Fréttir - 11.08.1918, Qupperneq 2

2
Marteinn málari.
Eftir
Charles Garvice.
(Frh.)
»Hann gat nú ekki almennilega farið öðru
vísí að«, sagði Rósamunda brosandi. »Ekki
gat hann farið að skilja mig eftir þarna og
ekki heldur flutt mig utan á vagninum!«
»Og hvaða erindi áttirðu í pósthúsið?«
spurði faðir hennar gremjulega.
»Eg var að senda Möggu Dunbar heilla-
óskaskeyti á fæðingardaginn hennar«, svaraði
Rósamunda. »Þú veizt, að eg er altaf vön
því«.
»Og hvað kom til að þú fórst að gefa þig
á tal við þennan unga mann?« spurði faðir
hennar enn fremur með álíka svip eins og
hann sæti í dómarasæti.
<iuy hnipti í systur sína UDdir borðinu og
tók hún það sem bendingu um að svara föður
sínum gætilega.
»Eg held, að hann hafi talað til mín að
fyrra bragði — eða eg til hans — eg er ekki
viss um hvort heldur var«, svaraði hún og
skein gletnin úr augum hennar. »Eg var að
tala um hvað mér þætti leiðinlegt — eða að
hann var að því — eg man það nú ekki
glögt. Svo sagði hann að þetta gerði ekkert
til og fór að tala um rigninguna —«.
»Petta er ekki samhljóða því, sem þú
sagðir bróður þínum«, sagði Sir Ralph og
horfði alvarlega á hana. »Taktu nú eftir,
Rósamunda! Framvegis vil eg ekki að þú
sért að koma þér í kunningsskap við unga
menn nema því að eins, að það sé á minni
vitund. Skilurðu það? Eg hef ekkert út á
það að setja, að menn græði fé sitt á því að
búa til aldinsafa, en það er engin ástæða til
þess, að við förum að veðra okkur upp við
þá, þó að þeir rekist hingað«.
»En ætlarðu ekki að heimsækja herra
Gregson, faðir minn, og þakka honum fyrir
mig?« spurði Rósamunda. »Það var einstaklega
fallega gert af honum að hjálpa mér svona
til þess að komast heim«.
»Slíkt dettur mér ekki í hug«, svaraði
faðir hennar gremjulega, »og eg fyrirbýð
ykkur báðum að koma þar nærri«.
»Nú-jæja. Eg bauð nú herra Gregson samt
að koma inn, svo að þú gætir þakkað hon-
um sjálfur. Liklega hefðirðu tekið honum vel,
faðir minn, ef hann hefði gert það«.
»Og hvernig tók hann því boði?«
»Hann þáði það ekki og hélt burtu«.
Þetta sefaði Sir Ralph nokkurn veginn.
»Hinum unga manni hefur sjálfsagt ekki
fundist það viðeigandi að fara að gera meira
úr þessum kunningsskap«, sagði hann nokkuð
þóttalega.
»Hvað sem honum kann að hafa fundist«,
svaraði Rósamunda, »þá verðurðu að leyfa
mér að fara þangað og þakka honum fyrir
mig, eða þá að Guy verður að gera það, ef
eg má það ekki«.
»Eg held að Rósamunda hafi rétt fyrir sér
í þessu, faðir minn«, sagði Guy. »Það væri
vissulega ókurteisi af okkur að þakka Greg-
son ekki fyrir«.
En Sir Ralph var ósvegjanlegur og höfðu
jafnvel þessi ummæli sonar hans engin áhrif
á hann, þó að hann annars metti skoðanir
hans mikils.
(Frh.)
/
FFETTIR
Emden og1 Ayesha.
(Frh.)
»Brandinn festi hún í kaðalstiganum á
»Choising«, og tætti hann í sundur ögn fyrir
ögn. Henni var víst ekki um það gefið að
sökkva. Það var eins og hún segði við okk-
ur: »Eg á að vera hjá mönnunum, og þeir
eiga að nota mig«. — Ja, reyndar talaði hún
nú ekkert, en við vorum eitthvað svo daufir
í dálkinn. Að lokum seig hún þó hátíðlega of-
an í bylgjudalinn. En siglurnar brotnuðu ekki.
Hún var ágætis fleyta. Eg þori að fullyrða
það, að þó að við hefðum alls ekki hitt
»Choising«, þá hefðum við komist klaklaust
af. Við hefðum bara siglt suður fyrir Afríku
á Ayesha! Og svo segir kyndara flónið:
»óhræsis Ayesha!«
»Ef við hefðum vitað það í nóvember,
hvernig seglbáturinn var, sem við fórum á
um Rauðahafið! Á við hann var þó Ayesha
reglulegur bryndreki!«
»Fyrst féll nú alt í Ijúfa löð á seglskipinu.
Læknirinn var á okkar skútu og sjúkling-
arnir. Kvöld nokkurt báðu þeir sem voru á
fremri bátnum um, að til þeirra væri kastað
flösku með iðrahreinsunar-olíu. Þeir tóku inn
eina og tvær skeiðar, og köstuðu siðan aftur
til okkar flöskunum«.
»Þegar Arabarnir sáu þetta, héldu þeir að
i flöskunum væri einhver undradrykkur, sem
vér spöruðum mjög. Þeir stálu flöskunni um
nóttina og drukku úr henni hvern einasta
dropa. — Það var pottflaska. — Daginn eft-
ir skemtum við okkur vel. Þá höfðu þeir
engan frið fyrir kvölum og máttu altaf vera
á ferðinni. Þannig var það í 4 daga. »Allah
hefur refsað oss«, sögðu þeir, »af því að vér
stálum konjakki! Þýzkt konjakk er ekki gott,
ekki reglulega gott!«
»Leiðsögumaðurinn á okkar skipi var fín-
asti karl! En hinn — ja, það var nú skepna
i lagi! »My pilot, my plenti taki!« æpti hann
og þóttist heldur en ekki maður með mönn-
um«.
»Það var hann sem lét okkur sigla á kóral-
rifið, því að hann var á undan og við áttum
að sigla sömu leið. Arabinn, sem bátinn átti
æpti í sífellu: wBáturinn minn!« Það var al-
veg einstök stilling sem þeir sýndu þá liðs-
foringjarnir, Schmidt og Gerdts«.
»Jæja, þarna sátum við nú fastir! Óp og
köll ætluðu alveg að æra mig. Þegar byss-
urnar sukku, köfuðum við eftir þeim, og þeim
sem við náðum ekki, köfuðu Arabarnir eftir
næsta dag. En þar fór munnharpan og það
var Ijóta gamanið. Einn okkar hafði náð í
munnhörpu í Sana, og lék á hana altaf við
og við, og þegar svo bar undir, var sem
hann léki með hverjum einasta drætti í and-
liti sínu. Þegar út á sjóinn kom, þagnaði
hún sjaldan, og altaf var sungið undir. Ekki
sökk hún samt með skipinu, því að hásetinn
hélt henni altaf í annari hendinni og synti
með hana yfir á hitt skipið. En hún var
orðin garmur og límið bilaði«.
»Hann hefði varla getað leikið mikið á
hana hvort sem var. — Altaf versnaði ástand-
ið. Á sjónum mega menn búast við öllu iHu
og þola líka alt. En að missa þrjá menn á
eyðimörkinni, það gramdist okkur sjómönn-
unum«.
»Einn' þeirra, sem vissi alveg að hann
mundi deyja, sagði við mig þegar eg var að
hjúkra honum:
»En að ég skuli nú þurfa að deyja hér á
eyðimörkinni«.
»Þetta voru orð hans! Það er heilagur sann-
leikur!«
Nú setur alla hljóða, og menn stara fram
undan sér svipþungir og þöglir.
X.
Bryti landgönguliðsins.
»Eg var bryti í Nizza. Eitt sinn mætti eg
manni frá Wurtemberg á járnbrautarstöðv-
unum. Hann spurði mig, hvort eg vildi ekki
ganga í liðssveit eina, er senda skyldi til ný-
lendanna. Eg var til i það. Hann bauð mér
malurtar-brennivín. Eg þáði það. Malurtar-
brennivín gerir mann skratti syfjaðan.
Morguninn eftir vaknaði eg í hermanna-
skála einum. Síðan héldum við til Marseille.
Eg hugði altaf á að strjúka, en það var nú
hægra sagt en gert, því að þeir höfðu bæði
tekið treyjuna rnína og skóna. Svona var eg
fluttur til Alsír. Þegar þangað kom, var eg
færður í einkennisbúning og látinn vera við
heræfingar í 3 mánuði.
Síðan varð eg bryti hjá frönskum liðsfor-
ingja. Eitt sinn borðaði herforinginn hjá okk-
ur. Þótti honum svo ljúffengur maturinn að
hann hafði mig á brott með sér. Var eg nú
hjá honum um hríð, og allir voru ánægðir.
Nú skyldi ég halda til Kochinkina. En her-
foringinn vildi eigi missa mig. Mér leið vel
hjá honum — kaupið var 120 frankar um
mánuðinn og fæði og klæði. Aldrei fór hann
illa með mig. Samt sem áður fýsti mig nú
æfinlýra og hélt því til Kochinkina.
Þar var ég í skóla og skyldi verða liðs
foringi. Frakkarnir gerðu mjög gys að fram-
burði minum, og tók ég því á laun að læra
frönsku í kvöldskóla einum. Eitt sinn lenti
eg í áflogum við bóksala einn. Vorum við
keppinautar í kvennamálum!
Er eg hafði verið í herþjónustunni í 4 ár,
víldi majórinn að eg gerðist franskur þegn.
Eg kvað ávalt já við, til þess að hann reidd-
ist eigi; en að lokum tók hann að sækja svo
fast mál sitt, að all-lítt varð við unandi.
Hugsaði eg nú ráð mitt og ákvað síðan að
flýja-
Eg hugðist halda til Kína. Fyrst þurfti eg
að fara um borg, þar sem margt var her-
manna. Landabréf hafði eg með mér. Eg
hafði minst á fyrirætlun mína við einn vin
minn. Hann var frá Lothringen. Á gamlárs-
kvöld fór eg inn í veitingahús og drakk mig
fullan. Síðan stökk eg upp á garðinn utan
við varðstöðvarnar, og tók að bölva sem
mest eg mátti. Hvers vegna ætlarðu að fara
aftur til þessara bölvaðra dóna, úr því að
þú ætlar að strjúka hvort sem er? spurði eg
sjálfan mig-
Þá kom til mín hermaður einn og tók í
hönd mér og hélt af stað. Eg fylgdi honum
fúslega. Við læddumst út um hliðið og burt
úr herbúðunum.
Nú spurði hann mig, hvort eg hefði í hyggju
að strjúka. Eg leit á hann og virti hann fyrir
mér. Síðan skýrði eg honum frá ráðum mín-
um. Hann kvaðst og fús fararinnar. Eg kvað
hann verða að hyggja að því, að förin væri
eigi með öllu hættulaus, og að hann mætti
vera við öllu húinn.
Siðan hittumst við all-oft og réðum ráðum
okkar. Dag einn hugði eg til ferðar og sagði
við hann, er hljómleikarnir stóðu yfir síðari
hluta dags:
»í dag verðum við að leggja af stað«.
(Frh.)