Frækorn - 15.04.1901, Side 1

ápiminBœlo.
vað hyggur þú á himni bezt að
finna?
og hver er úýrust fylling óska þinna?
fað er svo margt, sem heimur hnoss-
ir kailar;
á himni muntu vona’ að fá þær allar.
Þú væntir nægta. Vist er nóg á
hæðum;
þar vantar aldrei neitt af sönnum
gæðum.
En viltu nægtir mest af öllu meta,
þá munu þær þér aldrei fullnægt geta.
Þú væntir tignar : hafinn hátt að
vera,
og hver mun þa-r fyrir’ öðrum virð-
. TBL.
og allt mun þar, sem fögnuð veitir
geði;
en ef þú mest á eigin gleði hyggur,
þú óánægður fögnuð himins þiggur.
Vænt að eins kærleiks, er því einu
fagnar,
er öðrum hann að drottins vilja gagnar,
Að elska guð og börnin hans æ betur,
er bezta sælan; hún ein fullnægt get-
ur.
Nei, vænt ei kærleiks, höndia hann
án biðar;
þig hneig æ meir til góðgirnis og
friðar.
Sé kærleiks leið í Ijósi trúar gengin,
er lifsins hæða sælu byrjun fengin.
2
ing bera,
En eigin tign ef er þín leiðarstjarna,
hún ei þér veitir sanna tign guðs barna.
Þú væntir speki: vísdóm hvern að
þekkja,
og víst mun engan fáfræði þar blekkja.'
En vizkan ein ei verða kann þér sæla ;
hún verma má ei andann, heldur kæla.
Lú væntir unaðs: englasöngs og
gieði,
Trougi.
Til þín, ó eilífi aldanna faðir,
uppspretta kærleikans, höfundur lifs,
hrópa eg biðjandi, brotlegur maður:
bjarga mér veikum úr hafróti kífs.
Lífsknörrinn fæ eg þér, faðir, i hendur;
fullhugi hlæ eg að ólgandi dröfn;
veit eg, það nægir, við stýrið þú stendur;
sterkveðrið lægir í sælunnar höfn.
Svb. J.