Frækorn - 01.08.1913, Síða 6

54
F R Æ K O R N
Saga
momotva&owuuwa* t
---- Frh.
»Jeg efast ekki um Jchn, góða
mín, eða um ást hans á þjer. En
mormónatrúin sviftir menn bæði
heiðri og sannleika. Jeg vildi óska,«
hann stundi þungan, »að við vær-
um ö!! komin heilu og höldnu burt
úr þessu öllu saman«.
Orð hans gáfu henni ofuriitia
von.
»Ó, viítu ekki tala við John, Henry
frændi, og biðja hann um að yfir-
gefa Utah. Jeg hef áður reynt að
telja honum hughvarf, en þú getur
haft áhrif á hann, það er jeg viss
um; ó, talaðu við hann um málið,«
hún fórnaði höndurium biðjandi,
»og svo förum við öll saman burtu
hjeðan«.
Hann lofaði því, en hafði litla
von um góðan árangur. En John
var ungur og elskaði Elísabet. Hann
ætlaði að reyna.
Nckkrum dögum seinna talaði
hauu ;engi og aivariega viö tus-
worth, þó að hann vissi, að ef það
kæmist upp,' myndi hann verða fyrir
alvarlegustu og blóðugustu reiði
mortnónakirkjunnar.
En orð hans voru árangurslaus.
Hinn ungi maður hafði lent í fok-
sandi mormónakirkjunnar og það
kæfðí smátt og smátt betri mann
hans og sogaði hann niður á við,
Það, sem frændi Elísabetar hafði
sagt, vakti aftur ótta hennar. En
Ellsworth hló að ótta hennar eins
og hann hafði gert áður. Loks varð
hann þó alvarlegur og spurði, hve-s-
vegna hún hefði svo mikið van-
traust á sjer. Hann sagði, að hann
gæti ekki farið frá 1 Itah, kastað trú
sinni og sagt skilið við allar sínar
glæsilegu framtíðarhorfur. Frændi
hennar gerði nú líka svo niikið úr
öllu. En«, bætti hann við í ásök-
unarróm, »ef þú hefur svona lítið
traust á mjer, þá er rjettast fyrir
þig að fara með frænda þínum.
Pú elskar mig ekki eins heitt og
jeg elska þig, ef svo væri myndir
þú ekki efast um mig.« Hann meinti
það, sem hann sagði. Og hún gerði
eins og konur gera altaf, hún trúði
og treysti þe:m manni, sem hún
elskaði.
Það var ekki komið með fleiri
mótbárur á móti giftingu þeirra.
Svo var brúðkaupsdagurinn ákveð-
inn, og tíminn var fljótur að líða.
John var búinn að fá stöðu við
verslun föður síns og Elísabet var
að undirbúa ait undir hjónabandið,
sem er konunum svo kær vinna.
Loksins kom brúðkaupsdagurinn.
John og Elísabet fóru í »Endowne-
ments«-húsið til að láta gifta sig.
Hún óttaðist þenna hreinsunareld.
En enginn mormóni getur gifst
annarsstaðar eða á nokkurn annan
hátt.
Taylor öldungur skaraði mikið
fram úr við hjónavígsluathöfnina.
Það var í fyrsta sinn sem Elísabet
sá öldunginn eftir, að nún hrygg-
braut hann. — Hún forðaðist eins
og hún gat hið óheillavænlega og
brosandi augnatillit lians.
Hinir þreytandi og viðbjóðslegu
helgisiðir tóku að iokum enda, og
þau keyrðu í flýti heim til Henry
Hustons tu ao borða brúðkaups-
morgunverð.
Þau höfðu komið sjer saman um
að sleppa hinni venjulegu brúð-
kaupsferð, og eftir morgunverðinn
fóru þau beina leið heim til sín,
þar sem alt var tilbúið til að taka
á móti þeirn
Faðir Johris hafði verið gjöfull.
Og þó Henry Huston væri á móú,
að systurdóttir sín giítist mormóna,
elskaði hann hana eins og dóttur
sína og hafði gefið henni ríflegan
heimanmund.
Þegar Elísabet kom niður til að
borða brúðkaups miðdegisverð, var
hún alveg hvítklædd, og það voru
festar rósir á kjól hennar og í hár-
ið. Hana langaði til að bera —
það sem »Endownements«-húsið
hafði synjað henni um —brúðarkjól.
John virti hana fyrir sjer með
aðdáun. Og móðir hans kom og
strauk Ijósa hárið hennar mjúklega
og ástúðlega. En raunamæddu aug-
un hennar urðu enn harmþrungn
ari, þegar hún laut niður að henni
og kysti hana.
Það var einungis samkvæmi fyrir
fjölskylduna. Faðir Elísabetar var
boðinn, en hafði sent afboð. Hann
gat ekki fyrirgefið Elísabet að hún
vildi ekki giftast Taylor öldung. —
Faðir John’s var þar og óskaði
þeim báðum til hamingju. En þar
eð hann var óvanur að vera svona
lengi með fyrstu konunni sinni, var
hann óframfærinn og klaufalegur.
Henry -Huston var dapur og al-
varlegur. Hinir ungu synir hans
voru jafnvel ekki eins kátir og
venjulega. Margarethe frænka reyndi
að vera kát, en þrátt fyrir tilraunir
hennar var það mjög gleðisnauð
brúðkaupsmáltíð.
Þegar máltíðinni var lokið, fóru
gestirnir að kætast og báðu Elísabet
að syngja.
Hún söng söng eins og aldrei
fyrri. Þvf þrátt fyrir alt var hún
eiginkona John’s, — og hún elsk-
aði hann. Blóðið komst fram í
kinnar hennar og hjartað sló hrað-
ara. Og þegar þau að lokum kvöddu
og keyrðu heim til sín, fylgdu þeim
góðar óskir vina þeirra.
Niu/idi tiapítuii.
Fyrsta hjónabandsár þeirra var
liðið. Það hafði verið hamingju-
samt ár. Smávægilegar sorgir- og
missætti höfðu komið fyrir. Það
tekur tíma að venjast samlífinu.
Nokkrar af uppáhaldshugmyndun-
um verða að víkja. Ef þær kom-
ast inn í daglega lífið, getur það
valdið sársauka.
Kvenhjaitað er svo tilfinninga-
næmt. Og vanhugsað orð, eða
kærulaust augnatillit, getur fengið
því mikils sársauka. En eftir því
sem tíminn líður verður það trygg-
ara og það slær ákveðnar og ást-
in styrkir það.
Henry Huston fór frá Utahásamt
fjölskyldu sinni nokkruin mánuð-
um eftir brúðkaup Elísabetar. Þau
fóru til Kaliforníu. Báðir drengirnir
voru sendir á undan, að öllum lík-
indum af því þeir áttu að fara í
skóla.
Það hafði verið erfitt að komast
burt. En slungin hyggindi sigruðu
þó um síðir.
Þau kvöddu Elísabet með þungu
geði.