Fréttir - 30.08.1918, Qupperneq 2

2
FRETTIR
Marteinn málari.
Eftir
Charles Garvice.
(Frh.)
»Þér eigið líklega við, að það sé óviður-
kvæmilegt af mér að spyrja svona«, sagði
hún. »Það má vel vera að svo sé, en nú á
tímum er það svo algengt, að fólk giftist til
fjár, og þetta gerir hver maður svo að segja.
Að minsta kosti skal eg gera það, þegar minn
tími kemur«.
Rósamunda hafði nú ekki gengið þess dul-
in, síðan Charlotta kom þangað, að hún hafði
gefið bróður hennar hýrt auga, né heldur
þess, að Guy hafði felt ákafa ást til hennar.
Fanst henni því fátt um ummæli Charlottu
um hagsmuna-giftingar, því að þau brugðu
alt í einu ljósi yfir lundareinkenni konu
þeirrar, sem hún átti ef til vildi eftir að
mægjast við. Hafði Rósamunda að visu ekki
orð á því sem henni flaug í hug, en það
kendi þó talsverðrar þykkju i orðum hennar
er hún mælti:
»Eg efast nú samt um að þér vilduð gift-
ast til fjár, þegar á ætti að herða«.
»Jú, svo sannarlega«, svaraði Charlotla
hispurslaust.
»Og jafnvel þó að yður þætti vænt um
einhvern annan — einhvern, sem ekki væri
auðugur, á eg við?«
Charlottu hnykti við og brá litum.
»Tilfinningar mínar kæmu þar ekki til
greina«, sagði hún og stóð upp. »Eg skal
segja yður nokkuð, Rósamunda«, bætti hún
við og leit framan í stallsystur sina; »yður
mundi ekki finnast þetta neitt álitamál, ef
þér hefðuð átt að búa við hin lélegustu og
fátæklegustu ævikjör, eins og eg hef orðið að
reyna«.
»það má liklega segja sitthvað um þetta«,
sagði Rósamunda, »það er að segja, ef þér
hefðuð felt hug til annars«.
Charlotta horfði á hana undrandi.
»Eg held nú samt —« sagði hún, en þagn-
aði skyndilega og gekk burtu þegjandi.
VII.
Rósamunda hafði ásett sér að gera aðra
tilraun til þess að komast fyrir, hvernig stað-
ið hefði á ljósinu á herragarðinum gamla.
Fór hún því eitt kvöldið tímanlega upp í
herbergi sitt og kvaðst hafa höfuðverk, en
ekki gekk hún þó til hvílu, heldur brá á sig
skikkju, læsti herberginu og skundaði út úr
húsinu um sömu bakdyrnar sem hún hafði
farið um hina nóttina.
í þetta skifti -fékk skógardimman henni
ekki eins mikils ótta, og vissi hún ekki
hvernig á því stóð. Hún vissi að eins það,
að hún varð að verða einhvers visari um
þelta ljós, sem komið hafði reimleika-orði á
hið forna heimkynni Dungalanna.
Hún gekk hvatlega yfir garðinn, og sá að
einn glugginn stóð opinn þegar hún kom nær.
Kannaðist hún við, þótt langt væri um liðið,
að þetta var borðsalurinn, þar sem hún hafði
lifað marga glaða stund áður en Marteinn
fór að heiman. Hún var nújsamt ekki lengi
að grufla út í þetta, en hélt hiklaust áfram,
og ætlaði sér að komast í þann hluta húss-
ins, er henni sýndist að Ijósið hefði skinið frá.
Alt í einu sá hún ljósgeisla, sem lagði út
um dyrnar á herbergi einu, er stóð hálf-opið,
og hafði áður verið vinnustofa Dungals eldra.
Hún hvatti sporið og rétti út hendina til þess
að opna hurðina betur, en heyrði þá lágt
hljóð hvað eftir annað, líkast stunum manns,
sem þungt er haldinn. Rósamunda hikaði
við, og bjóst við að hin óvænta koma sín
gæti sýnst æði nærgöngul, ef þetta skyldi
vera fornvinur hennar.
En ef svo væri, þá fanst henni þetta ærið
kynlegt. Hvað gat Marteini Dungal gengið til
þess að fara huldu höfði? í*ví að vita mátti
hann, að bæði hún og faðir hennar mundu
verða manna fyrst til þess að rétta honum
hjálparhönd, ef eitthvað amaði að honum.
Því skyldi hann koma til Greymere eins og
þjófur á nóttu?«
En skyldi þetta nú vera Marteinn þegar
til kæmi? Jæja, hvað um það. Það var ein-
hver, sem átti bágt — það var áreiðanlegt.
Að minsta kosti gat það ekki verið innbrots-
þjófur, því að þess konar náungi hefði ekki
farið að setja ljós í gluggann til þess að koma
upp um sig. Rósamundu var það líka kunn-
ugt, að lögmáður þeirra feðga hafði látið taka
alla verðmæta muni úr húsinu, þegar eftir
dauða gamlá mannsins, og flytja þá til Lun-
dúna, en lokað húsinu vandlega þangað til
nýi eigandinn kæmi og gerði tilkall til þess.
Þessi hugsun gerði hana rólegri, því að
hún vissi nú að enginn gat gengið um húsið
annar en Marteinn, eða einhver sem hefði
lyklana að þvi.
Hún opnaði dyrnar og nam staðar á þrösk-
uldinum. Tvö litil kertaljós stóðu á gamla
skrifborðinu og báru daufa birtu um her-
bergið, en þó nógu skýra til þess, að hún gat
séð, að maður laut fram á borðið og virtist
vera mjög hnugginn í einveru sinni.
»Marteinn!« sagði hún, því að hún fékk
þegar hugboð um, að þetta mundi vera hann.
»Marteinn!« sagði hún aftur og hrökk mað-
urinn þá við og hætti að stynja, en rödd
hennar kvað við í næturkyrðinni. Honum
virtist ekki bregða neitt við að sjá hver kom-
inn var, þótt undarlegt mætti virðast, en það
gat hugsast að hann hefði orðið eitthvað var
við fyrri komu hennar, og kæmi þetta því
ekki eins flatt upp á hann.
»Hvers vegna komið þér hingað?« spurði
hann eftir stundarþögn. »Eg vænti mér einskis
af yður — hef ekki unnið til þess. Látið
mig fara einförum, eins og verið hefur hing-
að til«.
»Það þarf enginn að fara einförum, ef hann
á sér einhverja vini«, sagði Rósamunda.
Það brá allra-snöggvast fyrir einhverjum
vonarglampa í augum Marteins, en hann
kulnaði strax út aftur.
»Marteinn!« sagði hún og lagði höndina
blíðlega á öxlina á honum. »Áður en þér
fóruð héðan leyndum við aldrei nvort annað
neinu, þó að eg væri þá ung og óreynd í
yðar augum. þér áttuð ávalt vísa samúð
mína eins og eg yðar, og hélzt þessi vinátta
okkar óbreytt um tíma, þrátt fyrir Qarveru
yðar. En svo hættuð þér alt í einu að skrifa
mér af einhverjum óskiljanlegum ástæðum,
og vörpuðuð vináttu minni fyrir borð, eins og
hún væri orðin yður einskis virði. En eg hef
áldrei slitið trygð við yður, og beðið þess að
sá dagur kæmi, að þér vitjuðuð aftur yðar
gamla heimkynnis, og vinkonu yðar, sem
hefur þótt jafn-vænt um yður og þér væruð
bróðir hennar. Þér hafið því enga ástæðu
lengur til þess að segja, að þér séuð vinum
horfinn og veraldar afhrak«.
Meðan Rósamunda hélt þessa tölu, leit
Marteinn ekki af henni augunum, en horfði
á hana hugfanginn, eins og sá, sem kemur
aftur til átthaga sinna eftir margra ára burt-
veru, og lítur þar ástvini sína, sem hann
hefur tæplega gert sér vonir um að sjá aftur.
____ Frh. '
Flug'maðurinn.
Eftir
Rudolf Requadt.
(Frh.)
Eftir 5 mínútur vorum við komnir upp
fyrir skýið. Eg hækkaði enn þá flugið, og
setti síðan lárétt hæðarstýrið. Alt í einu þaut
gulleitur eldglampi fram hjá mér, og brátt.
heyrði eg þórdunur alstaðar umhverfis mig.
Vélin skalf og skektist, eins og hún hefði
rekið sig á eitthvað.
Hjarta mitt hætti að slá. Eg hélt að flug-
vélin hefði orðið fyrir þrumu, en hún hélt
áfram. Enn sá eg eldingar og heyrði ógur-
legar þórdunur. Eldingarnar flugu í gegnum
skýin, eins og flugeldar í myrkri. Eftir nokkr-
ar mínútur hafði mér tekist að komast út úr
þessu þrumu-víti.
I maímánuði 1915 var eg viðstaddur, er
hléypt var gasi á stöðvar Rússa, sem þeir
höfðu styrkt mjög um veturinn.
það var tekið að dimma. Fyrst var skotið
flugeldum til merkis um það, að hleypa skyldi
út gasinu. Brált sáust gráir og þéttir gas-
hnoðrar svífa af stað í áttina til stöðva
Rússa. Hnoðrarnir urðu stærri og stærri, og
urðu að lokum að einu stóru skýi. Er það
bar að stöðvum Rússanna, bættu vorir menn
að hleypa út gasinu. Rað breiddist hægt og
hægt yfir skotgrafirnar, og að lokum varð
það að grænleitri móðu.
Siðan var um hríð skotið sprengikúlum á
stöðvarnar, og síðan tóku vorir menn þær
og mistu fátt manna.
Eitt sinn var eg að njósnum að haustlagi„
siðari hluta dags. Kallar þá félagi minn til
mín og segir mér að hann sjái loftfar. Jú,
eg sá það lika. Rað var stórt og hélt kyrru
fyrir. Sólin skein á það. Það var Ijós-gult
álitum og auðsýnilega rússneskt. Loft var
skýjað, og datt mér í hug að verða mætti
að eg gæti komist svo nálægt loftfarinu að
baki skýjunum, að eg gæti ónýtt það.
Tókst mér og að komast svo nærri, að
að eins voru 2 rastir milli mín og loftfarsins.
Sá eg nú að eg yrði að halda út úr skýj-
unum.
Eg steypti mér yfir ófreskjuna, sem var á
að gizka 300 stikur frá jörðu. Rússarnir sáu
ætlan okkar, og létu loftfarið svífa niður..
Þegar það var því nær komið til jarðar, vor-
um við beint upp yfif Þ'ví, 500 stikur frá
jörðu. Félagi minn skauf, en hitti ekki. Nú
höfðu Rússarnir lokið við að festa loftfarið.
Við skutum á það, en hittum ekki. Urðum
við síðan að halda af stað, því að stórskota-
liðið tók að skjóta.
Rússneskir flugmenn skara oftast fram úr
öðrum að fífldirfsku. Eitt sinn er eg var að
njósnum réð einn slikur flugmaður á mig.
Fyrst lét eg mig hann engu skifta, en brátt
varð hann svo djarfur, að mér þótti meira
en nóg og lagði til orrustu.
Við áttumst við um hríð og skutum hvor
á annan, en skotin hittu ekki. Alt í einu
snýr Rússinn við og stefnir beint á mig. í
fyrstu hugsaði eg eigi um það, hvað hann
mundi hafa í hyggju, en steypti flugvél minni
beint niður. Alt í einu heyrði eg þyt mikinn,
og Rússinn þaut fyrir ofan mig. Hann flaug
i austur. Án efa hefur hann ætlað að fljúga á
mig, þótt það sé all-óskiljanlegt, því að ef
bonum hefði tekist það, þá hefði það engu
síður orðið hans bani heldur en minn.
Frh.