Fréttir - 15.09.1918, Blaðsíða 2

2
FRETTIR
Marteinn málari.
Eftir
Cliarles Uarvioc.
(Frh.)—
»Að því mætti gjarnan spyrja mig þó, að
eg væri komin í sælu himnaríkis, en hefði
þig ekki við hlið mér«, svaraði hún einlæg-
lega.
Veizlan fór fram hið prýðilegasta og fanst
öllum mikið um yndisþokka húsfreyjunnar
og hver gæfumaður Marteinn hefði verið að
fá annan eins kvenkost, enda virtist hann
ekki sjá sjá sólina fyrir henni.
Þegar veizluglaumurinn stóð sem hæst kom
einn af þjónunum með þau boð til hans að
úti væri maður, sem vildi fyrir hvern mun
fá að finna hann.
»Hvaða maður er það?« spurði hann
undrandi. »Nefndi hann ekki nafn sitt? Eða
sagðirðu lionum ekki, að eg væri að sinna
gestuin mínum og gæti þess vegna ekki veitt
honum né neinum viðtal í kvöld?«
»Jú, herral« svaraði þjónninn auðmjúkur,
»en hún — það er kvenmaður, herra — vildi
ekki láta sér segjast. Hún sagðist ætla að
bíða þangað til hún gæli haft tal af yður?«
»Kvenmaður!« hrópaði Marteinn og skildi
enn síður í þessu. F*á greip hann skyndilega
skelfileg tilhugsun og sagði hann: «Lýstu
henni fyrir mér, Tómas!«
»Já, sannast að segja vakti hún enga sér-
staklega athygli mína«, svaraði þjónninn,
»nema að því leyti, að hún talaði bjagaða
ensku og leit helzt út fyrir að vera frá Ítalíu«.
Þjónninn tók eftir þvi, að Marteinn varð
náfölur og undraði það hann, hvað þessi
aðkomudrós gæli átt útistandandi við hús-
bónda sinn.
»Það er bezt að eg tali við hana undir
eins«, sagði Marteinn skjótlega, »en það er ó-
þarfi fyrir þig að geta um það við húsmóður
þína«.
»Svo skal vera«, svaraði þjónninn og bjóst
að fylgja liúsbónda sínum til dyra, en Mar-
teinn benti honum að hverfa aftur til borð-
salsins, er hann hafði komið frá, en þjónn-
inn kvaldist af forvitni og fór í humátt á
eftir honum til þess að hlera, hvað þeim
færi á milli, Marteini og þessari áfjáðu kven-
persónu, sem hafði hálf-ógnað honum til
þess að leita uppi húsbónda sinn og fá hann
á tal við sig. Stóð hann nú á gægjum og sá
að Marteini hnykti mjög við þegar hann sá,
hver kvenmaðurinn var sem beið hans.
Lagði hann við hlustirnar sem bezt hann
gat og heyrði kveðju þeirra, ef kveðju skyldi
kalla.
»Guð minn góður!« heyrði hann að Mar-
teinn sagði í undarlega óskýrum málrómi
eins og hann sypi hveljur. »Ert þú — lifandi?«
Kvenmaðurinn hló við lágt.
»Og þér þykir ekkert vænt um að sjá mig?«
sagði hún. »Þú hefur haldið, að eg væri dauð
— eða hvað? — Og þú syrgir mig þá svona!«
Hún brá hendinni bak við eyrað eins og
hún væri að hlusta eftir hljóðfæraslættinum,
sem ómaði um alt húsið.
»Við getum ekki talast við hérna«, heyrði
Tómas húsbónda sinn segja og sá, að hann
skimaði alt í kringum sig og gekk um hlið-
ardyr nokkrar út úr húsinu með þennan
einkennilega gest við hlið sér.
Tómas reikaði um anddyrið og stigann í
þrjá klukkutíma og það var komið undir
dögun og allir gestirnir farnir, þegar hann
loksins sá hvar húsbóndi hans kom inn aft-
ur náfclur og illa til reika. Tómas veitli
þessu eftirtekt og festi það í huga sér ásamt
öðru fleiru, sem fyrir hann hafði borið þetta
kvöld og grunaði þá sízt, að þessir atburðir
gætu orðið til þess að koma húsbónda sínum
alt að fangelsisdyrunum.
Þegar Rósamunda varð vör við fjarveru
manns síns, hélt hún fyrst að hann hefði
gengið inn í borðsalinn með einhverjum gesti
sínum, en þegar hún loksins sá sér færi að
komast þangað og fá sér hressingu, þá sá
hún Martein þar hvergi.
Eftir því sem lengra leið án þess að hún
kæmi auga á hann, fór hún að hugsa hvort
honum mundi hafa orðið snögglega ilt, og
ekki viljað segja henni frá því, til þess að
spilla ekki veizlugleðinni. Guy sá að systir
hans var að skima alt í kringum sig, eins og
hún væri að leita að einhverjum, og gekk til
hennar og spurði hana, hvort hann gæti verið
henni hjálplegur.
»Já, ef þú vilt gera svo vel«, svaraði hún
feginsamlega. »Eg hef ekki komið auga á
Martein nú um langan tima, og hélt að hann
væri kann ske í borðsalnum, en svo gekk eg
þangað og sá að hann var þar ekki. Eg hélt
þá að hann hefði ef til vill gengið eitthvað
annað, en eg hef hvergi getað orðið hans vör.
þó að eg hafi verið að svipast að honum«.
Guy fór að stríða henni á því, að hann
sæti sjálfsagt í gróðrarhúsinu á tali við ein-
hverja blómarósina, og gerði þessi ertni hans
ekki annað en auka angist Rósamundu. En
þegar Guy sá, að systir lians tók sér þetta
nærri, þá bjóst hann þegar að leita að mági
sínum.
Guy fann hann hvorki í danz-salnum, borð-
salnum eða setustofunum. Gekk hann þá til
svefnherbergis hans, og hélt að hann hefði
kann ske orðið eitthvað lasinn, en hvergi
fann hann Martein. Hann fór þá að ympra
á þessu við þjónana með mestu hægð, en
það virtist svo sem enginn þeirra hefði séð
hann æði-lengi, enda þagði Tómas yfir komu
hinnar ókunnu konu. Guy sá nú samt sem
áður, að hann varð að hafa einhver ráð til
þess að friða Rósamundu, þvi að annars
mundi hún láta hugfallast, og þá ekki geta
gegnt húsmóðurskyldum sínum. Hann sagði
henni þá, eins og hann raunar sjálfur hélt
að væri, að Marteini hefði orðið ómótt af
hitasvækjunni, og hefði þess vegna gengið út
sér til hressingar, en kæmi auðvitað aftur
undir eins og þetta liði frá.
En loksins leið að þeim tíma að gestun-
um þótti mál komið að búast til burtfarar,
og varð Sir Ralph þá að koma í stað hús-
bóndans, og kveðja þá ásamt dóttur sinni.
Hafði hann orð á því, að tengdasonur sinn
hefði örmagnast af hitanum og legið við yfir-
liði, og bæði hann þá innilega afsökunar á
fjarveru sinni.
Rósamunda harkaði aðdáanlega af sér
meðan gestirnir dvöldu, en jafnskjótt sem
þeir voru allir farnir, vék hún sér að föður
sínum og spurði, hverju þetta sætti um fjar-
veru manns síns, því að hún sá glögt, að hér
var ekki alt með feldu. Guy sagði henni þá,
að hann vissi ekkert hvernig á þessu stæði,
en reyndi samt að draga úr angist hennar
eins og honum var unt, með því að segja
henni að Marteini hefði líklega orðið óglatt
af hitanum, og þess vegna gengið út undir
bert loft, en dvalið þar lengur en hann hefði
ætlað sér.
»Ekki finst mér það trúlegt eða líkt Mar-
teini«, svaraði hún efablandin. Buðust þeir
feðgar þá til að bíða hjá henni þangað til
maður hennar kæmi aftur, en ekki vildi hún
þýðast það.
»Þú ert orðinn dauðþreyttur, faðir minn«,
sagði hún svo stillilega sem hún framasi gat,
»og Guy verður að fylgja þér heim þegar í
stað. Þetta er sjálfsagt alt i góðu lagi með
Martein, og líklegast eins og Guy var að geta
til. Láttu mig vera aleina, góði minn, og þá
jafna eg mig strax aftur«.
Þeir yfirgáfu hana þá, þó að þeir væru
ekki alls kostar ánægðir með það, en þeim
duldist ekki, að hún vildi helzt vera ein um
að taka á móli Marteini þegar hann kæmi.
En þegar hún var orðin ein, og gat gefið
tilflnningum sínum lausan tauminn, þá varð
henni fyrst full-ljóst, hve angistarfull hún var
orðin. Hún skildi ekkert í hvers vegna Mar-
teinn hefði þotið svona burt frá sér, án þess
að nefna það við hana einu orði — henni
fanst það svo ólíkt honum. Hvað gat hafa
komið fyrir hann? Hún var að hugsa um
þetta fram og aftur, og gera sér alls konar
ímyndanir, þangað til hana fór að verkja í
höfuðið af öllu saman.
Reis hún þá á fætur og dró gluggatjöldin
til hliðar, og sá nú að dagur ljómaði í auslri;
bjóst hún við að það yrði einhver armæðu-
dagur. Þá heyrði hún að barið var hægt og
hikandi á dyrnar að svefnherbergi hennar,
og bjóst hún til að opna hurðina, því að
hún vissi að það mundi vera maður sinn
og enginn annar — og þar stóð Marteinn við
hurðina, náfölur og tekinn til augnanna.
Rósamunda horfði á hann, og vissi um leið
að nú voru sælustundir þeirra á enda.
Hann horfði á hana aftur um stund, og
fanst honum það vera hin þyngsta raun sem
hann hafði enn þá orðið að þola á allri sinni
þyrnumstráðu ævibraut. Því næst leit hann
af henni og rendi augunum um herbergið —
þetta indæla og skrautlega herbergi, sem henni
einni var ætlað, og prýtt og fágað sem mest
mátti verða, henni til yndis og ánægju. Hann
stundi þungt og greip höndunum fyrir and-
lit sér, en ekki gekk þó Rósamunda til hans,
því að það var eitthvað í svip hans, sem
aftraði henni, þó að henni væri ekki ljóst
hvað það væri.
»Marteinn«, sagði hún loksins. »Marteinn!«
Þegar hún nefndi nafn hans, þá datt þeim
báðum í hug, hvernig sem á því stóð, kvöld-
ið sem hún fann hann aleinan í húsinu, þeg-
ar hann var nýkominn aflur frá ítaliu.
»Ó, Rósamunda!« andvarpaði hann. »Eg
vildi að Guð gæfi að eg hefði aldrei séð þig,
svo að eg hefði ekki orðið til þess að leggja
þér þennan mótlætiskross á herðar«.
Nú gekk Rósamunda til hans og stóð við
hlið honum.
»Hvernig geturðu farið að tala svona, Mar-
teinn?« spurði hún, »eftir allar þær sælu-
stundir, sem við höfum notið saman«.
Hann mændi á hana hryggum eftirþráar-
augum eins og druklinandi maður mænir á
strönd þá, sem hann ekki fær náð.
»Ó, elskan mín, elskan mín!« veinaði hann
og gekk út að glugganum þar sem dagurinn
sást færast á loft, en Rósamuuda riðaði við
þar sem hún stóð undir ofurþunga þessarar
óþektu óhamingju, sem að þeim steðjaði.
Hann tók þó ekki eftir því, en heyrði að
eins skrjáfa í kjól hennar um leið og hún
hneig niður á stól hálfmeðvilundarlaus.
»Segðu mér það, Marteinn — segðu mér
það«, hvíslaði hún, því að henni fanst alt
betra en að vera lengur í þessari óvissu. Þá
sá hún að hann rétti úr sér eins og til und-
irbúnings og hóf hann svo máls með lág-
um en þó skýrum rómi.
Frh.