Höfuðstaðurinn - 04.12.1916, Side 3

HÖFUÐSTAÐURINN
mentum vorum enginn liðlétting-
ur þegar hann fer á kostum.
J.
TUXHAM-mótora
selur
éLEMENTZ & CO. H|F
Unnusta hermannsins.
Þingholtsstræti 5. Reykjavík.

HÖFUÐST AÐ URIÍHJ
kemur út daglega, ýmist heilt
blað árdegis eða hálft blað árdeg-
1C rtn hó ift ct Arta/vie oftir l»itt eortt
K is og háift síðdegis eftir því sem
j{ ástæ*ur eru m ð fréttir og mikils-
verðandi nýjungar,
s
Norsk saga.
—o— Frh.
— Sé hann lifandi og geti eg
spurt hann uppi, skal eg taka
hann til mín og annast hann,
sem föður ber að gera^við barn
sitt og hjálpa honum eftir megni
áfram á lifsleiðinni.
— Þakka þér fyrir, þá get eg
verið róleg hans vegna.
Doktor Jórdan gekk nú aftur
inn fyrir, til Matthildar, og sagði
henni frá því að hann yrði þar
um nóttina, tii að hjúkra systur
hennar og vera hjá henni síð-
ustu stundirnar. Matthildur'þakk-
aði honum fyrir.
Bókbandsvinnustofa
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
/“--- ---------------------
Svo settist hann aftur við bana-
beð gömlu unnustu sinnar.
hinir ieigjendurnir komu nú
heim, þreyttir og þungstigir, eftir
erfiði dagsins, en þegar þeir sáu
ókunnan mann við rúm Barthu,
hðfðu þeir hljótt um sig og lædd-
ust á tánum inn í innra herberg-
lö. Þar sagði Matthildur þeim
Skrifstofutími 10—2 og 5—7 Sími 575.
Skófatnaður
(Ssssa
•r
ódýrastur í KAUPANGI.
m T. d. Verkmannaskór á kr. 11,50.
wm
mmm

Höfuðstaðurinn
er bezta blaðið.
Hvergi er betra að auglýsa en í
íHöfuðstaðnum*.
»Höfuðstaðurinn« flytur alls konar
fróðleik, kvæði og stökur, og tvær
sögur, hvora annari betri.
Kaupið þvi
Höfuðstaðinn.
Maskinolía -- Lagerolia
Cylinderolia
Sýnishorn átin ef um er fccðið
H. I. S.
Qvú 2A auc^sa \ ’y.öJu'SsU'Suum.
í hálfum hljóðum hvernig komið
væri. Þeir urðu hálf órólegir og
hryggir og höfðu um sig sem
hljóðast. Enginn þeirra vildi
fara að sofa, þegar svona-stóð á.
Matthlldur sat og studdi hönd
undir kinn og var hugsi. Út-
gjöldin við jarðarförina ógnuðu
henni. Hana tók svo sárt að
láta jarðsetja Berthu á sveitar-
innar kostnað, en það var víst
ekki annars kostur; og hun hugg-
aði sig við, að þeir sem fátœkra-
nefndin kæmi í jörðina, vœru jafn
sælir hinum, sem meira væri við
haft og reist væru vegleg minn-
ismerki.
CN
cd
lO
m
iD
cö
E
ío
ko
JS
JD
S
c
ctf
a
142
unnar, er gnæfðu upp yfir húsin aldrei ætla að stækka.
En á þá einblíndi eg.
Loks nálgaðist eg múra borgárinnar allur í einu kófi
og sá eg þá að stráö var á veginn fram undan hliðinu
ný högnum greinikvistum og vetrarlaukum. Vegsummerki
friösamlegrar innreiðar.
Eg rendi mér af hestinum og teymdi hann eftirsmá-
götu þangað sem eg var vanur að fara af baki. Því aö
oft hafði eg fylgt konungi minum til Kantaraborgar; var
þar dómkirkja, er nýlega var lokiö, og þótti ganga undri
næst að listfengri gerð. Húsráðandi var Saxi og var í
bæjar6tjórn Kantaraborgar, var hann að láta fyrir hlera þar
sem að götunni vissi. En er eg spurði hann, hvers vegna
hann gerði myrkur um bjartan dag, benti hann mér með
vinstri hendi að þegja og ýtti mér með hægri hendi að
breiðri rifu í einum gluggastafnum, og er eg horlði í
gegn sá eg fjórmenningana úr konungsveizlunni, hvar þeir
riðu upp og niður götuna í öllum herklæðum og bentu
nieð sverðum sínum á glugga og dyr.
»AHir haldi sig innan dyra! Enginn setji fót sinn á
götunac! kallaði Vilhelm Tracy og sneri Brún sínum að
húsi bæjarstjórnar mannsins, en hesturir.n var móður og
sendi andslrokur út í kalt vetrarloftið og varð að gufu.
Síðan sneri hann hestinum frá og endurtók skipun
sína, en ekki fyrirlitlega sem siður er dramblátra Normanna,
er þeir yrða á Saxa, heldur í hátíðlegum kallararómi.
Borgararnir urðu hræddir og hlýddu. Á þessum
staðnum var sölubúð lokað, á hinum bar sölukona brott
karfir sínar og kveinaöi, lengra niðri í götunni lék sér
barn, en móðir þess þreit það ngjlýöi heim með þaö.
143
Hinn fyndni Vilhelm Francy var nú eigi sjálfum sér
líkur. Augun störðu dimm, angruö og alvarleg fram
undan svörtum brúnunum og var andlitið náfölt. Eg
þóttist skilja aö fjórmenningarnir hefði orðið ásáttir um
það á leiöinni, að þvo eigi beiskju brigsl konungs af sál
sinni meö moröi frömdu í bræöi, heldur með rannsókn
og dauöadómi.
Eg ráögaðist og við bæjarstjórnarmanninn og kunn-
gerði honum hinn síðasta og rétta vilja konungs og skip-
aði honum að hughreysta borgarbúa, jatnskjótt sem fjór-
menningarnir væri úr augsýn, fá þeim vopn og bíða síð-
an bendingar frá mér.
Því næst skauzt eg um hliðargötur og náði biskups-
höllinni hleyptu menn mér þar inn, af því að þeir vigsu
að eg var f þjónustu konungs og kunnur maður á Eng-
landi; urðu þeir nú jafnvel fegnir komu minni og væntu
hjálpar at mér.
Eg var leiddur í fagran og hlýjan sal. Þar sat bisk-
up undir boröum og klerkar bans margir, en sumir þeirra
þjónuðu fyrir boiðum, og faidist eg að baki þeirra, íllt
þótti mér að bíöa tækifæris til þess að ganga fyrir herra
Thomas.
Hann snerti engan bita matar, heldur hallaöi fölu
höfðí sínu aftur í stólnum og hafði augun aftur og hlýddi
á fátækan mann úr Kantaraborg, er sagði með iitrandi
rödd frá innreið fjórmenninganna í borgina.
En er Saxinn hafði sýnt honum fram á nálæga hætt-
una, þá lagði hann fast að yfirbiskupi að bjarga lííi sínu
á flótta. Fór nú óttakur um borðin.
En herra Thomas hreyfðist ekki. »Þetfa nægir«,