Höfuðstaðurinn - 03.10.1916, Síða 4

HÖ^UÐST AÐURINN
Fjerde Söforsikringselskal)
er áreiðanlega ábyggilegasta félag,
sem hér starfar.
Sjóvátryggingar og
Stríðsvátryggingar
á skipum farnij og mönnum
feoBsm. aj stJÓYtiauaðuvtt \xp\x 3sUtvd.
TTnnusta hermannsins.
Norsk saga.
— o— Frh.
— Já, hann átti mikið af því,
það getið þér reitt yöur á. Þaö
voru skálar, könnur og krúsir, alt
úr fínu, gömlu silfri og svo átti
hann ógrynnin öll af ljósastikum
og gildum gullbikurum, já, það var
•vo margt, að eg man ekki helm-
inginn af því. — Það hafði verið
brotinn lykillinn, skal eg segja yð-
ur, og skeggið sat eftir í skránni.
Þess vegna var sent eftir mér, og
vinnukonan hafði gaman af að sýna
mér öll djásnin.
— Það hefir víst verið vönduð
og margbrotin skrá?
— Ne-ei, mjög einföld, hérna
skuiuð þér sjá, sagði smiöurinn og
lagði skeggið af brotna lyklinum á
borðið.
— Ekki öðruvísi, sagði Hólm-
kvist. Hann á víst mikið af hús-
gögnum líka.
— Það er víst. Eg kom ekki
inn i stórstofuna, nei, það held eg
nú ekki, aöeins inn í borðstofuna,
hún er rétt inn af forstofunni og
þar stóð skápurinn.
— Hm, hm, umlaði Finninn.
Hann gekk nú til konu sinnar, sem
hafði nú lokið víö að skrifa láns-
skírteinið og færði svo smiðnum.
— Þetta verða þá áttatfu aurar
Smiöurinn borgaði og fór.
Skömmu síðar tók Hóimkvist
eftir því, aö lykilskeggið lá eftir á
borðinu. Hanti tók það upp og
hirti.
— Heyrðir þú hvað smiðurinn
sagði? spurði hann konu sina.
— Já, hvert einasta orð.
— Finst þér ekki að þarna sé
eitthvað handa okkur?
— Það væri þess vert áð gera
tilraun. Silfrið freistar mín, eg
vildi feginn hafa það handa á milli.
Ef eg aöeins gæti fengið fjölskyld-
una burt úr húsinu á meðan.
Hjóna tetrin ræddu nú um þetta
fram og aftur, þangað til nýr mað-
ur kom inn. Hann var Rússi að
ætt og þeim áhangandi. Maður
þessi var tötralega til fara, þunn-
leitur, svartskeggjaður, dökkeygur
og hinn skuggalegasti ásýndum.
Rússinn, hann var aldrei nefndur
annað, var eins konar »tilberi« Finn-
ans. Trúr eins og hundur og þög-
ull eins og þorskur. Hólmkvist
þótti vænt um hann, en tímdi þó
ekki að balda hann sómasamlega
hvorki að fötum né fæði. Enginn
i bænum vissi glögg deili á lifnað-
aiháttum Rússans, en konur og börn
flúðu jafnan úr vegi fyrir honum.
Rússinn lötraði að borðinu, með
hundslegri auðmýkt.
— Það var gott að þú komst,
sagði Hólmkvist. Nú hefi eg feng-
ið verkefni handa þér. Veiztu
hvar Vilmer býr?
Rússinn hristi höfuðið.
— Hann býr einhvers staðar
þarna uppi á Akri, þú getur spurt
þig fyrir. Þú verður að fara þang-
að strax í kvöld. Þú ferð inn í
eldhúsið og betlar þér brauöbita —
skiluröu mig?
— Það held eg.
— Þú setur vel á þig alt, seni
fyrir augun ber, hvort þar eru bund-
ar, ef svo er, þá hve margir.
— Eg skal gera það.
— Klukkan 11 á morgun fer þú
þangað uppeftir aftur, en þá verð-
ur þú aö vera' rakaöur og kliptur,
góð föt skaitu fá og svo læt eg
þig hafa betlibréf, sem eg hefi hér
hjá mér, í því stendur að þú sért
úr stiíðinu, og eigir fjölda barna.
Þá gengur þú inn forstofu megin
og alla leið inn í stofu. Eg segi
þér nákvæmar um þetta á morgun.
Nú veiztu hvað þú átt að starfa í
kvöld. Frh.
Arkangefsk.
Fyrir skömmu voru teknar upp
fastar bifreiðaferðir milli Arkan-
gelsk við Hvítahaf og Petrograd.
Eins og kunnugt er hafa Rússar
lagt járnbraut þessa leið, en hún
hefir nú svo mikið að flytja a<3
til vandræða horfir. Hefir því
verið tekið til þessa ráðs tií þess
að greiða fyrir flutningum milli
Petrograd og Arkangelsk.
Hafa vegir verið lagðir sein
eru um 700 kílómetra íangir og
á ýmsum stöðurn við vegina hafa
hús verið reist, sem eiga aðeins
að notast sern vinnustofur, þar
sem gert er viðþaðsern skemmast
kann á bifreiðunum. Frá Ame-
ríku hafa verið keyptar mörg
hundruð bifreiðar af stærstu teg-
und. Eru bifreiðir þessar á stærð
við allra stærstu flutningavagna.-
Útgefandi Þ. Þ. Clemenfz.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clemeniz.
7
og skylt voru eigin blóði og heiir styrkt það og kryddað
frá ómunatíð, svo er og um dýríinga vora St. Felix og
Regulu, en á þeirra beinum er þetta munklííi og þessi
bær bygður. Hafa þau verið vasklegir verndarar í nauð-
um og varðveitt ættlið eftir ættlið. Vér erum þeim kunnir
og skuldbundnir og þau oss, Með mynd þeirra og inn-
sigli veitum vér gerðum vorum gildi svo sem áður geröu
feður vorir. Eg vil eigi raupa af því, þótt þau, eftir því
sern ritningar herma, tæki höfuð sín eftir aftökuna og bæri
þau frá aftökustaðnum á Limmatbakkanum alla leið hingað
með eigin hendi fjóra tigi skrefa upp á móti, og þó er
eg viss um, að enginn hinna nýju, veikluðu dýrlinga
mundi leika það eftir þeim. Eg legg áherzluna á það,
að St. Felix og Regula lögðu lífið í söiurnar fyrir trú
sina frainmi fyrir heiðnum keisara, en ekki fyrir kristn-
um konungi og yfirboðara sínum, er þau hefði gerst svo
djörf að rísa á rnóti, sem þessi nýi dýrlingur, jafnaldri
minn.
En kvennahöfuöin í konunglega klaustrinu eru eigi
fær fyrir svo sanngjörnum íhugunum! En meða! annara
dýimætra skjala lenti bókfell eitt í höndum þeirra, þar sem
á var ritaö um kvalir og líflát samtíðarmanus og hann
vegsamaður. Hin helgu rit voru lesin undir borðum og
frá þeirri stu: d hafði hugur hinna göfuga kvenna enga
ró. Þær hvöttu til þess leynt og ljóst að hér yrði og
tekinn upp dagur þessa dýrlings og písiarvotts.
Konum hugnar það, sem nýtt er og erlenf.
Borgarstjórn vor var þessu mótfallin af framangreind-
um ástæðum og hefði sett þvert nei fyrir, ef himininn
hefði eigi hjálpað frúnum.
8
í haust sem leið voru þerrar miklir og kviknaði þá
í hlöðu í Viedikon og var stór bær þar áfastur viö. Átti
klaustrið hlöðuna og var hún full af heyi. Fönvindurinn
blés eldinn beint á mjólkurhúsið og tók að rjúka úr því
og töldu allir það frá. Þá tók frú Berta, ákaflega guð-
hrædd kona, það ráð, að Iáta ráðsmanninn og sonu hans
bera út flaghelluborö eitt mikið og setja fyrir framan hús-
iö. Tók hún síðan krít úr vasa sínum og skrifaði með
tröllaletri á borðið:
Sancte Thoma, miskunna þú oss!
En hvað varð ? Leit hinn heilagi maður niður frá
himnum og las ? En vindurinn snerist á augabragði, hvað
sem um þaö er, borðskríflið hrundi og mjólkurhúsinu var
borgið. Nú komu menn til hjálpar úr borginni. Þar
stóð nú borðið öðrumegin, hinumegin rústirnar — nú
varð eigi framar efast um kraftaverkiö og dýrlinginn.
Þetta eru rökin til þess, að vér höldum í dag háiíð
dýrlingsins Thomasar frá Kantaraborg*.
Eftir þessa löngu ræðu tók kórdjákninn bikar sinn
og saup á, þreif síðan könnuna og snerist að áheyrenda
sínum og ætlaði að hella á glas hans. Hans sat á tré-
palli við arininn og mælti ekki orð frá munni. Honum
var kynlega brugðið. Fyrst hafði hann stutt alnbogum á
kné sér og stutt höndum að höfði sér og hlýtt með at-
hygii á frásögn kórdjáknans. Burkard hafði af ásettu ráði
geymt nafn dýrlingsins þangaö til síðast, en bogsmiðurinn
hatði ráðið í það fyr. Hann bæröi nú ekki á sér, var
sokkinn niður f hugsanir sínar og sýndist fara um hanu
hrollur. Kórdjákninn fylti bikar haus og horfði á hann
með hluttekning og gat þó eigi dulið feginleik sinn.