Lögrétta - 05.08.1909, Blaðsíða 4

152
L0GRJETTA.
Fínustu ljósmyndir,
sem hægt er að fá hjer á landi, eru búnar til á ljós-
myndastofu
Chr. B. Eyjólfssonar,
Templarsund 3, Reykjavik.
Myndastofan opin frá kl. 11 árdegis til kl. 3 síðd.
HlutaQelagið
Thomas Th. Sahroa & Co„
Aarhus — Danmörku,
býr til
kolsýru-, kaeli- og
írystivjelar,
hefur lagt útbúnað til 600:
íiskflutningaskipa, fiskfrysti-
húsa, flskgeyraslustöðva,
beitufrystihúsa, mótorfiski-
f skipa, gufuskipa, íshúsa,
f mjólkurbúa og til ýmislegs
annars.
Fulltrúi fyrir ísland
er:
iSísíi dofinsan
konsúll .|gg
í Yestmannaeyjum.
“ •" • r’ ; ■ ? .
Brauns versl. „Hamborg1;
Aðalsfrætl 9, Talsími 41,
fjekk með s|s »Ceres« mikið af nýjum vörum:
K.arlmamiaföt, svört og mislit, frá kr. 24,00,
Uiiglingafot, svört og mislit, frá kr. 15,00,
I'eröajakkar, ljómandi fallegir, trá 10,00,
Harlmaniiabuxur, frá kr. 3,00—3,75, 4,20—4,50 og 10,00.
Milliskyrtur úr oxford, floneli og ljerefti frá kr. 1,35.
K.arlmannai>eysur, bláar frá 1,50, rauðar frá 2,10.
Verkmaniiabuxur, jakkar og blúsur.
lærskyrtur, úlpur og buxur.
=Ofnkol=
Hin viðurkendu ágætu
ofnlcol eru nú komin með e|s
„Isafold" og seljast mjög ó-
dýrt heimflutt frá
Talsími 30.
j|y Aughjsingum i „I ög-
Sjónauki, í gulu hulstri, hef-
ur tapast á leiðinni frá Þingvöllum
til Geysis. Finnandi er vinsamlegast
beðinn að skila honum til Jóhannes-
ar Magnússonar, Bræðaborgarstíg 15.
geta nú þegar fengið pláss í sumar-
bústaðnum Fögrubrekku við Lamb-
haga í Mosfellssveit. Fólk snúi sjer
til frk. Sigríðar Jónsdóttur, Eókhlöðu-
stíg 4, eða skriflega til mín. Einnig
er tekið á móti fullorðnu fólki þeg-
ar pláss leyfir.
Munið, að gott loft er lífsskilyrði
fyrir unga og gamla.
Sigurbjörg Þorláksdóttir.
íjálj jörðin ijeinaberg
í Sfkarósisfraiidarlireppi fæst
keypt. Jörðin er besta slægnajörð.
Að vorinu er þar hrognkelsaveiði,
og í eyju, sem heyrir undir jörðina,
hafa fengist 10—15 selir á ári;
ennfremur er besta útlit fyrir, að kol
sjeu í landareigninni; kolin hjer
til sýnis. Semja ber við málaflutn-
innsmann
Odd Gíslasoii.
j'íýja lestrarjjelagið
er flutt í Ásbyrgi, og er inngangur
um vesturdyrnar.
og hefur með sjer sýnishorn af kol-
inu frá Heinabergi. Þetta kolalag
er skamt frá bænum og fast niður
við sjó.
Yflrflskimatsmenn eru skipaðir:
Á Akureyri Einar Finnbogason versl-
unarm. á Þingeyri við Dýrafjörð, á
Seyðisfirði Sveinn Árnason kaupm.
í Hafnarfirði og í Vestmannaeyjum
Kristmann Þorkelsson verslunarm. þar.
Desjarmýrarprestakall er veitt
síra Einari Jónssyni prófasti á Kirkju-
bæ í Hróarstungu.
Smjörsalan. Útlit kvað vera til
þess, að íslenskt smjör seljist mun
betur í Englandi nú í sumar, en
undanfarandi; sagt að muni 5—6 au.
á pundi í fyrstu sendingunni hjeðan,
er kom til Newcastle um mánaða-
mótin júní—júlí.
Qúsið nr. 58
við Laugaveg fæst leigt frá I. sept.
þ. á. Enn fremur liúslö nr. 54
við Hverfisgötu. Semja má við Odd
Gíslason málaflutningsmann.
Tyklar hafa fundist, og má vitja
þeirra í Bergstaðastræti 20.
Marg'arínið
besta
fæst hjá
cJes SEimsen.
og á Laugaveg 56 eru ibúd-
ir til leigu frá. 1. okt.
Semjið við £). fBsíluné
Hjermeð tilkynnist ættingjum og vinum að
eiginmaður minn elskulegur, Eirikur Eiríksson,
andaðist I. þ. m.
Margrjet Ólafsdóttir.
rjetlu“ tekur ritstjórinn við
eða prentsmiðjan.
Prentsmiðjan Gutenberg.
104 101
ívar ríddari hafði hnigið niður, en
sjálfan hann sá hann hvergi. Það var
eins og ósýnilegar hendur hefðu fært
hann burt þaðan, og hefði eigi verið
Úarlægt Asvaldi að hugsa svo, þvi hann
var hjátrúarfullur, eins og allir Engil-
saxar, ef hann hefði ekki í sama bili
komið auga á mann, sem klæddur
var eins og riddarasveinn, en hann
hann þekti þó þegar, að var enginn
annar en stallbróðir hans, Gurt svína-
hirðir. Gurt hafði orðið mjög hryggur,
er hann sá, að ívar var sár, en verst
af öllu þótti honum þó, að hann vissi
ekkert, hvað af honum hefði orðið.
Nú leitaði Gurt hans hvervetna, og var
orðinn svo hugsjúkur yfir hvarfinu, að
hann hafði gleymt að dylja andlit sitt.
Ásvaldur taldi það skyldu sína, að taka
Gurt þarna eins og strokuþræl og færa
hann húsbóndanum, því Gurt var
undir Ásvald gefinn.
En þær einar fregnir fjekk Ásvaldur
af hvarfi ívars riddara, að vel búnir
sveinar hefðu tekið hann upp með
mestu varasemi og lyft honum upp í
burðarstól konu einnar, sem verið
hefði þar við burtreiðarnar, og hefðu
þeir svo tafarlaust horfið með burðar-
stólinn út í mannþröngina. Þetta sögðu
honum menn, er sjálfir höfðu horft á,
þegar þetta gerðist. Hann taldi þá
rjett, að halda aftur til húsbónda sins
og fá nánari fyrirskipanir, en Gurt
skipaði hann að koma með sjer.
Siðríkur Jhafði verið mjög órólegur
og hræddur um son sinn. En undir
eins og hann heyrði, að hann vasri í
vina höndum og sá, að líkindi vorú
til, að honum yrði hjúkrað, þá breytt-
ist skap hans og hann mintist ekki
annars, sem ívar snerti, en óhlýðni
hans. »Látum hann fara sinn veg«,
sagði hann, »og látum þá græða sár
hans, sem eru orsök í því, að hann
fjekk þau. Hann á betur heima í hje-
gómaskapnum hjá Normönnum, en
hjá okkur, sem fylgjum siðum forfeðra
hans«.
í þessu kom Róvena að, og heyrði
hvað Siðríkur mælti. Hún sagði nokk-
ur orð til varnar ívari og hrósaði fram-
komu hans.
»Fegi þú, jungfrú Róvena«, sagði
Siðríkur. »Þetta er eina efnið, semjeg
get ekki heyrt þig tala um. Rúðu
þig nú í veislu prinsins. Við erum
boðin þangað, og það með slíkri kurt-
eisi, að okkur Engilsöxum hefur sjald-
an verið sýnd önnur eins af Normönn-
um, alt frá því, er þeir unnu sigur yfir
okkur við Hastings. Jeg ætla nú að fara
þangað, þó eigi væri tilannars en þess,að
sýna Normönnum, hve Ijett Engilsax-
neskur maður getur tekið sjer annað
eins óhapp og nú hefur hent son minn,
sem þó hefur sigrað bestu menn þeirra.
»Þangað fer jeg ekki«, svaraðijung-
frú Róvena, »og jeg bið þig að gæta
þess vel, hvort það, sem þú kallar
hug ogstaðfestu, verði ekki þar kallað
harðýðgi«.
»Vertu þá heima, óþakkláta jungfrúi,
sagði Siðríkur. »En sjálf ert þú fyrst
og fremst harðúðug, þar sem þú vilt
fórna heill kúgaðrar þjóðar fyrir illa
XVII.
Þrátt fyrir tilsögn kofabúa gekk gest-
inum illa að stilla hörpuna.
»Mjer sýnist einn strenginn vanta á
hörpuna, helgi faðir«, sagði hann, »og
líka, að hinir sjeu eitthvað skemdir«.
»Nú, finnurðu það?« sagði kofabúi.
»Það sýnir, að þú ert heima í þessum
sökum. — En alt er að kenna drykkj-
unni og drabbinu. Jeg sagði Dala-Álfi
það, söngmanni að norðan, sem hjer
var hjá mjer, að hann mundi skemma
hörpuna, ef hann snerti hana eftir að
hann hefði tæmt sjöunda bikarinn, en
hann sinti því ekki. — Jeg drekk, vinur,
þjer til heilla við hörpusláttinn«, sagði
hann, tók bikar sinn mjög hátíðlega
og setti á munn sjer, en hristi um
leið höfuðið yfir hörpuskemd skotska
söngmannsins.
En nú hafði riddarinn komið lagi
á hörpustrengina og sló nokkra tóna,
en spurði svo húsbóndann, hvað hann
ætti að syngja, hvort hann vildi held-
ur transka söngva eða enska.
»Enska, enska þjóðsöngva«, svaraði
kofabúi. »Jeg er enskur í húð og
hár, herra riddari«, sagði hann, »og
það var líka hinn heilagi Dunstan,
verndari minn. Hjer í kapellunni má
ekkert syngja annað en það, sem ram-
enskt er«.
»Jeg ætla þá að reyna við kvæði
eftir engilsaxneskan gleðimann, sem
jeg kyntist í landinu helga«, sagði
riddarinn.
Það kom brátt í ljós, að riddarinn
hafði notið góðrar tilsagnar í hörpu-
slætti og sönglist, þótt eigi væri hægt
að kalla hann fullkominn meistai’a i
listinni. Röddin var fremur óþýð en
mjúk, en hann beitti henni með list,
svo að söngur hans hefði jafnvel verið
dæmdur ólastanlegur af miklu æfðari
dómurum en kofabúi var, einkum af
því, að hann söng með tilfinningu og
lagði inn í kvæðið og tónana svo mikið
af bæði spaugi og alvöru frá sjálfum
sjer.
Heiinkoma krossfnrnns.
Úr hildarleik á helgri storð
nieð hraustra kappa frægðarorð,
en brotna hlít og brúna kinn
til Brctlands heim kom riddarinn;
við hlið sjer reiddi’ hann reyndan skjöld
í raunum mörgum. — Loks eitt kvöld
um rökkurskeið úr skógi’ hann bar
að skemmu sinnar ástmeyjar.
Hann söng: »Þinn biðill, fagra fljóð!
úr fjarlægð heim á ættarslóð
er kominn loks, — en ei með auð;
hans útivist var stríð og nauð.
Hann knúði fák í fleinahrið,
við fjendur grimma háði’ hann stríð.
Hans sverð var ógn í Serkja her,
en sigurlaunin — bros frá þjer.
Þú fagra mey, þú fljóðaval!
þín frægðarsagan geta skal,
því hvar sem liann um heiminn fór
i huga trygðir þjer hann sór.
Þitt nafn skal sett i söngvaljóð
og segjast frá því, kæra fljóð:
Um hennar ástir hafði’ hann von,
sem hvassast hjó við Askalon.
Og brýndur var sá bitri hjör
við bros eitt Ijúft frá hennar vör,
sem feldi gram í grárri hlíf
®g gerði að okkjnm hundrað vif.