Ingólfur - 29.05.1904, Qupperneq 2

90
INGOLFUR.
[29. maí 1904].
„humhug“. Það hefði auðvitað verið best að
enginn hefði skrifað undir,
Ekki telur hann réttindum Islands neina
hættu húna af skipnn ráðherrans með þessum
hætti, af því, segir hann, að þá væru allir
íslendingar undantekningarlaus á einu máli.
Hér hefur líklega gleimst: þeir er vit hafa
og vilja til að sjá hana. Þá væri rétt mælt,
en lítt sannað hættuleisið.
Fleiri verða firir ákúrum af „Þm“ en land-
varnarmenn. Því að hann átelur harð-
lega „æsingapostulana11 firir það að vér
er þeir nefni aldrei neitt, er sanni að vér getum
farið allra vorra ferða í sérmálum vor-
um án íhlutunar rikisráðsins. Þetta er
rétt aðfinning. Því að heimastjórnarmenn
hafa ekki enn viljað koma með neinar sann-
anir firir þessu. En þá kallar hann með
réttu ,,œsingapostulau. Þvi að þeir einir manna
reina að kenna öllum þjóðum að hér séu æs-
ingar, en engir aðrir hafa nefnt slíka fjar-
stæðu á nafn. Það eitt er hér undarlegt, að
ritstjóri Þjóðóifs hefur eigi strikað ifir þetta
hjá „þm“.
Hitt er óheppilegra hjá „þm“., að land-
varnarmenn ráðist á stjórnina til þess að
hrakspár (svo nefnir hann satt mál) þeirra
rætist og þeir fái vind í seglin. Þeir hafa
jafnan haft góðan bir og sigla dú hraðbiri
firir fullum seglum til sigurs góðu máli og
til þrifnaðar firir land og líð. En sá bir sem
þeir hafa og kjósa er sá einn, er stafar af
réttri hugsun og góðum vilja. —- Glapsíu
„þm“. í þessu mun stafa af einhverri end-
urminningu um hans eigin sjófarir á lög-
gjafarhafinu. Því að þegar hann hafði beggja
skauta bir eins og leið lá til réttrar hafnar,
þá bar firirsláttur við nes eitt volga gufu að
vitum hans úr kjötkatli einum, er þar stóð á
hlóðum. Þá beigði hann af leið og hugði
gott til glóðarinnar. Bað hann þess þá all-
þarflega að hann fengi virtd í seglin svo að
hann hrekti ei til réttar hafnar, heldur mætti
hann ná þar landi, sem ketillinu góði var fir-
ir. En vel má „þm“. það vita, að oss iand-
varnarmönnum verður eldrei hans dæmi.
„Þm“. furðar mjög er þeir menn, sem lítt
er sprottin grön, gerast svo djarfir að finna
að við þing og stjórn. Mun auðveldara
verða héreftir en hingað til að greiua suDd-
ur vitra og menn grannvitra, ef mannvitið fer
eftir granstæðinu. En gæti nú „þm“. þess,
að hann vegi eigi í þann knérunD, er síst
skildi. Því að hversu sem er um skegg-
vögst landvarnarmanna, þá mun „þm“. þó
muna Njál, karlinn skegglausa. Og þótt
hann mindi hann eigi, þá var honum engin
ofraun að vita að Hannes Þorsteinsson rit-
stjóri Þjóðólfs og Hannes Hafstein ráðherra
eru báðir lítt skeggjaðir.
Síðast telur „þm“. sér og félögum sinum
það til málsbóta, að hver þjóð hafi sér sam-
boðna þingmenn. Má hver halda hér um
hvað er hann vill, en að „þingmaður“ Þjóð-
ólfs sé samboðinn íslensku þjóðinni, þvi trú-
ir enginn.
Þar hjó sá sem hlífa ukildi.
Einbeinn tók í tvíbein, tvíbein í þribein;
hinir blekfrjóvu Albirtingar koma í öfugri
röð: Vestri aftan í „þm“., „þm“. aftan í
„Arnesingi“. Vestri er þríbeinn, því að hann
stendur þrem fótum. Er hinn firsti auðugt
ímindunarafl, annar eitt réttmæli og hinn
þriðji hreinskilni í einu atriði. En haltur er
hann á þeim öllnm. „Þm“. er tvíbeinn. Því
að hann stendur tveim föstum fótum: jótr-
inu og sérgæðunum. En „Árnesingur“ stend-
ur á þumbarahættinum einum.
Fáum orðum verður að lofa að maklegleik-
um hagleik dvergsins Vestra, þegar hann
tekur að bæta lekabittu Albirtinga.
I imindun sinni finnur hann marga undar-
lega hluti. Fremstan í lest sér hann Valtí
og þar næst eina geisilega tik, en aftan í
tíkiuni kemur svo Valtír aftur með sjö anda
sér verri. Þar næst koma stigamenn mjög
illir viðfangs en á eftir þeim skólapiltar með
ærslum og gauragangi. Þar næst kemur
einn latínuskólakennarinn og er að blessa
ifir sjálfan sig. En aftastir eru kolamokar-
arnir.
Skæðir þikja Vestra vorum landvarnar-
menn, er honum sínast þeir hafa svo mörg
og geinvænleg gervi. En í þessu skáldlega
hugmindaflugi má finDa eina skinsama hugs-
un, er vakið hefir honum þessa kolamokara-
sín. Hann hefur einhverja óljósa hugmind
um að landvarnarmenn muni moka glæðum
að höfði honum og öðrum, er verja vilja rangt
mál.
En hreinskilinn er hann, þar sem hann
segir: „ — —- og ráðherrann firir ísland er
einn af ráðherrum alríkisins og getur haft
áhrif á sameiginleg mál alríkisins------“.
Þess vegna segir svo röksemdadvergurinn
að hann beri að skipa á sama hátt og alla
ráðherra Danaveldis. Hann játar því, er
Albirtingar neita og vill eigi lengur hafa
sérstöðutugguna uppi í sér. Þar hjó sá, er
hlífa skild:'
Alt er það eins liðið lians Sveins.
Þjóðólfur er nú orðinn gamall og farinn,
sem von er, því að hann hefur auðsjáanlega
ekki getað komið því firir sig, hvað Ingólf-
ur heitir, þar sem hann er að minnast á
vitavörðinn. Eu hann getur samt verið nógu
meinlegur við stjórnina sá gamli. Menn
muna að Ingólfur flutti stutta grein um vita-
vörð þenna. Yar hún rituð af merkum skip-
stjóra hér í bænum. Stjórnin brá þegar við
til þess að ganga úr skugga um, hvort þessu
vandasama starfi væri vel gengt eða ekki.
En Þjóðólfur karlinn segir að hún hafi gert
það af meinbægni við Ingólf. Og þetta er
stafnbúinn á stjórnardrekanum.
Alt er það eins liðið hans Sveins.
Rangvellingar.
Ekki eru Raugvellingar hlintir gaddavírs-
lögum síðasta þing3.
Eiólfúr bóndi í Hvammi og ímsir aðrir
merkis meDn, sem eru i síslunefndinni, tóku
það skírt fram með kröftugum orðum, i
fundarbókinni, að þeir teldu gaddavirslögin
fljótfærnislega og heimskulega sam-
in og mundu þau verða bændum til ó -
g a g n s. Sögðust þeir því enga matsmenn
velja.
Ferst Rangvellingurn einarðlega og djarf-
lega í þessu.
Útflutningsstjóriiiii
og
gjaldkeri lieiniastjórnarílokksius.
I bréfi frá norðlendingi einum er „Ingólfi“
ritað: .... „Útflutningsstjóri N. N. og
gjaldkeri heimastjórnarflokksins voru nílega
staddir hér, á ferð kringum land. A meðan
skipið stóð við notuðu þeir tímann til að
tala við menn einslega. Sagt er að útflutn-
ingsstjórinn hafi aðallega talað um Ameríku-
ferðir, og hvað ílt væri að vera hér, ekki
síst í slikum harðindum og nú, sem alt ætl-
uðu að drepa. Þegar útfluttniugsstjóri hafði
lokið máli sínu, rétti „gjaldkerinn“ að hverj-
um um sig um leið og hann kvaddi nokkur
eintök af „Reikjavíkinni“, þar sem „kaupi“
er að sanna að rétt só að forsætisráðherrann
skrifi ásamt konungi undir lög og aðrar
stjórnarathafnir, sem lúta að sérmáluin vor-
um. Þessum blöðum bað hann að útbíta
meðal veiktrúaðra heimastjórnarbræðra, og
sagðist vona að það nægði til að frelsa þá
frá glötun þeirri, er öllum vantrúuðum stæði
firir dirum........“.
Víravirki.
KinkunnarorÖ:
„Yertu ekki aö aka þér,
íslands fijAlsi blómi;
bara ef lúsin útlend er,
er þér bitiö sómiM.
Iflr búnaðsbálki er
beigður stjórnarsvírinn.
Þrungin brún einn þanka ber,
það er gaddavírinn.
Féuaðurinn forviða’ er
firir utan vírinn,
en íslands blómi ekur sér
á oddinum, sem snír inn.
Við landssjóð Zöllner leikur sér,
ljúfur á svip og flírinn.
í Jóna-hópnum hreifing er:
Hver skal panta vírinn?
í sjómennina síga fer,
þeir sctja þvers um stírin:
Inn i landssjóð aflinn fer
og úr honum í vírinn.
En Hermanns anda iðrun sker,
þá öll er rifin kírin.
Af hugarvíli hendir sér
hann á gaddavírinn.
Þegar fannafergi er
falið tún og mírin.
landpósturinn læðast fer
lafhræddur við vírinn.
Landinu öllu leiður er
löggjafinn og vírinn.
Menn fara að spirja: Færi ver,
þótt fólkið kisi dírin.
Þessar vísur hafa verið kveðnar hér í
bænum, en ókunnugt er um höfunda að
þeim.
LEIÐRÉTTING.
Þess var getið í Ingólfi í vetur, að
formaður hlutafélagsins „Eyj afj örður“
væri danskur. Þetta er ekki rétt. —
Vilhelm Knudsen er alíslenskur, fæddur
og upp alinn hér í Reikjavík.
i