Höfuðstaðurinn - 02.12.1916, Síða 3

HÖFUÐSTAÐURINN
draga úr hervæðingum sínum. Til
þess að léita fyrir því að dregiö
verði úr slyrkleik flotanna skal af- j
nema leyfi til að leggja hald á
kaupför og tryggja frjálsar siglingar
um höfin.
5. öll utanríkis pólitik skai vera
undir öftugu þinglegu eftirliti.
Leynilegir samningar skulu ekk-
ert lagalegt gildi hafa.
Unnusta hermannsins.
Norsk saga.
—o— Frh.
— Eg er Emil Jordan — þekk-
iröu mig ekki lengur, Bertha?
— Emil! æpti hún upp yfir sig,
er það möguiegt?
— Loksins tókst mér þó að
finna þig aftur, tautaði hann hrærð-
ur í huga. Eg misti alveg sjónar
á þér fyrir 20 árum síöan, og
hefi leitað og Ieitaö, en árangurs-
laust.
— Hafið þér ieitað eftir mér í
raun og veru ?
— þ ér, nei, segðu heldur þ ú,
eins og í gamla daga, Bertha, sagði
hann, og þrýsti innilega hönJ henn-
ar og settist á stólinn við rúmið.
— Já, guð veit þaö að eg hefi
leitað mikið eftir þér. Eg skrifaði
þér, en fekk aldrei svar, Eg varð
órór og tókst ferð á hendur og
ætiaði aö finna þig, en þá vagst
þú öll á burt. Enginn gat gefið
upplýsingar um hvar þú varst niður
komin og faðir þinn neitaði mér
TUXHAM-mótora
'selur
um aliar upp'ýsingar. Fg leitaði
og spurðist iyrir, en vatð að fara
aftur svo búinn.
CLEMENTZ & CO.
Þingholtsstræti 5. Reykjavík.
Bókh?DdsYÍDEustofa
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
Skrifstofutfmi 10—2 og 5—7 Sími 575.
AVEXTIR
eru góðir og ódýrir frá Amerfku, en ódýrari frá ENQLANDI.
Fást í
Verslun Asgríms EyþórssOnar.
TIL
HAFNARFJARÐAR
fer bifreiö kl 11, 2 og 6 frá Söluturninum eins og
aö undanförnu.
Afgrelðsla í Hafnarfirði er fluit til AUÐUNS
NIELSSONAR
Pantið far f sfma 444 f Reykjavfk og f Hafnar-
firði f síma 27.
M. Bjarnason.
Þú getur varla getið þvf nærri,
hvað mér leið illa, því eg unni þér
af öllu hjarta, svo að eg heti eng-
um unnað eins, hvorki áður né
síðar, og eg vissi að eg hafði gert
þér stórlega rangt og það mundi
hafa eyðilagt aila hamingju lífs
þíns, Mér var ómögulegt að bæta
úr þessum órétti. Það var eins og
allir heföu gert samsæri á móti
mér og eg fekk aldrei að vita hvar
þú hefðist við.
Hugur minn var hjá þér seint
og snemma. Eg dreyf mig áfram
og vonaði að eiga eftir að finna
þig heila á húfi og óbundna, svo
þú gætir orðið konan mín.
Tveim árum eftir að við skild-
um fekk eg bréf með þinni undir-
skrift. í þvi stóð að að þú hefðir
eignast son, sem þú hefðir látið
heita Járnvilja, eftir skáldsöguhetju
úr einni af uppáhaldsbókum þín-
um. En eg fekk engar frekari
upplýsingar, ekki svo tnikið sem
póststimpil á btéfinu, sem gæti
gefiö mér bendingu, hvar þú værir
niðurkomin.
— Eg var gift kona, þegar eg
skrifaði það brér, og maðurinn
minn var þá enn á lífi, svaraði
Bertha.
CM
cd
iO
<u
in
m
cð
E
io
S
JS
X)
lO
• wm
C
eti
CL
Dýrlinflurlnn, 135
ákaflyndir klerkar hans hafi náð hinu af honum með naum-
indum. Sagði hann að herra Thomas mundi bráðum
siokna út og eðiiiegur dauðdagi mundi bráðlega Iosa kon-
ung við kvalara sinn og mótstöðumann.
Þetta sagði hann satt vera og hefði frændi sinn, heim-
ilismaður yfirbiskupsins sagt sér það með sannindum.
En biskup koilvarpaði þessu skynsamlega tali með
ofsa: »Hann Thomas að slokna«! æpti hann. »Eg sver
það við mítur mitt að hann hefir þrefaida lífseiglu til þess
að skaða þig. Hann Thomas ætti að koma raeð frið!
Nei, hann kemur með ófrið í landið. Hvar sem hann fór
um, gerðu Saxar óeirðir og gripu til axa sinna. Það hafa
sjónarvottar sagt mér«,
Það þótti mér þá þegar ósennilegt, eftir því sem eg
þekti til hinna kúguðu Saxa. En eg hlustaði ekki nema
til hálfs á blaður biskupsins, en öll eftirtekt mín var á
konungi, því að nú fór að sjóða niðri í honum.
Leiðréttingar hins skynsama klerks hafði hann ekki
heyrt fyrir reiðiofsanum.
Þessu næst logaði upp úr. Hinriki konungi var hvort-
tveggja jafn ógeðfelt uppreist yfirbiskups eða auðmýkt.
Hann stökk nú upp úr sæti sínu óður af reiði og fieygði
bikar sínum frá sér, svo að hann valt yfir dúkinn, og
runnu rauðir straumar yfir líndúkinn sem blóð f snjóinn.
»Eg heti bannað honum að stíga fæti á mína jöið«!
æpti konungur skjálfraddaður. »Eg veit að hann geymir
á sér inuanklæða aðra bannfæring páfa gegn mér, kon-
ungi sínum. Hann sýndi mér bréfið sjálfur, ilimennið«!
Nú barði hann saman höndunum í örvæntingu og barm-
aöi sér: »Eg hefi kiætt hann og skreytt sem istmey^mfna.
139
Hann hefir etið brauðmola úr hendi rainni sem daðr-'
andi hundur, og þessi vanþakklætis djöfuil fótum treður
mig, tvístrar heimili mínu og tortímir ríki mfnu«.
Allir voru þagnaðir, er undir borðum sátu. Hann
horfði óráðsaugum yfir hópinn og slöngdi tii riddara sinna
þessum smánaryrðum: »Eg fita hér þræla! Þeir sjúga
merginn úr ríkjum mínum og teygja frá sér lappirnar
undir borðum mfnum fulium matar. En ekkert átvagiið,
enginn mathákurinn hefir karlmensku til að losa mig við
svikara*!
Konungur gekk nú um gólf og ranghvolfdi i sér
augunum og þorði enginn að yrða á hann. Flestir gest-
irnir stóðu upp og þyrptust utan um biskupinn og þrá-
spurðu hann og ávítuðu hann.
Eg stóð kyr fyrir aftan stói konungs og sá fjóra
menn sitja saman við neðri enda borðsins, er svo skyndi-
iega var orðið autt að mönnum. Litu þeir hver til ann-
ara með samúð og reiöisvip og töluöu í ákata sem þeir
gerði ráð sín um mikla hluti. Þér þekkið nöfn þeirra,
herra, því að munnmælasagan hefir hrópað þau í allar
áttir. Þeir etu vansælastir allra lifandi manna og hvert
kristið mannbarn í Englandi gerir krossmark fyrir sér ef
þeir eru nefndir.
Fyrstan tel eg Vilhelm Tracy, háðfuglinn, þá Ríkharð
úr Bretagne, Rinald fagra, kvennagullið og síðastan Hug
hinn þögla.
Eg stóð svo langt frá, að eg heyrði eigi orð þeirra,
en límaburður þeirra var auðskiiinn.
Eg man ennþá, hvernig Hug beit á vörina, hvernig
Rínald vafði löngu og mjúku hári sínu um fingur sér og