Frækorn - 07.03.1911, Qupperneq 3

F R Æ K O R N
27
kraftlausir. Þetta er ómögulegt fyr-
ir menn!
Getum vér þá ekki vísað því frá
oss sem ógjörning? Það getum vér
ekki, af því það mælir með sér til
hjarta og samvizku sérhvers manns.
Vér þráum heitt þvílíkt líf. Og um
leið verðum vér óttaslegnir; því nú
skiljum vér, að vér erum þrælar
syndarinnar. Vor innri maður er
fjötraður af valdi syndarinnar, og
til einkis að vona eftir slíku lífi.
Þetta er fyrsti þátturinn íjátningu
sannleikans um Jesúm og orð hans.
í þessu virðist oft annað en frels-
andi kraftur! Það er þvertámóti!
Nú urðum vér hlekkjum fjötraðir
ver en áður! Áður gerðum vér
oss þó von um, að það batnaði
með tímanum. Nú erum vér í
fangelsi vonleysisins. Syndin er
orðin yfirgnæfandi! — Eg vesæll
maður, hver mun frelsa mig frá
þessum dauðans líkama! Róm. 7, 24.
Samt sem áður er einskonar frels-
un í þessuni fyrsta þætti í játningu
sannleikans, því nú er úti um vorn
eigin dugnað. Vér biðum ósigur.
Vér megnum ekkert af siálfum oss,
öldungis ekkert. Vér hættum við
árangurslausar tilraunir sjálfra vor.
Eins og þegar sjúklingurinn skilur,
að veikin er til dauða; hann má
hætta að velta fyrir sér — öllum
heilabrotum um lækna og meðöl;
það verður að ske kraftaverk til að
frelsa hann. Þetta gjörir afstöðuna
einfalda og augljósa; og í því er
þó hvíld. Málefnið hlýtur nú að
vera guðs, ef því á að verða fram-
gengt; guðs — og lians eins.
Bak við þessa örvæntingu ljóm-
ar ný von. Þegar málefnið nú er
orðið guðs eins, ef þaðáaðheppn-
ast, þá verður það ómögulega þó
mögulegt — ef guð annars vill
taka það að sér, og það vill hann.
Þegar nú sálin er í Jesú og orði
hans, leiðir andi guðs hana dýpra
inn í orð hans; sálin mætir hér öðru
atriðinu í þekkingu sannleikans, eins
og hann er f jesú, Hvað mætir oss
hér? Fyrri þátturinn er Jesú heil-
aga líf, og hans orð um lífið í eftir-
fylgd hans, sem fyrirdæmir oss.
Annar og síðari hlutinn erjesú sak-
lausi dauði og sigursæla upprisa.
Orð hans um þýðingu dauða lians
og upprisu ér inni falið f frelsis-
ráðstöfun föðursins heiminum til
frelsunar og er áður kunngjört í
spádómum, — í öllum spádómsrit-
um guðs orðs frá upphafi. Siðustu
ræður frelsarans eru og um þetta
efni. Lærisveinarnir skildu það
ekki; en seinna skildu þeir það;
og þá urðu ræður og bréf þeirra
hvað eftir aunað, um þetta annað
atriði í viðurkenningu sannleikans,
að Jesús er dáinn fyrir vorar synd-
ir og upprisinn oss til réttlætingar;
að dauði lians var vor dauði frá
syndinni og hans upprisa er vor
upprisa inn í nýtt líf með krafti frá
guði til að framganga fyrir guði í
réttlæti og heilagleika óttalaust alla
vora æfidaga. Eins og fyrirdæming-
in kom yfir alla menn af falli liins
eina, þannig mun og réttlæting lífs-
ins veitast öilum mönnum fyrir hins
eina — Jesús Krists — réttlæti.
Jesús Kristur er guðs kraftur handa
oss til að deyja frá syndinni og til
að ganga inn í lífið. Þegar vér
aðeins erum i honum, hinum kross-
festa og upprisna, þá erun: vér í
honum afskornir frá hinni gömlu
rót, og græddir við hinn sanna vín-
við. Þá er hann í oss og fram-
Ieiðir í oss hina blessunarríku
ávexti réttlætisins. Án hans megn-
um vér ekkert; en fyrir hann
megnum vér alt. í því fáum vér
kraft til þess að hlýðnast hinum
heilögu lagaboðum guðs.
Já, þetta er sannleikurinn, allur
sannleikurinn, sem andinn leiðir oss
í. Þá verður það sannreynd að
»ef sonurinn gefur yður frelsi, þá
eruð þér sannarlega frjálsir*. Þá
hrópar sálin fagnandi: »Guði sé lof,
sem oss hefir sigurinn gefið fyrir
drottin vorn Jesúm Krist.«
TRÚIN.
Trúarinnar eina spurning er:
»Hvað segir drottinn?«
Trúin fæst ekki um þær afleið-
ingar, sem af hlýðninni leiða.
Trúin sér það, sem hulið er fyrir
hoidlegum augum.
Trúin, þó hún varist að vera þar,
sem guðs orð ekki er, hikar þó
ekki við að fara, hvert sem guðs
orð kallar.
Trúin krefst ekki teikns. Trúin
beygir sig til að hlýða guði.
Trúin svarar óvininum: »Það
stendur skrifað«.
Trúin heimtar ekki aðrar sannan-
ir, en guðs orð, og hún er sjálf
sönnun orðsins.
Trúin reiðir sig ekki á hið hold-
lega hugarfar, ekki heldur á tilfinn-
ingarnar.
Trúin er ekki einungis sigurhróp-
ið, en — »vor irú er sigurinn«.
Trúín á mennina er giundvöllur
til hins almenna mannfélagsskapar.
Trúin á guð er grundvöllursam-
bandsins milli himins og jarðar.
»Trúin er örugg eftirvænting
þeirra hluta, sem maður vonar, og
sannfæring um það, sem hann ekki
sér.«
Hamingja á heimilinu veitist ein-
göngu með því að hverálíti annan
sér æðri, og hver einstaklingur álíti
það gleði, að fá þjónað og hjálpað
öðrum, og að aðrir ekkitáti mikið
á sér bera, setji sjálfa sig fremst og
haldi stranglega fram sínum rétt-
indum.