Lögrétta - 22.09.1909, Blaðsíða 4

180
L0GRJETT A.
Alls konar veiðaríæri.
Hjer með leyfi jeg mjer að tilkynna háttvirtum útgerðarmönnum nær Og fjær, bæði þeim, sem gera út
þiiskip og opna báta, að jeg hef nú fengið sýnishorn af ýmsum veiðarfærum, t. d. þorskanetagarn,
fleiri tegundir, Manilla, Línur, Öngla o. fl., og geta nú útgerðarmenn fengið góð og ódýr veiðarfæri með því að
panta þau hjá mjer. Jeg hef mörg undanfarin ár selt þorskanetagarn og önnur veiðarfæri á Suðurnesjum, og
hafa þau reynst mjög vel. Neðanritað vottorð, sem er gefið af mestu fiskimönnum við Faxaflóa, sýnir, að þetta
er áreiðanlegt.
Sýnishorn hef jeg til sýnis á „Hótel ísland", inngangur í Aðalstræti, og er mig þar að hitta daglega kl.
ii f. h., til 2 e. h. og 4—7 e. h.
Utgerðarmenn! Þegar þið komið til Reykjavíkur, þá gerið svo vel að líta á sýnishornin, og munuð
þjer þá sannfærast um, að þjer fáið hvergi betri kaup á veiðarfærum.
Reykjavík, 21 sept. 1909.
Ólafur
*
Virðingarfylst.
r
Asbjarnarson.
*
Sýnishorn þau af þorskanetagarni, sem herra Ólafur Ásbjarnarson hefur í dag sýnt okkur, eru eftir okk-
ar áliti mjög vönduð, bæði að efni og vinnu. Gildleikinn á tegundunum nr. 10., nr. 11 og nr. 8 er að okkar
áliti heppilegastur í þorskanet. Við höfum í mörg undanfarin ár keypt þorskanetagarn, Manilla og línur af hr.
Ólafi Ásbjarnarsyni og reynst það ágætlega.
Keflavík, 24. maí 1909.
Sigurður Erlendson
formaður { Kefiavík.
Jón Ólafsson
útvegsb. í Keflavík.
Bjarni Jónsson
útvegsb. á Vatnsnesi.
Helgi Árnason
útvegsb. í Hrúðurnesi.
Friðrik Gunnlaugsson
útvegsb. ( Kirkjuvogi.
Bjarni Ólafsson
útvegsb. ( Keflavík.
Guðni Jónsson
útvegsb. á Vatnsnesi.
Árni Geir Þóroddson
Keflavík.
Þórður Pjetursson
útvegsb. í Oddgeirsbæ, Rvík.
Ásm. Árnason
Hábae, Vogum.
Andrjes Pjetursson
Nýjabæ Vogum.
Sigurbjörn Sveinsson.
Vesturgötu 37.
UatsöMúsið, Hverfisgötu 2 B,
selur eins og áður gott fæði ódýrara en
annarstaðar. Flytur i. október á Hverfis-
götu 4, hús Jóns Hermannssonar úrsmiðs.
Nokkrar stúlkur geta fengið húsnæði á
sama stað. —48
Þökk til samverkafólks míns í »Ið-
unni«, sem nýlega rjetti mjer hjálp 1
veikindum mínum.
Reykjavlk 19. sept. 1909.
Steinunn Gudmundsdóttir.
Matthías Einarsson
lœknir
er fluttur á Laugaveg 30 A.
Talsími 139.
Heima 1—2 siðdegis.
Skósmiður,
reglusamur og vandvirkur, getur
fengið atvinnu nú þegar. Ritstj.
vísar á.
Sófi, lítið brúkaður, til sölu með
góðu verði í Njálgsgötu 40 B.
H. Steensens
Stjörnn-iariarine
er ætíð best.
Umsóknir um styrk úr
alþýðustyrktarsjóði sendist
borgarstjóra fyrir lok sept-
embermánaðar.
Pött þið vissuð það ektíi áður, þá vitið þið það nú, að
JNlorræria olíu £ steiriolíu
hlutafj elag'ið
selur fínustu og viðurkendustu lýsingar-steinolíu, fínustu, hreinlegustu og
drýgstu mótor-steinolíu og bestu og hagfeldustu mótora- og vjela-olíur.
skulu reyna!
Allir
skulu sannfærastl
biðja um
finustu lýsingar-steinoliu
„€lectra“,
finnstn mótor-steinoliu
„Jlopa I“,
06 vjelaolia »g mötorsylinðerolíu w
Norræna olíu- og steinoliu
hlutafjelagirui.
Vestervoldgade 102. Kobenhavn jj.
NBI Aðeins til útsölumanna.
Talsími 58.
Taisími 58.
selur g’óð kol heimflutt
fyrir afarlág’t verð —
einkum í stærri kaupum.
Talsími 58. Talsími 58.
Stúlka óskast í vetrarvist nú
þegar, gott kaup. Uppl. í verslun
Á. Árnasonar, Hverfisgötu 3. 45
gry Auglýsingum í „lög-
rjettu“ tekur ritstjórinn við
eða prentsmiðjan.
Prentsmiðjan Gutenberg.
130 131
»Er ekki hægt að fá hjálp? Er ekki
hægt að komast undan?« spurði Re-
bekka. »Jeg skal launa þjer ríkulega,
ef þú getur bjargað mjer«.
»Láttu þjer ekki detta það í hug«,
svaraði nornin; »hjeðan er enginn veg-
ur, nema til grafarinnar, — og þú átt
enn langt, langt líf eftir«. Kerling leit
á Rebekku og hristi höfuðið. »En
huggun er það«, sagði hún, »að vita
aðra einsjóhamingjusama og illa stadda
og sjálfa sig. Vertu nú sæl, stúlka
mín! Forlögum þínum verður ekki
raskað, því hjer átt þú við menn, sem
hvorki þekkja samvisku nje meðaumk-
un. Vertu nú sæl. Þráðurinn minn
er nú spunninn til enda — en þín
vinna er að byrja«.
»Vertu hjer kyr! Farðu ekki frá
mjer, í guðanna bænum!« sagði Re-
bekka. »Þó þú gerir ekki annað en
að svívirða mig og hæða mig, þá finst
mjer samt vernd i því, að hafa þig
hjá mjer«.
»Þótt María mey sjálf væri hjerinni
hjá þjer, þá væri þjer engin vernd í
því«, svaraði kerling. »En þarna stend-
ur hún«, sagði hún og benti á illa
skorið trjelíkneski af Maríu mey; »vittu
nú til, hvort hún getur nokkra hjálp
veitt þjer«.
Um leið og hún sagði þetta, gekk
hún út og Ijek háðslegt glott um and-
litið, sem gerði það enn ljótara en það
var áður. Hún læsti dyrunum á eftir
sjer og Rebekka heyrði hana staulast
ofan stigann og bölva við hvert fótmál.
Rebekku var þarna enn meiri hsetta
búin en Róvenu. Þar sem hún var
Gyðingastúlka, voru engin likindi til
að henni yrði sýnd nokkur kurteisi
nje vægð. En hún var betur við því
búin, að taka öllu mótlæti, heldur en
Róvena. Hún hafði sterkan vilja og
góða greind, og þótt hún væri alin upp
við auð og alls nægtir heima og þekti
af eiginni reynslu litið annað af heim-
inum en heimkynni auðkýfinga Gyð-
inga, þá hafði hún haft opin augu
fyrir þeim hættum, sem sífelt vofðu
yfir þeim og auðæfum þeirra. Nú sá
hún, að hjer yrði hún að taka á öll-
um þeim kjarki, sem hún ætti til, og
hættan skerpti skilning hennar.
Hún fór að ransaka herbergið, en
sú ransókn gaf henni enga von um
flótta, og enginn staður var þar heldur
öðrum betri til varnar. Leynidyr fann
hún hvergi. Dyrnar, sem hún hafði
komið inn um, voru einu dyrnar, og
þar var leiðin inn í kastalann. Ann-
ars virtist herbergið ná yfir alla turn-
breiddina. Enginn slagbrandur nje
lás var fyrir dyrunum að innan. Einn
gluggi var á herberginu og framan við
hann lítil, flöt sjett. Rebekka leit þar
út, í von um, að klifra mætti þaðan
eitthvað í burtu, en sá, að svo var
ekki. Um annað var þá ekki að gera,
en að bíða þarna og sjá hverju fram
færi. Hún bað fyrir sjer og reyndi að
vera sem rólegust.
Svo heyrði hún fótatak’ niðri í stig-
anum og skalf þá og skifti litum.
Dyrnar voru opnaðar hægt og hár
maður kom inn, klæddur eins og stjjja-
mennirnir, sem rjeðust á þau í skóg-
inum. Hann ljet hurðina aftur á eítir
sjer. Andlit hans sá Rebekka ekki,
því að hann ljet húfuna slúta fram
yfir það að ofan, en hjelt kápu sinni
fyrir því að neðan. Svona nam hann
staðar trammi fyrir fanganum, og var
eins og hann hefði eitthvað í hyggju,
sem hann hikaði þó við að framkvæma.
Rebekka varð því fyrri til. Hún tók
af sjer tvö dýrindis armhönd og háls-
festi og rjetti honum, því af klæðnað-
inum rjeði hún, að hann mundi kom-
inn þangað til þess að ræna hana.
»Þigðu þetta, vinurminn«, sagði hún,
»og vertu svo í guðs nafni miskunn-
samur við mig og föður minn gamla.
Þessir skrautgripir eru mikils virði, en
miklu meira mundi hann þó gefa þjer,
ef við fengjum undir eins að komast
burtu hjeðan«.
»Inndæla Palestínu-stúlka«, sagði
maðurinn; »þessar perlur eru fallegar,
en fegurri eru tennur þínar; gimstein-
arnir eru glitrandi, en augu þín eru feg-
urri, — og jeg hef unnið það heiti, að
meta ætíð fegurðina meira en auðlegð-
ina«.
»Neitaðu ekki boði mínu, því það
er sjálfum þjer í hag«, sagði Rebekka;
»taktu við lausnargjaldinu og vertu
miskunnsamur. Fyrir gull getur þú
keypt þjer skemtanir, en fyrir hitt, að
fara illa með okkur, færðu samvisku-
bit og ekkert annað. Faðir minn gefur
þjer fyrir frelsi okkar svo mikið fje,
að þú getur með því komist i góða
stöðu í borgaralegu fjelagi; þú getur þá
hætt við þann atvinnuveg, sem neyðin
hefur ef til vill þröngvað þjer til að
velja, og bætt fyrir fyrri syndir þinar«.
»Þetta er vel mælt og skynsamlega«,
svaraði maðurinn og talaði nú frönsku,
en Rebekka hafði ávarpað hann á
engilsaxnesku. »En má jeg segja þjer
þá sögu, inndæla lilja frá Austurlanda
dölum, að faðir þinn er nú í hönd-
unum á voldugum gullgerðarmanni.
Sá æruverði öldungur, ísak frá Jór-
vik, er nú kominn í deigluna hans,
og þar verður hrætt út úr lionum svo
mikið af gulli, sem unt er, án þess að
jeg hjálpi þar nokkuð til. En þitt
lausnargjald áttu að greiða með ást
og fegurð. Jeg tek ekki við þvi í ann-
ari mynt«.
»Þú ert þá ekki ræningi«, sagði Re-
bekka, og talaði frönsku eins og hann.
»Enginn ræningi hefði neitað því boði,
sem jeg hef boðið þjer, og enginn ræn-
ingi hjer í landinu talar það mál, sem
sem þú hefur talað. Þú ert ekki ræn-
ingi, heldur Normaður, ef til vill aðals-
maður. Breyttu þá líka eins og aðals-
manni sæmir og kastaðu af þjer þessu
ræningjagervi«.
»Þú getur rjett til«, svaraði Brjánn
frá Bósagiljum og ljet kápuna falla frá
andliti sínu. »Þú sjálf ert engin al-
geng Gyðingastúlka heldur; þrátt fyrir
æskuna og fegurðina ertu norn frá
Endor. Það er satt, jeg er enginn út-
lagi, fagra Sarons rós. Jeg er maður,
sem heldur vildi skreyta háls þinn og
brjóst perlum og gimsteinum, en ræna
því skrauti frá þ]»r.