Frækorn - 15.06.1908, Síða 3

borðs með Abraham, ísak og
Jakob í ríki guðs. Drottinn bind-
ur belti um sig, setur fyrir þá
borð og veitir þeim sjálfur beina.
Lúk. 12, 37. »Eg fæ yður ríki
í hendur, eins og faðir minn
fékk mér það, svo að þér skuluð
sitja til borðs með mér í ríki
mínu.« Lúk. 22, 29. 30. Vér
drekkum af nýjum vínviðarávexti
með Jesú í ríki föðursins. Matt.
26, 29. Og sem niður margra
vatna og sem sterkur þrumugnýr
segjum vér: Lofið drottin, því
að drottinn guð, sá alvaldi, ríkir.
Op. 19, 6.
Lesari góður, þér erástúðlega
boðið til þessa samfundar. Viltu
búa þig undir að koma þangað?
■>
Rinn óþolandi bókstafur.
i: Sumir virðast beint vera hrædd-
jr við bókstafi. Ef þeir hitta ein-
hvern, sem breytir bókstaflega
eftir boðorðum Jesú Krists, án
þess að draga úr þeun og án
þess að bæta við þau og án þess
að breyta þeim, þá eru þeir ekki
lengi að stimpla þann hinn sama
sem bókstafsþræl. Út af því
viljum vér vísa til þess, er vér
nýlega sáum í amerísku blaði:
»Var það yfirsjón af guði, að
hann lét vilja sinn í ljós í orðum
og bókstöfum?« Orð og bók-
stafir sýna, að það er skylda
vor að hlýða guði. Er hlýðni
mð guð sama sem þrældómur?
Tökum t. d. boðorðið: »F*ú
■skalt ekki mann deyða.« F*að
er hneykslanlegur bókstafur, éf
maður er reiður og heldur á
marghleypu. Ef bókstafurinu í
þessu boðorði væri numinn burt,
fRÆKORN
þá gæti sá, sem reiður er, sagt:
Andinn í boðorðinu er góður,
en bókstafurinn leiðir til þræl-
dóms. Eg hefi ekkert við það
að gjöra, fyr en eg er búinn að
hefna mín á manninum, sem
gjörði mér rangt til.
Menn heyra aldrei neinn kvarta
undan bókstaf laganna, nema
hann ætli sér að brjóta þau.
»F>ú átt eigi að drýgja hór« er
hóflaust og ósanngjarnt ánauð-
arboðorð og óþolandi binding
fyrir fýsnina, sem engum lögum
vill hlýða.
F’egar ritningin talar um þræl-
dóm bókstafsins, hefir hún fyrir
augum mann, sem langar til að
syndga, en lögin hamla honum
frá því, eins og lögregluþjónn
heldur fanga í skefjum. Menn
öðlast eigi hið andlega frelsi,
fyr en menn hlýða bókstafnum
fúslega af kærleika. F*egar sálin
hlýðir fúslega, þá er engin ánauð
samfara bókstafnum, en ef hún
vill eigi hlýða, þá tekur bókstaf-
urinn hana heljartökum.«
F*etta segir ameríska blaðið.
Vér þykjumst sannfærðir um,að
allir hygnir og einlægir kristin-
dómsvinir séu því sammála.
Blessun drottins.
Hann blessar nústað
hinna réttlátu. Orðskv.
3, 33-
Sá, sem óttast drottinn nýtur
verndar hans í öllum hlutum. Bless-
un drottins' hvílir yfir heimili hans,
þar sem fjölskylda hans býr. Heirn-
íli hans er bústaður kærleikans, heil-
agur uppeldisskóli upplýstur himn-
esku ljósi. í slíkum bústað er alt-
9ð
ari drottins, þar sem hann er tign-
aður og tilbeðinn, þess vegna bless-
ar drottinn hann. Bústaður hins
réttláta getur verið lítilfjörlegur kofi
eða konungleg höll — blessun
drottins hvílir jafnt yfir hönum,
ekki fyrir stærð hans eða útlit, held-
ur fyrir hjartalag eigandans.
Heimili, þar sem húsbóndi eða
húsmóðir eru guðrækin, nýtur sér-
stakrar blessunar drottins, og son-
ur eða dóttir, já, jafnvel þjónn, sem
óttast drottinn, leiðir blessun hans
yfir heimilið. Guð snýr oft hættu
frá heimilinu, eða gefur því gleði
og hamingju, af því þar eru einn
eða tveir sem eru »réttlátir« í hans
augum, það er að skilja, að guðs
náð verkar í hjörtum þeirra. Elsk-
anlegir, látum oss, eins og syst-
urnar í Bethaníu, ætíð hafa Jesúm
fyrir gest, þá mun blessun drottins
í sannleika ávalt fylgja oss.
En gætum þess nákvæmlega, að
vér í raun og veru séum »réttlátir«
í öllu, í viðskiftum vorum, i dóm-
um vorum um aðra, í umgengni
vorri við nágranna og vini, og í
vorum eigin hjörtum. Réttlatur guð
getur ekki blessað ranglátt framferði.
„Cð er búinn að bíða $vo
lenði efíir vður.“
Maður nokkur gekk einhverju
sinni snémma dags að vetrar-
lagi til vinnu sinnar. A leiðinni
sá hann drenghnokka sitja á riði
fyrir framan hús eitt, og með
því að drengurinn varíþunnum
fötum og útlit var fyrir, að hon-
um væri kalt og að hann væri
svangur, þá spurði maðurinn
hann: »Hvers vegna siturðú
þarna drengur minn?«