Frækorn - 22.07.1909, Blaðsíða 7

FRÆKORN
123
áttu ekki viðþig heldur einhvern
sem kynni að stela því — eða
svo sögðu þeir að minsta kosti —
þótt eg geti reyndar ekki séð,
hvað karimaður hefir með ung-
barn að gera. En er þetta nokk-
urt vit. Eg stend hér úti í dyr-
um og masa. Komdu upp á
loft heillin. Gakktu á undan góða
mín, svona, þetta er rétta leiðin,
en flýttu þér ekki svona. Þú
fær strax að sjá barnið. Elsku
Þóra mín. Þótt eg hati ekki
reynt að færa þér barnið, þá er
það ekki af kaldlyndi fyrir mér.
Eg elska þig, kenni í brjósti um
þig, þjáist með þér aumingja
barn, því að faðir þinn Helga
og Óskar — Nei hina leiðina.
Ella litla er í hinu svefnherberg-
inu.«
♦ Líður henni vel?« spurði Þóra
og stanzaði á þreskildinum.
*Já ágætlega og hún er svo
rjóð og sælleg. Líttu á,« sagði
Margrét og ytti opinni hurðinni.
En Þóra hafði gengið of hratt.
Hún stóð á þreskildinum og hélt
vinstri hendi að síðunni. »Bíddu
við, eg get ekki komið inn alveg
strax. Er hún sofandi?«
»Já hún sefur vært blessunin.«
»Er þetta andardráttur henn-
ar?«
»Já en komdu heillin, komdu.«
sagði Margrét. Póra læddist inn
og hélt niðri í sér andanum.
Þarna stóð vaggan. Upp und-
an yfirsængitini sást lítið höfuð
með Ijósgult hár og rjóðar kinn-
ar á hvítum koddanum. Köttur
lá í hring á gólfinu, sleikti síð-
asta sólargelslan og malaði.
Friður og ánægja hvíldi yfir öllu
þar inni.
»Barnið mitt. Elsku barnið
mitt«, sagði þóra, kraup á kné
við vögguna og breiddi út faðm-
inn eins og móðurfuglinn breið-
ir vængina yfir hreiðri.
Barnið vaknaði við rödd móð- ,
urinnar og hitann af andardrætti
hennar, og fór að gráta. Þóra
vafði það örmum blíðlega, tók
það úr vöggunni og lagði það í
kjöltu sína og hélt hvítri mjúkri
hendinni um litlu lummuna, sem
einlægt var á iði.
»Hana vantar pelann. Hann
er hérna, eg geymi hann á ofn-
inum til að hafa hann hlýan.«
»Eg skal gefa henni pelann.
O eg skal gefa henni pelann«,
sagði F*óra.
»Heldurðu að þú getir það
heillin? Já auðvitað geturðu það.
Guð minn góður, hve það er
dásamlegt, þegar kona verður
móðir getur hún gert alt fyrir
barnið. Fað er eins og engill
hvísli í eyrahenni: »Gerðuþetta«,
og það er éinmitt hið rétta.«
Og hvítvoðungurinn lagði höf-
uðið að barmi móðurinnar, og
rauðu, þriflegu höndina að mjall-
hvítum vanga hennar, og saug
pelann með góðri lyst.
»En það ert þú, barn mitt,
sem þarft að íá mjólk«, sagði
Margrét við Þóru, já vín líka, og
þú skalt fá hvortveggja á samri
stundu. Hallaðu veslings þreytta
höfðinu á koddann elsku, bezta
Þóra mín, á meðan eg sæki það«.
Barnið var að sofna. Þóra
leit á það augum fullum ótta og
sorgar og sagði:
»Guð blessi þig móðurlausa
barnið mitt«.
♦ Móðurlaus! Hver segir það?
Mér finst hún eiga alt of marg-
ar mæður*.
Barnið hætti að sjúga og slepti
tottunni. Síðustu mjólkurdrop-
arnir runnu út úr litla munnin-
um. Þóra kysti þá burtu.
»Ó að eg gæti dáið«, sagði
hún. O að eg gæti nú dáið
Margrét«.
Upp á við-
Nýlega sá eg mann, sem tók
sér það mjög létt. Hann reið
á reiðhjóli, en sté það ekki, og
reið þó hratt Eg ásakaði ekki
reiðmanninn; en eitt er víst:
Vegur hans lá niður á við. Hann
hefði ekki getað setið þannig
aðgerðalaus, ef leið hans hefði
legið upp á móti.
Hvenær sem þú fer að taka
það með ró, og vera aðgerða-
laus, þá gengur þú niður ávið;
það er ekkert efamál. Vegurinn
til himins liggur upp á við.
Hvert fótmál mun kosta þig
áreynsiu. En takmarkið er dýrð-
legt, og fullkoinlega vert allrar
fyrirhafnar.
Voðalegir jarðskjálftar
hafa verið á Suður-Frakklandi
í síðastl. mán. Yfir 20 bæir hafa
skemst, þúsundir manna orðið
öreigar og fleiri hundruó manna
farist. Jarðskjálftar einnig mikl-
ir á Grikklandi.
Jafnaðarmenn
meðal Englendinga, Svía og
Dana hafa látið i Ijósi að þeir
séu andstæðir heimsókn Rússa-
keisara.
í Persiu
eru bardagar út af stjórnar-
byltingu. Shainn er flúinn.
Ferðamcnn.
Margir danskir og þýzkirferða-