Höfuðstaðurinn - 02.11.1916, Blaðsíða 3

HÖFUÐSTAÐURINN
sveitinni hefir sagt á þessa leið:
»í upphafi ófriðarins vorum vér
á undan Þjóðverjum á sviði loft
hernaðarins. Ári síðar tókst þeim
samt sem áður, með því að gera
alt sem þeir gátu, að komast
fram úr oss, eða að minsta kosti
að verða oss jafnsnjallir. En að
vörmu spori tókst oss að kom-
ast fram úr þeim aftur og síðan
höfum við verið þeim fremri í
loftinu. Hinir ungu flugmenn vor
ir hafa reynst framar öilum von-
um. Þeir eru fljótir að lœra og
hafa brennandi áhuga auk þess
sem þeir hafa snarræði og gott
upplag til þess að verða flug-
menn. Samkvæmt reynslu vorri
reynslu geta menn sem komnir
eru á fertugsaldur, aldrei orðið
eins hæfir og þeir sem yngri eru.
Hina bestu flngmenn vora fá-
um vér úr þeim flokkum manna
sem vanist hafa dýraveiðum á
ójöfnu landslagi, sem hafa tamið
sér að stjórna seglbátum, yfirleitt
þeim sem æfðir eru í erfiðum
íþróttum, þar sem suarræði og
áræði þarf með. Auðvitað ber það
oft við að taugarnar bila? það eru
ekki allir sem eru hœfir til að
verða flugmenn eða geta þolað
taugaáreynsluna sem er samíara
orustunum í loftinu«,
Nú eru bresku flugvélarnar
undantekningarlaust stöðugar, þ.
e. a. s. þó þær missi jafnvægið
þá rétta þær sig við aftur af sjálfu
sér. Flugmaðurinn er þannig los-
aður við mikið af þeirri vinnu
og aðgœtni sem hann áður varð
að hafa. Nú fljúga bresku her-
mennirnir mjög á nóttunni. Á
lendingarstöðvunum er lýst upp
með blysum með sérstökum lit
svo að flugmennirnir geti þekt
þá aftur ofan úr loftinu.
Á tveggja mánaða tíma flugu
bresku flugmennirnir til samans
um 100.000 enskar mílur og var
þó óhagstætt veður. Til þessa
tíma hafa þeir flogið töluvert á
aðra miljón enskra mílna yfir víg-
stöðvum óvinanna. Það eru dæmi
þess að breskar flugvélar hafa
haldið áfram flugi þótt þær hafi
verið hæfðar af alt að 300 skot-
um. Oftast er flogið lágt, þótt
stundum, á njósnarferðum, sé
flogið í 8—10 þús. feta hæð, en
jafnvel svo hátt uppi ber það„
oft við að skot liæfa flugvélina
og stundum á hættulegum stöð-
um.
Frh.
Unnusta hermannsms.
Norsk saga.
— o— Frh.
— Þér eruð eiginlega altof greið-
vikinn, hr. Jensen, sagði Steinert
glaðlega. Eg skil ekki af hvaða
hvötum þér látið yður svo ant um
mínar sakir.
— Það er eintómur náungans-
kærleikur, svaraði Jensen, og brosti
flátt.
Steinert skelli hló. Jensen brá
svo við að hann rauk á dyr, og
I
var nærri horfinn, þegar Steinert
áttaði sig og kallaði aflur á mann-
inn.
— Segið mér eitt, er yður í
nöp við trésmiðinn?
. — Já, mér geðjast illa að hon-
um, hann er bæði gikkur og hræsn-
ari.
— Ágætt, og þér ætlið að sjá
um að eg geti hitt dóttur hans?
— Já, eg skal sjá fyrir því. Eg
kem þar í húsið af og til, og eg
heyri og sé allvel.
í leikhúsið, né á söngskemtanir eða I
neitt slikt?
— Nei, aldrei, en það ber við,
að hún fer á bænasamkomur.
— Hm. Getið þér látið mig vita
fyrirfram, nær hún færi á slíka
samkomu ?
— Já, ef eg get þefað það uppi,
skal eg gefa yöur vísbendingu, svo
þér getið hitt stúlkuna þar.
— Ágætt, —- en getið þér
þagað?
— Það getið þér reitt yður á,
enginn veður ofan í mig eftir
leyndarmáli.
Bókbandsvinnustofa
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
— Það er gott, svaraði Steinert,
og rétti honum tveggja-króna pen-
ing.
Jensen tautaði eitthvað um að
þetta væri alt of vel borgað og
| HÖFDBSTAÐlTRIIIf 1
si kemur út daglega, ýmist heilt S
i § blað árdegis eða hálft blað árdeg- S
R is og hálft síðdegis eftir því sem 8
& ástæður eru með fréttir og mikils- 8
|j verðandi nýjungar,
skömm að taka við því. Svo kvaddí
hann með »bugti og beygingum*
og fór.
Steinert blístraði fjörugt lag, fór
í yfirhöfn sína og bélt til matsölu-
huss.
XI.
Vinur í raun.
Þdð hafði vakið eftii tekt mikla,
er Ebbesen var tekinn fastur, fólk-
ið krossaði sig á bak og brjóst
yfir þessum ósköpum. Flestum
verkamönnum Vilmers varð hermt
við, því Ebbesen hafði ætíð verið
vinsæil, af öllum þorra þeiira,
nokkrir ónýtir og latir náungar,
sem Ebbesen hafði einatt fuudið að
viö, reyndu nú að nota tækifærið
og níða Ebbesen niður fyrir allar
hellur, og smátt og smátt komust
menn að þeirri niðutstöðu að
Ebbesen myndi vera sekur, og hafa
verið óvenju slunginn að þyrla
ryki í augu húsbóndans, þangað tit
hann loksins lá á verkum sínum,
Hver yfirheyizlan rak aðra, en
til ónýtis. Ebbesen neitaði stöðugt
að viia nokkuð um þjófnaðinn, og
afsagði að gera nokkra grein fyrir
nærveru sinni, nóttina góðu.
Dýrllngurinn,
70
71
r*
CM
cö
KO
\n
iO
cd
E
3!
KO
S
J3
3
KO
• wrm
C
03
CL
fuglum. Þar léku marglitir erlendir fuglar undir dverg-
pálmum, en bvergi var þar maður, er gæti haft yndi af
þeim.
Þar var steinflísa gólf með myndum í og gekk eg
þar yfir að mjóum marmarastiga er lá niður að boga-
göngum. Lauk eg þar upp hurð og dró frá dyratjðld
með hálfum hug.
Nú sá eg þá sjón, er tók fyrir mál og andardrátt.
Eg horföi inn í hálfrökkrið á bænahúsinu. En þar var
enginn kross og ekkert síbrennandi ljós, og undir altarinu
lá enginn dýrlingslíkami, heldur iá Náð þar framliðin f
kistu, eigi miður skreytt en dýrlingur. Þar var einn gluggi
og sat hátt, lagði þaðan Ijósstraum inn er skein á himn-
eska fegurð hennar, Höfuö hennar hvíldi á purpurasvæfli
skreytt kórónu úr gimsteinum. Smávaxinn h'kami hennar
hvarf í fellingarnar á fati hennar, sem var gullsaumað og
sett gimsteinum og lá út yfir kistubarmana. Hendurnar,
smáar og gagnsæar, voru krosslagðar á brjósti hennar og
héldu saman hárinu, sem var eins og svört blæja ofan frá
hvirfli og niður með vöngunum og huldi sárin á hálsin-
um en lagðist saman undir krosslögðum marmarahvítum
höndunum.
En við hliðina á hínu yndislega andliti hinnar dánu
lá annað andlit baðað í sama sólargeislanum, dauðalegra
og fölara en nárinn, andlit, sem banvænn andi örvænting-
arinnar hafði leikið um, en var nú liðinn frá eftir unnið
verk. Þar lá kanzlarinn við kistuna og studdi höndum á
barminn og hafði rifið hár sitt og klæði.
Þar var dauðaþögn. Laufaþyturinn einn heyrðist inn
um opinn gluggann og léttir laufskuggar stigu dans á
purpurasvæflinum og ásjónum þeirra beggja.
Ekki veit eg, hvað valdið hefir, en á þessari ógnar-
stund flaug í hug mér einn siður Máranna í Granada.
Eg segi yður söguna eins og hún var. En hvort sem
ljósálfar eða svartálfar hvísluðu þeim að mér eða ekki, þá
fekk *g því ekki varizt aö fara með setningu úr kóranin-
um á arabska tungu. Guð fyrirgefi mér það, en vera
má að Náð hafi með feigðarfölva sínum mint mig á Para-
dís hinna vantrúuðu og englana þar. — En hin heiðing-
lega setning hljóðar svo:
»Fagrar eru þær og Ijúflegar, þær eru fagrar sem lilj-
ur og hyacintur. Þær láta aftur augun og hreinar ásjónur
þeirra hafa fölfa strútseggsins, sem vel er geymt í sand-
inum«.
Kanslarinn breytti svip, áður en eg hafði lokið máli
mfnu. Brá á ásjónu hans gleðibragði og vinsemdar,
Hann sneri sér hægt í áttina til þess, er hafði huggað
hann með Kóraninum,
Eg notaði augnablikið, gekk til hans, hneigði mig
fyrir honum og rétti honum bréf konungs með hálfum
hug.
Hann var svo annars hugár, að hann þurftí nokkurn
tfma til þess að hverfa aftur til þessa heims. Nú tók
hann eftir hinum þrem lébörðum á innsigli konungs.
Eg hafði lagt bréfið í hönd hans, en nú kiptist hún við
sem naðra hefði bitið hann og þeytti bréfinu frá sér í
sárri reiði. Göfugmannlegar augnabrýr hans herptust sam-
an sem lægi hann á kvalabekk og þyldi óumræðilegar
píslir. Hann ieit nú til mín ásökunaraugum og í djúpi