Ingólfur - 18.02.1906, Blaðsíða 2

26
INGÓLFUR.
[l8Lfebr. 1906].
■A.§L«ett maraai’ino, SliipstorauQ (Skonrog og Kex)
*
HLartöílux’ og Congo-Tlio, kanpa menu til skipa og heimilis,
toozt og ódýrast í
3E3. T. verzlun
i Iloylijavili.
Sjómenn!
attmgiö íslenzls.u
Sj óstígvélin
i EI3mBOR.Gr;
áður en þér festið kaup annarsstaðar.
Fisliilinífar, mjög góðir eranýkomnir í
verzlun 1.1. f. Iryde’s i leykjavik,
ennfremur SKÍpmannsgam og allskonar
olíufatnaöur,
sem útgerðarmenn og sjómenn ættu að líta á, áður en þeir kaupa þær vörur af öðrum
því það mun borga sig.
að þeir gjörðu það. Hinn höfundurinn (í
Lögréttuj, sem margir þykjust þekkja að
muni vera Jón Magnússon skrifstofustjóri,
þó að hann nafngreini sig ekki, álítur að
stöðulögiu sé, eftir útkomu stjórnarskrár-
innar, að skoða sem samning milli kon-
ungsríkisins (Danmerkur) og íslands, og
gæti því hvorki Danir né íslendingar án
samþykkis hins, breytt þeim ákvæðum er
í þeim felast. Og bætir hann þvíjvið, að
ef Danir leyfðu sér að breyta stöðulögun-
um að oss fornspurðum, þá ættum vér ekki
að lúta slíkum lögum nema við oss væri
beitt hervaldi.
Munurinn á skoðunum mannanna gat
varla orðið meiri heldur en þetta, að ann-
ar segir það gott og æskilegt, sem hinn
segir svo háskalegt, að vér verðum að
grípa til vopna til að verjast því.
Vér erum hræddir um að svo góðir
lögfræðingar sem þeir eru G. G. og J. M.,
þá kunni mörgum manninum þó að verða
það á, að leggja ekki allan trúnaðinn a
þeirra orð, isienzku lögspekinganna, sem
eru sinu á hverri skoðún, en engan á sam-
róma kenningar, sem fluttar hafa verið,
eius og greinarhöf. kannast við, yfir 30 ár
við háskólann og sem höf. teija sennilegt
að allir danskir lögfræðingar séu sammála
um.
Og ef þessi spá vor reynist sönn, þá
heflr árangurinn af greinunum orðið gagn-
stæður við það sem hanq átti að verða
Greinarnar friða ekki fólkið, þær óróa það'
Snæfelskur fréttapistill í Þjóðólfi
Lengi hefnr öllum BamvÍBkuBömum og hugBandi
mönnum ofboðið að horfa á aðfarir sumra stjórn-
arliða i íieatum atriðum smáum og stórum.
Baeði er það að öllum góðum íslendiogum blöskr-
ar að sjá hugsunarlausar smásálir selja og geía
landsins „dýrasta og eina,“ fyrir uppfylling auðvirði
legra ástríðna, og annað hitt, að þar or vanalesra
ófagur leikur á boiði þar som mórauð samviska
og sauðBvört heimska standa frammi fyrir alþjóð
mauna í sinu fáraniegasta Molbúageifi.
Auðvitað sakar þaö þó miuna, því það hefir þœr
eðlilegu afleiðingar í för með sér fyrir þessa opin-
beru loddara, sem þegar eru á daginn komnar, n.
1. aðhiátur og fyrirlitning allra hugsandi manna
í öllum flokkum.
En það er okki nóg með það, að mönnnm blöskri
slíkar aðfarir, sem von er, heldur geta þær gert
og gera mönnum persónulega tjón og leiðindi,
alveg eins og landinu þrældóm og örbyrgð. Það
er n. 1. gömnl reynsía — og hér kemur það
ijóslega fram, — að heimskan og samvizkuleysið
gripa ávalt til þeirra vopnanna er níðinglegust eru
og aðrir láfa iiggja. éersónulegar árásír og
áiygar hafa j .faan verið liðleg vopn í höndum
þessara tveggja stalisystra, og hér á iandi er þeim
oiðið svo tamt að brúka þessi vopn, að það ber
ekki við að stjórnariiðar neyti annara.
Menn þurfaekkiað lesa nema eittblaðaf bveiju
blaði stjórnarinnar, sem vera skal, til að sjá að
þetta er rétt.
Og svo kveður nú að þessu í seinni tíð, að
enginn inaður, eem hefir sjálfstæða skoðun, og vill
ekki krjúpa fyrir fótskör stjórnarinnar í allri auð-
mýkt fær að vera í friði.
Samkvæmt þessari reglu stjórnarblaðanna, hafa
þrjú þeirra „Reykjavik" „Vestri“ og „Þjóðóifur"
verið að senda mér smá olbogaskot öðru hverju.
Fiestu hefir því þó verið svo varið að það hefir
verið alltof smásálarlegt til þess að eg gæti virt
það svars, enda leggur enginn óneyddur út í orð-
akast við önnur eins flón, og þau sem þar eiga hlut
að máli.
En öllu má ofbjóða, og nú er þar að komið, að
eg sé mig neyddan til að svara þesium knmpán-
um.
í síðasta tölubl. „Þjóðélfs11, sem nú á seinni
tíðum, virðist vera orðinn ruslakista fyrir þau
lélegustu heimskupör er þekkst hafa í íslenzkri
hlaðamenzku, og sem jafnan tekur við því, sem
fáfróðari og heimskari stjórnarliðar rétta að hon-
um í guðsþakkarskyni, en hin blöðin vilja eigi
nýta, birtist nú nýlega ein þesskonar grein er
nefndist „Fréttabréf af SnæfellsneBÍ11. Sé það nú
annars af Snæfellsnesi, veit eg ekki af nema að-
eins einum Snæfelling, er hefir þá ösvífni til að
bera að láta acnaðeics frá sér fara Snæfellingar
þeir, sem eg hef haft kynni af, eru í insta eðli
sínu samviskuaamir menn, enda þótt plága
nokkur, sem gengið hefir þar um sveitir og að
sögn þeirra, er þeim verri en hæði hallæri, bráða-
pest og manndauði til samans, bafi kyrkt nokkuð
kraft úr þcim í seinni tíð.
1 grein þessari er verið að lýsa för minni um Snæ-
fellsnessýsiu, og segir svo frá að eg hafi farið nm
sýsluna, sem farandmaður fararefnalaus, og kallar
mig bestlausan og reiðtýgjalansan sendiherra.
Viðvíkjandi því fyrra þá skal eg aðeins geta
þees, að þá hafa mýsnar leikið illa i fjærveru katt-
arins, bafi mér varið leyft að flakka betlandi um
sýsluna, því þeBs get eg getið að rnargur hefir
farið í svarthoiið í Stykkishóimi, en ekki haft öliu
stærri sakir en betl. Annars vorður mér varla
rnikið erfiði úr því að afla mér sannana í þossu
máii, hygg eg að fáir munu þcir Snæfellingar
vera er bera það, að eg hafi ekki borgað að fullu,
það er þeir settu upp fyrir það að greiða götu
mína, og hinn heimski fréttasnati má því ekki
taka mér það illa upp þó eg nefni hann vísvitandi
lygara að þessum áburði. Og hver or hann, sem
þykist hafa gefið mér beina, og fylgt mér á leið?
Mér þætti gaman að hinn heiðraði greinarhöfundur
gæfi sig fram, þá gæti eg þakkað honum fyrir
greiðann, fyr ekki.
Eg skal taka það fram, að hjá nokkrum mönn-
ura, eins og vinum minum séra Helga Arnasyni og
Einari kaupmanni Markússyni í Ólafsvik, og Kjart-
ani kaupmanni Þorkelssyni á Búðum, féklc eg ekki
að borga neitt fyrir ágætar viðtökur. En' hvorki
stafaði það af því að eg væri félaus, eða beiddi
að gefa mér greiðann/ gæti hinn virðulegi frétt-
snati leitað sér upplýsingar um það hjá þeim, ef
hann kærir sig um að heyra annað um för mina
en eigin lygar og skáldskap.
Viðvikjandi því síðara að eg hafi komið hestlaus
og reiðtýgj tiaus er alveg satt. Eg kom með
„Tryggva konungi" í Stykkishólm, og þeir ferðamenn
munu fáir er flytja með ser hesta og rciðtýgi á
skipum, euda þð þeir ætli ser að ferðast á iandi
nokkura daga. Eg skal líka geta þess að það
var í fyrstu erfitt fyrir mig að fá þetta í Stykk-
hólmi af hvaða ástæðum, sem það heflr nú Btafað
og varð eg að fá þaðan sjávarflutning nokkuð á-
ieiðis.
Nú vita menn að upp til sveita er ervitt að fá
lánaða hesta um siáttinn, því vanalega hafa bænd-
ur eigi fleiri hesta en þeir þurfa til heimanotk-
unar, svo eg gat ekki fengið sama hestinn aila
leið til Borgarness, en vilji fréttasnati Þjóðóifs
fá sannar uppiýsingar nm hvort eg haíi borgað
hestlánin eða ekki, skal eg vísa honum til Ásuiund-
ar bónda á Gruud og Kristjáns bóuda á R juðkolis-
stöðum, er báðir iánuðu mér hesta lengii veg, geta
þoir frætt hann um hvort eg hafl borgað þeim
eða ekki.
Aanars er eg búinn að ferðast svo víða um
landið, og töluverðum hlutalandsmanna eru þegar
kunnar ferðir mfnar, og geta þeir borið um hvort
eg ferðast eius og beiningamaður og flakkari, að
Snæfellski fréttasnatinn slær vindhögg með hinum
ésvífnu og einstöku álygum sínum.
Eg get ekki alveg gengið fram hjá þessum
ésvífna greinarstúf, en ekki skal eg vera fjölorðari
um hann en þörf er á.
Eg sný mér því að Hannesi ÞorBteinssyni og
spyr hann að, hvort baun blygðist síu okki fyrir
að láta sorpblaðið sitt vera fótþuiku, mestu saur-
lappanna á Snæfellsnesi, enda þótt þær komi til
hans um líkt leyti og valdsmaðurinn í Stykkis-
hólmi.