við hann. Fanst henni hann
vera eitt með því ánægjulegasta i Stöðinni
og setti hann á bekk með föður sínum,
Breiðafirði og góða veðrinu. Eiríki var líka
farið að verða hlýtt til Svölu.
Eiríkur líktist föður sínum að hörku og
einbeitni, og bryddi ekki hvað minst á því,
þegar peningarnir komu til sögunnar; en
hann var jafnframt þýður og vingjarnlegur i
aðra röndina, og það var sú hliðin, sem
Magnús sneri sér að. En þar var líka nægi-
legt rúm handa Svölu, og honum geðjaðist
vel að hinni ungu stúlku, einkum vegna þess,
að hún vakti ekki fýsnir hans, heldur að eins
velvild, eins og Magnús og börnin og hund-
arnir. Það var að sínu leyti eins og Breiði-
Qörður, Stefán og góðviðrið hjá Svölu. (Frh.).
Varist þxr Ijéshxrik!
Hver á sök á hinum 110
þúsund hjónaskilnuðum, er
orðið hafa í Bandaríkjunum
síðast liðið ár?
Ljóshærðu konurnar og þær
einar staðbæfir »American
Magazine«. Og það leitast við
að færa sönnur á mál sitt með
þvi að vitna í umsagnir nokkurra
merkra amerískra lögfræðinga,
sem eru »sérfræðingar í hjóna-
skilnaðarmálum«, en samkvæmt
þeim koma níu tiundu allra
hjónaskilnaða á ljóshærðar kon-
ur. Gingerich dómari í New-
York hefir haft 220 hjónaskiln-
aðarmál með höndum upp á
síðkastið og hafa Ijóshærðar
konur verið valdar að 210. »Ég
veit ekki hverju það gegnir«‘
segir dómari þessi, »að ljós-
hærðu konurnar eru svona vá-
legar, en svona er þetta«.
Ekki er betra hljóðið i Her-
mann L. Roth lögmanni, sem
haft hefir til meðferðar ýms
hjónaskilnaðarmál æðri slétt-
anna. Kemst hann að sömu
niðurstöðu, að ljóshærðu kon-
urnar eigi upptökin í 90 af 100
tilfellum. Liggja honum yfir-
leitt þungt orð til lundarfars
hinna ljóshærðu kvenna og
kveður þær hégómagjarnar og
hverfráðar og hneigðar fyrir
daður og dufl.
Nafnkendur leikhússtjóri einn
þykist hafa reynslu fyrir þvi,
að venjulega leiki ljóshærðar
leikkonur bragðarefinn í ástar-
harmleikjum, eða með öðrum
orðum hlutverk kvenna þeirra,
er hrinda öðrum úr sessi með
ósvífni og undirróðri, þar sem
hlutverk þeirra, eT sýna eiga
konur þær, sem gjalda eiga
góðmensku sinnar, lendi vana-
lega á dökkhærðum leikkonum.
Jafnstrangan dóm fellir lög-
fræðingurinn George Róbínson,
sem mjög er leitað ráða til í
þessum efnum. Er reynslá hans
sú, að þegar dökkhærðar konur
séu valdar að sök, þá fari oft
svo, að þær vinni menn sína
aftur með blíðu og hjartagæzku.
Annars standa dökkhærðar
konur ver að vígi hvað hjúskap
snertir, með því að reynslan
sýnir, að mikill meiri hluti
þeirra giftist ekki. Virðist svo
sem þessar ljóshærðu, töfrandi
seiðkonur hrífi hugi karlmanna
miklu fremur en hinar dygðum
prýddu dökkhærðu stúlkur og
má það vera þeim bót í böli
því, sem ókurteisir ameriskir
lögfræðingar reyna að valda
þeim.
Heimilisráð.
Súkkulaðiblettir á borðilúknnm.
Hægast er að ná þeim úr með
því að nudda þá með grænsápu
og láta dúkinn svo liggja i köldu
vatni til næsta dags. Er þá auð-
velt að þvo blettina burt i sama
vatninu.
Eðik.
Ekki skal fleygja búrtu ediki,
sem súisaðar jurtir (pickles)
hafa legið í. Það er ágætt að
hafa það á salat í staðinn fyrir
alment edik og gerir salalið
miklu bragðbetra.
Hixti.
Það er gott ráð við hixta að
láta ögn afediki drjúpa í sykur-
mola og stinga því upp í sig.
Sykrið er látið bráðna hægt i
munninum og stöðvast hixtinn
þá að vörmu spori.
Glycerin.
Aldrei má bera óblandað
glycerín á hörundið, því að
hörundið þolir það ekki. Blanda
skal glycerínið til helminga með
rósavatni og kemur það þá að
beztum notum.
Hlíflð höndnnnm.
Farið vel með hendurnar.
Það er leiðinlegt að sjá óbragð-
legar hendur hvort heldur er á
karli eða konu. Brúkið vetlinga
við alla þá vinnu, sem atar
hendurnar og hreinsið vel hör-
undið og neglurnar. Bezt er að
halda höndunum nokkra stund
niðri í volgu sápuvatni svo að
öll óhreynindi leysist upp, þerra
þær síðan og hreinsa neglurnar
með lítilli spítu; skola svo
hendurnar úr vatni, sem úr-
sældingur er látinn í.
Hendurnar eru aldrei ofvel
hirtar.