Höfuðstaðurinn - 02.11.1916, Blaðsíða 4

HÖFUÐST AÐURINN
Undarleg breyling haíði orðið á
Ebbesen á fám dögum. Hár hans
var orðið snjóhvítt, hann var þreytt-
ur og sljór, og virtist hafa elzt um
mörg ár.
Hálfdán kom til hans á hverjum
degi, var þá Ebbesen fár að vanda
og þungbúinn. Þaö hafði mikil
áhrif á Hálfdán. Hann reyndi nú
ekki lengur að fá hann til að gefa
skýringu. Honum var það ljóst að
að hér var leyndarmál á bak við,
sem hann fyrir engan mun vildi
Ijósta upp.
Það voru þungbærir tímar fyrir
Hálfdán. Hann fann það vel, að
allir töldu föður hans sekan. Þess
vegna gat hann ekki talað við neinn
né ráðfært sig við neinn. Hann
varð þess var á skrifstofunni, að
allir veittu honum eftirtekt og litu
til hans með forvitnisblandinni með-
aumkun. Félagar hans voru fram
úr hófi ástúðlegir við hann, og
sýndust gera sér alt far um að láta
sem ekkert hefði í skorist. Á göt-
unni gláptu menn á hann eins og
furðuverk og stungn saman nefjum
um hann, þegar hann gekk fram
hjá.
Smátt og smátt varð Hálfdán
ómannblendinn, og vogaði sér tæp-
ast út fyrir dyr, síðari hluta dags-
ins, en sat aleinn heima í sorg-
legum hugleiðingum.
Þá var það, síðari hluta dags
nær viku eltir að Ebbesen var tek-
inn, að barið var að dyrum, Dr.
Jordan kom inn.
— Oóðan daginn.Hálfdán, sagði
hann. Það er meira en einkenni-
legt, sem maöur heyrir um þessar
mundir.
— Segið mér, Doktor, þér trúið
því þó ekki að faðir minn sé sek-
ur? sagði Hálfdán hikandi, og leit
rannsóknaraugum til læknisins.
— Nei, síður en svo, svaraði
hann og settist um leið í hæginda-
stólinn, en likutnar eru skrambi
sterkar gegn honum. Það er óhugs-
andi aö Ebbesen hafi drýgt þenna
glæp, sagöi eg í gær við herra
Vilmer, hann hefir ckki frekar gert
það en eg. Vilmer var nú á ann-
ari skoðun um það. Gott og vei,
sagði eg, hafi Ebbesen gert það,
hefir hann verið viti sínu fjær.
hálfu ári síðan, ens þær hafi ekki
fengist fluttar, vegna þess að þær
voru þýzkar.
í Bretlandi aftur á nióti væri út-
ílutningsbann á reykgrímum og því
ekki hægt að fá þær þaðan, fyrir
þann sem seldi bænum.
Borgarstjóri heldur því fram, að
hér sé ekki um vanrækslu að ræða
af hálfu þeirra er grímurnar áttu að
útvega, er oss ekkert kappsmál um
að svo sé, en því viljum vér halda
tram, nú er vér þekkjum alla mála-
vöxtu, að seinlæti hafi átt sér stað,
úr því ekki var búið að fara til
stjórnarráðsins og umboösmanns
Breta hér, til að fá útflutningsleyfi
á þessum giímum.
Borgarstjóri hefir viðurkent þetta
og treystum vér honum manna bezt
til að beita sér fyrir því að grím-
urnar fáist fluttar hingað sem fyrst.
Annars er slökkviliðsstjórninni
hér í bænum of Iítill gaumur gef-
inn. Munum vér innan skamms
minnast lítið eitt á það mál, hér í
blaðinu.
Reykgrímurnar.
Út af niðurlagi greinarinnar
»Eldur« í laugardagsblaðinu, hefir
borgarstjóri átt tal við oss og gefið
þær uppiýsingar, að reykgrímurnar
hafi verið keyptar fyrir einu og
Nú er veturinn genginn í garð
á vígstöðvum Rússa og skeytin
sem þaðan koma, segja svo lítið
að óhætt mun mega fullyrða að
allar hernaðarframkvæmdir séu
að mestu hættar, að eins við og
við og þá ekki nema á stöku
stað er enn talað um grimmar
orustur o. s. frv.
Af hverju sfafar það að hin
ákafa sókn Rnssa virðast nú hafa
stöðvast eða að árás þeirra hefir
hætt án þess að gefa þeim það
í aðra hönd sem teljandi sé. Að
þessu virðist ekki liggja nema
ein orsök sem sennileg sé, sem
sé skotfæraskortur. — Vitanlega
hafa Rússar, úr því það voru
þeir sem sóktu á, mist fjölda
manna þá er það þó ekki manna-
skortur sem hamlar þeim. Fót-
gönguliðinu er enn skipað fram
hrönnum saman, en stórskota-
liðið, sem á að ryðja því braut-
ina, vantar nú. Það er ekki leng-
ur eins og var í byrjun sóknar-
ninar að þeir jafni við jörðu
skotgrafir Þjóðverja og Austur-
ríkismanna, nú geta þeir legið
róglegir í skotgröfunum og beð-
ið áhlaupsins. í fregn til eins
Berlínarblaðsins var sagt svo frá
að Rússar hafi á einutn stað sókt
svo fast fram að Þjóðverjar hafi
verið orðnir skotfæralausir og
að lokum ekki haft annað eftir
f en handsprengjur, í þeirri viður-
f eign er sagt að mikill hluti líf-
| varðarins Rússneska hafi fallið.
Ennfremur að á tæplega hálfu
því svæði sem áhlaupið var gert
á, hafi verið talin 12,000 rúss-
nesk lík. Að vísu er þessi fregn
frá óvinum þeirra, og verður því
að taka hana rneð allri varkárni.
Samt sem áður virðist svo vera
sem Russar nú beiti mönnum
sínum jafn óspart og í fyrra þeg-
ar þá skorti skotfæri og þeir
sendu hverja sveitina af annari
fram á móti byssukjöftum Þjóð-
verja ti! þess að verja sig á und-
anhaldinu.
í ár komu Rússar óviuum sín-
um á nvart með þœr geysimiklu
skotfærabyrgðir sem þeir höfðu
yfir að ráða, er þeir hófu árásina
að sunnanverðu. En nýjar birgðir
gátu þeir ekki fengið nema af
skornum skamti.
Þrátt fyrir það að fjöldamargar
verksmiðjur þar í landi séu nú
látnar búa til skotfæri er rúss-
neskur iðnaður þó langt frá því
svo langt á veg kominn að þeir
geti framleitt nokkuð á móti því
sem Þjóðverjar, Frakkar og Eng-
, lendingar framleiða af skotvopn-
um og skotfærum. Mest af vopna-
birgðum verða Rússar að fá að,
frá Japan og Ameríku, eftir Sí-
beríubrautinni og frá bandamönn-
um sínum og Ameríku til Aark-
angelsk og þaðan eftir járnbraut-
um og með biíreiðum. En þessar
samgönguleiðir eru þó torsóktar
og óhentugar í samanburði við
hafið sem stendur bandamönnum
opið að vestanverðu. Það virðist
því svo sem Kússar séu búnir
með þann skotfæraforða, sem þeir
höfðu safnað saman í fyrravetur
og fyrra vor, bæði með því að
að smíða sjálfir og flytja að, og
hvorugt getur hamlað á móti því
sem þeir þurfa að nota daglega,
til þess að halda sókninni áfram.
Þetta er nú að vísu ekki nema
tilgáta, en virðist þó vera eina
sennilega ástæðan fyrir kyrstöð-
unni á austurvígstöðvunum. —
Auðvitað er ekki óhugsandi að
Rússar hafi nú í þelrri hvíld sem
þeir hafa tekið sér, safnað svo
miklu saman að þeir geti hafið
sóknina á ný, en ekki er það þó
sennilegt. Að vísu er aðstaða
þeirra betri en í fyrra að því leyti
að ólíklegt er að Þjóðverjar geti
hagnýtt sér skotfœraskort þeirra
jafnvel og þeir gerðu þá. Þýsku
verksmiðjurnar þurfa sennilega á
öllu sínu að halda til þess að
Þjóðverjar geti ha’dið í horfinu
á vesturvígstöðvunum. Því við
Somme eru Þjóðverjar áreiðanlega
miklu ver búnir að skotfærum
en fjandmenn þeirra sem virðast
hafa gnægð af öllu slíku. En auk
þeks má búast við að svo langt
sé liðið haustinu að flestar hern-
aðarframkvæmdir verði ókleyfar
á austurvígstöðvunum. Það er
því kominn enn einn vetur fyrir
Rússa til þess að búa til og safna
að sér forða af skotfœrum og
vopnum.
á
inn
1.
2.
3.
4.
5.
6.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
Dagskrá
fundi bæjarstjórnar fimtudag-
2. nóv. 1916.
Fundargjörð byggingarnefndar.
-----veganefndar.
-----brunamálanefndar
-----fátækranefndar.
-----skólanefndar.
-----fjárhagsnefndar,
26., 30. og 31. október.
Brunabótavjrðingar.
Önnur umiæöa um forkaups-
rélt eö Sjávarborgareigninni.
Kristján Kristjánsson sækir um
byggfngadóð á Melunum.
Guðní. Ingimundárson býður
forkaupsrétt að erfðafestula nd
í Norðurmýri.
Þorsteinn Gíslason býður for-
kaupsrétt að Arabletli og erfða-
festulandi í Kringiumýri.
Dýrtíðarmál.
Fyrri uœræða um frumvatp til
áætlunar um tekjur og gjöld
kaupstaðarins árið 1917.
Xafbátur íyrir
Austulandi.
Nú er komin áreiðanleg fregn
um það, ið botnvörpungurinn Nelly
hefir verið skotinn í kaf. En að
svo komnu er ekki hægt að segja
neitt um nánari atvik,
Skipshöfnin er enn á Berunesi,
en verður bráðlega flutt þaðan til
Eskifjarðar og fyr en það verður
getur ræðismaður Breta hér ekki
haft tal af skipstjóranum.
Höfuðstaðurinn
er bezia blaðið.
Hvergi er betra að auglýsa en í
» Höfuöstaðnum «.
»Höfuöstaðurinn« flytur alls konar
fróðleik, kvæði og stökur, og tvær
sögur, hvora annari betri.
Kaupið því
Höfuðstaðinn*
Útgefandi P. Þ. Ctementz
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz. 1916.