Höfuðstaðurinn - 19.10.1916, Blaðsíða 3

HÖFUÐSTAÐURINN
Fýjustu barnabækur:
Barnagaman.
Smásögur handa börnum með
mörgum myndum.
I föðurleit.
Barnasaga eftir Else Róbertsen.
Fást hjá bóksölum og í
pappfrs & ritfangaverslun
Sigurjóns Jónssonar,
Laugavegl 19.
Uunusta hernQannsins.
Norsk saga.
— o— Frh.
Eg þakka fyrir það sem býðst
sagði hann, líklega get eg Ieyst það
verk af hendi.
— Og sitthvað annað get eg lát-
ið þig hafa að gera, miusta kosti
viðgerð.
— Er það ekki þaö, sem eg hefi
altaf sagt, þú ert ágætis drerigur,
sagði Jensen, og setti upp sólskins
andlit.
Iversen fylgdi honum nú inn fyr-
ir og Jensen tók þegar að fást við
dýnuna.
Þegar Iversen skömmu síðar,
kom fram í eldhúsið til konu sinn-
ar, spurði hún, alt annað en glöð,
hvort Jensen ætti að setjast þarað.
— Ekki nema í dag, og kanske
við og við, þegar eg hefi eitthvað
handa honum að gera, sagði Iver-
sen.
Konan bað hann að gæta sín
vel fyrir Jensen, því það orö lægi
á, að hann væri misindismaður.
En Iversen gerði litið úr, kvað
hann vera mestan í munninum.
Jensen var nú sestur aö við verk
sitt, og þaðan sá hann hverju fram
fór i stofunni. Hann braut heilann
um það, hvernig hann ætti aö hefna
sín á Iversen, fyrir litilsvirðinguna
þá í dag. Hann þáði aöeins vinn-
una til þess að geta með hægu
móti komið á heimiliö, ef hann
þá skyldi fá tskifæri til að gera
gamla skólafélaga sinum einhverja
rkráveifu.
Hann sá að einhver kom inn í
stofuna. Það var Steinert umboðs-
sali.
Hvað vildi hann hingað?
Umboðssalinn litaðist um i stof-
unni. Alt í einu tók hann eflir Ijós-
mynd sem stóð þar á hillu. Hann
greip myndina og aðgætti hana
vandlega.
BókljandsYinnustofa
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
— Eruð þér Iversen trésmiður?
spurði hann.
Hinn játaði því.
— Eg á kommóðu úr mahogny
— gamla og vel gerða, en spónn-
inn er dottinn af hingað og þang-
að. Eg vildi því feginn fá aðgerð
á henni, ef þér vilduð taka það að
yður.
• — Eg hefi svo sára lítinn tíma,
svaraði trésmiðurinn, eg vinn langt
fram í kvöld hjá húsbónda mínum.
— Já, en það liggur ekkert á
með þetta.
— Eg get ekkert sint þessu, fyr
en lítillega í næsta mánuði. Það
væri því betra fyrir yður að fara ;
til einhvers annars.
— Það er hún — María, taut-
aði hann hálthátt.
Jensen heyrði og sá aft, sem
fram fór.
Umboðssalinn heyrði fótatak og
flýtti sér að láta myndina á sinn
stað. Varð honum hálf felmt við,
er trésmiðurinn stóð alt í einu
augliti til auglitis frammi fyrir hon-
um, en hann áttaði sig straz.
— Nei, hreint ekki. Mér liggur
ekkert á. Ef eg aðeins mætti senda
yður kommóðuna, og þá kæmi eg
með til að benda yður á gallana.
— Jæja þá, sem yður þóknast.
Hetjan frá Lille.
Til eru aðrar hetjur en þær,
sem láta lífið á vígvöllunum eða
í sjúkrahúsunum, hetjur sem af
frjálsum vilja fórna lífi sínu í
þarfir fósturjarðarinnar. — Mætti
skrifa margar og stórar bækur
um slíkar hetjur, sem aidrei gleým-
ast. Það er eins og hrylling ó-
friðarins, hafi á sumum svæðum
vakið alt það helgasta og besta,
sem til er f manninum og lyft
þeim á hærra stig yfir hið dag-
Nýkömið:
kótaVóstui*,
"\D asa & penna&túja*
Pappfrs & ritfangaverslun
Sigurjóns Jónssonar,
Sfmi 504. Laugavegi 19
Notuð frímerki
keypt f Þingholtsstræti 5.
lega strit og stríð jarðlífsins.
Vér viljum hér segja frá einni
slíkri hetju: Eugéne Jacquet, sem
samborgarar hans gáfu .heiðurs-
nafnið: »Hetjan frá Lille«.
Hann var kaupmaður í Lille,
þegar Þjóðverjar tóku bceinn 1914
Hann hafði þá um mörg ár not-
ið trausts og virðingar bæjarbúa
og þegar hörmungarnar dundu
yfir, varði hann öllum sínum tíma
til að hjúkra og hughreysta þar
sem mest var þörfin. Hann hýsti,
fæddi og klæddi alla þá sem hann
gat, einkum hina heimilislausu
flóttamenn, sem stöðugt streymdu
til bæjarins og komst brátt f
ónáð hinna Þýsku yfirvaida. Það
aftraði honum samt ekki frá að
halda áfram hjúkrunarstörfum sín-
um, með hjálþ þriggja vina sinna
og dóttur sinnar, 20 ára að aldri,
Genevieve að nafni. Hann var
*
KO
s
X3
di
cö
ö/l
QJ
E
0>
cf)
30
O
5
'S
6
oj
s
^am
u-
*
44
Herra Thomas unni mest þriðja syni konungsins,
Rikarði, sem kallaður var Ijónshjarta, og eg hafði og
miklar mætur á honum. Lundin var hrein og bein sem
lúðurhljómur og svo ör sem mélfroða á ólmum hesti.
Honum uröu allir að vera góðir — en hygni var eigi
honum, ekki ögn, enda er hann nú fangelsaður í Austur-1
ríki fyrir vetk, sem hann vann í skjótræði ákafrar lundar
sinnar.
Þá er sá fjórði, Jóhann, guð varðveiti tungu mína og
vil eg eigi tala illa um hann, þvf aö nú er hann næstur
hásætinu, — en verri og ónýtari óknyttastrákur er eigi
til á guösgrænni jörö. Oft langaði mig að berja hann
þegar hann beitti óknyttum sínum við mig eöa aðra —’
þegar hann ónýtti fyrir mér haglega gerðan boga að
gamni sínu eða fór illa með skepnur.
En hláturinn! Eg hefi aldrei heyrt hlegið svo hrak-
lega, ekki einu sinni í drykkjukrám eða á sðlutorginu.
Kanzlarinn var oft viöstadddur, þegar eg kendi þeim
öllum fjórum að skjóta. Þegar hvíld varð á, sagöi hann
þeim þá dýrasögur til skemtunar og til varnaðar og þótti
mér yndi að af því að eg var veiðimaður. Þar töluðu
og unnu fuglar og ferfætt dýr, hvert eftir sínu eðli, eða
að minsta kosti eftir því eðli, sem mennirnir eigna þeim.
Þenna viturlega leik hafa Arabar fundið upp til þess að
geta ávítaö og spottað galla yfirdrotnara sinna án þess að
sæta refsing fyrir,
Ef einhver söguskepnan varð fyrir áfalli eða skömm
í frásögn kanzlarans, ef björninn datt niður í gryfjuna,
eða úlfurinn lenti í dýraboganum eða eitthvað þessháttar
bar viö, þá rak Jóhann litli upp gjallan og djöfultegan
45
hlátur alt f einu, svo að eg hrökk við, þótt eg þekkti
hann vel og kanzlarinn leit á hann sorgaraugum. En
hann lét þenna andlega umskifting eigi merkja vtðbjóð
sinn, heldur lagði hann ennþá meiri alúð við hann en
hina. Heyrði eg hann og andvarpa stundum, þótt það
væri eigi hans háttur, þegar eg sagöi eitthvert nýtt óþokka-
bragð Jóhanns.
Kanzlarinn elskaði i sannleika sonu konungs sem,
hann ætti þá, og illa var honurn launað.
Nú mun eg segja yður frá duldu ranglæti, sem ekki
mun standa í neinni sögu. En þaö lagði herra Thomas
og Hinrik konung í gröfina hvorn á eftir öðrum*.
Hans bogsveigir sló nú ósjálfrátt höndum svo sem
hefðu þær og starfað að gröfunum.
jfM M
Drengir«stúlkur
óskast til þess að selja
H ö f u ð s taðin n
á götunum.
£3
3
OL
GT
Q*
55
(/>
3
p
cn
(T>
Oí
p