Frækorn - 22.07.1909, Page 4

FKÆKORN
120
Nei. En kirkju kreddurnar
lúthersku og kaþólsku innihalda
slíkar kenningar. Og þær kenn-
ingar leitast menn við að fá biblí-
una til að koma heim við.
F*að er aðallega einn staður í
ritningunni sem menn lesa til
stuðnings téðri kenningu. Rað
eru þessi orð í 1 Pét. 3, 18. 19:
»Pví Kristur leið líka einu sinni
fyrir syndirnar, sá réttláti fyrir
hina ranglátu, til þess hann leiddi
oss til guðs; að líkamanum til
var hann deyddur, en lifandi
gjörður eftir andanum, í hverjum
hann einnig fór burt og prédik-
aði fyrir öndunum í varðhaldi,
sem þrjóskuðust, þégar guðs
langlundargeð beið eftir betrun
þeirra á dögum Nóa, þegar örk-
in var smíðuð, í hverri fáar, það
eru átta sálir, frelsuðust í vatn-
inu.«
Pað, sem menn fyrst eiga að
aðgæta, er, að:
Textinn segir ekki að Kristur
hafi prédikað fyrir öndunum á
tímanum milli dauða og upprisu.
í þeirri röð, sem þessir atburðir
eru nefndir í textanum, erdauð-
inn fyrstur: »að iíkamanum til
var hann deyddur*; því nœst er
upprisan: »lifandi gjörður eftir
andanum«.
Eftir þessu gat prédikunin fyr-
ir öndunum ekki farið fram milli
dauða og upprisu Krists, heldur
annaðhvort á undan dauða hans
eða á eþtir upprisu hans.
í öðru lagi er þess að gæta,
að Kristur segir sjálfur, að hann
gæti ekki starfað, þegar hann
væri dauður. Orð hans um þetta
er Jóh. 9, 4. þar sem hannsegir:
»Mér ber að vinna verk þess,
er mig sendi, meðan dagur er;
nóttin kemur, þá enginn getur
unnið.*
Um meining Jesú hér er ekki
að villast; »nóttin«, sem hann
talar um, er dauðans nótt; þá
geti hvorki hann né aðrir unnið
guðs verk.
Samkvæmt þeim orðuin Jesú
hefir hann ekki prédikað milli
dauðans og upprisunnar, o/ þvi
að hann hefir ekki getað það.
Hver er þá meiningin hjá Pétri?
Augljóslega þessi: Pegar hann
minnist upprisu Jesú, að hann
er orðinn lifandi gjörður eftir
andanum, sér hann aftur í tímann
og sér um leið »leyndardóm
guðrækninnar*-, að »guð birtistí
holdinu* (1 Tim. 3, 16.) þannig,
að í hinum helgu mönnum gamla
sáttmálans var það Kristur, sem
starfaði og talaði »eftir andan-
um«. Pannig segir Pétursjálfur
í fyrra bréfi sínu, 1. 10. 11, að
»Krists andi« bjó í spámönnun-
um, og að það var hann, sem
»fyrirsagði píslir Krists og þar á
eftir fylgjandi dýrð«.
Pegar því Nói prédikaði fyrir
mönnum, sem voru eins og í
varðhaldi til vatnsflóðsins, þá
var það Kristur »eftir andanum«,
sem prédikaði.
Hann (Pétur) nefnir þessa menn
»anda«, vegna þess, að hann
talar um Krist sem lifandi »eftir
andanum«, en eins og vér vitum,
þá notar ritningin orðin »sál« og
»anda« til að tákna með liíandi
menn hér á jörðinni. Pannig er
sagt í sjálfum hinum umrædda
texta hjá Pétri, að »átta sálir*
frelsuðust í örkinni, ogvoruþað
auðvitað menn með anda og
líkama; og sama er að segja um
1 Jóh. 4: »Elskanlegir, trúið ekki
sérhverjum anda, heldur reynið
andana, hvort þeir séu frá guði;
því margir falspánwnn hafa farið
út um heiminn«. Allir skilja, að
postulinn með orðinu «andar«
meinar ekki líkamslausa anda,
heldur menn með sál og lík-
ama.
Pegar Kristur á dögum Nóa
prédikaði *fyrir öndunum«, þá
var það fyrir mönnunum, sem
þá lifðu; það var fyrir anda
sinn, sem hann prédikaði, fyrir
sama anda, sem síðar gjörði hann
lifandi, eftir að hann var dáinn
fyrir vora syndir.
Trú á Jcsúm Krist
er eina ráðið til þess að geta
uppfylt guðs lögmál. Pegarvér
höfum tekið móti gjöfinni miklu, —
írelsara vorum — þá verðuross
tilreiknað hans réttlæti. Pettaer
eini vegurinn til föðursins og
það er ekki svo vandasamt að
komast hann, því »nær þér er
orðið í munni þínum og hjarta«.
Guð elskar oss; hann vill, að vér
verðum hólpnir og komumst til
þekkingar á sannleikanum og
tökum á móti honum. »Verði
þinn vilji«, biðjum vér í »Faðir
vor«. Pað er guðs vilji, að vér
ummyndumst eftir hans mynd,
gefumst honum á vald. Guð í
Kristi hefir tekið oss að sér. Að
hlýða lögmálinu af eigin ramleik
er ómögulegt. Jesús segir, að
vort réttlæti verði að taka fram
fariseanna, og voru þeir þó
strangir með að halda lögmálið.
Aðeins með því að taka móti
Kristi í trúnni er þetta mögulegt
því Kristur er endir lögmálsins
til réttlætingar þeim, sem trúir.