Frækorn - 15.01.1902, Side 6

6
til trausts og athvarfs, — af því að það
var sjálft litið og vanmáttugt og gat
ekki verið föðurlaust. En þegar því vex
fiskur um hrygg og það fer að verða
óánægt með skipulag og niðurröðun hlut-
anna, og þegar það fær ekki hjálp, er
það biður um hana, og ekki svar, er það
spyr, þá fer það á leit eftir föðurnum,
en finnur — sig sjálft.«
Eg fór til þeirra manna, er sjá undra-
sjónir, dreymir drauma og seiða fram
anda og rannsaka leynda hluti, og eg
sagði: »getið þér visað mér á föður-
inn ?«
En þeir sýndu mér skugga. Og
skuggarnir svöruðu allt öðru cn þvi, er
eg spurði þá um.
í’á féllst mér hugur, og cg haétíi leit-
uninni.
II.
En þar sem jeg var einstxðingur í
ókunnu landi og farinn að líða skort,
hugurinn orðinn órólegur og dauðinn
farinn að berja að dyrum ; þá hugsaði eg
með mér: Þó nú faðirinn sé mér horf-
inn, þá vil eg samt letta heim til æsku-
stöðva minna. Þar finn eg ættmenn
mír a og vini, og þeir munu hlusta á mig
og fyrirgefa mér. ög þeir munu sýna
mér vorkunsemi; — þar, meðal minna,
vil eg deyja og safnast til feðra minna.
Eg varði því litla, sem eg átti, í pen-
inga og hélt heimleiðis. En þegar þang-
að kom, var hús föður míns selt og ætt-
menn mínir sundur tvístraðir; og bróðir
minn hafði leitað sér hælis sem einsetu-
maður úti á eyði-heiði, og orð lék á því,
að hann væri vitskertur. Hann hafði
selt aleigu sína og gefið hana fátækum.
Þá sá eg, hve yfirgefinn og einmana
eg var, og eg var yfirkominn af sorg
og vonbrigðum.
Eg fór til bróður míns og tjáði hon-
um raunir mínar; síðan fékk eg mér Ieigu-
bústað hjá vandalausum manni þar í ná-
grenninu, því nú vildi eg ekki flakka
lengur um.
Og eg sagði við sjálfan mig: hér vil
eg bera bein mín — og deyja.
Eg hef ráfað gegnum lííið. Eg er
orðinn gamall — en ekki hygginn; eg
var auðugur — en nú er fátæktin orð-
in mitt hlutskifti, og heim er eg kominn—-
en þó heimilislaus. Nú er að einsskammt
eftir ófarið, og þessi þröngi bústaður minn
á að verða mér inngangur til hvíldar.
Sorgin ætlar að yfirbuga mig — spill-
ingin brennur mér í æðum og hjartað
engist af verkjum. En sína byrði hlýtur
hver að bera, meðan til vinnst. Eg vil
reyna að taka með þolinmæði því, sem
að höndum ber, og hugsa á þá leið, að
því þungbærara sem það er, þeim mun
fijótar líður það. Og á einverustúndun-
um skal eg una við hugsanir mínar. Og
þó ættingjar mínir séu horfnir, þá geymi
cg þó endurminninguna um þá; og með
vögguvísum vil eg reyna að sefa hug-
sýki mína. Allt það, sem eg naut í líf-
inu, gott og illt, allar breytingar og við-
burði, sem fyrir mig hafa komið, vil eg
lifa upp aftur í huganum og ígrunda og
rannsaka, hvort þar er nokkurn lærdóm
að finna, lög eða samanhengi. En á sól-
bji rtum dögum sit eg við leiði föður
míns og móður og tjái þeim allt það,
sem eg hef orðið að líða, játa fyrir þeirn
syndir mínar og trúi því, að þau fyrir-
gefi mér. Og það skal ætíð vera mín
sanntæring, að hversu langt, sem maður
hefur villst út af veginum, og hversu sárt
sem hann hefur orðið að svfða, þá sé
þó Íífsins ætíð betur freistað enófreistað.
En — hugurinn staðnærrist við það
atriði: hvað vil eg með föóurinn? Eg
hef aldrei þekkt hann.
Eg trúði á guð — og varð óttasleg-
inn, því guð er óttalegur. Hann skap-
aði mig með eldsaugum, — hann sáallt
fyrir, og allt var vont — og allt vont
var honum ógeðfelt; og dagur hans átti
á s'ðan að koma sem þjófur á nóttu. —
Og ætíð, þegar eg vildi vera glaður, þá
varð eg að gleyrna guði.
Friður sé með föðurnum — og með
dómaranum, — friður yfir misþóknun
hans og eldi I Hann sefur, og vér skul-
um eigi vekkja hinn dómhraða.
Þey — þey! þú hjarta í brjósti mér!
ver rólegt og örvilnast eigi! Það erfið-
asta er eftir, — en hið langvinnasta er
yfirstaðið. — Og faðirinn er horfinn ;
— en þegar dagurinn er að kvöldi kom-
inn, þá Jeita eg heim til móður minnar,
til minnar réttu móður — heim til nátt-
úrunnar.___________________Meira.