Frækorn - 30.11.1905, Qupperneq 2

178
FRÆKORN
Dagur er risinn, öld af öld er borin,
aldarsól ný er send að skapa vorin.
Árdegið kallar, áfram stefna sporin,
enn er ei vorri frámtíð stakkur skorinn.
Aldar á morgni vöknum til að vinna,
vöknum og týgjumst, nóg er til að sinna.
Hátt ber að stefna, von við traust að tvinna,
takmark og heit og efndír saman þrinna.
Fjallkonan unga, yngst af Norðurlöndum,
óininn fær heyrt af dáð frá systra ströndum ;
bíður með þrá, sem ástmey örmum þöndum
eftir þeim svein, er leysi hana’af böndum.
Sólgeisla hár um herðar bjartar fellur,
hátt móti röðli fannhvítt brjóstið svellur.
Eldheitt í barmi æskublóðið vellur,
aldanna hrönn að fótum henni skellur.
Þróttinn hún finnur : Öfl í æðum funa,
ólgandi fossa kynjamögnin duna.
Auðlindir sævar ótæmandi bruna.
Ónotuð frjógnótt beiskju vekur muna.
Veit ’ún að hún er ei af kotungskyni,
kann og að fóstra marga vaska syni,
mænir nú hljóð gegn ungrar aldar skini -
-á hún þar von á lengi þráðum vini ?
Sú kemur tíð, er upp úr alda hvarfi
upp rís þú , Frón, og gengur frjálst að arfi.
Öflin þín huldu geysast sterk að starfi,
steinurðir skreytir aftur gróðrarfarfi.
Sú kemur tíð, er sárin foldar gróa,
sveitirnar fyllast, akrar hylja móa,
brauð veitir sonum móðurmoldin frjóa,
menningin vex í lundi nýrra skóga.
Sé eg í anda knör og vagna knúða
krafti, sem vanst úr fossa þinna skrúða,
stritandi v?lar, starfsmenn glaða’ og prúða,
stjórnfrjálsa þjóð með verzlun eigin búða.
íslenzkir menn ! Hvað öldin ber ískildi
engitin fær séð, hvað feginn sem hann vildi.
Eitt er þó víst, hún geymir Hel og Hildi.
Hlífi þér, ættjörð, guð í sinni mildi.
Hitt er og víst, að áfram áfram miðar.
Upp, fram til ljóssins! tímans lúður kliðar.
Öldin oss vekur ei til værðarfriðar.
Ung er hún sjálf, og heimtar starf án biðar.
Starfið er margt, en eitt er bræðrabandið,
boðorðið, hvar sem þér í fylking standið,
hvernig sem stríðið þá og þá er blandið,
það er: að elska’ og byggja’og treysta’ á landið.
Þá mun sá guð, er veitti frægð til forna,
fósturjörð vora reisa endurborna,
þá munu bætast harmasár þess horfna,
hugsjónir rætast. Þá mun aftur morgna.
Orðheldni.
Þau voru tvö — móðir og sonur. Hann
stóð í dyrunum og sagði:
»Já, mamma, eg skal gjöra það; þú
hefir aldrei séð mig brjóta loforð mitt.«
»Rétt, sonur minn,« sagði frú Peter-
sen og strauk hinni hvítu hönd sinni ást-
úðlega niður yfir ljósu lokkana hans
Hinriks, og horfði inn í bláu trúföstu
augun hans, sem störðu á hana.
»Vertu sæl, mamma. Nú hleyp eg
af stað, en kem aftur klukkan sjö, á
mínútunni.«
Hinrik hljóp niður tröppurnar, og fór
með tólf ára gömlum dreng, þangað
sem knattleikurinn var haldinn, og nú
voru þar fyrir 5 — 6 jafnaldrar hans, sem
voru þegar byrjaðir að leika.
Tíminn leið óðfluga fyrir hinum glaða
æskulýð.
Alt í einu heyrði Hinrik, sér til mestu
undrunar, að kirkjuklukkan sló þrjá fjórðu
stundar yfir sex.
Hvernig hafði tíminn liðið? Leikur-
inn stóð nú sem hæst, og enginn af
hinum drengjunum hugsaði til þess að
fara heim; en loforð Hinriks hljómaði
óaflátanlega í eyrum hans. Engann grun-
aði neitt um hið innra stríð drengsins,
þar sem hann, utan við sig, tók þátt í
leiknum.
»Hvers vegna þarft þú að fara á und-
an öðrum? Pað er fyrsti sunnudagur í
sumri, þú átt frítt á kvöldin — annars átt
þú víst nokkuð erfitt,« o. s. frv.
Hann hugsaði um Jenny systir sína
og ömmu sína, sem hann varð að styðja
síðan faðir hans dó; honum fanst mamma
sín vera ósanngjörn, að vilja fá sig svq
snemma heim.