Frækorn - 30.04.1908, Síða 4

76
an með konu sína og barn. Til
Noregs að nýju. Hefir hann dval-
ið þar síðan.
Fyrstu tvo veturna dvaldi hann
í Örsten á Sunnmæri hjá Andrési
frá Austurhlíð lýðháskólastjóra, forn-
kunningja sínum, og kendi þá við
skóla hans milli þess, að var á fyr-
irlestraferðum. Prijða veturinn dvaldi
hann á prestsetrinu á Vestnesi í
Raumsdal hjá séra Ingvari Böhn,
gamla kennara sínum, og síðan í
sumar hefir hann búið þar í ná-
grenniuu.
Pessa 3 vetur hélt Guðm. um
300 fyrirlestra — allflesta í ung-
mennafélögunum norsku.
Kveður hann sér og sínum nú
Iíða vel og betur en stundum áð-
ur. Á sumrum vinnur hann að
Iíkamsvinnu eins og áður, en fellur
hún þó eigi eins vel og hér heima,
»Rví hér (í Noregi) þarf enginn að
láta slétta, en það er mitt bezta
verk. Og hef eg oft óskað á sumrin,
að eg væri horfinn heim — til
að slétta!« — segir hanníbréfi.
Hvernig víkur nú því við, að
Norðmenn — norskur æskulýður —
hefir svo miklu meiri þörf á að
hagnýta sér hæfileika G. H. en vér
landar hans, að ungmennafélög þar
því nær rífast um hann sem fyrir-
lesara, — að hann heldur þar fyrir-
lestra svo hundruðum skiftir, er al-
staðar vel tekið og alstaðar velkom-
inn ? — Er það af því, að Norð-
menn séu oss heimskari menn og
lítillátari, eða er Guðm. Hjaltason
nú orðinn maður færari á roskins
árum sínum og á erlenda tungu?
— Eður er heimskan og glappa-
skotin vor megin?
Helgi Valtýsson.
(ÍJK*
FRÆKORN
maðurinn, $cm dó fyrir ntig. '
Hhrifamikil saga.
Fyrir mörgum árum síðan
Iangaði mig til að fara sem kristni-
boði til heiðingja, en það var
margt því til fyrirstöðu, og nokkr-
um árum seinna settist eg að
á Kyrrahafsströndinn í Norður-
Ameríku.
Rað varð mikið að hafa fyrir
lífinu í námuhéraðinu, þar sem
eg átti heima, en eg fékk þar af
ástæðu til trúboðsstarfssemi.
Eg heyrði getið um mann hinu-
megin við fjallið, sem lá fyrir
dauðanum í tæringu. »Hann er
svo guðlaus,« var viðkvæðið, »að
enginn getur fengið af sér að
vera hjá honum, svo að menn
færa honum mat og koma svo
eigi til hans aftur fyr en um
sama leyti daginn eftir. Reir
koma líklega einhvern tíma að
honum dauðum, og þá fyr því
betra. Það er því líkast, að hann
hafi altaf verið sálarlaus.«
Eg gat ekki annað en verið
að hugsa um þessa hörmulegu
frásögn, er eg var við vinnu
mína, og í þrjá daga reyndi eg
að fá einhvern til að fara til
þessa manns og vita, hvort hann
þarfnaðist ekki betri aðhjúkrunar.
Pá er eg kom frá síðasta
manninum, sem hafði brugðist
vonum mínum að gjöra þetta
fyrir mig, datt mér í hug: »Vegna
hvers ferðu ekki sjálf? Þarna er
trúboðsstarf fyrir þig, ef þú vilt.«
Mér hafði eigi komið til hugar,
að svo gæti farið.
Eg vil ekki segja frá því, hvern-
ig eg lagði niður fyrir mér, hve
hve gagnslaust það mundi í raun-
ini vera fyrir mig að fara, eða
hvernig mig langaði til að koma
mér undan því að heimsækja
annan eins guðleysingja; því að
þess konar trúboðsstarf geðjaðist
mér eigi.
Einn góðan veðurdag lagði
eg samt leið mína yfir fjallið að
litla, lélega kofanum.
Hann var ekkert þiljaður i
sundur. Hurðin var opin, og í
einu horninu kom eg auga á
dauðveikan mann, sem lá á hálm-
fleti með ábreiður ofan á ’ sér.
Syndin hafði sett hræöilegu fingra-
förin sín á andlitið á honum, og
hefði eg ekki heyrt, að hann
hreyfði sig, mundi eg óðara hafa
lagt á flótta.
Þegar skugginn minn féll á
þröskuldinn, leit hann upp og
heilsaði mér með ógurlegum for-
mælingum. Eg steig eitt skref
áfram og hann hélt áfram að
blóta.
♦Talaðu ekki svona, vinur
minn,« sagði eg.
»Eg er ekki vinur þinn, eg á
engan vin,« mælti hann.
»Jæja, eg er vinur þinn, og« —
en blótsyrði komu enn fljótar
út úr honum, um leið og hann
sagði: Þú ert ekki vinur minn.
Eg hefi aldrei átt vin og vil nú
ekki eiga vini.«
Eg rétti honum ávöxtinnn, er
eg hafði komið með handa hon-
um, og um leið og eg vék mér
fram að hurðinni aftur, spurði
eg, í von um að finna viðkvæman
stað í hjarta hans, hvort hann
myndi eftir móður sinni; en hann
formælti henni. Eg spurði hann,
hvort hann h'efði nokkurn tíma
átt konu; en hann formælti lienni
einnig. Eg reyndi að tala um
Jesúm og dauða hans fyrir oss,
en hann tók fram í fyrir mér
með biótsyrðum og sagði: »Það
er alt lygi. Enginn hefir nokk-
urn tíma dáið fyrir aðra.«