Fréttir - 24.10.1918, Blaðsíða 1

DAGBLAÐ
Ólánsbarnið.
Hún var björt eins og ljósið, — og lampanum hjá
í Ijósmóðu glithjúp skrýdd hún var. —
Og geislarnir léku sér lokkunum á
og leiftruðu, ófust um goðfagra brá;
þeir lögðu’ henni gullroðinn ljóssveig að enni.
Hún var fögur sem Ijósið, — mér fanst það þá,
að alt væri koldimt nema’ aðeins hjá henni. —
En skuggarnir léku um skot og gátt
og skimuðu’ úr fylgsnum á ljósið og roðann.
Þeir fóru ekki langt, eða hættu sér hátt,
en hrifu hvern geisla, er þeir náðu til
og ekki varaðist voðann
og söktu’ honum ofan í svartnættis hyl.
— Og skuggarnir glottu um skot og gátt,
ef skarð kom i ljósið og roðann.
Hún var björt eins og ljósið, — og lampanum hjá
í Ijósmóðu glithjúp skrýdd hún var. —
Hún var fögur, sem Ijósið, — en fölnuð var brá
og frostköld angist mjallhvíta skar
kuldarún óttans á andlitið bjarta.
— En hún horfði' á skuggann, — á hramminn svarta
og hvernig hann kreisti sérhvern geisla,
sem vegu hans viltist á.
Hún bliknaði. — Var það brostið hjarta,
sem byrjaði aftur að slá? —
f
Var það eitthvað skylt hennar eigin Hfi,
sem átti sér stað í skotum og gáttum,
— ósigur Ijóssins við ofurvald skuggans? —
Og af hverju var hún föl á brá? —
1 " /
i Hvað var það sem hún sá?
Hún var björt eins og ljósið, — en bleik eins og nár
og brjóstið hófst eins og rokúfin alda,
sem hefur sig upp úr hafinu kalda
og hnígur jafn skjótt með ólífis sár.
En hún horfði’ á skuggann, — á hramminn svarta
hafinn á loft til að granda því bjarta,
læðast með feigðina’ að ljósgeislans baki
lykja’ um hann náköldu heljartaki —
og ryðja leið fyrir rökkrið grátt.
— En skuggarnir glotta um skot og gátt
þvi skörð eru komin í Ijósið og roðann. —
Hún var björt eins og ljósið, — Hún lítur við
með leiftur í augum, en ský um brár
og annaðhvort glampar á gullin tár,
eða gneistar und brúnum hrökkva. —
Svo segir hún loksins rólegum rómi
— rómi, sem ymur af grátsárum klökkva: —
»Farlð heilir, geislar, — eg sá ykkur sökkva
í sortann, og hlíta líkum dómi
sem urðu örlögin mín.«
»það fer oft þá leið, sein fegurst skín;
var fætt til að lifa sólarmegin,
það ferðast náttfari niðdimma veginu
— helveginn dapra til húmsins dökkva.« —
»Verið sælir, geislar!«
Svo reis hún á fætur, var róleg sem nóttin,
með röðul um enni og horfinn var óttinn,
en svipurinn lýsti sorg og þrá ,
og sársauka í öllum dráttum.
— En skuggarnir kyrðust í skotum og gáttum. —
Hún var björt eins og ljósið, — og Ijós var hún þá
er lífsþrá og æskuvon sóttu’ hanagheim.
— Hún var ljósbrot, er sveif út í svartnættisgeim.
Pær sáu það, nóttin og þokan grá,
hvað varð að lokum af leiftrunum þeim. —
— En skuggarnir glottu í ýmsum áttum,
þvi oft komu skörð í ljósið og roðann. —
Sig. Einarsson.
Politicos-vindla
og Embassy-cigarettur