Fréttir - 22.08.1918, Síða 2

2
F P E T T I R
Marteinn málari.
Eftir
Charles Garvice.
(Frh.)
»Heyrðu, Guy!« sagði Rósamunda alt i
einu. »Mér dettur eitt í hug. Gætum við ekki
beðið Gregson?«
»Það kemur ekki til mála«, svaraði Guy,
»því að við höfum ekkert skift okkur af því
fólki alt að þessu, og erum nú fyrst farin að
líta við því — og þá ættum við að fara að
biðja það um peningahjálp! — Hvað held-
urðu að það hugsaði um okkur?«
»Talaðu ekki svona gremjulega, Guy«, sagði
hún. »Eg ætla að reyna að finna einhver úr-
ræði«.
Hann kysti hana blíðlega og sagði því
næst:
»Eg hef nú verið að stritast við það í dag
og ekki getað komist að annari niðurstöðu
en þeirri, að það verði einhver að leggja upp
laupana og ánafna okkur aleigu sína, en eg
veit ekki hver vildi verða til þess«.
»Eða að eg verð að giftast einhverjum
miljónara«, sagði Rósamunda.
»Svei aftan!« svaraði Guy. bÞú ert heið-
virðari stúlka en svo, að þú getir látið þér
koma slíkt til hugar«.
»Eg gæti gert það og meira til fyrir föður
okkar«, svaraði Rósamunda.
V.
Júlímánuður var nú byrjaður, og var frú
Mildríður Blair komin og ungfrú Charlotta
Sheldon með henni.
Guy hafði orðið að fara til borgarinnar
daginn áður til þess að flnna Norton lög-
mann þeirra að máli, en Rósamunda tók við
gestunum og stóð þeim fyrir beina.
Ungfrú Sheldon var alt öðruvísi en hún
hafði hugsað sér. Hún hafði búist við að hún
væri bæði fríð og fullkomin í alla staði —
hélt að allir væru það, sem dveldu í París,
en sá það brátt, að þetta var nokkuð á ann-
an veg.
Charlotta Sheldon var bæði tiguleg og töfr-
andi, en ekki að því skapi aðlaðandi. Hún
var hærri vexti en Rósamunda, dökkeyg og
snareyg, íturvaxin og bar sig vel. Sir Ralph
kom út úr bókastofu sinni til þess að heilsa
henni, og gat ekki orða bundist þegar hon-
um varð litið á allan þennan tignarljóma, en
sem betur fór, tók Charlotta ekki eftir aðdáun
hans.
Rósamunda bar fram te og var hálf-feimin
innan um alla þessa dýrð, því henni fanst
hún vera svo litilmótleg í samanburði við
Charlottu. Hefði þó mörgum þótt fult eins
mikið koma til yndisþokka Rósamundu, sem
allrar töfra-fegurðar þessarar endurbornu
Venusar.
»Við höfum eignast nýja kunningja síðan
þú varst hér seinast, frænka«, sagði Rósa-
munda við frú Mildríði.
»Hvernig fólk er það? — Er það skemti-
legt?« spurði frú Mildriður, sem ávalt var
reiðubúin að kynnast fólki, ef það átti eitt-
hvað undir sér eða var velmegandi.
»Já, það er sérlega skemtilegt«, svaraði
Rósamunda, »og vellauðugt og hefur grætt
allan sinn auð á aldinsafa; þú ættir að kom-
ast inn undir hjá því«, sagði hún og brosti
gletnislega, þvi að henni var kunnugt um
breyzkleika frænku sinnar.
»/á — en aldinsaficr, sagði frú Blair.
»Hvernig í ósköpunum —«
»Aldinsafi? Það þykir mörgum hann góð-
ur«, sagði Rósamunda hlæjandi, »en þú ert
að gera að gamni þínu, frænka mín! Þetta
er allra almennilegasta fólk, og föður min-
um geðjast vel að því«.
»Já, sei — sei!« sagði Sir Ralph. »Pað er
alls ólikt þessum vanalegu miljónörum, sem
græða auð sinn á verzlun og Gregson er
hámentaður maður. Hann á meðal annars
gömul handrit —«
»Já, nú skil eg!« sagði frú Blair hlæjandi.
»Bróðir minn er sá mesti grúskari sem eg
þekki«, sagði hún við Charlottu.
»Eg mundi líka leggja rækt við bækur, ef
eg væri rík«, sagði fröken Sheldon og brosti
til Sir Ralph’s, en hann varð í sjöunda himni.
Ungu stúlkurnar gengu nú upp á loft, því
að Rósamunda vildi sýna gesti sinum her-
bergið sem henni var ætlað.
»Þetta er nú eigin verustaður bróður mins«,
sagði Rósamunda um leið og þær gengu fram
hjá snotru herbergi, sem stóð hálf-opið.
wBróður yðar?« sagði ungfrú Sheldon og
leit niður til þess að dylja glampann í aug-
um sínum. »Já, það er satt!« Frú Blair hefur
sagt mér frá honum. Hann erfir þetta alt, er
ekki svo?«
Rósamunda stundi við, en svaraði engu,
því að hún vissi sem var, að það var ólík-
legt, að Guy tæki annað að erfðum en skuldir
og örbirgð, en vitanlega kærði hún >sig ekki
um að fara að láta það uppi við ókunnuga.
»Þetta ætlast eg til að verði svefnherbergið
yðar«, sagði Rósamunda og leiddi Charlottu
inn í einkar snoturt og bjart herbergi. Virt-
ist Charlottu það mundi verða hinn ákjósan-
legasti hvíldarstaður, því að hún hafði nú
um hríð ekki vanist öðru en algengum her-
bergjum á ódýrum gistihúsum. »Við borðum
klukkan átta«, sagði Rósainunda enn freinur,
»og eg held, að þér ættuð að hvíla yður svo-
lítið áður, því að þér hljótið að vera þreytt
eftir ferðina«.
Rósamunda barði að dyrum hjá gesti sín-
um tveim límum síðar. Opnaði Charlotta
hurðina og var þá búin til miðdegisverðar.
Hún tók í handlegg Rósamundu og leiddi
hana við hlið sér, er þær gengu ofan, og
mættu þær þá Guy Fielding, sem var ný-
kominn heim aftur. Var hann næsta álitleg-
ur, þar sem hann stóð út við glugga einn,
og hitnaði Charlottu þegar um hjartarætur.
Þetta var þá lögerfinginn, sagði hún við sjálfa
sig, sem taka átti við tigninni, jarðeignunum
og hinu skrautlega húsi. Henni fanst það
ekkert smáræði, en auðvitað hafði hún ekki
hugmynd um, hversu komið var fyrir Field-
ings-fólkinu. Ressi glæsilegi maður var i henn-
ar augum tilvonandi eiginmaður hennar, ef
alt færi að óskum, er gæti gert enda á ves-
aldarlífi því, sem hún hafði orðið að lifa sein-
ustu árin ásamt lasburða föður sínum.
»Eg vona að ferðin hafi gengið vel, ungfrú
Sheldon«, sagði Guy.
»Já, þakka yður fyrir«, svaraði hún bros-
andi; Guy þóltist aldrei hafa litið friðari
konu.
Hann gaf sig mjög að henni undir borð-
um, ekki síður vegna þess, að honum var
ekki urn að ávarpa föður sinn að svo komnu,
þvi að hann hafði ekki enn fengið tækifæri
til þess að segja honum frá, hversu farið
hefði um erindi sitt til lögmannsins. En að
máltíðinni lokinni gat hann ekki komist
undan því lengur, þegar þeir voru orðnir
tveir einir.
»Jæja þá?« sagði Sir Ralph angistarfullur.
• Frh.
Flug'maðurinn.
Eftir
Rndolí
(Frh.)
Oft voru liðssveitirnar ónáðaðar af skotum
Þjóðverja, þegar þær voru á leiðinni til orr-
ustunnar.
Stór og vel vopnum búin fótgönguliðssveit
sótti fram sem ákafast. Alt í einu laust niður
skotum frá öllum hliðum. Hópurinn dreifðist
með hinum fárlegustu látum. Fjöldi manna
féll.
í annað skifti sprakk «sprengikúla í nánd
við hersveit, er var á ferð eftir vegi einum.
Liðsmennirnir héldu af stað út á engið með
hinum mesta flýti.
Við sáum það, að um hríð beindu vorir
menn all-mjög skotum sínum að skógi ein-
um. Eigi leið á löngu, unz riddaraliðssveit
lagði á flótta út úr skóginum. Var sveitin
all-skrítin álitum og hestarnir likastir leik-
föngum barna. Nokkrir féllu á flóttanum.
Fótgöngulið Rússa sótti ákaft fram. Því
var all-vel stjórnað, og það notaði sér vel
vígi þau, er náttúran lét því í té. Lið vorra
manna sótti og fram sem mest mátti verða,
og tók nú orrustan að gerast hin válegasta.
Var nú barist um hæðir, lautir, skóga, þorp,
bóndabæi og hvað sem fyrir varð. Vorir
menn tóku einar stöðvarnar á fætur öðrum,
og sáum við það all-glögglega, en ella var
mikill hluti vigvallarins hulinn ryki og reyk.
Alt var all-einkennilegt álitum að ofan, og í
aðal-atriðunum hvað öðru líkt.
Við sáum þýzka fótgönguliðssveit sækja
fram í áttina til skógar eins. Liðsmönnunum
var fylkt í langar og mjóar raðir, og virtust
okkur þeir líkastir kartöflupokum, sem lægju
hver við annars hlið. Peir sfukku og hlupu
í ýmsar áttir, liurfu og kornu aftur i ljós,
unz þeir hurfu inn í skóginn. Nokkrir lágu
kyrrir.
Skamt frá skógi þessum var hæð ein á
valdi Rússa, og virtist hún all-sterklega víg-
girt. Vorir menn réðu þegar á hæðina.
Sprengikúlnahríðin var sein snædrífa. Kar-
töflupokarnir gerðu ýmist að rísa eða falla.
Nokkrir lágu hreyfingarlausir neðst í hæð-
inni, eða við rætur hennar. Orrustan harðn-
aði ávalt meira og meira, og að lokum hvart
hæðin í eld og reyk. Það var sern hún væri
alt í einu orðin gjósandi gígur. Skyndilega
var hætt að skjóta, og deplarnir við rætur
hæðarinnar réðu til uppgöngu. Sumir þeirra
steyptu stömpum ofan brekkuna, aðrir duttu
áfram og stóðu upp aftur. Að lokum komust
þeir upp á brekkubrúnina og hófst þá hið
ægiiegasta návígi- Sumir ultu í áflogum alla
leið ofan brekkuna, og að lokum hvarf alt í
reyk. Vorir menn náðu hæðinni.
Skamt þaðan varð orrusta um þorp og
skömmu síðar um hæð eina. Beggja megin
hæðar þeirrar lágu andstæðingarnir i röðum
og skutu af byssum sínum.
Allar hreyfingar þeirra sem berjast eru
séðar úr ílugvél all-líkar — hjákátlegar og
smávægilegar. — Hinir ógurlegustu atburðir
sýnast kynlegir og hlægilegir. Eg hef oft og
tíðum ekki getað varist þessari spurningu:
»Hvern veg ætii guði lílist á, þegar hann lít-
ur á þessar aðfarir barna sinna, mannanna,
ofan úr hæðum sínum?«
Við lentum, er dimma tók. Myrkrið ílóði
yfir vigvöllinn og alt varð kyrt og hijótt.
Frh.