Frækorn - 15.06.1908, Blaðsíða 6

102
svo náttúran varð að lokum að
gefast upp í báráttunni óg sjúkl-
ingurinn dó. Hann hefði getað
lifað; hann féll einungis sem
herfang sinnar eigin og annará
vanþekkingar. þúsundir mánna,
sem hefðu getáð lifað lengur,
hafa dáið af skorti á hreinu vatní
og hreinu lofti. Pessi mikif'-
vægu læknismeðul, sem guð
hefir veitt oss, og alíir geta
fengið ókeypis, eru iftilsvirt og
oft ekki einungis álitin gágns-
laus, heldur jafnvel hættuleg.
Fjöldi af veikluðu fólki, "Isem er
til byrði, bæði sér ög öðrurn',
heldur að líf sitt Sé komfð und'L
ir lyfjum þeim er læknirirf' ráð-
Ieggur. það gætir sín fyrirlöft-
inu og hliðrar sér hjá að nota
vatn. En þetta er einmití sú
blessun sem menn' þurfa til að
verða heilhrigðir.
Ef menn vildu læra að treysta
minna á meðulin, en venja síg
heldur á hreyfingu við útivinnu
og sjá alt af um að hafá nóg
hreint loft í húsum sínurn bæði
sumar og vetur,'nota hreint Vatn
til drykkjar og baðá ' sig, þá
mundu þeir vera miklu frískari
ög hamingjusamari í stað þess
að lifa slíku eymdalífi.
Menn gætu verið lausir við
miklar þjáningar, ef þeir vildu
gjöra sitt til að koma í veg1 fýt-
ir sjúkdóma, méð því ‘áð llfa
eftir nákvæmum heilbfigðisregi-
um. Líkaminn losar sí'é' Stöð-
ugt við óhrein éfni gegnutn syita-
holurnar á hörundinu, . éf núð-
inni er því eigi haltíið "Hfeirim,
sitja eiturefnin kyr í líkárhanum
og veikja hann. Ef íátnáður-
inn er ekki þveginn oft, dfegur
hjjðin að sér aftur þau efni, er
hún var búin að losa sig við
FRÆKORN
áður, flytur þau inn í blóðið og
þaðan til allra líffæranna.
Náttúran gjörir öflugar tilraun-
ir til að losast við þessi eitúr-
éfni og þar af kemur hitasótt,
og það, sem vér nefnum sjúk-
dóm.
Margirþjástaf hálsveiki, lungna-
og lifrarveiki’, sem þeir hafa bak-
að sér með heimskúlegum lifn-
aðarhætti
Svefnherbergi þeirra eru lítii,
óhæfileg til að sofa í eina nótt,
en þó eru þau brúkuð til þess
í vikur, mánuði og ár. Gluggar
og dyr eru lokaðar af ótta fyrir
að menn verði innkulsa ef lítil
rifa væri setn loftið gæti komist
inn um. Menn anda að sér
aftur ogaftur sama loftinu, sem
er' orðið eitrað af útgufun frá
húðinni og útöndun lungnanna.
Þeir, sem þannig misbrúka heilsu
sína, geta ekki hjá því farið að
þjást af sjúkdómum. Allir ættu
að meta fjós, loft og hreint vatn
sem hina dýrmætustu blessun
guðs.
Margir hafa vænt þess að
guð mundi varðveita þá frá sjúk-
dómi, einungis fyrir það þeir
báðu hann um það. En guð
gaf ekki gaum að bænúm þeirra,
af því trú þeirta fullkömnaðist
ekki í verkinu. , Guð vill ekk’i
gjöra kraftaverk til að varðveita
þá frá sjúkdómi, seni bera enga
umhyggju fyrir sér sjálfir. Ef
vér gjörum sjálfir alt, sem vér
getum, til þess að'varðveita heils-
una, þá megum vér vænta að
uppskera blessunarríka ávexti,
og getum trúaröruggir beðið
guð að blessa tilraunir vorar til
að verjást sjúkdómi.
E. G. White.
'Ssí/ Nví' vE2/
fcrðamolar.
Hinn 15. marz fór eg frá
Reykjavík, upp í Borgarnes með
»Geraldine«. Lagði eg þaðan
leið mína um: Mýra- Hnappá-
dals- og Snæfellsnessýslu. Retta
ferðalag gekk mjög vel. Hvar
sem eg kom var pantað hjá
mér bækur og blöð.
í ferð þessari kom eg á tvö
prestaheimili: séra Einars Frið-
geirssonar á Borg og séra Vil-
hjálms á Staðarstað. Eru þétta
góðkunn sæmdarheimili. ,ir
Skamt frá Staðarstað, í lióf-
görðum, býr Jón Sigurðssofk
Er hann bókamaður mikill og
fróður mjög. Hann er förmað-
ur lestrarfélagsins í Staðarsveit.
A Búðum býr Finnbogi, áður
kaupmaður í Garðinum. Er hann
talinn gildastur búmaður þar um
slóðir. Jarðir á hann margar og
góðar, og stundar sjó jafnhliðá
landbúnaðinum.
Efnahagur manna þar er sí-
felt í framför. Kringum Jökúl
eru nú örfáir bæir eftir méð
hinu forna byggingarlagi. Kjárt-
an Rorkelsson, sem áður var eig-
andi að Búðum, hefir bygt mík-
ið hús á Stapanum bæði fyrir
íbúð ög verzlun.
A Mýrunum standa bæirnir
riokkuð á víð og dreií, — sum-
staðar klukkutíma gangur rnilii
þeirra. Svo er mikið landrými
þar, að það líkist næstum land-
flæmi því er landnámsmenniinít'
höfðu yfir að ráða til forriá.
Undirlendið ergeysimikil víðáttá,
næstum alt grasivaxið. En þeg-
ar vestar dregur, minkar það að
miklum mun. Sumstaðar héffr
hraun runnið yfir það, t. d. Eld-
borgarhraun, Búðarhraun og
hraunið milli Beruvíkur og Sands,