Lögrétta - 15.06.1910, Síða 3

L0GRJET1 A.
115
Hús með liálfvirði.
Litið íbúðarhús, með útsýni yfir fegursta hluta bæjarins, fæst
keypt nú þegar. Niðri í því eru 3 herbergi og forstofa, á loftinu 2
herbergi, i kjallara eldhús og 2 björt og góð geymsluherbergi; áfast-
ur við húsið er geymsluskúr. í kaupunum eru 418 □ álnir af um-
girtri lóð. Hús þetta er nokkurra ára gamalt, en er nú svo endur-
bætt úti og inni sem nýtt væri. Alt þetta selst aðeins fyrir 3600 —
þrjú þúsund og sex hundruð — krónur, og má mestur hluti kaupverðs-
ins greiðast á 10 ára tímabili, eða lítið meira árlega en borga þyrlti
i leigu at eigninni.
Þeir, sem því vilja fá sjer litla, en snotra húseign á góðum
stað, ættu ekki að láta þetta tækifæri ónotað.
Um kaupin semur
Jóh. Jóhannesson.
Laugaveg 19.
„Rex" og „Favorile11
eru af bestu, nýjustu og
fullkomnustu gerð, en þó
afar-ódýrar.
Fást að eins lijá
c7&s oEimsen.
(hegðunar-)frelsis, að hann eigi að
fá að ráða því sjálfur, íhlutunar-
laust af hálfu annara.
í stuttu máli: oss íinst bannlög-
in vera brot á mótt þeirri grund-
vallarreglu: að í öllum athöfnum
manns, er einvörðungu snerta sjálf-
an hann, eigi sjálfstæði, athafna-
frelsi, hegðunarfrelsi hans að vera
alveg takmarkalaust.
Jeg hygg að þetta hljóti að vera
hugsunin og meiningin í frelsis-
skerðingar-kenningum andbann-
inga, og grundvöllurinn undir óbeit
þeirra á bannlögunum. (Frh.).
Etatsráð Gllickstadt
dáinn.
í gærkvöld er símað frá Khöfn
að etatsráð Gluckstadt, bankastj.
Landmandsbankans og einhver
mest metni fjármálamaður Dana,
sje dáinn. Hann var orðinn gam-
all maður.
Loddaraakapur ráðherrans.
Ráðherra hefur nýlega látið birta í mál
gögnum sínum báðum hjer 1 Reykjavík
brjef, sem honum á að hafa verið sent
7. þ. m. með tilkynningu uin, að hann
verði drepinn innan 9 nátta, ef hann
verði ekki við aukaþings-áskoruninni,
eða lýsi þvl að minsta kosti yfir, að
þing eigi að koma saman á rjettum
tíma. —Lögr. gerir nú ráð fyrir, að það
sje satt, að hann hafi fengið brjefið, þótt
hitt geti auðvitað eins vel verið, að alt sje
tilbúningur úr sjálfum honum. — En
birting brjefsins sýnir svo auðvirðilegan
loddara-hugsunarhátt og lýsir svo vel
smekkleysi og hjegómaskap þessa
skrípatrúðs, sem við höfum hjer í
ráðherrasætinu, að það eitt gerir málið
þess vert, að á það sje minst. ísaf. er
látin geta þess, að brjefið hafi flýtt fyrir
neitunarsvari ráðherra til forsetanna, og
á það að vera til merkis um hugdirfsku
trúðsins! — Það eru til drengjahertygi
hjer til og frá í búðunum. Vill ekki
einhver góðkunningi ráðherrans skjóta
því að honum, að hann láti landið
kaupa eitthvað af þeim handa sjer og
gangi svo í þeim hjer um göturnar?
Lögr. telur víst, að með því gerði hann
„stormandi lukku". Svo mætti kaupa
einhverja til þess að ráðast á hann, en
gera honum aðvart um það fyrst, svo
að hann sje vel við búinn; láta svo hina
flýja og falla, þegar hann reiðir sverðið.
Svo mætti skrifa um það marga dálka,
hvílíkur kappi karlinn væri. Annar
Gunnar á Hlíðarenda, eða eitthvað því
líkt, gæti verið fyrirsögnin.— Vilduþeir
ekki reyna þetta?
Geta má þess, að Guðjón Einarsson
prentari fjekk samskonar brjef og ráð-
herrann, en hefur ekki látið birta það í
blöðunum.
Til að hughreysta Björn, ef hann
skyldi nú ekki vera alveg eins stæltur
og blöð hans láta, mætti líka geta þess,
að Hannes Hafstein fjekk mörg sams-
konar brjef og þetta meðan hann var
ráðherra, og lifir þó enn.
Frí IMim til fiskimiða.
Flóa-áveitan. Talbitzer verk-
fræðingur, sem unnið hefur að
Flóa-áveitumælingunum, er nú
kominn hingað enn og heldur á-
fram verki sinu þar eystra. Hann
fór austur á leið í gær og með
honum Sig. Sigursson ráðanautur.
»Suðurland« á nýtt blað að
heita, sem fer að koma út á Eyr-
arbakka í sumar. Ritstj. verður
Oddur Oddsson gullsmiður. Prent-
smiðja Jóns Helgasonar, sem áð-
ur var í Hafnarfirði um tíma, er
nú flutt á Eyrarbakka.
Grindavíkurprestaball var 7. þ.
m. veitt guðfræðiskandídal Brynjólfi
Magnússyni samkv. kosningu safn-
aðar.
Ræktunarfjel. Norðurlands held-
ur aðalfund sinn 23. og 24. þ. m. á
Breiðumýri.
Skattaniálanefndin kom nýlega
saman á Akureyri og starfar þar um
tíma. Formaður hennar er Kl. Jóns-
son landritari. Hinir eru: Guðl. Guð-
mundsson bæjarfógeti, Ól. Briem og
Pjetur Jónsson á Gautlöndum. Fimti
maður, Ág. Flygenring, gat ekki
farið norður.
PÓ8tafgr.maður í Stykkisliólmi
er W. Th. Möller, áður póstþjónn
þar, orðinn frá 8. þ. m.
Eiðaskólinn. Þar er nú ráðinn
skólastjóri Methúsalem Stefánsson bú-
fræðiskandídat.
Gufuskipið »Egill« sokkið. Eitt
af skipum Wathnesfjelagsins,
»EgiIl«, sem lengi hefur verið í
förum milli Norðurlands, Austur-
lands og Noregs, sökk nýlega við
Stavangur i Noregi. Hafði verið
þar til viðgerðar.
„Uller“ sokkinn. Guluskipið
»Uller«, sem lengi heíur verið í för-
um milli íslands og Noregs, og
var í fyrra strandferðaskip við
Austurlandið, sökk nýskeð fram
undan Stöðvarfirði. Skipshöfnin
bjargaðist til lands á bátnum.
Skipströnd. Þrjú frakknesk
seglskip rak á land í ofsaveðrinu
8. f. m. á Fáskrúðsfirði. Tvö
þeirra voru fiskiveiðaskip, »Dan-
iel« frá Dunkerque og »Moette«
frá Paimpol, en eitt var flutnings-
skip, »Frivol« frá Paimpol. Talið
víst, að »Daniel« yrði strand, en
óvíst um hin. Einn maður
druknaði.
Trúlofuð eru Jón Björnsson kaup-
maður hjer í Rvík og Jakobína Guð-
mundsdóttir frá Grjótnesi á Sljettu.
Mannl blöskrar að sjá ráð-
herra enn einu sinni bara það á borð
fyrir Reykvíkinga, að nær 1200 kjósend-
ur hafi mótmælt aukaþingi hjer í vet-
ur, þar sem enginn annar — ekki
einn af hans mönnum heldur því
tram í alvöru, að þangað hafi kom-
ið fleiri en í hæsta lagi 600, og er
því ómögulegt að hafa þá tölu hærri,
nema að tví- og þrítelja hvern ein-
stakling. Svo mikið er víst, að
jeg vissi til þess, að 2 stjórnarand-
stæðingar buðu 2 stjórnarmönnum,
að afloknum fundunum í vetur, IOO
krónur, ef þeir gætu talið fram fleiri
en 600 kjósendur, sem hefðu komið
á Iðnaðarmannahússfundina og greitt
aukaþingi mótatkvæði; en þeir gengu
ekki að því; þeir vissu, að þeir gátu
það ekki; — þeir kunnu að skamm-
ast sín og hættu að halda fram fjar-
stæðunni — þögnuðu eins og rakkar.
En ráðherrann — hann heldur áfram!
Honum verður ekki flökurt af því,
þeim gamlal
Það liggur við, að það sje fyrir-
gefanlegt, að hann símaði þennan
stóra-sannleik til „þjóðar við Eyrar-
sund", því hann hefur ætíð sagt, að
„alt mætti segja dönsku mömmu" —
en að bera slíkt á borð fyrir Reyk-
víkinga, sem allir vita, hve ósvífin
ósannindi þetta eru, það sæmir eng-
um, nema núverandi ráðherra og ísa-
fold. Menn eru reyndar hættir að
kippa sjer upp við annað eins og
þetta úr þeirri átt, og finst að vísa
Gríms heit. Thomsens:
„og segi einhver: „Sól er björt"
svarthöíði gellur: „hún er svört",
eiga vel heima við hann.
Eða þá 1. ástæða hans fyrir neit-
un aukaþings í brjefi til íorsetanna.
Að sjá hann bera það fram, að hann
„líti svo á, sem það sje lítt verj-
andi, að fara að baka þjóðinni þann
mikla kostnað, sem af aukaþingi
leiðir". Hann treystir sjer ekki til
að verja það! Ætli meiri hluti þings-
ins hjálpaði honum ekki til þess —
sá meiri hluti, sem hafði skorað á
hann til þess ? — En hann treystir
sjer líklega til að verja hitt, að hann
hefur án lagaheimildar tekið af land-
sjóði fleiri þúsundir, jafnvel tugi
þúsunda til að stinga að ýmsum vin-
um sínum og vandamönnum. Það
býst hann við að geta varið!
G1 ú m u r.
Eftirmæli.
17. febr. þ. á. ljest að Kirkjuvogi í
Höfnum Magnús Jónsson prests
Torfasonar á Felli í Mýrdal. Systkin
Magnúsar heit., er enn eru á lífi, eru
þær frú Ragnhildur Sverrisson, sýslu-
mannsekkja, Finnur bóndi á Kjörseyri
nyrðra og Ingibjörg. — Magnús var
fæddur á Fiókastöðum í Fljótshlíð 6.
nóv. 1830. Með foreldrum sfnum flutt-
ist hann að Stóruvöllum 1 Landssveit
og 1846 að Felli. Þar dó faðir hans
árið 1848; var þá Magnús kominn í
lærða skólann en hætti námi eftir nokk-
ur ár. Árið 1850 fluttist hann með
móður sinni og systkinum að Laugar-
dalshólum í Laugardal, og var þar oft-
ast til 1856, að hann fluttist í Hafnirn-
ar og kvæntist 1857 Ingigerði Ketils-
dóttur Jónssonar óðalsbónda í Kotvogi.
Þau Magnús og Ingigerður bjuggu nokk-
ur ár á Hvalsnesi og víðar, en hafa
dvalið lengst í Kirkjuvogi. Mörg síð-
ustu árin var Magnús blindur og þau
hjón þrotin að heilsu; hefur sonur þeirra
Ketill Erlendur, ásamt konu sinni, ann-
ast þau ágætlega í ellinni.
Magnús sál. var skynsamur og fróður
maður, vel skáldmæltur og listaskrifari.
Hann var mjög ósíngjarn, er sumir not-
uðu sjer, eins og gengur. Brjóstgæði
og gestrisni þeirra hjóna, oft um megn,
er mörgum kunn. Magnús var um
nokkur ár formaður í Höfnum og Mið-
nesi og um tíma barnakennari í Höfn-
um, var hann vinsæll og vel lútinn af
hjúum, hásetum, lærlingum og öllum,
er honum voru samtíða, því hann var
sjerlega viðkynnisgóður. Sjónleysi og
annað mótlæti bar hann með þreki og
þolinmæði og gladdist við von góðra
umskiíta.
Kunnugur.
236 233
út í eina af veggskorðunum. Inni í
kapellunni logaði á tveimur kyndlum
og sló frá þeim rauðleitum bjarma á
múrveggina í kring. Steinaltari var
þar inni. Frammi fyrir þvi stóðu
líkbörur og lágu sex prestar á hnjánum
við þær, þrír hvoru megin, og áttu
þeir að þylja þar bænir. Hafði móðir
Aðalsteins leigt til þessa munka írá
klaustri Jörundar helga. Allir munk-
arnir frá klaustrinu voru nú staddir á
Stóruborg og skiftust á um það, að
vera hjá líkinu, sex og sex í einu.
ívar gekk með þeim Siðriki og Rik-
harði inn í líkstofuna. Siðríkur var
mjög alvarlegur. Hann benti gestum
sinum á líkkistuna. Þeir signdu sig
allir og höfðu yfir stutta bæn fyrir
sálu hins framliðna.
Að því búnu benti Siðríkur gestum
sínum enn, að þeir skyldu koma með
sjer, gekk svo hægt yfir steingólfið og
opnaði dyrnar á litlu bænaherbergi,
sem lá á hlið við kapelluna og var,
eins og liún, holað út í múrvegginn.
Það var hjer um bil átta fet á hvern
veg, sneri mót vestri og fjekk ljós að
utan. Þetta var þegar síðustu kvöld-
sólargeislarnir voru að kveðja, en nú
lýstu þeir upp herbergið. Þar sat inni
öldruð kona, göfugleg á svip og enn
fríð í andliti. Hún var svartklædd, í
síðum kyrtli og með dökka sorgar-
blæju yfir sjer. En hörundsliturinn
var bjartur og hárið ljóst, mikið og
fagurt. Höfðu æfiárin hvorki rænt það
enn lit nje þykt. lvonan var hrygg á
svip. Á steinborði framan við hana
stóð fílabeinskross og hjá honum lá
sálmabók með myndum og i skraut-
bindi með gullspennum.
Siðríkur nam staðar i dyrunum og
gaf gestunum tækifæri til þess að virða
húsfreyjuna fyrir sjer. Síðan ávarpaði
hann hana og mælíi: »Hingað eru
komnir göíugir gestir, Aðalheiður, til
þess að taka þátt í sorg þinni. Þetta
er riddarinn, sem best barðist til þess
að frelsa líf hans, sem við nú syrgjum«.
»Jeg þakka honum innilega, þótt
það væri himinsins vilji, að jeg skyldi
samt sem áður missa son minn«,
svaraði frúin. »Jeg þakka honum og
förunaut hans einnig fyrir þá velvild,
að þeir koma hingað til þess að vitja
móður Aðalsteins i sorg hennar. En
þjer fel jeg það, frændi, að sjá fyrir
því, að þá skorti hjer ekkert, sem þetta
sorgarinnar heimkynni getur i tje látið«.
Gestirnir hneigðu sig og gengu siðan
út úr herberginu ásamt Siðriki.
Þaðan fór hann með þá upp vindu-
stiga, og komu þeir svo inn í sal, sem
var litlu minni en hringsalurinn, sem
þeim liafði fyrst vei ið tylgt inn i. Þessi
salur tók yfir turninn í næstu bygð
fyrir ofan. Áður en Siðríkur opnaði
dyrnar, heyrðu þeir út óm af sorgar-
lagi. En inni í salnum sátu um tult-
ugu konur, eldri og yngri, og voru
það göfugustu konur Engilsaxa þaðan
úr nágrenninu. Fjórar ungar stúlkur
sungu, en Róvena slýrði söngnum.
Róvena þekti þegar riddarann, sem
hafði frelsað hann á Hrafnabjörgum,
og heilsaði honum með mikilli kurt-
slendur á. Og mjer finst að konung-
ur, sem sjálfur er á veiðiferðum úti um
skóga, geti ekki tekið það illa upp,
þótt aðrir felli þar nokkur dýr til
matar handa sjálfum honum«.
»Ef konungurinn vill í annað sinn
heiðra einn af samkomustöðum mín-
um hjer i skóginum með nærveru sinni,
þá skal hvorki vanta þar fæðu, öl nje
vín«, svaraði Hrói höttur.
Síðan gekk hann á undan inn í skóg-
inn, en konungur á eftir og var hinn
kátasti. Ríkharði konungi þótti án efa
meira til þess koma, að hata náð þarna
í fjelagsskap hins nafnkunna skógar-
mannaforingja, heldur en að sitja dýra
og skrautlega hirðveislu með aðals-
mönnum og höfðingjum ríkisins. Þess
konar æfintýri voru yndi hans, og
aldrei var hann glaðari en þegar hann
var nýsloppinn úr einhverri lífshætt-
unni.
Fyrirliðinn nam staðar undir stóru
eikitrje, og þangað safnaðist allur flokk-
urinn. Máltíð var þar búin út í mesta
flýti handa konungi Englands, en út-
lagarnir skipuður sjer hringinn í kring.
Þeir voru nú hirð hans og lífvörður.
En þegar drykkjarkerin fóru að ganga
ört frá manni til manns, þá hvart
hæverskan, sem hafði gripið alla undir
eins og þeir vissu, að það var kon-
ungurinn, sem þeir höfðu þar hjá sjer.
Nú sungu þeir og spauguðu. Sögur
um gömul afreksverk voru sagðar, og
loks fór svo, að þeir gleymdu alveg að
konungurinn sæti þar hjá þeim og
hrósuðu sjer al þvi, hvernig þeir hefðu
í það og það skiftið farið í kring um
lögin, og þóttist þá hver sá bestur, er
mest hafði brotið. Konungurinn hló,
drakk og spaugaði, eins og hann væri
innan um jafningja sina. Hróa sýnd-
ist þó ráðlegast, að slíta þessu gamni
áður en það færi of langt, enda þótt-
ist hann gela ráðið það af svip ívars,
að honum þætti nóg um. Hrói laut
að ívari og hvíslaði að honum: »Þótt
okkur sje bæði ánægja og sómi að
návist konungs okkar, þá vildi jeg þó
ekki að hann gleymdi hjer tímanum,
ef nærvera hans væri nauðsynleg á
öðrum stað, en vel mætti vera, að
svo væri«.
ívari þótti vænt um þetta og sam-
sinti því, að konungur mundi eigi mega
eyða tíma sínum þar lengur. Hrói
lagði þá ráð á, hvernig minna skyldi
konung á þetta. »Jeg sendi einn af
mönnum mínum út í skóginn«, sagði
hann, »og læt hann blása þar Nor-
mannablástur. Þá vænti jeg að þeir
hætti drykkjunni«. ívar íjelst á þetta,
ekki síst er Hrói bætti því við, að best
væri að segja konungi hreinskilnislega
frá öllu á eftir í þeirri von, að hann
tæki því þá vel.
Svo var maðurinn sendur með horn
út í skóginn. Undir eins og blástur-
inn heyrðist, þustu allir á fætur. Kon-
ungurinn þeytti frá sjer drykkjarkrús-
inni og tók i mesta ílýti á sig það,
sem hann hafði lagt trá sjer af her-
tygjum sinum. Hrói skimaði i allar
áttir.
Svo var konungi sagt eins og var.