Frækorn - 25.07.1906, Blaðsíða 6

FRÆKORN
i
238
sem hann hingað til hefir lifað, sem j
einstakur maður með því að stíga nið-
ur í skírnargröfina, upp frá þeirri stund
getur guðs velþóknun hvílt að fullu
yfir honum, því hin nýja kynslóð getur
uú enduríæðst í honurn. Og þar eð guð
heíir þannig þrisvar sinnum látið hið
nýja fæðast úr skírnar gröfinni, hefir
hann sýnt barni trúarinnar hvar trúar-
hlýðnin á að byrja. Niðurl.næst
Tómas tornænii.
> Hvað gengur að þér, drengur minn?«'
sagði frú Bell við Tómas litla, sem sat
undir hliðinni á húsinu hennar. Hann
hélt á bók í hendinni, og tár runnu nið-
ur um kinnar hans.
>>Mér hefir verið fengið kvæði, eins
og hinum skólabræðrum mínum, til að
læra og kunna utan að,« sagði Tómas,
»og hefir kennarinn okkar heitið þeim
verðlaunum, sem kann kvæðið bezt. En
eg ímynda mér að eg geti ekki lærtþað.«
»Hversvegna ekki,« mælti frúin.
»Drengirnir segja, að eg geti það ekki,
og þurfi því ekki að reyna það,« svar-
aði Tómas í angurblöndnum róm.
»Hirtu ekki um, hvað skólabræður þín-
ir segja, láttu þá bara sjá, að þeir, í þessu
efni, hafi haft ranga hugmynd um þig,«
svaraði gamla konan.
»En eg er hræddur um að eg geti
það ekki,« mælti Tómas, »því mér finst
kvæðið svo þungt og í alla staði erfitt
viðfangs. Eg þykist þess viss, að eg
get ekki hlotið verðlaunin, þótt eg, sain-
kvæmt boði kennarans, verði að reyna
það. En vegna þess, að skóladrengirnir
hlægja oft að mér, og kalla mig »Tóm-
as tornæma,« kynni eg betur við að læra
kvæðið eins vel og mér væri unt.«
»Jæja, góði minn,« mælti frúin í vin-
gjarnlegum róm, »ef þú ert tornæmur,
og getur ekki komist hjá þessu, þá reyndu
af fremsta megni að vera »viss, en seinn,«
sem kallað er. Líttu nú á snigilinn, sem
er að skríða þarna upp vegginn, hann
er sannarlega ekki hraðfara. Hafirðu
augastað á honum, muntu sjá, að hann
kemst upp að þakskörinni á sínum tíma,
þó hægt fari.«
»Nú skaitu reyna,« mælti gamla kon-
an enn fremur, »að læra að eins fáarlín-
ur daglega, og vera vandlátur við sjálfan
þig, og muntu bera sigur úr býtum.
Og þegar þér íinstþú munir ætla að gef-
ast upp, skaltu hugsa til snigilsins á
veggnum.«
Að svo mæltti gekk frúin burt. Tóm-
as ásetti sér nú að hafa snigilinn sér til
fyrirmyndar, hvern árangur sem það hefði,
þótt hann ekki treysti sér að halda í við
skólabræður sína.
Loks kom að því að Tómas og félag-
ar hans áttu að skila kvæðinu, og verð-
launin skyldu veitast.
Þegar kennarinn hafði yfirheyrt nokkra
af drengjunum, og röðin kom að Tóm-
asi, fóru þeir allir að hlægja. F*eir þótt-
ust svo sem ganga að því vísu, að honum
mishepnaðist upplesturinn. En hvað skeði?
Tómasi skeikaði ekki um eitt orð. F*að
hækkaði heldur en ekki á honum brún-
in, þegar kennarinn sagði: »F>etta var
vel gjört, Tómas.«
F>egar hinir drengirnir höfðu lesið upp
kvæðið, lýsti kennarinn því yfir, aðTóm-
as hefði kunnað það bezt, og honum
yrðu veitt verðlaunin.
»Segðu mér nú,« mælti kennarinn,
»hvernig þú fórst að, til þess að geta
skilað kvæðinu eins vel, og þú nú hefir
gjört.«
»F’að var snigillinn á veggnum, sem
kendi mér aðferðina,« svaraði Tómas.
Nú varð enn meiri hlátur en áður.
F*egar kennarinn hafði þaggað niðri í
drengjunum hláturinn og gat loks heyrt