Frækorn - 15.06.1908, Blaðsíða 4

FRÆKORN'
rjoo
«Eg er að bíða eftir, að guð
taki mig að sér«, svaraði hann
óvænt; »mamma mín sagði, að
hann gerði það, og mamma mín
Sagði aldrei ósatt.«
»Farðu heim, litli vinur minn«,
tnælti maðurinn; »það er ekki
gott fyrir þig að sitja hérna.«
?En eg á hvergi heima«, anz-
áði pilturinn. »Ouð tók pabba
ininn og Jonna bróður minn, og
Svofórmamma líka, og hún sagði,
áð ef eg væri góður drengur, þá
feendi guð einhvern, sem tæki
mig að sér, og ég er viss um,
að hann gerir það, því að
mamma mín skrökvaði aldrei.*
Manninum datt í hug barna-
beimilið, sem hann styrkti ár-
lega, tók í höndina á litla
drengnum og sagði: »Komdu
tneð mér, guð hefir sent mig til
að sjá um þig.<
»Þetta vissi eg«, svaraði dreng-
prinn öruggur, »en — en mér
finst eg vera búinn að bíða svo
lengi eftir yður.«
Bíður nokkurt fátæka, mun-
aðsrlausa barnið eftir þér, lesari
góður? Flyttu þér, ef svo er,
því að vera má, að það sé nú
svangt og að því líði illa, meðan
þú hefir nóg og meira en það.
* *
*
»Fátæka hafið þér ætíð hjá
yður«, segir Jesús. Hversvegna
höfum vér þá hjá oss? Vér
höfum þá hjá oss til að hafa
ástæðu að sjma miskunn og
láta þannig þroskast hjá oss einn
af hinum göfugustu eiginlegleik-
um guðs — hans, sem vérverðum
að líkjast, ef vér eigum að géta
verið hjá honum, er vér förum
héðan. Hann hefir sett fátækl-
ingana meðal vor. Kjör þeirra
eru oft bág, en guð hefir aftur á
móti oft veitt þeim annarskonar
fjársjóði, sem eru meira virði en
gull og silfur. Fátæklingurinn
hefir við lítið að skilja, og vegna
þess er miklu hægara fyrir hann
að hlýða köllun drottins og
öðlast þann auð, sem oss er
gefinn í Jesú Kristi. En guð hefir
sett fátæklinga meðal vor, til
þess að vér, sem einhverju höf-
um að miðla, fáum tækifæri til
að sýna, hvort hjarta vort er
opiðfyrirbágindum annara. Jesús
»ér ekki framar í heiminum«, en
•fátæka hafið þéraltaf hjá yður.«
Og er vér skygnumst eftir Jesú,
til að fá tækifæri að endur-
gjalda honum alt það, sem hann.
hefir gjört fyrir oss, þá bendir
hann oss á fátæklingana og segir:
»Pað sem þér hafið gjört einum
af þessum minstu bræðrum mín-
um, það hafið þér mér gjört.« —
Við þá, sem efnaðir eru, segir
Jesús, um leið og hann bendir
með annari hendinni á fátækling-
ana — minstu bræðurna — og
með hinni hendinni á efni
þeirra: »Elskið þér mig (o:
minstu bræður mína) meira en
þetta (o: mammon)?« Hann er
með því að gefa oss tækifæri til
að sýna, að vér séum kristnir
meira en að nafninu. Hann er
með því að gefa oss tækifæri til
að >safna oss fjársjóðum á himn-
um, þar sem hvorki grandar
mölur né ryð, og þjófar fá eigi
grafið éftir og stolið.«
Tyrsía roeðan, er Ittoody bclt
um náð ðuö$.
Egprédikaði eitt vetrarkveld, það
var frostaveturinn mikia eftir
að Chicago örann. Eg hafði einmítt
þá sökt mér niður f orðið »náð«.
F*að var fyrsta skiftið, s.em eg tal-
aði um það síðan, og mér var mik-
ið innanbrjósts. Pá er eg fór að
heiman á samkomuna, gat eg eigi
annað en spurt mann, er eg híttj,
hvort hann þekti nokkuð til náðar
guðs, og eg reyndi að prédika fyrír
honum. Maðurinn hélt, að eg værí
geggjaður. Svo hélt eg áfram og
hitti annan mann, og það fór af-
veg eins með hann. Loks komst
eg á samkomuna.
Eg gjörði mér í hugarlund, að
eg prédikaði það kveld fyrir mann-
fjölda, er væri jafn hrifinn af hinu
dásamlega orði »náð«, eins og eg„
og er eg bauð þeim, að ef einhver
vildi heyra meira um náðina, gæti
hann orðið eftir, já, þá bjósteg við,
að þeir mundu verða nokkurir. En
hve forviða varð eg, er allur söfn-
uðurinn stóð upp og fór. Eg fór
þá í yfirhöfn mína, tók hattinn
minn og ætlaði að fara út, en þá’
kom eg auga á mann, er stóð grát-
andi hjá ofninum. »Mig langar tiT
að heyra meira um náð guðs«, mælti
hann. »Pér eruð þá einmitt mað-
urinn, sem eg var að búast við«,
anzaði eg. »Já«, sagði hann, »þér
sögðuð í ræðunni, að náðin stæði
öllum til boða; mig langaði til að
heyra meira um það.«
Eg för þá að tala við Hann, og
hann sagði mér hörmulega sögu af
sér. Hann hafði eytt sjötíu þús-
und krónum í áfengi og farið svo
með heimili sitt, að kona hans og
börn gátu eigi haldist við hjá hon-
um. Eg tók svo til máls og innan
skamms félium við báðir á kné og
báðumst fyrir. Eg útvegaði honum
húsnæði um nóttina, og daginn eft-
ir sá eg honum borgið í öllu til-
I liti. Nokkuru síðar ferðaðist eg til