Ingólfur - 28.10.1910, Blaðsíða 4

172
INGÖLFUB
Verð á olíu er í <lag:
8 og 10 potta brúsar 16 aura pr. pott „Sólskær Standard White“.
8 — 10— — 17— — — „Pennsylvansk Standard White“.
8 — ÍO — — 19 — — — „Pennsy 1 vansk Water W'hite^.
1 eyrl ódýrari pottarinn í 40 potta brúsum.
Brúsarnir léöir slbLiftavimim ók.eypis.
Menn eru beðnir að gæta þess, að á brúsanum sé vörumerki vort bæði á hliðunum og tappanum.
Ef þíð viljið fá góða olíu, þá biðjið um þessi merki hjá kaupmönnum ykkar.
Ef að þér óskið að fá góö Og ósvlKln.
vt,n þá lítið inn í verzlun J. P. T. Bryde’s, sem hefur á
boðstólum allar hugsanlegar tegundir af vínnm.
íeldt Xtomxng-l. hlrdsala
fást að eins í
J. P. T. BRYDE,S^orZluxa
rteylsjavils..
Eggert Glaessen
yfírréttarmálaflutningsmaður
Pósthústsræti 17.
Yenjnlega heima kl. 10—11 og 4—5.
Talsími 16.
Kaupendur Jngólfs',
»em eigi fá blaðið með skilurn, eru
vinsamlegaat beðnir að gjöra afgreiðsl-
unni aðvart um það.
í höfuðstaðnum er óefað
Ingólfur, Og ber margt til
þess.
Ingólfur hefir meiri út-
breiðslu hér í bænum, en
nokkurt annað blað.
Ingólf lesa allir, sem
þreyttir eru á flokkarifrild-
inu.
Ingólf lesa allir þeir
mörgu, sem andstæðir eru
bannlögunum, og
Ingólf lesa templarar
bæbi leynt og ljóst meb
meiri græðgi, en nokkurt
annað blað, og
Ingólfur býbui* öllum
auglýsendum, einkum
þeim er auglýsa mikið,
vildarkj ör.
Semjiðl ■ Auglýsið!
s M\ Bryniólfssofl j
^ yfirréttarmálaflutningsmaður ^
^ Austurstræti 3. ^
J Heima kl. II—12 og 4—5. ^
^ Talsími 140. ^
TlllQl TP tauPendur Jngólfis*
Jtr'Cll hér í bænum, sem
skifta um bústað, eru vin-
samlegast beðnir, að láta af-
greiðslumann hans vita það
sem fyrst.
ÍSveinn Björnsson
4 yfirréttarmálaflutningsmaöur
^ Hafnarstræti 16.
18
dauðann! — Fyrirgefðn mér, að ég hefi dregið þig með rnér í glöt-
nnina.“
„Þér getið nú ekki gert að þessu, herra minn. Hvorugur okkar
kemst undan forlögunum — Jæja, Hærulöng mín, trygg hefir þú
verið mér“ tautaði hann við stangarhestinn. „Afram, skepnan góð,
það er nú í seinasta sinn — nú er úti um það; guð hjálpi oss vef!“
Hann hleypti hestunum á brokk Við nálguðumst, brúna og svo
þenna óheillavagn, sem beið þar. — Allir, sem á honum voru þögn-
uðu alt í einu, eins og þeir hefðu komið sér saman um það. Þannig
þagna öll rándýr, þegar þau sjá bráðina nálgast. Nú vorum við
komnir á hlið við vagninn. Alt í einu stökk risinn í stuttu loðkáp-
unni niður af vagninum og kom beina leið til okkar. Ekki talaði
hann orð, en Filofei kippti þegar í taumana, og hestarnir stóðu graf-
kyrrir. ,
Risinn hallaðist fram á hendur sínar upp að vagninum, hneygði
hrokkinkollinn, smjattaði og sagði lágt og rólega, en með dálítilli við-
höfn í málrómnum, álika eins og vinnumennirnir í verksmiðjunum
okkar eru vanir að tala:
„Við komum úr heiðarlegri veizlu, náðugi herra, úr brúðkaupi.
Við vorum nú að hátta hann, blessaðan kunningjann, brúðgumann á
ég við. Drengirnir þarna eru allir saman unglingar, allir galgopar
heldur en hilt — fast var drukkið — en höfum ekkert til þess að
mæta eftirköstunum. Mundi nú ekki yðar náð vilja sýna okkur þá
vinsemd, að gefa okkur svolítið af peningum — rétt einhverja vitund
— til þess að hver okkar geti fengið sér staup? Við skulum drekka
yðar heilsuminni, gðfugi herra, velfarnað yðar. En ef þér viljið nú
ekki vera svo náðugur, þá biðjum við yður að virða það ekki á
verra veg!“
„Hvað á nú þettn að þýða,“ hugsaði ég. „Er það háð, eða er
það til gamans gert.“ — Alt af stóð risinn með hneigðu höfði. Og
um leið kom tunglið fram undan skýi og skeiu beint í andlit howum.
19
Á þessu andliti var einskært bros, bæði brostu augun og varirnar.
Þar sást ekki votta fyrir neinni ógnun, en heldur virtist þó kenna
einhverrar undarlegrar og óviðkunnanlegrar örvæntingar — og svo
hafði hann heljarstórar og bálhvítar tennur.
„Jú, með mestu ánægju — gerið þér svo vel“ flýtti ég mér að
segja, dró budduna upp úr vasanum og tók upp úr henni 2 silfur-
rúblur (þá voru enn þá til silfurpeningar i Rússlandi) — „Gerið þér
svo vel — ef þetta kynni að vera nóg?“
„Þakka yður fyrir,“ sagði risinn með hermannlegri rödd og rúbl-
urnar greip hann i einu hendingskasti með bjarnarhrömmunum, en
þó ekki alla budduna — „Þakka yður fyrir“ — hann hristi höfuðið
svo að hárið sveiflaðist aftur, og þaut yfir að vagninum, —
„Hérna piltar! “ hrópaði hann, „hann gefur okkur tvær silfur-
rúblur, þessi göfugi ferðamaður!“
Nú tóku þeir allir i einu að hrópa húrra og risinn stökk upp í
ökumannssætið.
„Cóða ferð!“
Og við sáum þá ekki lengur eða sama sem, hestarnir tóku til skriðs
og vagninn rann eftir brautinni. Einu sinni enn þá sáum við hann
bera við þenna dimma hálfhring, þar sem jörðin virtist renna saman
við himininn, svo hvarf hann fyrir fult og alt.
Nú var ekkert skrölt lengur, engi óp eða bjölluglamur; alt var
dauðkyrt.
Við Filofei náðum okkur ekki líkt því strax aftur.
„Já, þvílíkir hrekkjaklápar!“ sagði Filofei loksins, tók af sér hatt-
inn og fór að signa sig. „Alveg útmetinn hrekkjaklápur!“ endurtók
hann og sneri sér að mér, Ijómandi af ánægju. „Hann hefir þó
hlotið að vera allra bezti drengur — já, víst hefir hann verið það. —
Ho, ho, klárarnir, jæja, geyin mín. Ykkur er vel borgið, við höldum