Lögrétta - 16.02.1910, Blaðsíða 3

L0GRJETTA.
37
Innkanp á úllcndum varningi, gegn fyrirfram grciftslu
og söln á ísl. afurömn, annast iljóll og vel
A. Cxiidmundssoii,
Coniniercial Street,
Léith.
Abyrg’ðarhlutafjel. „Hansa“
tekur að sjer allskonar s|Óvátrygrgii»iraP, bæði á skipum og vörum,
afla, veiðarfærum, farmi og lausanrunum Skrifstofa í Landsbankanum, t.
sal, opin virka dag kl. 12—3 síðd.
Talsími 23.».
saman fyr en í desenrber þ. á , að
því cr útlend blöð, frá 5 þ. m., segja,
og Grikkjastjórn hefur látið sendi-
herra sinn í Konstantínópel tjá Tyrkj
um, að Kríteyingar fái ekki að velja
þangað fulltrúa, fundurinn snerti ekki
þá Grikki, sem búi utan endimarka
Grikklands.
Annars eru nú vaknaðar aftur get-
gátur um, að varla verði komist hjá
ófriði milli Grikkja og Trykja. Tyrkir
eru með herbtinað og ýmist getið
til, að hann eigi að notast gegn
Búlgurum eða Grikkjum, og þó talið
öllu líkara, að þar sje hugsað til
Grikkja.
Röfið úr Vesturheimi.
Ilerra ritst.jóri! Það hefur ekki
oft komið fyrir, að jeg hafi tekið
mjer penna í hönd til þe§s að skrifa
unr póiitík í dagblöð, og jeg býst
heldur ekki við, að gera mikið að
því framvegis. En nú gat jeg ekki
lengur setið á mjer, þegar jeg frjetti
um síðasta ráðherra-hneykslið, frá-
vikning bankastjórnarinnar, — þeirra
manna, er vafalaust hafa verið starfi
sínu flestum mönnuni betur vaxnir,
og vafalaust hafa rækt það af hinni
mestu snild. Það er sannast, að oft
liefur verið ástæða til þess að verða
hissa, síðan sá vesalings maður, B.
J., hlaut óverðskuldað titilinn: Ráð-
herra Islands. En við hvert einasta
glappaskot, sem hann fremur, standa
menn sem steini lostnir, — ekkiyfir
því, hve manninum farast allir hlut-
ir jafn illa úr hendi, sem hann gerir,
heldur hinu, hvað hín íslenska þjóð
er í sjálfu sjer staurblind, að líða
mann í æðsta sæti landsins, sem að
allra rjettliugsandi maima dömi, ut-
an lands og innan, er hinn mesti
auiningi, sein er rekinn áfram af
margra ára samansöfnuðu hatri til
ýmsra manna, og hefur, að því er
virðist, ótal Merði og Skammkatla til
að ráða sínum áhugamálum til lykta.
Annað eins og það mundi engin önn-
ur þjóð þola Þó sögu landsins sje
flett blað fyrir blað og hún lesin með
athygli, jafnvel um svörtustu tíma-
bilin, hefur aldrei verið önnuL eins
óstjórn og ráðleysis aðferð við höfð
á íslandi og nú. i Og hvað á svo
þetta lengi áð þolast? Þangað til
máske, að búið er að fremja svo
mörg heimsku- og skamma stryk, að
þjóðin biði þess aldrei bætur, eða að
minsta kosti ekki um marga tugi
ára? Og hver er svo ráðning þess-
arar dæmalausu gátu? Er þjóðin í
iaun og sannleika svona kjarklaus
eðn, heimsk, ellegar er þetta skrípa-
leikur vit í bláinn? Ef svo er, hve
nær á þá tjaldið áð falla? Jeg lít svo
á, að hið stjórnarfarslega ástand heima
sje nú einmitt búið að ná hámarlci
vitleysunnar. Jeg má fullyrða það,
að hverjum ærlegum, sönnum ís-
lending' hjer vestra er fyrir löngu
farið að ofbjóða slíkt athæfi, og það
enda þeim, sem allra mest voru með
stjórnarbyltingunni; það er varla
hægt að nefna það annað.
Jeg ætla ekki að fara út í póli-
tisk deilumál, því siikt hefur litla
þýðingu yfirleitt, en hitt vildi jeg mega
minna Austur-íslendinga á, að þó
þeir sjeu ekki stór þjóð, þá eru þeir
samt svo miklir vitsmunamenn og
garpar, að þeir þurfa ekki að láta
gamlalsafoldar-Björn, með Einar Hjör-
leifsson og andatrúarfarganið alt sam-
an á bak við sig, fremja á sjer nein
rússnesk ofbeldisverk; því eftir flestu
að dæma, sem um hönd hefur vorið
haft siðan Björn settist, á veldisstól-
hefði gctað sent sína pólitisku and-
stæðinga t.il Sibevíu fyrir lifstið. þá
væri engin hætta á, að hann heíði 1
ekki gert það, karltötrið.
Jeg slcora á hina islensku þjóð,
háa sem lága, að brjóta sem allra
fyrst af sjer óhi æsis okið, og rýma
burtu ræfilshættinum — fleygja burtu
druslunni, sem hún illu heilli hefur
breitt y-fir' æðsta valdases3 landsins,
og hafa hann ánnaðhvort anðan eða
hetur shiyaðan.
Jeg, sem þessar líntir rita, hef æfin-
lega álrtið, að þó íslendingar í ein-
hverju fljótræði fremdu pólitisk af-
glöp, því slíkt á sjer stað urn heim
allan oft og tiðum, þá mundu þeir
kippa því eins fljótt í lag aftur og
þeim væri mögulegt, enda er það nú
þjóðarinnnr allra stærsta lífsspurning; j
annars sekkur hún ofan í fjármuna-
legt hýldýpis afgrunn á næstu árum.
— 12 þúsund kr. til Bjarna frá Vogi
til að flækjast til Þýskalands, og lifa
þar i lystisemdtrm og muuáði, —
slíkt ráðlag talar fyrir sig, fyvir ut-
an öll önnur fjárglæfrapör þessarar
herfilegu stjórnar.
Það er æfinlega eitthvað leiðinlegt
við' það, að þurfa að og úthúða mönn-
um, en eigi að síður er það stund
uni -óhjákvæmilegt, t. d. þegar einhver
gengur svo langtí því, sem ósæmilegt
er, að hann misbýður öllu því, sem
sannur drengskapur gerir kröfur til.syo
þegar landsins heill er i veði af eins
manns völdum eða fleiri,—- þá er ]>að
siðferðis og lagaleg skylda þjóðarinn-
ar, að taká í strenginn. Það er kom-
inn stór hlettur á stjórnarfarssögu
íslands, og það veiður, hvað sem það
kostár-, að ná lionnm af og vinda
bráðan bug að því. Um þetta ættu
allir að hugsa og miklu fleiri að skrifa,
heldur en hafa gert, og það af hinni
mestu alvöru.
Winnipeg, Man., lfi.’desbr. 1909.
Jóhannes Magnússon.
Snjóvedur erleudis. Útlend
blöð frá síðustu mánaðamótum segja
miklar snjóafrjettir. í Westfalen á
Þýskalandi er snjórinn sagður 3 metra
djúpur. Frá Spáni er einnig sagt írá
snjóveðrum og haglbyljum óvenju-
lega miklum. í hjeraðinu Saragossa
er sagt, að shjórinn sje víða 1 metri
á dýpt.
í þessum snjóveðrum hafa til og
frá orðið meiri og minni skaðar, svo
se.ri á skipum í Englandshafi o. fl.
n
Hamburg:
W. v. Esscn &. W. Jacoby.
(Eigandi Waldemar v. Essen. Stofnað 1869).
Vöruafgreiðsla. Skipaafgreiðsla. Vátrygging.
Meðmæli: Die Deutsche Bank.
Reykjavík.
Fl’á Útlömlnni eru nýkomnir:
Trolle kapteinn, fulltrúi ábyrgðarfjel.
„Hansa", er nú tekur sjer hjer ból-
festu; O. Ólafsen kaupni.; G. Egils-
son og frú hans: N. Oltensen bók-
sali frá Winnipeg; stórkaupm. Möller,
einn af eigcndum h/f P. J. Th. versl-
unar.
Svar bankastjórnarinnar gömlu
gegn skýrslu ransóknarnefndarinnar
er nú í prentun og kemur von bráðar.
Halastjarnan, scm hjer sást ný-
lega og blöðin hafa talað um, birtist
fyrst kvöldið eftir að skýrsla ran
sóknarnefndarinnar kom út.
Ný GóðteinplavastúKa var stofn-
uð hjer í bænum á sunnudagskvöld-
ið var, 13. þ. m. Fyrir því gengust
Sigurður Eiriksson regluboði og D.
Östlund ritstjóri, cn stúkan var stofn-
uð af Þórði Thoroddsen stórtemplar,
og viðstaddir voru rneðal annars stór-
kanslari H. Jónsson, stórgæslumaður
| kosninga P. Zóphóniasson og stór-
| gæslum. ungtemp'.ara Jón Arnason.
1 Stúkan heilir „Skandinavien" og er
| einkum ætluð útlendingum hjer 1 bæn-
um vegna þess, að þeim er óþægi-
leg vera í hinum stúkunum, þarsem
þeir skilja ekki málið. LJmboðsm.
varð R. Andersen klæðskeri, en æðsti
templar F.llingsen forstöðum. „Slipps
ins“.
Dönsk Landsbankavisa.
í »Politikin« frá 23. f. 111. er pessi
vísa, cn pá eru nýkomnar til Khafnar
landskjálftafregnir hjeðan og cr fyrir-
sögnin: wJordskælv paa Island«:
Kun et par Ojeblikke
rystede Jorden sit sköd.
Landsbanken rörte sig ikke.
den har staaet for værri Stöd.
Húin er nýlega á Akureyri frk.
Ingveldur Matthíasdóttir skálds, ná-
lægt hálfþrítugu. Hafði lengi verið
veik.
Enskir botnvörpuveiðinicnn hafa
keypt eignina „Svendborg" í Hafn-
arfirði af Einari kaupm. Þorgilssyni.
Englendingarnir ætla að reka það-
an botnvörpuútgerð.
ijin annáluðu
buxur,
treyjur,
svuntur,
ermar,
sjóhattar,
incð sama ódýra vcrðinu
og óðnr
eru komin aftur
í
U
Sk riístofa
Samábyrgðar Íslands
á fiskiskipum
er í Landsbankanum, uppi á loff
inu, og verður fyrst um sinn opin
hvern virkan dag effcir 15. þ. m.,
frá kl.10 f. 111. til kl. 12 á liádegi,
og frá kl. 4 til (5 e. m.
Símnefni: Sainábyrgðin.
Reykjavík, 10. febrúar 1910.
Jón Gunnarsson.
NHIRRITAHUR lætur fram-
vegis selja
mjólk, rjóma
og: skyr ■
fr ú J J r 11 u t. :i rhoiti
íjarnargfitu 4.“»«
wr Hvcvgi annarsfcaðaví Rvík.
p. t. Reykjavík 27. jan 1910.
Dan. Daníelsson.
Munið að borga Lögrjettu.
192
189
».Tú, það er hvorttveggja rjett« sagði
Isak. »Blessun guðs sje jdir þjer, ef
þú getur ílutt mjer þær fregnir, að hún
sje frelsuð«.
»Þá hefur þad verið hún,semmust-
erisriddarinn flutti burt með sjer, þeg-
ar hann liraust út frá okkur i gær«,
sagði skógarmaðurinn. »Jeg ætlaði að
senda honum ör, en hlífðist við að
gera það vegna stúlkunnar, því jeg
h.jelt, að örin mundi ei lil vildi særa
hana«.
»Guð minn góður i« andvarpaði ísak.
))Betnr að þú hefðir skotið hana, því
heldur vildi jeg vita hana í gröfinni,
en í hvílu musterisriddaraná«.
»Yinir mínir«, sagði íoringinn og
leii í kring um sig; »þó þessi gamli
maður sje Gyðingur, þá kemstjeg við
al sorg hans«. Síðan snéri hann sjer
að Tsak og mælti: »Segðu mjer eins
og er, Gyðingur, — ertu ekki íær um
að borga þessar þúsund krönur?«.
Isnk folnaði og honum varð ógrei
11111 svar, cn ekki vildi hann neita þ\
að hann gæti horgað gjaldið án þe:
að verða öreigi.
»Látum ]>á svo vera«, sagði forinj
inn. »En við viljum ekki ganga 1
nærri þjer. Yið skulum láta okki
næg ja með sama lausnargjald frá þji
ábótanum, eða látum það vera 1(
'ioiuiiu lægra, og það tap skal j<
v'-v'Vi )ei,a.: me® Þv> nióti komum
.1 lka 'V1 Þeiri‘i smán, að virða Gyi
|"g cins Mtt „g ki-islinn ábóta, og'l
’ful' l,u m ^nur eftir lil t,esS I
Lnupa dottur þinni fre1si Mnsteri
riddarinn mun þiggja peningana, ekkí
siður en við. En flýttu þjer nú að ná
i hann. Eftir því sem njósnarmenn
minir hafa sagt mjer, þá er hann enn
hjer í næsta musterisklaustrii — Eruð
þið ekki samþykkir því, sem jég hef
nú sagt, fjelagar minir?«
Skógarmennirnir samþyktu i einu
hljóði, eins og þeirra var venja, gerðir
höfðingja síns, og ísak íleygði sjer þá
niður fyrir fætur hans og ætlaði að
kyssa faldinn á kyrtli lians. En Hún-
bogi hrökk við og hopaði undan. Hánn
vildi ekki láta Gyðinginn snerta sig.
»Hvern fjandann á þetta að þ\‘ða,
maður!« sagði hann. »Stattu undir
eins á fætur! Jeg er Engilsaxi og mjer
þykir ekkert varið í þessa aiisturlensku
undirgefni. Krjúptu á knje fyrir drotni,
en ekki fyrir vesælum syndara eins og
jeg er«.
»Gerðu það, Gyðingur«, sagði ábót-
inn. »Krjúþtu á knje fvrir guði; jeg
skal taka á móti þvi knjefalli í hans
nafni. Hver veit nema þú finnir þá
náð fyrir þig og dótlur þína, ef þú
yðrast af hjarta og gefur skríni Hró-
bjartshins helga góðar gjafir. Annars
Þykir mjer fyrir þessu stúlkunnar
vegna, því hún var mjög falleg. Jeg
sá hana við burtreiðarnar i Ásbæ. Við
Urjánn erum kunningjar, svö að vel
má vera, að jeg gæti haft einhver áhrif
á hann I þessu máli. Það gæti verið
Þjer nokkurs virði, Gyðingur, að eiga
mig þar að«.
Húnlrogi benti Gyðingnum, að hann
skyldi ganga með sjer til hliðar.
á, að þjóðflokkur þinn er fordæmdur
i kristinna manna íjelagi, og því skallu
vita, að viljum ekki liafa þig hjer hjá
okkur. Hugsaðu þig nú um, hvað þú
getur borgað, meðan jeg lít eftir öðr-
um fanga hjer i nándinni.
»Yóru margir af mönnum Reginvalds
handteknir?« spurði svarti riddarinn.
»Enginn, sem er þess virði, að lausn-
argjald verði heimtað af honum«, svar-
aði Húnbogi. »Yið tókum nokkra
málaliðsmenn, en sleptum þeim undir
eins aftur. Þeir voru einskis virði.
En fanginn, sem jeg talaði um, er
góður fangi. Það er munkur, sem
lítur út fyrir að vera alt annað en fá-
tækur, eftir íötum hans og reiðtýgjum
að dæma. — En þarna kemur hann
nú, allur vafinn skrauti eins og páfugls-
hani.
Þetta var ábótinn frá Jörfa. Tveir
útlagar leiddu liann mflli sin fram
fyrir hásæti skógarmanna-höfðingjans.
XXXIII.
Andlit áhótans frá Jörfa var eftir-
tekta vert þessa stundina. Hann reyndi
ýmist að hera sig dremhilega. eða þá
að sýna, að hann liti á þetta eins og
litilsverðan gamanleik, en gat samt ekki
dulið óttann.
»Nú, nú, hver er ætlun ykkar, góðu
menn?« sagði ábótinn. »Og hverjir
eruð þið? Eru það Tyrkir, eða kristnir
menn, sem leika svona einn af kirkj-
unnar þjónum? Þið hafið nú rænt
ferðakoffort mín og rifið sundur fyrir
mjer svo dýra messukápu, að hún var
hverjum kardinála samboðin«.
»Það hryggir mig, æruverði faðir«,
svaraði skógarmannaforinginn, »ef þú
hefur orðið fyrir nokkurri meðferð af
mönnum minum, sem gefi þjer ástæðu
til umvöndunar«.
Þetta svar gerði ábótann djarfari. »Sú
meðferð, sem jeghef orðið fvrir afþess-
um mönnum, er ekki hoðleg nokkr-
um hundi at góðu kyni, hvað þá heldur
krislnum manni, og þá auðvitað enn
síður kristnum presti, og allra síst á-
bótanum frá hinu heilaga klaustri í
Jörfa«.
»Þú vcrður að gjalda okkur sæmi-
lega fjárhæð, æruverði faðir«, svaraði
foringinn, »þvi annars íærðu ekki að
halda embætti þinu og klaustrið verð-
ur að velja sjer nýjan ábóta«.
»Eru það kristnir menn, sem tala
svona við einn af kirkjunnar þjónum?«
spurði ábótinn.
»Kristnir erum við«, svaraði foring-
inn, »og höfum jafnvel presta hjer hjá
okkur. — Ivonidu hingað, munkur, og
skýrðu fyrir ábótanum þá helgu texta,
sem hjer eiga við«.
Prestshúsaklerkurinn var enn tölu-
vert ölvaður, en þó var nú farið að
renna af honum. Hann hafði farið í
munkakápu ulan yfir veiðimanna-
búninginn. »Heilagi faðir«, sagði hann
og romsaði siðan upp nokkur orð á
latínu, til þess að sýna kunnáttu sína,
»þú ert velkominn hingað i skóginn«.
»Hvað eiga þessi guðlausu apakattar-