Gimlungur - 26.10.1910, Qupperneq 2

122
GIMLUNGUR. 1. ÁR.
Nf. 33.
(Símlungur.
E • gefin i.t hvern miðvikudag aB
Gjmli, Maxitoba.
ÚTGEFENDUR:
/tAPLE LEAP PRINTING & SUPPLY Co..Ltd
Gimlt, - Man.
Áníangur blaösins kostar í Araeríku $1.00 og er
svo til ætlast, aö áskriftar gjaldiö sé borgað fyrir
fram. Einstök númer af blaöinú kosta 5 cent.
Gísli P. Magnússon,
Rit.-tjóri og ráðsmaður.
Jóhannes Vigfússon,
prentari.
Auglysingar,
S2tn eiga aö hirtast í blaðinu þurfa aö vera komn-
ar inn á skrifstófu blaösins í seinasta lagi föstu-
dagskveld svo þœr nái til að koma út í næstn
Maði þar á eftir. Þaö saina er meö allar breyting-
a-r á standandi aug’lýsingum í blaðinu.
Verð á smá auglýsingum er 25 cents fyrir hvern
þumlung dálkslengdar eöa 75 cts., um mánuöinn.
Á stcerri auglýsingum.eöa attglýsingrum, sem eiga
að birtast ? blaöinu fyrir lengri tíma, er afsláttur
gefinn eftir samninguin.
Viðvíkjandi pöutun, borgun og allri afgreiðslu
blaösins eru menn beönir aö suúa sér til ráös-
r.iannsins.
Kaupendur eru viusamlcga beðnir aö gera aö-
vart ef þeir skifta ttm bústaö og gefa sína fyrver-
andi áritun ásamt þeirri nýju.
Áritun til blaðsins er.
GIMLUNGUR,
P. O. BOX 92,
GlM LI, Man.
Midvikudaginn 26. Okt. 3910.
Nærgæini.
Eftir Mh. L. S. Storm.
(bauslega þýtt).
4*
Ég liefi orðið [>eas vör í útthögun-
um inínum, í hcimilislífi /msra f jöl-
skylda sem eg hefi lcomist í kynni
við, að einn sá helzti kostur, sem
liarl og kona [>arf að hafa tfl að
bcra, er nærgætni, ísmáu sem stóru,
og er pað jafnvel enn meir áríðandi
að konan hafi [>enna kost í ríkum
mæli, [>ar eð hún gerírmeira að[>ví
:tð stjórna heimilinu og ala upp
i/örnin, heldur en karlmaðurinn, og
[>ó nærgætni [>urfi við utan-húss
s.törf, [>á [>arf hennar samt freinur
við í verkahring konunnar.
Heimilis-ófriður á sér oft og tíð-
um stað, [>ví er ver, og ef vel væri
athugað, mætti kannske finna
grundvöllinn til hatis í ónærgætni
konunnar, eða mannsins, í [>essu
eða hinu.
Ég heíi vcrið þar á heimili, sem
bóndinn, [>egar hann kom [>reyttur
heim frá vinnu sinni, í stað [>oss að
íá nógan og góðan niat, eins og efni
; ans leyfðu, fékk alls ekkert; eng-
inn matur var til, cngin konaihús-
iiiu, alt kalt og liryssingslegt að-
kornu. I»egar svo konan kom heiin,
fór hún að kvarta um að eldiviður-
inn va-ri slíemur, [>að væri langt, að
sækja vatnið, eldavélin reykti o. s.
írv., t stað þessáð fara aðhugsaum
að rnatbúa handa bónda sínum.
Þetta var eðlilega til að bæta svörtu
ofan á grátt, og þroyta bóndann
enn meir og gcra honuin gramt í
éði. All-líklegtað konan hafiekki
í fyrstu ætlað að ergja bónda sinn
•neð þessútali, heldur minst á þetta
sem umhugsunarsöm húsmóðir, sem
i'ann til þcss, að þctta niætti betur
ára á annfáh veg, en það var ónær-
gætni af lienni. Ef bóndinn hefði
nú fengið sinn viðgerning í mat og
umönnun, þegar lianii kom heim
frá vinnunni,.eins og hanmátti von
á, [>á hefði liann getað hlustað á
þessar harmatölur konunnar með
hluttekningu, og svo gcrt sitt bezta
til að ráða bót á því öllu samán, en
í stað þcss lenti samtalið út í jag og
stælur, sem endaði á þann hátt, að
>a>ði voru orðin fjúkandi reið. En
hugsum til þess, þegar reiði og hat-
ur kemst inn hjápersónum, hvorri
til annarar, sem eiga að lifa og búa
-ania.ii og ala upp börn, sem eiga að
verða njftar persónur í tnannfélag-
inu, live spillandi slíkt er.
Nærgætni er því það, sem hver
persóna [>arf að reyna til að ternja
sér í gegn um lífið.
Nýr katekismus.
4*
Eins og ferðamönnum er títt,
lagði lir. Ferðalangar upp frááfanga-
stað sínum snemmamorguns. Hann
hafði ekki gengið mjög langt, þegar
hann mætir hr. Bæjarsjóð, en [>ar
eð þeir voru góð-kunnir, staðnæmd-
ust ]>eir og fóru að rabtia saman.
‘l>ú ert nokkuð snemma á ferli
þennan morgun, hr. Sjóður', mælti
Ferðalangur, er þeir höfðu Iieilsast,
‘og ert kominn af stac með hjólbör-
urnar þínar fullar af glóandi gull-
inu, og sköflan stendur upp úr, svei
mér, ef mig fer ekki að klæja um
gómaiia. Skárri er það nú hrúgan;
en hvaða peningar eru það annars,
sem þú ert með, hr. Sjóður?1
‘(3, }>að cr hara ofan-í-burður, er
ég vnr sendur ineð hér vestur í bæ-
inn‘, inælti Sjóður og bar sig borg-
inmannlega.
‘Ileyrðu kunningi1, sagði Fcrða-
langur, ‘ veiztu ofan í hvað á aðbera
þetta?‘
‘Já, víst veit ég ]>að, [>yð á að
liera [>að ofan í enbættisveginn’.
‘Æ, gaman væri að rnega ganga
þann veg‘, varð Ferða.lang að orði,
og leit bær.araugnm til Sjóðs. ‘Fn
ég-liélt am:ars aðekki þyrfti ofan-í-
burð þar, í þann veg‘.
‘Jú, hr. Ferðalangur, [>ú talar
eins og ókunnugur maður, þaðþarf
alt af að hækka og lagfæra [>ann veg,
lil [>ess að hann sé sómasamlegur,
og iiienii gcti gengiðtiann án hindr-
unar.
‘Já, st gjmn nú að svo sé, cn ég
veit til, að það cru ymsir aðrir veg-
ir Iier í Iwnum, sem þyrftu ofa-n-í-
burð, og skal fyrst telja þessa tvo; j
siðferðisv g og atvinnuveg. Dessir j
vegir eru báðir ófærir eins og stend-
ur, en eru mikið fjölfarnirá
‘Siðferðisvegur og atvinnuvegur?
Þessa tvo vcgi þekki égekki', sagði
Sjóður og leit undrandi til Ferða-
langs yfir þekkingu hans á vcgum
þessa bæjar.
‘Já‘, mælti Ferðalangur, ‘þessir
tveir vegir eru breiðustu og f jölförn-
ustu vegir [>essa bæjar, en þcir hafa
alt af verið vanræktir, og finst mér
nær, hr. Sjóður, að pú hefðir verið
sendur með eina hjólborufylli ofan
í hvern [>eirra, en svo licíi ég nú
svo skolli lítið um [>essi inál að
segja, að mér er bezt að lialda á-
fram ferðminni eftir þeim eina vegi
sem fær er, sem cr gáleysisvegur-
inn, [>að hefir þó vcrið dittað ögn
að hpnum, hvort sem þúhefirnokk-
urntíma verið sendur með ofan-í-
burð í hann, eða ekki‘.
‘I»ú talar afspeki, hr. Ferðalang-
ur, oger auðheyrtað }>ú hefirmikla
þekkingu og skarpan skilning á
hlutunum*.
‘Hefir þú annars ekki heyrt neitt
um }>að, hr. Sjóður, að ]>ú eigir að
bera ofan í þessa vegi?‘
‘Nei, ekki þessa sérstöku vegi, en
ég heyrði þá talauni, að þegar búið
væri að gera við embættisvcginn, þá
ætti að fylla upp Eigingirnina, stóru
tjörnina, sem embættisvegurinn
liggur að, og gera hana færa yfir-
ferðar, en það cr búist við, að það
verði naumast hægt að koma því við
fyr en svo sem eftir þúsund ár‘.
‘Nú, jæja. Eg veit að þú gerir
þitt bezta, þú ert mikill þarfakarl,
hr. Sjóður. En nú verð ég að halda
áfrarn, því ég á langa leið fyrir
höndum, og hana frekar ógreiða,
því ég hefi hugsað mér að haga
ferðum þannig, að þegar ég er kom-
inn eftir ‘gáleysisvegi* út úr ba n-
um, að tölta sama veg til enda, [>ar
til ég næ gestgjafaliúsinu ‘U.ndir-
ferli' í þorpinu ‘Drotnunargimi .
‘Og guð vori með þér, hr. Ferða-
langur, það er ekki víst að við sjá-
umst nokkuin tíma framar*.
Hrukkur.
Ömmur vorar sögðu, að æskan
væri á enda, þegar þær urðu varar
við fyrstu lirukkuna. t»ær hugðu,
að frá þeirri stund ættu þær að klæð-
ast s?m gamlar koniir, og láta á sig
‘kappa‘ og gleraugu; þær hefðu
lokið við að lifa.
Mér þætti gaman að sjá þann
mann, eða [>á konu, sem nú á tíma
hcfði dirfsku til að segja við konu,
sem vel fylgir tímanum, að ellin
kæmi með fyrstu hrukkunni. Ilún
mundi svara, að þessi daufa rák
bæri vitni um, að hún hefði náð
því, sem hún heiði barist fyrir, og
ætti alls ekkert skylt við æsku eða
eili.
Oraraur vorar lifðu á rólegri tím-
II 1» TERGESEN.
Selur alls kon.ar DyR-Rrineraefni af beztu tegiind.
Sömuleiðis allar algengar vörutefarundir.
Satingjarnt verð. Fljót afgreiðsla.
GIMLI.-----MAN.
um en vér. Þá höfðu konur ekki
eins miklar annir. Hrukkurnar
kornu seirit á andlit ]>eirra kvenna.
er að eins hugsuðu um dagleg störf
á heimili sínu, og sem lif'u þvílífi,
er rann áfram sem léttur stra mmr,
hver dagurinn var öðrum iiicur, og
þeim var ekki dýrmæt hver mínút-
an, eins og oss. Heilsuleysið sctuv
oft hrukkur á andlitið, en séu þær
ekki of margar, lyta þær það ekki,
heldur gera ]>að skarplegra. Bezt
er að þvo sér úr volgu vatni, það
varnar mest hrukkum. Kalt vatn
eða heitt, ættu rnenn ekki að nota
til andlits þvottar.
Suinir venja á sig hrukkur iftt'ð
því að gretta sig og setja brettur á
andlitið, en það ættu menn að var-
ast að gera. Bros og hlatur geta
líka sett hrukkur á andlitið, en þær
eru í kring um munninn og augun
og 1/ta ekki neitt.
Það er slæmt að þreyta augun
með vökum, lestri cða vinnu; öll
þreyta gerir menn hrukkótta, og
það sama er að segja um sorg og
kvalir. Öll andlits-smyrsli dypkn
hrukkurnar, þó að húðin verði í
bili fallegri. Bezta ráðið til að verj-
ast hrukkum, er holl og kraftgóð
fæða. Góð heilsa, góð lífskjör og
hugarró, eru beztu meðulin til að
viðhalda fegurðinni.
Þessar bendingar eru handa þeim,
sem vilja verjast hrukkum, enkon-
ur nútímans eru ekki hræddar við
hrukkur.
GAMAN OG AT.VARA,
Sigríður (40 ára); ‘Ég heldmér
skjátlist ekki í því, að honum Jóni
sé farið að lítast heldur vel á mig‘.
Guðnin (20 ára) : ‘Því get égvel
trúað. Hann er fornfræðingur og
vill því eignast alla forngripi1.
UPPFUNDNING.
A. : Ég hefi heyrt að þú hafir
fundið upp hringingaráhald, tilþess
að koma upp um þjófa, þegar þeir
eru að verki sínu. Viltu lofa mér
að líta á það?‘
B. : ‘Nei, það get ég ekki; —
því var stolið frá mér í nótt‘.