Gjallandi - 01.05.1907, Blaðsíða 3

GJALLANDI
3
»Maður þessi kom hingað til bæjarins aí einhverj-
um kjálka þessa lands, eins og aðrir til að:
Vagga sér í djn-ðinni
og lifa nógn flott«.
En honnm brást bogalistin í því efni eins og öðr-
um, sem fara í þeim tilgangi einnm hingað til bæjarins.
Reyndar komst hann í kola- og saltvinnu hjá einhverri
verzluninni hér í bænum, margur minni og rýrari á
velli, hefir á ungum aldri sætt sig við að brjóta bak sitt
undir þrældómsoki kaupmanna. Maðurinn vann sér
nú talsvert inn, eg get ekki upp á eyrir sagt hve mikið
það var, en sagan segir að það hafi verið nægilegt fyrir
»harmoníka« og y>rúgbrauði«. Hann gargaði á »harm-
onikuna« og át rúgbrautið. Eitt x-úgbrauð er ekki lengi
að fara handa fullþroska matlystugum manni, samt fór
hann ekki að vinna aftui', því víst hefxr honum fundist
að kola- eða saltvinna kaupmanna væi'i ekki að »vagga
sér í dýrðinni og lifa nógu flott«.
Þegar rúgbrauðið var búið varð hann að selja
y>harmonikuna« þó sái't væi'i, hann heíir auðvitað keypt
eitthvert bjargi’æði fyrir það er hann fékk fyrir hana.
Ekki gat hann nú lifað lengi á því, en þá datt honum
í hug snjalh'æðið: Pað var að fara í herinn:
»Þar þui'fti enginn að vinna
en þi'ifust allir þó«.
Að viku liðinni var hann kominn upp á pallinn, og
hélt þar þrumandi ræður, varð foi'ingi yfir sjálfum séi',
og þá fann hann að það var salt að »þar þurfti enginn
að vinna en þrifust allir þó«.
Svo kunnum vér ekki þessa sögu lengri, nema ein-
hver sá þennan nýja hei'foringja, nokkru síðar vera að
laumast með kvartpela af eldvatni fyrir ofan annað
borðið á »stýunni« hjá »Bekka« á »Landinu«.
(Meira næst).