Ingólfur - 01.08.1911, Blaðsíða 2

122
INGOLFUR
13. gr.
Nú sé»t maður ðlvaður, og skal þá
heimilt að leiða hann fyrir dómara.
Skal hann skyldur til að *kýra frá, á
hvern hátt hann hafi ölvaður orðið, og
þá hvernig og á hjá hverjum hann hafi
fengið áfengið.
14. gr.
Brot gegn 1. gr. laga þessara varð-
ar I fyr«ta «inn sektum frá 200—1000
krónur.
Brot í annað ainn varðar aektum frá
500— 2000 kr.
Brjóti menn oftar gegn ákvæði þe«s-
arar greinar varðar það sektum frá 1000
—5000 kr.
Fjárnám fyrir sekt á hendur *kip-
*tjóra má gera í »kipi han*. ^
Jafnan akal hið ólöglega aðflutta
áfengi verða eign landasjóð*.
15. gr.
Nú sannaat það á skipstjóra, að hann
•kýrir lögreglustjóra rangt frá um áfengi
það, er hann hefir meðferði*, og akal
hann þá aekur um 200 — 1000 kr., ef
ekki liggur þyngri sekt við aamkvæmt
lögum og má gera fjárnám fyrir aekt-
nnum i skipi bana.
Brot gegn þeim ákvæðum í lögum
þessum, er óheimila að veita, gefa, aelja
eða á annan hátt láta að hendi áfengi
til annara manna, varða sektum 50—
500 kr., ef ekki liggur þyngri heguing
við að lögum. Ef brotið er ítrekað,
varðar það aektum frá 100—1000 kr.
Sama hegning liggur við þvi, ef lyf
sali lætur áfengi af hendi án akriflegr-
ar lækniaforskriftar eða oftar en einu
ainni eftir sama lækniaseðli.
16. gr.
Brot gegn 7. gr. laga þeasara varða
aektum 50—1000 kr. og akal hið flutta
áfengi áaamt ílátum verða eign landa-
ajóða.
17. gr.
Nú verður læknir sannur að sök um
að hafa látið af hendi Iækni*seðil um
áfengi í þei-m tilgangi að það verði not
að öðruvísi en aem læknialyf, og skal
ha#n þá í fyrsta ainn sekur um 100—
1000 kr., og skal sektin tvöfaldast, »é
brotið endurtekið. Verði læknir aannur
að sök um alíkt oftar en tviavar, má
avifta hann læknialeyfi um atundaraak-
ir, eða að öllu, ef miklar sakir eru.
18. gr.
AUir aektir eftir lögum þeasum renna
í landssjóð.
19. gr.
Með brot gegn lögum þessum skal
fara aem almenn lögreglumál.
20. gr.
Sveitaatjórnum og lögreglustjórum er
aérataklega akylt að ajá um að lögum
þeaaum »é hlýtt.
21. gr.
Lög þessi skal prenta á íalensku,
dönaku, þýsku, enaku og frönsku og avo
mörg eintök, að nægi til að acnda dönsk-
um verslunarfulRrúum í öðrum löndum.
22. gr
Með lögum þesaum eru numin úr gildi
þau ákvæði laga nr. 26, 11. nóv. 1899
og önnur Jagaákvæði, er koma í bága
við lög þeasi.
23. gr.
Að avo miklu leyti sem ekki er öðru
víai ákveðið i Iögum þeaaum, koma þau
til framkvæmdar 1. jan. 1912.
Eftir þessu eiga allir hlutaðeigendur
sér að hegða.
Bjargráð
„Sjálfstæðisflokksins4'.
Stálfstæðisflokkurinn rær nú lífróður
um þessar mundir, rær að því öllum
árum alt hvað af tekur, að ’aambands-
málið verði lagt til grundvallar við
næstu kosningar, þrátt fyrir það að
ekkert nýtt hefir gerat í inálinu, er
knýji þjóðina út í slíka baráttu nú, þrátt
fyrir það að þjóðin hefir alls ekki óak-
að eftir því að leggja útí slíka baráttu,
og þrátt fyrir það að einmitt nú eru
miklu nær fyrir hendi ýmialeg önnnr
mál, þar á meðal atjórnarskrárbreyting-
in, sem einmitt hefir framkallað þesaar
kosningar, skattamál, fjármál og margt
annað fleira. En aambandamálið hygg-
ur þessi flokkur að muni verða eina
bjargráðið, það er einasta von flokksina,
að hann geti flotið á því nú aftur, eina
og við siðuatu koaningar. En þá atóð
reyndar alt öðru vísi á; þá lá [fyrir
tilboð af hendi Dana, og kosningarnar
áttu að skera úr því hvort þeasu til-
boði skuli tekið eða ekki. Nú liggur
ekkert alikt tilboð fyrir, vér höfum
jafnvel eúga viasu fyrir að Danir muni
nú standa við það tilboð, er þeir gerðu
osa þá, ekkert annað tilboð liggur fyrir
— i atuttu máli, aambandsmálið liggur
éklú fyrir nú og á ehki að liggja fyrir.
Þegar Sjálfatæðiaflokkurinn því ætlar
að íara að brjóta upp á þeasu máli nú,
þá er það einungis til að þeyta upp
moldviðri, til að reyna að nota sér nú
aftur sigurinn frá 1908 og fá menn til
að gleyma öllum þeim óvirðingum, aem
flokkurinn hefir gerst sekur um síðan
undir merki Björns Jónasonar — en
leggja avo samdandsmálið á bylluna
þegar þeir eru búnir að nota það til
þeaa aem þeir vildu, sem lcosninguna-
beitu.
Athugi nú kjóaendur það sem fram-
undan liggur, og aegi þeir svo til hvort
þeim sýnist þessi flokknr bera það meat
fyrir brjóati, að sambandsmálinu farnist
vel: Á aíðasta þingi er það ákvæði
sett inn í stjórnarskrána og aamþykt
þar af báðum flokkum, að hver aátt-
máli við Dani um samband landanna
akuli borinn undir þjóðina áðnr en hann
er aamþyktur til fullnustu. Þetta ákvæði
er ekki orðið að lögum fyr enn næata
þing hefir lagt aamþykki sitt á það.
Þessvegna er það ótvíræð og sjálfsögð
skylda hvers flokksins, aem ofaná verð-
ur við næatu koaningar, að bíða með
endanleg úrslit aambandsmálsins þanq-
að til þetta ákvæði er komið í gildi.
Hvor flokkurinn sem er mundi verða
dauðadæmdur, ef hann notaði sér þetta
eina þing til að aamþykkja til fullnustu
nokkurn sáttmáta við Dani. Þetta vita
allir, og allir akilja líka, að hvorugur
flokkurinn mundi láta eér til hugar
koma að drýgja slikt sjálfsmorð. Þegar
af þessari ástæðu er óhætt og sjálfsagt
að láta nú þetta mál liggja niðri við
þær koaningar, er í hönd fara, enda
hefir Heima8tjórnarflokkurinn lýst því
yfir fyrir sitt leyti, að hann muni ekki
íáða málinu til lykta á næsta þingi,
þótt hann yrði í meiri hluta.
En hvað aegir nú Sjálfatæðisflokkur-
inn við þessu? Það má geta nærri að
hann unir því ekki vel að láta þannig
hrifsa frá sér einuatu kosningabeitunni,
sem hann á til í eigu ainni. — Nei,
Sjálfstæðiaflokkurinn þykist líka hafa
fundið ráð við þeaau; hann aegir fyrir
munn Þorgnýa í „ísafold": Frumvarpa-
menn hafa verið að reyna að teJja Dön-
um trú um, að vér mundum nú gera oaa
ánægða með frumvarpið frá 1908 ef oss
atæði það til boða. Ef frumvarpsmenn
verða nú ofaná við koaningarnar, þá
munu Danir taka það sem sönnun þess,
að þeir hafi haft á réttu að atanda. —
Vér skulum nú ekkert um það segja
hvort frumvarpamenn hafa reynt að
telja Dönum trú um þetta, vér erum
ekki þeirra hnútum kunnugir. En það
vitum vér, að þessi viðbára Sjálfatæð-
iaflokkains er einskis virði, einungis fyr-
iraláttur. Besta ráðið til að koma í veg
fyrir að Danir legðu nokkurn slíkan
akilning í úralit kosninganna var auð-
vitað það, að lýsa því yfir akýrt og
greinilega að nú væri alls ékki kosid
með sambandslagafrumvarpið fyrir aug-
um. Það er heppilegaat fyrir sambands-
málið sjálft, það er heppilegaat fyrir
þjóðina, það er heppilegaat fyrir alla —
nema ef til vill fyrir Sjalfstæðiaflokk-
inn, aem hafði hugsað aér að fljóta á
þeasu eina máli, nota það sem agn, en
aparka því avo til hliðar á eftir.
Ef Sjálfstæðisflokkurinn getur nú
knúð það fram, að barist verði um aam-
bandimálið við kosningarnar, þá stofn-
ar hann málinu í þá hættu, að frum-
varpamenn verði ofaná. Flokkurinn
hefir þá hafnað því tilboði Heimaatjórn-
armanna, að ráða sambandsmálinu ekki
til lykta á næata þingi, og mega þá
sjálfum aér um kenna ef svo fer, að
þeir telji aig ekki lengur bundna við til-
boð sitt. Það er þá ærleg aök, því þá
vita allir að hverju þeir ganga. En
með þessu stofnar Sjálfatæðiiflokkurinn
málinu í tvísýnu að óþörfu, í stað þesa
að taka fegina hendi yfirlýaingu Heima-
atjórnarflokksina um afskiftaleysi hana
af aambandamálinu við koaningarnar, og
í stað þeaa að flýta sér að gefa aams-
konar yfirlýsingu.
Það or því beraýnilegt að flokkurinn
segir ósatt, er hana þykiat láta sig það
mestu skifta, að aambandsmálið nái aem
faraællegustum úrslitum. Ekki einu
ainni það er eftir af stefnuskrá þesaa
flokka, aem þjóðin fól atjórn sinna mála
með avo miklum meiri hluta við síðnatu
kosningar; þegar hú þar við bætiit, að
flokkurinn hefir undir foryatu hr. Björna
Jónsionar aýnt aig ómaklegan als trausts
þjóðarinnar í innanlandamálum, þá er
ekki furða þó aamviskusamir og gætnir
menn fæliat samfylgdina við flokkinn,
þó þeir kunni að hafa fylgt honum áður*
Argos.
Sókn og vörn.
í aíðasta tölublaði „ísafoldar“ hefir
einhver af hennar þjónuatubundnu
Skngga Sveinum laumað inn, í fjarveru
ritatjórans, grein, er haun nefnir „Ing-
ólfur afneitar ráðherranum. — „Sann-
aöglin" atæld“, og aett undir hana dul-
arnefnið „Juatice" — það þýðir: rétt-
læti. Greinin er i heild sinni ein aam-
anhangandi ósannindakeðja, svo að því
leyti til svarar dularnefnið vel til þeas
akilnings, sem margar af þeasum mold-
vörpum Sjálfatæðiaflokksins virðastvera
farnar að leggja í þetta orð.
Höfundurinn hefir aýnilega ætlað að
apreyta sig á því, að reyua að koma
sem fleatum óaannindum á sem minst
avæði. Ekki verður annað sagt, en að
honum hafi tekiat þetta „exporiment“
vel, því greinin er ekki nema h. u. b.
6. þuml., Og á þetta hefir hann getað
troðið eínum 5—6 óaannindum; það er
hérumbil 1. ósannindi á þumlung! Að
svo vel afloknu prófi má búast við að
hann verði óðar gerður að föatum með-
limi þeasarar moldvörpuklíku. Hann
stælir „sannaögli“ klikunnar óaðfinnan-
lega.
Etni greinarinnar er að akýra leaend-
unum frá því, að Ingólfur beri aig ekfei
fjárhagslega, að núverandi ritstjóri hans
geti ekki kostað útgáfu blaðaina af eig-
in ramleik, að það sé því ráðherrann
aem kosti hana, að Jónatau »é í raun
og veru ritstjóri blaðains, þótt annar
sé talinn að vera það.
Tilgangur mannains er auðajáanlega
aá sami, aem vakti fyrir Þorgný, sam-
verkamanni hans í skítmokatrinzm, að
reyna að telja mönnum trú um að ekk-
ert mark sé takandi á því sem Ingólf-
ur leggi til málanna, vegna þeas, að
hann sé háður ráðherra peraónulega.
011 hin fyrgreindu ummæli þessa manna,
aem hefir saurgað nafn réttlætiains með
því að uppnefna aig eftir því, lýsum
vér hér með ósvífin ósannindi. Huga-
unarhætti sínum lýair maðurinn best
sjálfur: hann getur ekki skilið að nokk-
ur maður beiti sér fyrir nokkuru máli
án þessj'að þyggja fé fyrir; hann mun
ekki hafa átt öðru að venjast þar sem
hann er viatráðinn í þennan avipinn.
Ef til vill er einmitt hér að leita ástæð-
unnar til afstöðu hana gagnvart núver-
andi atjórn.
Aðdróttanir mannskepnu þeaaarar í
vorn garð um mútur og annað þvilikt
getum vér því látið oss í léttu rúmi
liggj8 —■ ■líkt telur hann auðajáanlega
ajálfur ofur eðlilegt. En áfergja hana
til að aegja ósatt er svo mögnuð að
hann notar aér það, að ritatjóri blaðsins
er fjarverandi, til að skrifa í blóra við
hann þennan samsetning, sem er svo
fullur af ósannÍDdum, að þaðj liggur
við að allt aé ósatt, aem þar stendur,
nema kommur og punktar — aetur rit-
atjórana, sem hefir verið svo óvarkár
að treysta honum, í rangt lós, og verð-
ur þess valdandi, að aaklauaum mönn-
um er kent um óþverran. Þetta er óþol-
andi. óg þessveqna akorum vér á mann-
inn ef nokkur ærleg taug er til í
honum, að aegja til hins sanna nafns
aíns, avo að allir geti bont á hann og
aagt: það ert þú sem ert óþokkinn.
Annars viljum vér benda honum og
þeim öðrum kavalérum af hana tagi á,
að ef þeir vilja reyna að hafa að engu
orð vor um þau málefni, er oas deilir á
um, þá er til önnur leið en »ú, að sá
um sig aðdróttunum og getsökum um
lúalegar hvatir. Ærlegir menn fara
þá leiðina, að reyna að færa rök ainu
máli til stuðnings. Eu þesair herrar
munu rata illa þá leiðina.
Bannlögin og
Björn gamli.
10 þúsund króna árleg gjðf úr lands-
sjóðl til að bjarga bannlögunum.
Skömmu eftir að fyrverandi ráðherra,
Björn Jónaaon, var kominn úr utanför
sinni á undan síðasta þingi, aama dag-
inn aem haDn hélt hinn fræga fræðslu-
málafyrirleatur sinn, boðaði hann til
„flokksfundar“ í Bárubúð. Á þeasum
fundi aagði bann oss flokksmönnum
sínum frá ýmaum afrekum aínum bæði
að fornu og nýju. Meðal annara afreka
sinna mintist hann þar á þá þraut, er
það hafi verið, að fá banDlögin aamþykt
í Kaupmannahöfn. í sambandi við þetta
aagði hann frá einu atriði, er mér þótti
harla merkilegt, og aem eg hefl beðið
eftir að íngólfur gæti um. En þar sem
það er nú ekki oröið enn, vildi ég mega
leyfa mér að skýra frá þesaum undar-
legu upplýsingum er hr. Bj. Jónason
fræddi osa á. Ég veit að ég fer hér
ekki með neitt flokksleyndarmál, því
hr. Bj. Jónsaon hefir sagt frá því viðar,
og það mönnum, er hann viaai að voru
ekki flokkamenn hans.
Hr. Björn Jónsson aagði fundarmönn-
um frá því, að sér hafi gengið afaratirt