Geisli - 27.10.1917, Blaðsíða 2
2
GEISLI
Myrtur?
Saga eftir
A. Gr r* o n e r.
I. Fundinn í fönninni.
ÞaS er kyrlátt vetrarkvöld í mjög stórri
borg.
Klukkan í gamla kirkjuturninum var
ny slegin átta, þegar bakdyrnar á verk-
smiðju nokkurri opnuðust og maður gekk
út á götuna.
Það var verkamaðurinn Ludwig Amster,
sem var á heimleið.
Heimili hans var utarlega í bænum,
þar sem verksmiðjurnar voru, en engir
áttu þar fast heimili nema fátæklingar.
Á milli húsanna voru auð svæði og við-
bjóðslegir sorphaugar.
Það var mjög kyrlátt á götunni, eink-
um á kvöldin. Ludwig Amster mætti ekki
nokkurri sál. En því meira fann hann lil
sinnar eigin órósemi og gremju. Og það
var ekkert undarlegt. Fyrir klukkutíma
hafði honum verið sagt upp vinnunni, af
því að hann ekki hafði viljað gera sér
trassaskap yíirboðara síns að góðu.
Það var nokkuð dimt á götunum. Þar
var heldur ekki mikið við ljósker að gera
því að þar var ekkert að upplýsa annað
en nokkrar háar girðingar, sjnóskafla,
múrveggjarústir, leifar af garði, kræklótt
tré og runna sem nú voru á kafi í snjó.
Árum saman hafði Ludwig Amster
farið þennan sama veg. Hann þekti þar
hvern krók og kima. Hann hefði getað
ratað hann blindandi ef á hefði þurft að
halda. Nei, honum var sama um myrkrið.
Samt gekk hann í dag hægar en ella,
því að það var hált á fölinu sem hafði
fallið um daginn.
Eftir hálftíma göngu kom hann að gatna-
móturn. Þar rak hann augun í för eftir
vagn. Vagninn hlaut að vera nýfarinn hjá,
því að annars hefði verið fent í förin.
Vagnförin lágu í áttina út á slétturnar
fyrir utan bæinn.
Amster nam staðar.
Það var sjaldgæft að lystivagnar færu
þarna um, en eftir förunum að dæma þá
gat ekki verið um annaf en Iystivagn að \
gera í þessu tilfelli. Flutningsvagnar, sem
þar voru oft á ferðinni höfðu miklu breið-
aii hjól.
Á horninu við vegamótin var ljósker.
Ljósið frá þvi féll beint á snjóinn og vagn-
farið og eitt enn.......
Amster hrökk við.
Hann beygði sig niður til þess að at-
huga það nánar. Það glitti í eitthvað,
eijig_ og margar smáar glerperlur á rauð-
um grunni. Það var blóð á snjónum.
Það var ekki í sjálfu vagnfarinu, en
lítið eitt til hliðar við það.
Hvað hafði hér farið fram? Hér —, á
þessum ömurlega stað, þar sem ekkert
neyðaróp hefði heyrst, og enga hjálp hefði
verið að fá.
Amster spurði sjálfan sig að þessu, en
gat ekki svarað því undir eins.
En forvitni hans var vöknuð. Hann
langaði til að rannsaka málið nánar.
Brátt sá hann að blóðblettirnir náðu
lengra burtu en glerbrotin, þeir náðu svo
sem meter lengra, að trébút sem lá þar
við veginn.
Þessi trébútur var eitthvað undarlegur,
Ut úr rifu á honum gægðust fram rauð-
brúnar greinar; þær efstu voru huldar af
blóðugum snjó.
Amster var nú orðinn áhyggjufullur á
svipinn.
Alt í einu rak hann augun í eitt enn.
Rélt hjá trébútnum var lítill pinkill..
Hann tók hann upp.
Honum fanst það vera flatur aflangur
hlutur vafinn innan í venjulegan umbúða-
pappír. Þar sem pappírinn hafði ekki ná&