Frækorn - 27.11.1908, Blaðsíða 1

Davíds sálmur m.
(Lag: Inndælan, blíðan.)
Ljómandi gleði
lifnar í geði,
iít eg til þín, _J
alvaldi herra,
öll léztu þverra
andvörpin mfn.
Ljósanna faðir, eg lofa þig
vil,
lofsyngja þér, meðan hér er
eg til.
Dauðans í böndum,
heljar í höndum,
hneptur eg lá.
Sjúkur og þjáður,
hryggur og hrjáður,
hrópaði’ eg þá:
»Eilífi faðir, ó, frelsaðu mig,
frelsaðu líf rnitt, eg grátbæni
þig- *
Mildur og blíður,
mjúkur og þíður,
miskunnargjarn
faðirinn náða
frelsaði’ hið þjáða
fáráða barn.
Vertu því róleg nú aftur, mín önd;
öllu til góðs breytir lausnarans hönd.
Tárin af hvarmi,
bölið úr barmi
burt tók hans mund.
Fót minn hann reisti,
William Howard Taft.
(Sjá grein á bls. 214.)
líf mitt hann leysti
lausnar á stund.
Hraustur og glaður eg geng nú
um láð,
göfgandi drottins míns eilífu náð.
Hverju’ er að tjalda?
Hvað skal eg gjalda
honum í mót?
L Heit vil eg greiða,
hans nafn útbreiða
hjartans af rót.
Frelsisins bikar eg hefja vil
hátt,
heilagan tignandi frelsárans
mátt.
Ljómandi fagur
íagnaðardagur
fer nú í hönd.
Hér vil eg læra
lofgjörð að færa
lífsins á strönd.
Hér vil eg breiða guðs lof
út um láð,
lofandi drottins míns eilífu
náð.
V. B.
P Ó, snú mér, herra, frá heimi
til þín,
lát hjarta mitt finna, að ok þitt er létt,
og finna, að perlan, sem fegurst
mér skín,
er friður og auðmýkt, ef skilið er rétt.
Wesley.