Frækorn - 01.06.1901, Qupperneq 5

FRÆKORN.
85
hefði verið staðinn að þjófnaði. Lét
hann á sér skilja, að sér þætti það
ekki neitt sæmdarerindi, að verja
slíka pilta, enda mundi vörnin ekki
verða á marga fiska. C. sagði, að
þetta gæti þó orðið mesta sæmdar-
erindi fyrir hann. Honum tækist, ef
til vildi, að leiða það í ijós, að ytri
ástæður, sprottnar af óheppilegu upp-
eldi, hefði neytt hann til að stela;
en að hann vildi feginn bæta ráð sitt,
einungis ef honum væri gefið tækifæri
til þess. Því sagðist málaflutnings-
maðurinnn ekki búast við. Þess konar
menn væru vanalega illa innrættir;
enginn hefði getað um þá tætt í æsk-
unni og enginn því viljað hafa þá;
kæmust svo á ílæking, og færu þá fyrir
alvöru að lifa samkvæmt náttúrufari
sínu og leggja fyrir sig alls konar
illvirki.
„Yiltu trúa því,“ sagði C., „að eg
hef einu sinni verið kominn að því,
að komast í tölu slíkra manna, sem
allir álíta svo illa innrætta, að ekkert
sé við þá að gjöra annað en setja þá
í fangeisi?" Pví sagðist hinn ekki
trúa. „Þetta er þó svo,“ sagði C.,
„og það var fyrir sérstaka guðs til-
hlutun, — mér liggur við að segja:
kraftaverk, að ég slapp frá því, að
verða tugthúslimur. Ef allir, sem nú
eru í tugthúsunum, hefðu verið hrifn-
ir af barmi glötunarinnar á líkan hátt
og eg, þá hugsa eg belzt, að þeir væru
allir heiðarlegir meðlimir í mannfé-
\
laginu.“ „Það hefur hlotið að standa
sérstaklega á fvrir yður, “ sagði mála-
flutningsmaðurinn. „Rað stóð svo á
fyrir mér,“ sagði C., „að eg átti góða
móður, sem eg elskaði heitt, en varð
að skilja við hana ungur og fara til
vandalausra, sem fóru illa með mig
og það hafði ill áhrif á mig. Kallið
þér það sérstaklega ástatt? Er ekki
líklegt, að fleiri geti átt líkt til bmnns
að bera?“ „Yera kann það,“ sagði
málaflutningsmaðurinn, „en það er eg
viss um, að annar eins maður, og þér
eruð, hefði aldrei látið sérdet.taíhug
að stela.“
„Annar eins maður og eg er nú
mundi ekki hafa gjört það,“ svaraði
C., „en tildrögin til þess, að eg varð
það, sem eg er nú, þau voru ekki
sjálfum mér að þakka. Ef eg segði
yður sögu mína, trúi eg ekki öðru,
en að þér yrðuð mér samdóma.“
Málaflutningsmaðurinn sagðist gjarn-
an þiggja, að heyra sögu hans. Hóf
C. þá sögu sína á þessa leið:
„Foreldrar minir bjúggu í þorpi
nokkru á vesturströnd Jótlands. Var
faðir minn trésmiður, smíðaði tréskó
og annað smávegis, en móðir mín
var þvottakona. Rau voru fátæk, en
komust þó vel af, og mér leið mjög
vel fyrst framan af. Foreldrar mínir
unnu mér hugástum, og eg átti góðu
einu að mæta hjá öllum. Þá vildi
eg líka vera góður við alla. En svo
kom stríðið. Rjóðverjar herjuðu á